14 เมษายน 2550 15:00 น.
คีตากะ
บัวดอกงามผลิดอกกลับงอกเงย
กลีบดอกเผยจากดินถิ่นอาศัย
งามตระการรานตาแสนวิไล
เติบโตใหญ่ไร้สาครน่าอัศจรรย์ !
ดอกเบ่งบานอลังการกาลผ่านพ้น
เต็มสากลชนเริงร่าหฤหรรษ์
พิสูจน์คำทำนายภควันต์
กาลหน้านั้นชนโบราณจะหันคืน
เคาะประตูสู่บ้านย่านเคหาสน์
ส่องแสงสาดปรัชญาลืมตาตื่น
ปลุกผองชนตนหนาหายั่งยืน
ให้หวนคืนฟื้นใหม่ใจพุทธา
ปัจเจกชนคนหลายคล้ายมืดบอด
หลงนอนกอดซากศพกลบบุปผา
ลืมพระเจ้าของเขาเองเพ่งมายา
ผ่านสายตาหาใครไหนจดจำ....
14 เมษายน 2550 14:39 น.
คีตากะ
หลั่งไหลไปสายน้ำแห่งความรัก
มินานนักจักถึงซึ่งจุดหมาย
หนึ่งหยดน้อยร้อยรวมร่วมเรียงราย
ก่อเกิดสายไหลหลั่งยังทะเล
กลั่นจากดินรินน้ำตาแลกมาได้
หลอมด้วยไฟให้ร้อนก่อนสรวลเส
แสงตะวันกลั่นเป็นฝนจนถ่ายเท
ผ่านร้อยเล่ห์กลลวงหล่นล่วงมา
จากยอดเขาเนาป่าเสียดฟ้าสูง
เกิดแควคุ้งมุ่งมั่นทางหรรษา
การเดินทางช่างยาวไกลไหลเอื่อยมา
มิเกรงว่าอุปสรรคมากเพียงใด
หลากเส้นทางต่างมุ่งหน้ามหาสมุทร
จึงยั้งหยุดสุดทางการหลั่งไหล
หลอมเป็นหนึ่งจึงพิศุทธิ์สุดกว้างไกล
ทั้งยิ่งใหญ่ทั้งลึกล้ำความรักเอย...
14 เมษายน 2550 14:29 น.
คีตากะ
เขาซุกซอนซ่อนหน้าหมวกใบเก่า
ดวงตาเหงาเศร้าสร้อยน้อยคนเหมือน
แม้อยู่ใกล้เหมือนไกลห่างดูรางเลือน
ราวเมฆเกลื่อนเคลื่อนคล้อยลอยนภา
เขาว่างเปล่าเล่าเปลือยเหมือนเหนื่อยหน่าย
ดวงตาฉายคล้ายแสงแห่งอุษา
สงบเงียบเรียบง่ายไร้มารยา
เจรจาประหนึ่งว่าความลับมี
เขาแจ้งจิตความคิดปัจเจกชน
ดั่งอุบลพ้นน้ำหลากล้ำสี
ยามเคลื่อนไหวดุจสายลมห่มปฐพี
ท่วงท่าทีที่ธรรมดาเกินกว่าใคร
เขาเมตตาปราณีมีอารมณ์ขัน
รู้เท่าทันเลิศปัญญากว่าใครไหน
คล้ายกระจกสะท้อนเงาเหล่าชนใด
ยามอยู่ใกล้คลายทุกข์สุขอุรา...
14 เมษายน 2550 14:16 น.
คีตากะ
เมื่อวัตถุอยู่เหนือจิตวิญญาณ
อุดมการณ์หาญมุ่งถูกข่มเหง
จิตแบ่งแยกแตกต่างห่างตัวเอง
ถูกเร้าเร่งใจถอยด้อยพลัง
ความรักจางห่างสุขทุกข์กระหน่ำ
โดนมนต์ดำจำจองผู้ต้องขัง
กลายเป็นทาสวัตถุดันทุรัง
ไม่เคยฟังข้างในหัวใจตน
ความสุขแท้แค่เอื้อมเอื้อมไม่ถึง
ถูกฉุดดึงจึงบ้าโกลาหล
วิ่งไล่ตามความลวงมิห่วงตน
ดุจแมงเม่าถูกเผาป่นบนกองฟอน
จิตมืดดำด้วยจำนนบนวัตถุ
ยากบรรลุรู้ชัดประภัสสร
หมุนตามโลกอุปโลกน์ใจโยกคลอน
มิคิดถอนยาพิษอวิชชา
14 เมษายน 2550 14:03 น.
คีตากะ
จับอาวุธขึ้นมาเพื่อฆ่าใคร
เจ้าวายร้ายไร้ปัญญาคราโง่เขลา
ฆ่าตัวเองเก่งนักตระหนักเอา
เจ้าคือเขาเขาคือเจ้ามิเข้าใจ
ฆ่าไม่ตายไยยังฆ่าฆาตกร
ไม่อาทรร้อนรนตนถูกหมาย
ฉีกสังขารอันเปล่าว่างอย่างเมามาย
แต่สุดท้ายหนีไม่พ้นต้องจนมุม
เฝ้าก่อกรรมทำเข็ญไม่เป็นสุข
ดั่งไฟลุกเผาลามความร้อนสุม
เพื่อนพี่น้องผองเราเขากลัดกลุ้ม
ทุกข์ปกคลุมรุมเร้าชาวประชา
เลิกหลงผิดคิดใหม่ใช้เหตุผล
ด้วยตัวตนทนสร้างยังมีค่า
วางอาวุธหยุดก่อทรมา
สิ่งควรฆ่าคือบ้าหลง...จงบรรลัย !
Calendar
Lovers
17 คน เลิฟคีตากะ
หน้าส่วนตัว
1348
