พระปริศนา

คีตากะ

ณ ทางแยก

คีตากะ

คำอวยพรแก่โลก

คีตากะ

ลมใต้พัดผ่านทุ่งมุ่งบ่ายหน้า
อวยพรนาให้อุดมสมบูรณ์ผล
นกแต้แว้ดแผดเสียงบินเวียนวน
ยามย่างฝนอวยพรสะท้อนดัง

เขาชวากู่ขันประชันเสียง
แข่งสำเนียงเอี้ยงขานปานมนต์ขลัง
อวยพรทุ่งคุ้งแควจอแจดัง
ประหนึ่งฟังสังคีตจิตเบิกบาน

ฝนตั้งเค้าแต่ไกลให้พรหล้า
ชุบชีวาพนาไพรให้สุขศานต์
ส่งมอบพรผืนดินถิ่นทุ่งธาร
ข้าวกล้าพานผลิงอกแตกออกใบ

กระยางย่องท้องนาเหลียวหน้าหัน
สุริยันส่องหล้ายามฟ้าใส
อวยพรโลกโคจรรอนรำไร
ฟื้นพฤกษ์ไพรอีกครั้งสะพรั่งแล

นกกาเหว่ากระเด้าลมชมชอบเล่น
กางเขนเต้นกระเต็นจ้องมองจอกแหน
โผผินไปใกล้หนองคลองคุ้งแคว
คอยเผยแผ่พระพรสัญจรบิน

มวลแมกไม้ไพรป่านานาสัตว์
ล้วนอุบัติเพื่อมอบพรย้อนถวิล
มาตรมนุษย์สุดประเสริฐเลิศแดนดิน
ฤาลืมสิ้นคำอวยพรก่อนลับลา...


ป.ล. มีคำกล่าวว่าสรรพชีวิตล้วนเกิดมาเพื่ออวยพรแก่โลก
เช่น เดียวกับมวลมนุษย์ นี่คือสิ่งเดียวที่เป็นหน้าที่ของการ
ที่ได้ถือกำเนิดเกิดมา นอกจากสิ่งนี้แล้ว สิ่งอื่นล้วนหาสาระ
แก่นสารอะไรมิได้...

				

ร่องรอย

คีตากะ

เด็กท้องนา

คีตากะ

ลีลาวดีสีขาวแพรวพราวทุ่ง
ยางพยุงผลิยอดเกี่ยวกอดฝน
หางนกยูงดอกสีส้มท้าลมบน
กลีบเกลื่อนกล่นบนคันนาลิบตาไกล

เด็กท้องนาหน้าดำเดินกรำแดด
ดอกสีแสดของต้นจานบานไสว
การศึกษาต่ำต้อยน้อยเกินไป
แต่โลกใหญ่ไม่พ้นทิพย์ญาณ

มือน้อยกำเมล็ดข้าวน้าวแขนซัด
ข้าวกระจัดกระจายหลายสถาน
เกรงไกลเกินวงรอบขอบจักรวาล
เด็กน้อยหว่านพืชใดย่อมได้มา

ฐานะจนคนเขาเฝ้าขอดค่อน
แท้เพียงพรพรหมินทร์สิ้นกังขา
ความขาดแคลนลับหายมลายลา
ความพอมาเมื่อประสบค้นพบใจ

ไม่นานหนากล้าข้าวจักพราวเหลือง
ทั่วทุกเมืองร้องเพลงบรรเลงไหว
เมื่อมัจจุราชพ่ายแพ้แก่โลกไป
ความสุขใดใต้หล้าฤาจะเทียม...