23 มกราคม 2554 01:00 น.
คืนแรมสามค่ำหน้าร้อน
ฉัน จะ หาย เจ็บ
ถ้าฉันลืมไปว่าเจ็บอะไร
แม้รู้ว่า เจ็บ เพราะ อะ ไร
เจ็บ เพราะ ใคร
และ เจ็บ มาก อย่าง ไร ..
แล้วถ้าฉันไม่ลืมว่าเจ็บอะไร
ฉันจะหายเจ็บได้ไหม
.. ขอ ฉัน หาย เจ็บ ได้ ไหม
23 มกราคม 2554 00:56 น.
คืนแรมสามค่ำหน้าร้อน
ดอกไม้ดอกหนึ่ง หล่นอยู่บนลานนี้ ..บี้แบน
คนเหยียบ ช่างไม่เห็นความสำคัญของดอกไม้
อย่างใดเลย...
...
ดอกไม้ กว่าจะเป็นดอกไม้ได้
เสียเวลามากมาย, เสียดายวัตถุดิบ ปรุง
เสียความตั้งใจ, เสียแรงทุ่มเทไป
เสียดายธรรมชาติ ธรรมชาติแห่งปรากฏการณ์
...
เสียดายสายตา..
การรับรู้ถึงความสวยงามของผู้เหยียบ
ที่เหยียบลงบนความสวยงามได้
มิหนำซ้ำย่ำเหยียบย่ำยีจนบี้แบน
...
แต่ก็เถอะนะ
.. ความเสียดายในดอกไม้หนึ่งดอก
ของสายตาใครๆ หลายร้อยสาย
ช่างสวยงามได้ไม่แพ้ ..ดอกไม้
เบ่งบานตระการทั่วลานกว้าง
สายตาที่เห็นสวย.. เสียดายดอกไม้
เศร้าสร้อย ..แต่ ..แสนสวย
18 มกราคม 2554 15:15 น.
คืนแรมสามค่ำหน้าร้อน
เมื่อความรักหักพังความหวังหมด
ก็เกินกดใจเก็บ ต้องเหน็บหนาว
..ร้องร่ำ น้ำตาไหลเป็นสายยาว
แสนรวดร้าวเมื่อสิ้นรักเคยภักดิ์ใจ
ต่อแต่นี้จะถือพรต กดใจนิ่ง
ไม่ประวิงกับคำอ้อนวอนที่ไหน
อยู่แต่บ้านทานน้ำตาแก้อาลัย
ซ่อนอาศัย อาศรมรัก พักสิบปี
18 มกราคม 2554 14:54 น.
คืนแรมสามค่ำหน้าร้อน
พี่อาเจ็กเย็กจักรงานหนักฉิก
แม่ยอกมิกสงสางเค้าบ้างไหม
แม้เป็งจีงแต่จายพ้าก ร้ากคงทาย
ร้ากฉิกหาย อั๊วเสียะลื้อ คือจายจิง
วางเจ้าพ่อซำปอกงช่วยส่งเสริม
ให้อีเคลิ้ม อ่องหวายในจายหญิง
ร่ายมงร้ากเพาะพิ้งยิ่งเพงพิง
ส้างหลินปิง ของสองเรา เค้ารักตัว
18 มกราคม 2554 14:34 น.
คืนแรมสามค่ำหน้าร้อน
เฮ้ ฮัดช่า! แม่หน้ามนคนใกล้บ้าน
พี่ขอวานแม่ยาจิตสักนิดหนา
ไม่ใช่มาเก็บดอกหรอกกานดา
แต่ทว่ามาเก็บใจไปเข้าคลัง
พี่เป็นแขกแปลกหน้าโพกผ้าสี
วานคนดีอย่ารังเกียจเดียจความหวัง
ยิ้มให้หน่อยพลอยให้เป็นเช่นพลัง
พี่อาบัง รักกานดา ..นาร๊ายณ์ นารายณ์..