วันที่ดอกคูนบาน…

คีตากะ

          ดอกคูนสีเหลืองสดกำลังเบ่งบานในช่วงหน้าแล้ง ลำต้นสีขาวตัดกับดอกสีเหลือง งดงามราวภาพวาด
อันวิจิตร ลมร้อนกำลังพัดผ่านมา กิ่งก้านสั่นไหว ดอกสีเหลืองบางส่วนหลุดล่วงหล่นบริเวณโคนต้น แต้มแต่ง
พื้นดินบริเวณนั้นราวกับผลงานทางศิลปะอันล้ำเลิศ ยิ่งมองก็ยิ่งงดงาม ไม่ว่ามันจะยืนต้นอยู่ ณ ที่ใด 
ภายในรั้วมหาวิทยาลัยหรือภายนอก ก็ยังคงงดงามโดดเด่นเฉกเช่นเดียวกัน เข้มแข็ง มั่นคง สง่างาม กล้าหาญ 
รู้แจ้ง เช่นเดียวกับนักปราชญ์อย่าง “ ทิดจืด “ 

          ทิดจืดเรียนอยู่คณะเดียวกับศิวา แต่คนละภาควิชากัน มีชื่อจริงว่าวิทยา  ชื่อ “ ทิดจืด “ นี้มาจาก
เขาเป็นคนเรียกเอง ด้วยเห็นว่าเพื่อนของเขาเป็นคนธรรมะธรรมโม ชอบเข้าวัดเข้าวา ถึงแม้จะไม่เคย
ออกบวช แต่จริยวัตรงดงามไม่เคยขาดตกบกพร่องครบถ้วนทั้ง ศีล สมาธิ และปัญญา  ทิดจืดเป็นเพื่อน
ร่วมรุ่นที่มีใบหน้าหล่อเหลา จมูกโด่งเป็นสันได้รูป รูปร่างสูงใหญ่ เหมือนพระเอกหนัง สาวๆ ที่ได้เห็นเป็น
ต้องกรี๊ด แต่น่าเสียดาย สาวๆ ในรั้วมหาวิทยาลัยจำนวนไม่น้อยที่อกหักเพราะทิดจืด ก็เนื่องเพราะความ
มั่นคงใน “ ธรรม “ ของเขานั่นเอง เขาได้รับเลือกให้เป็นประธานชมรมพุทธศาสนา ไม่มีใครรู้จักทิดจืด
ได้ดีเท่าศิวา ครั้งหนึ่งเขาเคยถามเพื่อนของเขาว่า 

“ ทิดจืด มีสาวสวยตั้งมากมายที่มาชมชอบ ทำไมทิดจืดไม่เคยสนใจใครเลย?”
“อาจารย์ฟังผมให้ดีๆนะ  ร่างกายนี้เป็นที่ประชุมแห่งของโสโครกคือ อุจจาระ ปัสสาวะ (มูตรคูถ) ทั้งปวง สิ่งที่
ออกจากผม ขน เล็บ ฟัน หนัง เป็นต้น ก็เรียกว่า ขี้ ทั้งหมด เช่น ขี้หัว ขี้เล็บ ขี้ฟัน ขี้ไคล เป็นต้น เมื่อสิ่งเหล่านี้
ร่วงหล่นลงสู่อาหาร มีแกงกับ เป็นต้น ก็รังเกียจ ต้องเททิ้ง กินไม่ได้ และร่างกายนี้ต้องชำระอยู่เสมอจึงพอเป็น
ของดูได้ ถ้าหาไม่ก็จะมีกลิ่นเหม็นสาป เข้าใกล้ใครก็ไม่ไ