28 สิงหาคม 2566 08:49 น.

ม้าสี่ตัวบัวสี่เหล่า

คีตากะ

พุทธพจน์ภาษิตลิขิตเขียน
กาลจำเนียรก่อนเก่าเขาศึกษา
ระดับความรู้แจ้งแห่งปัญญา
เฉกฝึกม้าให้เชื่องเปรื่องอินทรีย์
ชายผู้หนึ่งน้อมเกล้าเฝ้าพุทธะ
อาชีวะฝึกม้าเป็นสารถี
ตถาคตตรัสปุจฉาถามพาที
ถึงวิธีฝึกม้าจงสาธยาย
ชายฝึกม้าสารถีเกสีตอบ
ในระบอบฝึกม้าอาขยาย
มีวิถีสี่แบบอย่างแยบคาย
ทูลถวายน้อมเกล้าเล่าความนัย
ม้าหนึ่งฝึกเพียงละม่อมพร้อมสยบ
อาหารครบน้ำดีเปลี่ยนนิสัย
เอ่ยวาจาฟังเพราะเสนาะใจ
ก็เชื่องได้ดั่งอุบลบานพ้นธาร
ม้าสองฝึกรุนแรงใช้แทงปฏัก
ยากยิ่งจักเชื่อเชื่องเปลืองสังขาร
บ้างลงแส้ผูกขาพันธนาการ
งดอาหารความพยศจึงหมดลง
ม้าสามดั่งอุบลปริ่มพ้นน้ำ
เบาหนักทำเพาะบ่มสมประสงค์
บ้างรุนแรงบ้างละม่อมยอมเชื่องลง
อาชาคงใช้ประโยชน์สิ้นโทษภัย
ม้าสี่ราวอุบลงอกเพิ่งออกเหง้า
เป็นอาหารปลาเต่ามิเอาไหน
จะฝึกฝนเสียเปล่าเขลาเกินไป
ฝึกไม่ได้ให้ฆ่าทิ้งอิงปาจารย์...
14 สิงหาคม 2566 14:46 น.

เสื่อม

คีตากะ

เสื่อมสัตย์ศีลสิ้นธรรมาอารยะ
เสื่อมศรัทธาปสาทะมนุสสา
เสื่อมทรามพรหมวิหารสี่มีเมตตา
เสื่อมปรัชญาฟ้าหมองครองปฐพี
สู่หุบเหวคำสาปปวงบาปเคาะห์
สู่คำเยาะเย้ยหยันยันภูตผี
สู่โทษทัณฑ์จากสรวงล่วงอเวจี
สู่อัคนีแห่งไฟประลัยกัลป์
สูญเสียธรรมจะดำดิ่งสิ่งอาเพศ
สูญเทเวศน์ที่ปกปักจักอาสัญ
สูญสิ้นปราชญ์ย่อมตกตายไปตามกัน
สูญเผ่าพันธุ์เพราะอวิชชาพามืดมน
จบสิ้นยุคเกิดแลดับปรับสมดุล
จบบุญคุณความแค้นแสนสับสน
จบผูกพันชาตินี่ที่วกวน
จบสิ้นคนตามบัญชาฟ้าลงทัณฑ์
หน้าสุดท้ายประวัติศาสตร์สิ้นชาติภพ
หน้าสุดท้ายจุดจบพบโศกศัลย์
ห้าสุดท้ายแห่งมนุษย์สุดสิ้นกัน
หน้าสุดท้ายก่อนความฝันวันต่อไป..(เริ่มต้นยุคหินอีกครั้ง)
ไม่มีข้อความส่งถึงคีตากะ