8 เมษายน 2552 12:38 น.
คืนแรมสามค่ำหน้าร้อน
หูที่ฟังเพลงมามาก
เพลงดังอยู่ในหู เราได้ยินตลอด
ตามองเห็นรักมามาก
รักก็อยู่ในตา หลับตาเห็น
ใจเก็บความคิดถึงมานาน
มันก็กลายเป็นความคิดถึงไป
ไม่รู้แล้ว อะไรใจ อะไรความคิดถึง
-- แต่ใจที่ถูกลืมไปแล้ว
มันจะมีพลังเหลือสักเท่าไร
8 เมษายน 2552 12:35 น.
คืนแรมสามค่ำหน้าร้อน
ฝันร้าย
ฉันวิ่งไล่ยิงฉันในซอยแคบ
ฉันที่วิ่งหนีสะดุดล้มลง
ฉันที่วิ่งตาม ยืนคร่อมเหนี่ยวไกยิง
-- คนที่ตายกลับเป็นคนที่เหนี่ยวไก
คนที่วิ่งหนี หยิบปืนมาวิ่งไล่
ยิงฉันอีกคนที่แอบดูอยู่มุมตึก
7 เมษายน 2552 13:07 น.
คืนแรมสามค่ำหน้าร้อน
เวลาตีสอง
ออกมามองโลกภายนอก
วันนี้มีพระจันทร์
โลกพลันสว่างกระจ่าง
กว่าทุกๆวัน
-- คำถามมากมายเกิดขึ้นในใจ
ต่อหน้าพระจันทร์
พระจันทร์สว่างขึ้นจริงไหม
เพราะฉันคิดถึงใครหรือเปล่า
เพราะรักไม่เป็นไปดังใจหวัง หรือไร
-- โลกสว่างมากขึ้น
หรือเพราะฉันมืดหม่นลง
7 เมษายน 2552 13:03 น.
คืนแรมสามค่ำหน้าร้อน
เพียงเพิ่มเวลานิ่งเงียบ
ให้นานเพิ่มอีกนิด
-- ประกายตาก็เปล่ง
น้ำตาก็เอ่อไหล
บีบคั้นหัวใจในรักนั้น
.. เพียงเพิ่มเวลา ให้นานอีกเพียงนิด
6 เมษายน 2552 22:47 น.
คืนแรมสามค่ำหน้าร้อน
ให้เธอเลือกเขาเถิดหนา ถ้าต้องเลือก
มิใช่เสือกไสไล่ส่ง อย่าสงสัย
ที่ให้เธอเลือกเขาเพราะเข้าใจ
ไม่อยากให้เธอรอเปล่าเผาเวลา
หัวใจของแก้วตามีค่านัก
หากไร้คนประคองรักเหมือนไร้ค่า
ฉันคงดูแลไม่ได้ เมื่อไกลตา
ไปเถิดหนาดวงใจ ไปจากกัน
ฉันก็คงเศร้าตรมขมขื่นบ้าง
แต่ในทางขื่นขมเศร้าตรมนั่น
จะเชิดหน้าขึ้นจ้องมองตะวัน
บอกว่าฉันดีใจที่ ไร้เธอ
ไร้เธอ เพื่อ เธอไม่ไร้ใครเคียงข้าง
ไร้เธอ เพื่อ เธอไม่คว้างสุขเสมอ
ไร้เธอ เพื่อ เธอไม่เหงาเฝ้าละเมอ
ไร้เธอ เพื่อ ให้เธอเจอคนพร้อมจริง
..อย่าถามห่วงใจที่แพ้ แม้สักหน
กับการฉีกใจตนจนรุ่งริ่ง
จงจากไป อย่ารั้งรอขอประวิง
ไม่เป็นไรอย่างยิ่ง ฉันหยิ่งพอ
หยิ่งในรักใหญ่ยิ่ง หยิ่งผู้ให้
อิสระ จะมอบไป ไม่ต้องขอ
โปรดรีบไป ไปเถิดหนาอย่ารั้งรอ
คนหยิ่งหนอ ..ร้องไห้ทำไมกัน
.. คนหยิ่งนั้น ร้องไห้ไม่หยุดเลย