เสียง...

คีตากะ

การสร้างบ้าน

คีตากะ

ปฐวีรกร้างแลว่างเปล่า
เปรียบกาย-ใจแห่งเราอันเขลาขลาด
เตรียมเครื่องเขียนปากกาผจงวาด
เขียนแบบลงกระดาษวาดบ้านงาม

ใช้จอบเสียมเตรียมขุดจุดฝังเสา
ดั่งใจเราเกิดศรัทธามาล้นหลาม
จนมั่นคงมิหวั่นไหวในทุกยาม
วางขื่อนามเบญจศีลทั่วอินทรีย์

รัดหัวเสาด้วยอะเสกันเซล้ม
ดุจเพาะบ่มสังคหวัตถุสี่
ตั้งมั่นในคุณงามและความดี
พละห้าคือดั้งชี้ที่ตั้งตรง

พาดอกไก่บนดั้งตั้งตระหง่าน
ดั่งพรหมวิหารธรรมนั้นอันสูงส่ง
ติดจันทันเหนืออกไก่ให้มั่นคง
ดุจดำรงบารมีหกยกขึ้นวาง

ครั้นโครงสร้างมิส่ายแส่วางแปพาด
แทนอำนาจแห่งวิมุตหยุดหม่นหมาง
แทงทะลุสุญตาพาปล่อยวาง
อยู่ไกลห่างทวิลักษณ์จักปรีดิ์เปรม

จึ่งติดตั้งหลังคากันฟ้าฝน
เทียมทศพล-ญาณศานติ์เกษม
คอยคุ้มภัยให้เราเฝ้าปรีดิ์เปรม
ด้วยอิ่มเอมในรสธรรมล้ำโลกา

พลันก่อเกิดเคหาสน์พิลาสเหลือ
ประโยชน์เอื้อเจ้าของครองเคหา
ปานประดุจนิพพานสราญอุรา
สุขหรรษาร่มเย็นเป็นนิรันดร์...










				

รูปลักขณา...

คีตากะ

 รูปลักขณาสูงส่งดังหงส์เหิน
เยื้องย่างเดินหิมวาเวหาหาว
แต่ดวงจิตคิดชั่วเกลือกกลั้วคาว
เฉกเพชรพราวร่วงตมจมราคี

ถึงทรลักษณ์พักตราเพียงกาต่ำ
ล้วนรูปชั่วตัวดำคล้ำราศี
แต่จิตทรงสิกขาปัญญามี
ยังอาจดีกว่าหงส์เล่นลงโคลน

ล้วนไตรลักษณ์อนัตตาภควาตรัส
รูปจำรัสฤาชั่วล้วนหัวโขน
หากจุดไฟหทัยดวงให้ช่วงโชน
ย่อมพรากโยนทวิลักษณ์จักรมณีย์

อนึ่งคบแต่พาลลาญบัณฑิต
อาจชีวิตฉิบหายกลายบัดสี
ไม่ฟังธรรมท่านเอ่ยเผยพาที
ย่อมราคีขลาดเขลาเปล่าปัญญา

เพียงภพหนึ่งชาติหนึ่งพึงสั้นนัก
มัวหลงรักเนื้อหนังในมังสา
ซึ่งทรุดโทรมเสื่อมไปในชรา
ถึงมรณามาดหมายทุกกายมี

เพียงเวรกรรมนำพาเมื่ออาสัญ
เสวยสวรรค์ฤานรกตกเป็นผี
จะสายเกินแก้ไขให้กลายดี
ถึงโศกีไปก็เปล่าเขาเมินมอง

มัจจุราชจะยิ้มเยาะเพราะโมหา
มนุสสาล้นนรกอกไหม้หมอง
หลงกามคุณมีห้ามาเนืองนอง
จนก่ายกองเรือนจำกรรมพาจร

นฤพานพิมานแมนแดนเกษม
ล้วนปรีดิ์เปรมสุโขสโมสร
สุดอาณานภากว้างร้างใครจร
กลับแรมรอนอเวจีคดีกรรม

มีชีวิตวุ่นวายมากมายเรื่อง
เลยเปล่าเปลืองเพลาพาถลำ
ลืมพากเพียรภาวนารักษาธรรม
จึงมืดดำมัวจิตพลาดผิดการ

หลงรูปรสกลิ่นเสียงเคียงสัมผัส
สุดหยั่งวัดคะเนได้ในสงสาร
ล้วนเกิดตายมายมากยากประมาณ
เกลื่อนกลบฐานพสุธาให้อาลัย

ท่านเปรยเปรียบกองกระดูกทุกภพชาติ
แห่งองค์นาถโพธิสัตว์ทัดไศล
ว่าขนัดแน่นแผ่นผืนดินดื่นไป
หมายเข็มไชไม่อาจมีที่แทงลง

ชลนามหาศาลปานสมุทร
หาสิ้นสุดโทมนัสสลัดหลง
ทุกข์เทวษยิ่งแสนแม้นชีพปลง
ยังดำรงสืบชาติมิคลาดคลา

วนเวียนไปเยี่ยงนี้หามีหยุด
เปรียบประดุจโยนไม้ไปเวหา
จะตกด้านข้างไหนในพสุธา
สุดปัญญาพยากรณ์หยั่งพรพรหม..