24 กุมภาพันธ์ 2548 16:05 น.
คิดถึงผมมากๆนะ
การเดินทางชีวิตของเรามาถึงจุดไหนแล้วนะ?? คำถามที่เกิดขึ้นในใจ แต่ก็ไม่รู้เหมือนกัน เพราะไม่รู้จะใช้อะไรมาวัดว่าได้ระยะทางเท่าใด ถ้าจะใช้วัน เวลา มาตัดสินใจคงเป็นไปไม่ได้ เพราะบางช่วงจังหวะชีวิตมีทั้งการดำเนินชีวิตอย่างรีบร้อน เหมือนทุกอย่างจะผ่านไปอย่างรวดเร็วหรือ บางที่เวลาก็ผ่านไปอย่างช้าๆ หรือบางทีก็หยุดนึกหยุดคิดที่จะหวังที่จะฝัน เพราะบางสถานะการณ์ก็ควรหยุดพักเพื่อรอฟ้าหลังฝน จึงยากเหลือเกินที่จะบอกว่าตอนนี้เราเดินทางมาใกล้จะสิ้นสุด หรือยังไม่ถึงไหนเลย แต่ถ้าวันนี้เราพอใจแล้วกับที่เป็นอยู่กับที่มี มันก็เท่ากับเราได้ถึงจุดสูงสุดแล้วล่ะ แม้มันจะไม่ใช่จุดหมายปลายทางของใครคนอื่น แต่มันเป็นจุดหมายปลายทางของเราเอง ที่แม้บางคนอาจมาไม่ถึงจุดนี้ก็ได้
23 กุมภาพันธ์ 2548 16:44 น.
คิดถึงผมมากๆนะ
ซีกหนึ่งของเมืองไทยชายหนุ่มดำเนินชีวิตอย่างเรียบง่าย
ซีกหนึ่งของเมืองไทยหญิงสาวใช้จิตนาการณ์และอยู่กับความฝัน
ต่างคนยังคงเดินตามฝัน ฝันทีไม่มีทางมาบรรจบพบเจอกัน
แต่ทั้งคู่ยังมีหัวใจเดียวกัน ไม่เปลี่ยนแม้กาลเวลาผ่านเลยไป
" ฮัลโหล อยู่ไหนเนี่ยะ " หญิงสาวถามอย่างเป็นห่วง
" ที่ทำงานจ้า" ชายหนุ่มรีบตอบ "แล้วเธอล่ะอยู่ไหน หือ" ชายหนุ่มถามบ้าง
"ไม่บอก" หญิงสาวตอบกวนๆ
" บอกหน่อยน้า " ชายหนุ่มอ้อน
" เดอะมอล์งามวงษ์วาน " หญิงสาวตอบแบบใจสั่นๆ
เพราะชายหนุ่มมาอบรมที่กทม. หลายวันแล้วแต่ทั้งคู่ยังไม่ได้พบเจอกันเลย
หญิงสาวร้อนใจ อยากพบเจอเหลือเกิน แต่เพราะชายหนุ่มยังคงเงียบเฉยและไม่ยอมมาหาซักที หญิงสาวจึงต้องทำเป็นไปห้างที่อยู่ใกล้กับที่ชายหนุ่มอยู่ เผื่อว่าชายหนุ่มจะออกมาเจอบ้าง
" หา ทำไมมาไม่บอกก่อนล่ะ ผมก็เพิ่งไปมาเมื่อกี้เอง" ชายหนุ่มตอบอย่างรู้สึกเสียดาย
" เหรอ " หญิงสาวตอบแบบเศร้าๆ เพราะรู้ดีว่าสิ่งที่ตั้งใจไว้คงไม่เป็นผล
" แล้วกลับยังไงล่ะ นั่งรถฝั่งไหนเหรอ " หญิงสาวถาม
" ก็นั่งรถตรงฝั่งหน้าเดอะมอล์นั่นแหละ" ชายหนุ่มตอบ
"เหรอ งั้นแค่นี้นะ" หญิงสาวตอบเสียงสั่น
" คร้าบ "
แน่นอนว่าสิ่งที่หญิงสาวตั้งใจไม่เป็นผลอย่างที่คิด สร้างความผิดหวังแก่หญิงสาวมาก เธอเดินคอตก น้ำตาคลอ แต่คนเยอะแยะเหลือเกิน เธออายเกินกว่าจะร้องไห้ออกมา นั่นยิ่งทำให้สิ่งที่อัดอั้นยิ่งเพิ่มมากขึ้น เธอกลับมาถึงห้องพักเขื่อนกั้นน้ำตาก็พัง หญิงสาวร้องไห้อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนร้องจนตัวงอ ตาบวม เพราะความน้อยใจ ที่สั่งสมมานานทำให้ครั้งนี้เกินใจจะอดทน หลายต่อหลายครั้งที่ชายหนุ่มไม่ใส่ใจถึงความน้อยใจที่หญิงสาวมีปล่อยให้ทุกอย่างเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำอีก จนเป็นปมในใจอยากเกินกว่าจะเยียวยา
ีซีกหนึ่งของเมืองไทย ชายหนุ่มปล่อยให้ทุกๆอย่างผ่านไปอย่างไม่อาจจะหวนคืน
เค้ายังคงมีชีวิตต่อไป แต่ไร้หัวใจ
ซีกหนึ่งของเมืองไทย หญิงสาวดำเนินชีวิตอย่างเพ้อฝัน เธอยังคงอยู่ในความฝัน ฝันว่ายังคงมีเค้าไม่เปลี่ยนแปลงและหวังเพียงเค้าจะกลับมาในสักวัน
โดยไม่รู้ว่าชาตินี้จะได้พบเจอเค้าอีกหรือไม่แต่เธอยังคงฝันต่อไป
และชายหนุ่มก็ยังหวังเพียงให้หญิงสาวพบเจอคนดีและเหมาะสมกับเธอและมีความสุขแม้เค้าจะต้องเสียใจก็ตาม................................................................
หนทางที่ไม่อาจมาบรรจบ จะดำเนินต่อไปอย่างไรติดตามตอนต่อไป............
22 กุมภาพันธ์ 2548 19:53 น.
คิดถึงผมมากๆนะ
ความรักของฉันเริ่มต้นขึ้น พร้อมกันกับที่ฉันซื้อแก้วกาแฟใบใหม่มาไว้ใช้ เป็นแก้วใบที่ชอบที่สุด และฉันก็ใช้ทุกวัน เวลาผ่านเลยไปนานหลายเดือน ฉันใช้แก้วกาแฟใสๆใบนั้นทุกเช้าและทุกๆเวลา ใช้ใส่ทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นกาแฟ โคล่า น้ำเย็น ฯลฯ และไม่นานเวลานั้นก็มาถึงฉันเผลอชนแก้วเพียงเล็กน้อยเท่านั้นแก้วใบนั้นก็แตกอย่างไม่น่าเชื่อ แก้วบาดมือเลือดออกไหลไม่หลุด พร้อมๆกันกับที่ความรักของฉันก็จบลงเช่นกัน เหมือนๆกับแก้วใบนั้น ฉันยังคงใส่อารมณ์ เอาแต่ใจ เรียกร้องทุกอย่างจากเค้า เอาแต่ใจตัวเองไม่ใส่ใจว่าเค้าจะรับไหวไหม บีบคั้น กดดันเค้าเสมอมา แล้วรักก็แตกพร้อมๆกับแก้วใบนั้น ฉันรู้ดีว่าแก้วใบนั้นที่ร้านยังคงมีในร้านอีกมาก ทั้งที่เป็นลายเดิม ราคาเดิม แต่ความชอบที่มีต่อแก้วใบนั้นไม่เหมือนเดิม มันไม่มีแก้วใบไหนแทนที่ได้ แม้จะเหมือนกันมากแค่ไหน ฉันตัดสินใจที่จะไม่ซื้อแก้วแบบเดิมนั้นมาใช้เพราะมันทดแทนกันไม่ได้ เหมือนๆกับที่ไม่มีใครแทนเค้าคนนั้นได้ ไม่มีใครทดแทนได้.............กลับมาได้ไหมคนดี........คิดถึงเหลือเกิน(T__T)
ฉันยังไม่ลืมคำๆนั้นของเธอ("คิดถึงผมมากๆนะ) เพราะตอนนี้ฉันคิดถึงจนใจจะขาดอยู่แล้วคนดี หากเธอจะยังได้ยินเสียงของใจฉันโปรดรู้ไว้ไม่อาจมีใครมาแทนเธอได้แม้เวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน....................................................
หน้าส่วนตัว
845
