ท่องเที่ยวหาสาระไปในโลกหล้า
ท่องข้างหน้ามาถึงหลังยังแนวขวาง
ทางไหนไปได้สุดก็สุดทาง
ไปคนเดี่ยวเปลี่ยวร้างก็ย่างไป
เที่ยวเจนจบพบโลกใหญ่ใบแสนกว้าง
ถ่อพาร่างเที่ยวทางเร่เถลไถล
แบกความหวังตั้งความคิดติดความนัย
เรียนเรื่องใหญ่เรื่องเล็กย่อมพร้อมเรื่องคน
เทียวหาสารัตถะของชีวิต
ครุ่นความคิดในทุกทางระหว่างหน
เหนื่อยหืดจับ อาภัพ ท้อ ก็พอทน
เคี่ยวให้ข้นคนให้เข้มเต็มกำลัง
เห็นหมดแล้ว มนุษย์จ๋าข้าเห็นแล้ว
ตลอดแนวสุดข้างหน้ามาถึงหลัง
แบกความเศร้า-ความสุขเล่นเช่นจีรัง
รัดเหนี่ยวรั้งยังมุ่งแบกไม่แยกตัว
กิน กาม เกียรติ เพื่อจะเพิ่มเติมไม่สิ้น
กาม เกียรติ กิน ยิ่งจะเพิ่มเติมไปทั่ว
เกียรติ กิน กาม ลามลุกไล่ไม่รู้กลัว
จึงเกลือกกลั้ว ลามทั้งโลกกระโหลกกระลา
เห็นเต็มหูเต็มตามาก ไม่อยากเห็น
รู้เช่น เห็นทั้งชาตินี้ชาติหน้า
พานพบแล้วแผ้วพบผ่านพานพบพา
สรุปคือ. ..โลกหล้า ไร้สาระ
รักสลายกระจายแจกแตกเป็นเสี่ยงผิว์ว่าเพียงไม่หมดหวังพลังกล้าที่กอบเก็บเจ็บมากอดตลอดมายังคิดว่าจะกอดไว้ไม่ปล่อยวางในเมื่อรักกระจายหาย สลายหมดท้อรันทด กดระบมบ่มไว้บ้างออกไปเที่ยวหารักเล่นทุกเส้นทางต้องอ้างว้างคว้างเร่และเซซวนต่อเรือจากซากฝันอันเคยใฝ่ค่อยๆไล่ภาพเคยสุขถูกทุกถ้วนก่อนระบายกายระบมล้มกระบวนและแล้วล้วนกวนกระซิกกระซิกกันค่อยๆพับเรือกระดาษไม่หวาดจิตวันนี้คิด วันหน้าไหนไม่ไหวหวั่นต่อแต่นี้จะกี่นานผ่านกี่วันก็จะดั้นจะด้นค้น หาคนดีรอหน่อยนะ เธอว่าที่-เธอที่รักเรือรักจัก หันอากาศปราดเร็วรี่ไก่ก็มาหาไม่ยากหากว่ามีครบครั้งนี้ จะไม่ปล่อยให้ลอยไปจะเก็บเรือรักไว้ในโรงเก็บข้างฝาเหน็บใบที่หันอากาศใกล้ไก่ก็อุ้มกับอกไว้ไม่ไปไกลจะไม่ให้ รักไปไหนไกลกันเลย
คงมีแต่แค่ตัวฉันที่ฝันเฟื่องเฝ้าแต่งเรื่องเติมราวต่อ ขอเติมฝันจดจ่อจากวันจันทร์หนึ่งถึงอีกจันทร์หมายจมมิดจิตร์ก็มั่นมันอยากเจอแอบเขียนบอกความในใจไปให้หมดไม่จับจด ค่อนจะออกประเจิดเจ้อหาก รักเธอข้างเดียว มันฟรุ้งเฟร้ออยาก รักเดียวข้างเธอ ให้ฟรุ้งฟริ้ง
กว้างเหลือเกินท้องฟ้า กว้างกว่ากว้าง.. ริมทะเลทึ่ว่างว่างยิ่งกว้างกว่า ว่างเพียงดักกักขังแม้แต่เวลา ราวกับว่าเวลาหยุดสุดการเดินทะเลกว้างเท่าเทียมฟ้า กว้างกว่ากว้าง ความอ้างว้างว่างทบเท่า เราขัดเขิน ทะเลใหญ่ ใจเราเล่าเหงาเหลือเกิน นั่งเพลินๆน้ำตารื้นชื้นนัยนา เหงานิ่งนั่ง นั่งนิ่งๆพิงความเหงา ที่ใหญ่เท่าทะเลกว้าง อยู่ข้างหน้า ไกลเกินก้าวยาวเกินไกลไปสุดตา ไกลเกินกว่าตะโกนไกลให้ใครยิน แล้วความว่างก็พลันหายสลายวับ ด้วยพาดทับของเงานกเพลินผกผิน ฉีกอากาศขาดเป็นทางระหว่างบิน ที่ว่างแหวกแตกเป็นชิ้นภินท์พังพลัน ในทะเลทีกว้างว่างกว้างกว่ากว้าง ในระหว่างที่ลังเลเหและหัน ใกล้จะพังรังจะแพ้. แต่ไหวทัน ด้วยปีกนกปีกน้อยนั้น อันบอบบาง- สอนให้สู้ให้รู้สิ้นให้บินสู้ ได้เรียนรู้ดูเรียนไล่ไม่เมินหมาง ดูเรียงไล่ได้เรียนรู้อยู่ในทาง เถอะ! ทะเลไม่กว้างกว่าปีกนก
ทุกอักษร เรียนแล้วรู้เพราะครูสอนทุกบทตอนได้ท่องย้ำประจำแม่นมั่นคงนักทุกอักษรไม่คลอนแคลนความรู้แน่น อีกสระ ไม่ละเลยไม่ว่าจะ เริ่ม อะ-อา หรือ อิ-อีเรียนเร็วรี่ ถึง ไอ-เอา เฝ้าเฉลยสามสิบสองสระถ้วน ล้วนคุ้นเคยแหงนหน้าเงยไม่อายฟ้าข้าเก่งเกินมาเขียนกลอนให้สาวไหนใครก็ชอบคล้ายจะตอบไมตรีให้ไม่ขัดเขินแต่ขอรักมักได้เศร้าเพราะเขาเมินพอจะเดินจับมือกันพลันปัดมือครูครับครูรู้ไหมใครต้องเศร้าต้องจับเจ่าเฝ้านั่งเขียนหนังสือเรื่องจีบสาวผมมันทึ่มซึมกระทือสุดท้ายคือหง่าวเหงาเฝ้าเขียนกลอนทุกสระเรียนรู้ไปสิ้นไร้ค่าจะเอามาซุกเก็บไว้ในที่ซ่อนก้อนสะอื้นที่จุกอกตกตะกอน..สละโสด ครูไม่สอน ผมงอนครู
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟคืนแรมสามค่ำหน้าร้อน
Lovings
คืนแรมสามค่ำหน้าร้อน เลิฟ 0 คน
หน้าส่วนตัว
2383
