12 เมษายน 2556 22:14 น.
คีตากะ
เธอผู้เป็นดั่งศิลปิน...
ผู้ยลยินถ้อยธรรมลำนำขาน
ฟังเสียงฟ้าและดินด้วยวิญญาณ
ร่วมผสานกายและจิตประสิทธิ์พร
เธอผู้รักในศิลปะ...
อันอิสระเสรีชี้คำสอน
เดินตามรอยอริยะอลงกรณ์
มีอาทรสรรพสิ่งมิ่งไมตรี
เธอผู้ชื่นชมดุริยศิลป์...
เรียงร้อยจินตนาการผ่านวิถี
ด้วยดวงมานเปี่ยมล้นเสียงดนตรี
จากสรวงศรีสู่จิตพิศดาร
เธอผู้นิยมศิลปศาสตร์...
ผจงวาดความงามล้ำสืบสาน
ร้อยอักษรด้วยศิลป์จินตนาการ
ร่วมจดจารถ้อยธรรมล้ำโลกา
เธอผู้เปี่ยมด้วยความรัก...
พลีใจภักดิ์ซื่อตรงมั่นคงหนา
เธอย่อมเป็นที่รักปักวิญญาณ์
เปรียบแก้วตาดวงใจไปชั่วกัลป์
12 เมษายน 2556 22:15 น.
คีตากะ
ยินสุรเสียงร่ำไห้อาลัยรัก
ซบซ่อนพักตร์สะอื้นฝืนกันแสง
ด้วยเมตตาส่ำสัตว์ทัศน์สำแดง
ชลเนตรแห่งพุทธาข้าหวั่นทรวง
ฤาแหล่งหล้าถึงกาลอวสานสูญ
เหล่าประยูรพรากจากยากใหญ่หลวง
เข้าสู่ยุคศรีอารย์กาลผ่านล่วง
ให้แดดวงวิตกตระหนกครัน
ยิ่งแลเห็นปักษินสิ้นตักษัย
ล่วงตกในปฐวีชีพอาสัญ
หล่นจากยอดไพรพฤกษ์นึกจาบัลย์
ราวจำนรรจ์บอกลางอ้างทำนาย
สวรรค์ฤารองรับกับวิโยค
ทั่วตรีโลกฤาแจ้งแห่งความหมาย
ต่ำต้อยฤาสูงส่งคงมลาย
ไพร่ฤานายเฉกเช่นเสมอกัน
ฝากสิ่งใดให้โลกเพียงโศกสุข
จะปลอบปลุกเยี่ยงไรในความฝัน
คราละครจบลงคงจากกัน
เวทีนั้นปิดฉากการแสดง....
12 เมษายน 2556 22:16 น.
คีตากะ
ฉันมายืนรอเธอเอ่อความหวัง
เหมือนทุกครั้งผ่านมาเพลาสาย
ตรงทางแยกที่เก่าเฝ้าเดียวดาย
เพียงมุ่งหมายพานพบสบสายตา
ฉันมารอคอยเธอละเมอฝัน
ทุกวารวันนานเนาเฝ้าคอยหา
เคยนัดหมายผูกพันกันนานมา
บนถนนเหว่ว้าแสนล้าอ่อน
ฉันมาคอยอยู่นานกาลผ่านพ้น
พบเพียงคนแปลกหน้ามาสลอน
รถราวิ่งสับสนบนทางจร
สายลมอ่อนพลิ้วมาอุราป่วน
ฉันมาคอยเธอนี้ตรงที่เก่า
บนโลกเหงาเอกาพากำสรวล
หมายพาเธอก้าวข้ามความแปรปรวน
พ้นหมู่มวลมายาพาโศกี
ฉันมารอเธอนั้นอย่างมั่นหมาย
ด้วยความรักมากมายพรายสุขศรี
เหลียวแลหารอบกายนับหลายปี
แต่หามีเงาเธอจึงเพ้อครวญ....
12 เมษายน 2556 22:16 น.
คีตากะ
ขอคารวะความรัก...สักหมื่นครั้ง
ที่คงยังยิ่งใหญ่ไม่เสื่อมสลาย
ผ่านพิสูจน์ทรหดบทมากมาย
เคี่ยวครำใจหลากหลายจนพรายเพริศ
ขอคารวะความรัก...แทนสักขี
คุณความดีทั่วหล้าพาก่อเกิด
เพราะมีรักจึ่งอภัยไม่ระเมิด
สิ่งประเสริฐทั้งหลายกลายงอกงาม
ขอคารวะความรัก...แม้นมักเศร้า
เพียงเพราะเขลาหลงไปใจหวิวหวาม
เกลาดวงจิตเจิดจ้าสง่างาม
กลับสู่ความรักแท้แม้เดียวดาย
ขอคารวะความรัก...ช่วยสลักเสลา
สู่ว่างเปล่าเบาบางสว่างฉาย
ดั่งจันทร์เพ็ญเด่นฟ้าคืนพร่าพราย
ยามเดือนหงายส่องสว่างกลางราตรี
ขอคารวะความรัก...ผลักดันให้
ก้าวต่อไปเผชิญโลกอันโศกศรี
ทั้งสุขทุกข์ซึมเศร้าเคล้าโลกีย์
น้อมยินดีรับไว้...ด้วยใจสงบ....
17 พฤษภาคม 2556 21:55 น.
คีตากะ
เหมือนว่าเราผูกพันรักกันมาก
ถึงพรากจากกันไกลไม่เคยสน
คล้ายเชื่อมั่นต่อกันมั่นกมล
แม้นต่างคนก้าวไปไม่ระอา
เหมือนเราเคยรักกันคงมั่นนัก
เพียงรู้จักไม่นานพานห่วงหา
ยังลึกซึ้งงดงามยามสบตา
ดั่งคบมานานปีไม่มีจาง
เหมือนความรักนิรันดร์นับกัลป์กัป
วันคืนลับล่วงไปไม่เคยห่าง
มิตรภาพลึกล้ำไม่อำพราง
เราเผยวางหัวใจให้แก่กัน
เหมือนทุกอย่างลงตัวชัวร์ว่าใช่
แต่เราไยบาดหมางต่างโศกศัลย์
มีเพียงรักแรกพบคบผูกพัน
ถ้อยจำนรรจ์ลืมเลือนเหมือนไร้ค่า
ความเป็นจริงเพราะเราไม่เข้าใจ
รักกันไปเท่านั้นมั่นหนักหนา
จึงมองข้ามความต่างหว่างอัตตา
สร้างกำแพงเสียดฟ้ามาขวางใจ
เราละเลยเรียนรู้กันวันปีผ่าน
ยามพบพานจึงห่างต่างสงสัย
เพราะกำแพงอัตตามาบังไว้
เกินกว่าใจปีนข้ามมาพบเจอ...
Calendar
Lovers
17 คน เลิฟคีตากะ
หน้าส่วนตัว
1613
