4 ตุลาคม 2556 22:47 น.
คีตากะ
ความทุกข์ของฝูงชนนั้นเป็นประหนึ่งความรวดร้าวแห่งความเจ็บปวดที่เกาะกินอยู่ ในปากของสังคมมีฟันที่เน่าผุและเป็นโรคอยู่หลายซี่ แต่สังคมก็ปฏิเสธมิยอมรักษามันอย่างระแวดระวังและอดทน พอใจอยู่แต่เพียงขัดถูมันแต่ภายนอกและเอาทองอันสุกปลั่งเปล่งประกายมาอุดมันไว้ ซึ่งทำให้สายตามืดบอดไปมิอาจเห็นความเน่าผุพ้นจากนั้นได้ แต่ตัวคนไข้เองนั้นมิอาจทำให้ตัวเองตาบอดจนไม่แลเห็นความเจ็บปวดที่สืบเนื่องมา
มีทันตแพทย์สังคมอยู่มากมายผู้พยายามจัดการต่อความเลวร้ายในโลกนี้ด้วยการเอาความงามบดบังไว้ แต่มีผู้ทนทุกข์ทรมานอยู่มากหลายที่ยอมจำนนต่อเจตนาของนักปฏิรูปจึงต้องทนทุกข์ท่วมท้นทวีขึ้น เพียรสูบพลังแรงที่กำลังเหือดหายไปของตนให้ลึกเข้าและหลอกตัวเองอย่างมั่นใจยิ่งขึ้นจนย่างเข้าสู่ห้วงเหวแห่งความตาย
ฟันผุของซีเรียมีอยู่มากหลายในโรงเรียนของฉัน ณ ที่ซึ่งเยาวชนในวันนี้ถูกสอนให้กลายเป็นความเสียใจแห่งวันพรุ่ง มีอยู่ในศาลสถิตยุติธรรมของมันซึ่งในนั้นบรรดาผู้พิพากษาบิดเบือนและเล่นกับกฎหมายเหมือนดังเสือเล่นกับเหยื่อ มีอยู่ในราชสำนักของมันซึ่งความเท็จและหน้าไหว้หลังหลอกสิงสถิต อีกทั้งมีอยู่ในทับกระท่อมของคนยากไร้ ณ ที่ซึ่งความหวาดกลัว อวิชาและความขลาดพำนักอยู่
ทันตแพทย์การเมืองผู้มีนิ้วอันนุ่มนวลต่างก็กรอกน้ำผึ้งใส่ในหูประชาชนและร้องแรกแหกกระเฌอว่าตนกำลังอุดช่องแห่งความอ่อนแอของชาติอยู่ บทเพลงของพวกเขาถูกทำให้มีเสียงแหลมกว่าเสียงของหินโม่แป้ง แต่อันที่จริงแล้วมันมิได้วิเศษไปกว่าเสียงกบร้องอยู่ในบึงน้ำนิ่งเลย
หลายคนเป็นนักคิดและนักอุดมคติอยู่ในโลกอันว่างเปล่าไร้สาระนี้... ความฝันของพวกเขาช่างแบบบางนี่กระไร!
ความงามเป็นสมบัติของคนหนุ่มสาว แต่ทว่าคนหนุ่มสาวซึ่งเป็นเจ้าของโลกนี้มิใช่สิ่งใด นอกไปจากความฝันซึ่งความหวานชื่นของมันกลายเป็นทางแห่งความตาบอดจนทำให้สำนึกได้สายเกินไป จะมีสักวันหนึ่งไหมที่ผู้มีปัญญาทั้งหลายจะรวมเอาความฝันอันหวานชื่นของหนุ่มสาวเข้ากับความปีติแห่งความรู้? ทั้งสองสิ่งนี้เมื่ออยู่แยกกันย่อมไร้ผล จะมีสักวันหนึ่งไหมที่ธรรมชาติจะเป็นครูของมนุษย์ และมนุษย์ชาติเป็นตำราแห่งความเสียสละและชีวิตกลายเป็นโรงเรียนประจำวันของพวกเขา?
ความมั่นหมายจะได้พบความปีติของหนุ่มสาว ซึ่งแข็งแกร่งในความดื่มด่ำและอ่อนแอในความรับผิดชอบย่อมมิอาจแสวงหาความสัมฤทธิ์ผลได้จนกว่าความรู้จะนำมาซึ่งอรุณแห่งวันนั้น
มีชายผู้สาปแช่งวันคืนแห่งวัยหนุ่มของเขาที่ตายไปแล้วด้วยพิษร้ายอยู่มหลาย มีหญิงผู้ด่าว่าขวบปีที่เปลืองเปล่าไปของเธอด้วยความเกรี้ยวกราดดุจนางสิงห์ที่สูญเสียลูกของมันไปอยู่มากมาย มีหนุ่มสาวอยู่ดกดื่นซึ่งใช้หัวใจตนไปเพื่อเป็นปลอกหุ้มกริชแห่งความจำอันขมขื่นในอนาคตกาล ทำตนเองให้เป็นบาดแผลไปด้วยลูกศรอาบยาพิษอันแหลมคมแห่งการแยกจากความสุขโดยรู้เท่าไม่ถึงการณ์
วัยชราคือหิมะแห่งโลกนี้ จักต้องให้ความอบอุ่นแก่เมล็ดพืชแห่งผู้เยาว์ ณ เบื้องล่างด้วยแสงสว่างและความจริง ต้องปกป้องผู้เยาว์วัยและทำให้ความมุ่งหมายของพวกเขาสัมฤทธิ์ผลจวบจนเดือนนิซานมาถึงและทำให้ชีวิตบริสุทธิ์ซึ่งกำลังเจริญวัยนั้นสมบูรณ์ไปด้วยการตื่นใหม่
เราก้าวเดินไปสู่การตื่นขึ้นของการเชิดชูจิตวิญญาณของเราให้ขึ้นสูงสายเกินไป มีแต่เพียงระนาบอันหาที่สุดมิได้ดังฟากฟ้าเท่านั้นเองที่จะทำให้เข้าใจถึงความงดงามของชีวิตได้โดยอาศัยความรักในความงามนั้นของเรา
ชะตากรรมมนำฉันไปในกระแสอันรวดร้าวของอารยธรรมสมัยใหม่อันคับแคบ มันฉุดฉันขึ้นมาจากหว่างแขนธรรมชาติในอ่าวเขียวขจีอันเย็นชื่นใจของมัน แล้วกระแทกฉันลงอย่างหยาบคายภายใต้เท้าของฝูงชน ณ ที่นั้นฉันจึงตกเป็นเหยื่อผู้ทนทุกข์ภายใต้การทรมานของนาคร
ไม่มีโทษทัณฑ์อันใดที่ตกอยู่แก่บุตรของพระผู้เป็นเจ้าจะสาหัสไปกว่านี้ ไม่มีการเนรเทศใดอันแสนขมขื่นเคยตกแก่ชีวิตของผู้หนึ่งซึ่งรักใบหญ้าแม้เพียงใบหนึ่งของผืนแผ่นดินนี้อย่างรุนแรงจนทุกเยื่อในร่างเขาสั่นสะท้านไปไม่มีการจำขังอาชญากรผู้ใดเทียบเคียงกับการจำขังฉันได้เลย เพราะผนังอันคับแคบของห้องขังของฉันทำให้หัวใจฉันเป็นบาดแผล
ในเรื่องเงินทองนั้นเราอาจร่ำรวยกว่าชาวชนบท แต่พวกเขามั่งคั่งกว่าเรานักในการมีชีวิตที่แท้จริงอย่างสมบูรณ์ เราหว่านพืชไปมากมายแต่มิได้เก็บเกี่ยวอะไรมา พวกเขาสิเก็บเกี่ยวเอาความอุดมอันรุ่งโรจน์ซึ่งธรรมชาติได้มอบให้แก่ลูกหลานผู้หมั่นเพียรของพระผู้เป็นเจ้า เราคำนวณการแลกเปลี่ยนทุกอันด้วยเล่ห์เหลี่ยม พวกเขาสิรับเอาผลิตผลของธรรมชาติด้วยความสัตย์และสงบ เรานอนหลับเป็นพักๆ เพราะมัวมองเห็นปีศาจแห่งวันพรุ่ง พวกเขาสิหลับไปดังทารกในอ้อมอกของมารดาโดยรู้ว่าธรรมชาติย่อมไม่มีวันปฏิเสธสิ่งที่เคยอำนวยให้
เราเป็นทาสของผลกำไร พวกเขาสิเป็นนายแห่งความมักน้อย เราดื่มความขมขื่นสิ้นหวัง หวาดกลัวและอ่อนเปลี้ยจากถ้วยแห่งชีวิต แต่พวกเขาดื่มน้ำหวานอันบริสุทธิ์ที่สุดแห่งพรของพระผู้เป็นเจ้า
โอ้พระผู้ประทานความเมตตาซึ่งซ่อนจากข้าพระองค์อยู่เบื้องหลังตึกรามแห่งฝูงชนซึ่งมิใช่อื่นใดนอกเสียจากรูปเจว็ดและรูปปั้น.... ขอทรงสดับฟังเสียงร่ำไห้อันปวดร้าวของดวงวิญญาณซึ่งถูกคุมขังไว้ของข้าพระองค์เถิด! ขอทรงได้ยินความเจ็บปวดของหัวใจอันกำลังระเบิดออกของข้าพระองค์เถิด! ขอทรงได้ยินความเจ็บปวดของหัวใจอันกำลังระเบิดออกของข้าพระองค์เถิด! ขอทรงเมตตานำบุตรผู้เร่ร่อนไปของพระองค์กลับไปสู่ไหล่เขาอันเป็นคฤหาสน์ของพระองค์เทอญ!....
เขียนโดย คาลิล ยิบราน
ฺBe Veg, Go Green 2 Save the Planet
www.godsdirectcontact-thai.org
www.suprememastertv.com
4 ตุลาคม 2556 22:48 น.
คีตากะ
เมื่อวัยเด็ก ครั้งหนึ่งข้าพเจ้าเคยไปเยี่ยมเยือนนักบุญผู้หนึ่งในดงไม้อันเงียบสงบของท่านซึ่งอยู่ไกลโพ้นจากเทือกเขาออกไป และขณะที่เรากำลังสนทนากันถึงเรื่องลักษณะของคุณธรรมกันอยู่ ก็มีโจรคนหนึ่งเดินกะปลกกะเปลี้ยอย่างอ่อนแรงขึ้นมาบนสันเขา เมื่อมาถึงดงไม้เขาก็คุกเข่าลงเบื้องหน้านักบุญและเอ่ยขึ้นว่า “โอ้นักบุญ ขอได้ปลอบประโลมใจกระผมด้วยเถิด! บาปของกระผมนี้หนักนัก”
นักบุญตอบว่า “บาปของฉันก็หนักเช่นเดียวกัน”
โจรกล่าวว่า “กระผมเป็นโจรและผู้ปล้นสะดม”
นักบุญก็ตอบว่า “ฉันเองก็เป็นโจรและผู้ปล้นสะดม”
โจรจึงพูดว่า “แต่กระผมเป็นผู้ร้ายฆ่าคนตาย โลหิตของผู้คนมากมายร่ำร้องอยู่ในหูของกระผม”
และนักบุญตอบว่า “ฉันเองก็เป็นฆาตกร ในหูของฉันก็มีเสียงร้องของโลหิตของผู้คนมากมายอยู่เช่นกัน”
และโจรกล่าวว่า “กระผมได้ประกอบกรรมทำชั่วมานับไม่ถ้วนแล้ว”
นักบุญก็ตอบว่า “ฉันเองก็ได้ก่ออาชญากรรมมานับไม่ถ้วนเช่นกัน”
ครั้นแล้วโจรก็ลุกขึ้นจ้องดูนักบุญ ในดวงตาของเขามีแววประหลาด และขณะที่ เขาจากเราไป เขาก็กระโดดหยอยๆ ลงไปตามเนินเขา
ข้าพเจ้าหันไปหานักบุญผู้นั้นแล้วถามว่า “เหตุใดท่านจึงกล่าวหาตัวเองว่าประกอบอาชญากรรมเช่นนั้นเล่า? ท่านไม่เห็นดอกหรือว่าชายผู้นี้กลับไปโดยไม่นับถือท่านต่อไปแล้ว?”
นักบุญก็ตอบว่า “ก็จริงดอกที่เขาไม่นับถือฉันต่อไป แต่เขาก็กลับไปอย่างปลอดโปร่งขึ้นมากนี่นะ”
ในขณะนั้นเราได้ยินเสียงโจรร้องเพลงอยู่ไกลๆ และเสียงสะท้อนแห่งเสียงเพลงของเขาทำให้หุบผาเต็มไปด้วยความปรีดาปราโมทย์...
ฺBe Veg, Go Green 2 Save the planet
www.godsdirectcontact-thai.org
www.suprememastertv.com
4 ตุลาคม 2556 22:50 น.
คีตากะ
ปราศรัยโดยท่านอนุตราจารย์ชิงไห่
ไถหนัน ฟอร์โมซา วันที่ 31 สิงหาคม 2542
(ต้นฉบับเป็นภาษาจีน)
อาจารย์ภายในของเราเองมีปัญญาสูงส่ง ท่านทราบว่า เราควรใช้อะไรและควรทำอะไรเพื่อหลีกเลี่ยงการทำร้ายตนเอง การยุ่งในเรื่องราวของผู้อื่นและวุ่นวายกับกฎเกณฑ์ของโลก ซึ่งแตกต่างจากพลังอภินิหารอันจำกัดยิ่งนัก ซึ่งบันทึกอยู่ในสมองของเรา หากเรารู้จักพลังอภินิหารบางอย่าง เราก็จะมีอยู่เพียงเท่าที่เรารู้จักนั้น แต่หากเราได้รับพลังอภินิหารโดยการบำเพ็ญวิถีกวนอิม เมื่อนั้นพลังจะสุดจะหยั่งได้ และเราสามารถจะใช้พลังที่แตกต่างกันออกไปในสถานการณ์ที่แตกต่างกัน
หากไร้ปัญญาสูงส่งนี้ บำเพ็ญไป เราจะสับสนได้ง่าย หากไร้อาจารย์ดี เราจะชักจูงไปผิดทางได้ง่าย ผลคือ เราจะเรียนรู้เพียงส่วนหนึ่งๆ และติดตามเพียงส่วนหนึ่งเดียวนั้น แทนที่จะติดตามวิถีทั้งส่วนอันสมบูรณ์แบบศาสนาจำนวนมากเน้นให้เรียนเรื่องนั้นเรื่องนี้ และเรียนเทคนิคและมายากลมากมาย เขามิได้เน้นการค้นพบธรรมชาติเดิมแท้ของเรา
ปราศรัยโดยท่านอนตราจารย์ชิงไห่
ซีหู ฟอร์โมซา วันที่ 3 กันยายน 2542
(ต้นฉบับเป็นภาษาจีน)
ทำไมเราจึงบำเพ็ญวิถีกวนอิม? เป็นเพราะเราประสงค์จะเข้าใจทุกสิ่งอย่างในจักรวาล เหนือแสงวัตถุของดวงอาทิตย์นี้นั้น ยังมีแสงซึ่งยิ่งใหญ่กว่า เจิดจ้ากว่า และงดงามยิ่งกว่า เหนือภาษาทางโลกของเรานั้น ยังมีภาษาที่ยิ่งใหญ่กว่าและงดงามยิ่งกว่า เมื่อเราได้เรียนรู้ภาษานี้ เสียงนี้แล้วนั้น เราจะเข้าใจทุกภาษา รวมถึงภาษาของมวลมนุษย์และบรรดาภาษาที่เอ่ยโดยสรรพสัตว์ทั้งมวลด้วย
ปราศรัยโดยท่านอนุตราจารย์ชิงไห่
ซีหู ฟอร์โมซา วันที่ 11 ตุลาคม 2542
(ต้นฉบับเป็นภาษาจีน)
พลังของเราแกร่งกล้าที่สุดในระหว่างการทำสมาธิกลุ่ม คนไม่กี่คนทำสมาธิด้วยกัน ก็สามารถก่อพลังได้เป็นปริมาณมาก แต่แน่นอน พลังจะยิ่งแรงกล้าเมื่อมีคนจำนวนมากกว่า เป็นเพราะผู้บำเพ็ญที่ตั้งใจจริงเหล่านี้นั่นเองที่ทำให้โลกเริ่มมีสันติสุข บางครั้ง ภัยพิบัติจางหายไปทันใดเมื่อมันถูกคาดว่าจะเกิดขึ้นกับประเทศหนึ่ง และบางครั้งประเทศหนึ่งได้รับการป้องกันในทันใดเมื่อมันเป็นที่คาดว่าจะจมหรือถูกทำลาย หากเรามีทิพยเนตร เราสามารถเห็นนี่ได้ แต่หากเราไม่มี เราก็ไม่อาจเห็นได้
เราควรจะติดตามกาบำเพ็ญทางจิตวิญญาณเพื่อตนเองและเพื่อนร่วมชาติของเรารวมถึงเพื่อสันติสุขของโลกและจักรวาล เมื่อคนบำเพ็ญทางจิตวิญญาณมากขึ้น โลกจะมีสันติสุขมากขึ้น ไม่มีความจำเป็นที่จะมาพูดคุยเกี่ยวกับสันติภาพและโลกจะมีสันติภาพ
ปราศรัยโดยท่านอนุตราจารย์ชิงไห่
บราซิล 13 พฤศจิกายน 2542
(ต้นฉบับเป็นภาษาจีน)
เป็นสิ่งไม่ดีนัก ที่เราจะให้ความช่วยเหลือผู้อื่นมากเกินไปเมื่อเราทำสมาธิเพียงเล็กน้อย เพราะเราจะไม่สมดุล เราจะสูญเสียความอดทนและความเปี่ยมด้วยรักของเราไป หากเราไม่เปี่ยมด้วยรัก ทุกสิ่งที่เราทำ ก็จะไร้ประโยชน์ ไม่ว่าเราจะทำอะไร เราจะต้องทำด้วยความรัก มีเพียงความรักเท่านั้นที่จะประทับใจพระเจ้า พุทธะ และหัวใจของผู้คน เพียงเมื่อนั้นเราจึงจะสามารถกระตุ้นผู้คนผ่านการทำงานของเราได้ และถ่ายทอดความรักของพระเจ้าสู่พวกเขา เมื่อนั้นด้วยการให้อันเปี่ยมด้วยรักของเรา ผู้คนในโลกจะยกระดับของตนทีละขั้นๆ ไป
ฺBe Veg, Go Green 2 Save the Planet
www.godsdirectcontact-thai.org
www.suprememastertv.com
4 ตุลาคม 2556 22:52 น.
คีตากะ
ปราศรัยโดยท่านอนุตราจารย์ชิงไห่ ที่กรุงเทพฯ ประเทศไทย ในงานฌาน 6 นานาชาติ เมื่อวันที่ 27 ธันวาคม 2542 (ต้นฉบับเป็นภาษาจีน) รหัสวีดิทัศน์ # 682
การออกบวชที่แท้จริงคือ การออกบวชที่ใจ ก็สามารถเผยแพร่ข่าวดีเรื่อง “หลุดพ้นชาติเดียว” ให้กับชาวโลกทราบ ให้กับผู้ที่ทุกข์ทรมานมากทราบ แล้วพวกเขาจะช่วยเหลือตัวเองได้ พวกเราเป็นนักบวชก็ดี เป็นฆราวาสก็ดี ทำงานอะไรก็ดีทั้งสิ้น ถึงแม้จะทำงานอยู่ในโรงงาน ก็สามารถถ่ายทอดข่าวของสัจธรรมให้กับเพื่อนร่วมงานได้ พวกเธอมองเสื้อผ้าที่อาจารย์สวมใส่ ก็ไม่เหมือนผู้ออกบวช ขอเพียงพวกเธอใจไม่ยึดติด พวกเธอก็ไม่เหมือนฆราวาส
ดังนั้น ออกบวชหรือไม่ มันไม่สำคัญ! ข้อสำคัญอยู่ที่ ตัวเองสามารถบำเพ็ญก้าวหน้า กาย ใจเป็นสุขและอิสระ แล้วไปช่วยเหลือผู้อื่นให้มีความสุขอยู่กับสภาพดังกล่าว นั่นต่างหากที่เป็นจุดมุ่งหมายของพวกเรา จุดมุ่งหมายของพวกเราไม่ใช่เป็นนักบวช แต่เป็นการนำความสุขไปให้แก่ผู้อื่น ไม่ว่าพวกเราจะอยู่ที่ไหน ในสถานที่ใด ก็เหมือนกัน
อาจารย์ไม่ได้หมายความว่า พวกเราเป็นนักบวชแล้วไม่ดี อุดมการณ์นี้ดีมาก สูงส่งมาก อาจารย์เห็นด้วย แต่มีบางคนสภาพไม่อำนวย แม้พวกเธอจะไม่ได้ปลงผม สวมใส่เสื้อผ้าของฆราวาส แต่จิตใจว่างเปล่า เป็นอิสระ เมื่อเป็นเช่นนี้ ก็เป็นการหลุดพ้นอย่างแท้จริง ไม่ควรยึดติดอยู่กับสิ่งที่เป็นภายนอก...
ฺBe Veg, Go Green 2 Save the Planet
www.godsdirectcontact-thai.org
www.suprememastertv.com
4 ตุลาคม 2556 22:53 น.
คีตากะ
ปราศรัยโดยท่านอนุตราจารย์ชิงไห่ ลอสแอนเจลิส สหรัฐอเมริกา 16-18 ธันวาคม 2541 (ต้นฉบับเป็นภาษาอังกฤษ) วีดิทัศน์ # 641
เราทั้งหมดเป็นพระในรูปแบบที่แตกต่างออกไป เราเป็นพระที่เดินได้ เราเดินบนท้องถนน และเราปะปนกับผู้คน มันก็เหมือนกัน เพียงแต่ว่า ในสมัยโบราณ เป็นการยากมากสำหรับคนที่จะออกไปและเผยแพร่คำสอน ดังนั้นเธอจึงต้องเป็นพระ เธอไม่ทำงาน และเธอพึ่งพาทาน เพื่อว่า เธอจะสามารถเดินไปได้ไกลเพื่อเผยแพร่คำสอนของพระพุทธเจ้าหรือพระเยซู ในปัจจุบันนี้ สิ่งเหล่านี้ไม่มีความจำเป็นนัก เธอสามารถทำได้จากบ้านของเธอหรือเป็นพระที่บ้าน
และอีกเหตุผลหนึ่งก็คือว่า ในสมัยโบราณ ผู้คนประหยัดพลังงานทางเพศของพวกเขาเพื่อที่จะทำสิ่งอื่นๆ เพราะว่าถ้าเธอมีครอบครัวและมีลูกมากมาย มันจะยากที่เธอจะเดินไปทั่วท้องถนนและเทศน์สัจธรรม ดังนั้นเธอจะต้องสละความสุขทางครอบครัวและการร่วมรัก เพื่อที่จะเดินไปทั่วและเผยแพร่ข่าวสาร เพราะว่าพลังทางเพศนั้น มันทำให้งานที่พระต้องทำนั้นไขว้เขวไป ดังนั้น พวกท่านจึงต้องทำในลักษณะนั้น
ดังนั้น การเป็นพระ หรือแม่ชี หรือการไม่เป็น สำหรับฉัน ไม่ใช่คำถามที่แท้จริง คำถามที่แท้จริงก็คือว่า เธอเข้าใจสิ่งต่างๆ ในหัวใจของเธอหรือเปล่า และตัวเธอได้พบพระเจ้าหรือเปล่า มีคฤหัสถ์(ผู้ครองเรือน)จำนวนมากเป็นที่ดึงดูดใจมากแก่ผู้คนภายนอกด้วยเช่นกัน เพราะพวกเขาบำเพ็ญอย่างขยันขันแข็งในหัวใจของพวกเขา และพวกเขารู้แจ้งจริงๆ พวกเขายังสามารถเผยแพร่คำสอนจากที่บ้านของพวกเขาได้ด้วย และพวกเขาได้ทำสิ่งมหัศจรรย์มากมาย
ตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่แตกต่างออกไปแล้ว เรามีธรรมวิถีอันยอดเยี่ยมมากนี้ซึ่งครอบคลุมทุกสิ่งทุกอย่าง ดังนั้น เราจึงไม่ต้องอดอยากทางกาย ทางจิต หรือทางอารมณ์เพื่อที่จะไปให้ถึงพระเจ้า ฉันขอบอกเธอว่า พระเจ้านั้นยอดเยี่ยมมาก! พระองค์ใจดีมาก มีพลังมาก ไม่มีอะไรที่จะทำให้เธอไขว้เขวไปจากพระองค์ได้ ไม่ต้องพูดถึงความสุขเล็กๆ น้อยๆ กับผู้หญิงหรือผู้ชาย ที่เธอรัก ดังนั้นจึงไม่สำคัญ การเป็นพระหรือแม่ชีอยู่ที่ภายใน...
Be Veg, Go Green 2 Save the Planet
www.godsdirectcontact-thai.org
www.suprememastertv.com
Calendar
Lovers
17 คน เลิฟคีตากะ
หน้าส่วนตัว
1382
