4 ธันวาคม 2544 20:52 น.
คะน้า
หากพูดถึงความรักในตอนนี้
ความรู้สึกที่มีหมดสิ้นแล้ว
ไร้ซึ่งความวูบวาบไร้วี่แวว
ไม่มีแถวไม่มีแนวกับรักเลย
ปล่อยหัวใจให้ลอยสะเปะสะปะ
ลดเลิกละยึดติดไปเฉยเฉย
ไม่มีความวาบหวามอย่างที่เคย
มีแต่ความเฉยเมยให้แก่กัน
เห็นเป็นความเคยชินจนประจำ
ความรักที่เคยนำกลับแปรผัน
เปลี่ยนเป็นความรับผิดชอบให้แก่กัน
เป็นภาระที่ผูกพันของครอบครัว
2 ธันวาคม 2544 19:40 น.
คะน้า
เคยผ่านมาทางนี้บ้างไหม
เคยกลับมาดูอะไรๆที่นี่บ้างรึเปล่า
จุดเริ่มต้นความรู้สึกดีดีระหว่างเรา
ที่ตอนนี้หลงเหลือเพียงเงาของความผูกพัน
ลานทรายยังคงว่างเปล่า
ชิงช้าตัวเก่าที่แกว่งไปตามฝัน
ภาพต่างๆผุดขึ้นมาอย่างตื้นตัน
และภาพที่เราเดินจากกันทั้งน้ำตา
ฉันกลับมาที่นี่อีกครั้ง
ด้วยความหวังที่ไม่เคยหมดค่า
กลับมาตามหาความผูกพันที่เลือนรา
กลับมานั่งชิงช้าของสองเรา
เคยผ่านมาทางนี้บ้างไหม
นับจากวันที่อะไรๆไม่เป็นเหมือนเก่า
จุดเริ่มต้นและจุดจบความรักเรา
เธอเคยกลับมาบ้างรึเปล่า...อยากรู้จริงๆ...
1 ธันวาคม 2544 21:50 น.
คะน้า
ถ้าหากความมืดแห่งรัตติกาล คือความเจ็บช้ำที่เธอเคยเจอมา
แสงสว่างแห่งอาทิตย์ยามทิวาก็คือความสุขที่เธอจะได้เจออีกไม่นาน
(แสงศรัทธา ณ.ปลายฟ้า)
อยู่กับความดายเดียว
กับพระจันทร์ครึ่งเสี้ยวบนฟากฟ้า
ความเหงาซุกซ่อนในเงาตา
เคยชินกับความปวดปร่าข้างในใจ คะน้า
ซ่อนใจอยู่กับซอกมุมของความเหงา
ช่างอ้างว้าง...ว่างเปล่า...อารมณ์อ่อนไหว
นับจากนี้และไม่รู้อีกนานสักเท่าไหร่
ความเจ็บร้าวในใจจึงจะลบเลือน yayee
แม้จะชินแต่ไม่ชายังรู้สึก
ยิ่งดึกดึกยิ่งเหงาเศร้าใดเหมือน
เจ็บยิ่งแปลบแสบทรวงหนักหน่วงเยือน
อกสะเทือนใจสะท้านมัวม่านตา ไม้เก็ด
ปล่อยตัวเองให้จมอยู่กับความเหงา
ความรู้สึกซึมเศร้าที่ผ่านเข้ามาหา
ภาพเดิมๆที่แฝงความร้าวรานไว้ในแววตา
คงมีเพียงหัวใจโรยรากับความเหว่ว้าที่ได้ยิน mono
บินไปเถิดโบยบินไปหัวใจฉัน
ปล่อยใจฝันล่องลอยไกลได้โผผิน
เมื่อความเหงาคืบคลานมาเกาะกิน
น้ำตารินหม่นหมองเศร้าเหงาดวงใจ ธนรัฐ สวัสดิชัย
ความเหงาเจ้านั้นหรือคือเพื่อนแท้
จะเหลือบแลมองไปที่ข้างใหน
ถึงมีเพื่อนมากมายสักเพียงใด
เจ้ายังซ่อนอยู่ภายในใจของเรา ผีเสื้อปีกบาง
พระจันทร์ร้องไห้หรือฉันร้องไห้
หยดน้ำตาจากใครที่ไหลอย่างเศร้าๆ
เสียงสะอื้นจากใหนที่เหมือนเสียงหัวใจเรา
ความเหงาจากใครเขาที่เข้าทำลาย ยังแคร์
ค่ำคืนนี้ฉันยังเหม่อมองฟ้า
เผื่อว่าความเหว่ว้าจะเลือนหาย
อยากให้ไออุ่นจากจันทร์โอบกอดใจ
ให้คนเหงาได้รู้สึกเหมือนมีใครบ้างสักคน โคลอน
ข้างจันทรามีดาวหม่นเป็นเพื่อน
แม้นฟ้าเลือนเคลื่อนไปทุกแห่งหน
ดาวยังอยู่เคียงข้างไม่อับจน
ซุกกมลแอบแนบกายให้คลายเศร้า kOrOkOsO
ดวงดาวบนฟ้ากว่าแสนล้าน
ทำไมไม่เบิกบานช่างเงียบเหงา
แสงกระพริบริบหรี่ที่อับเฉา
แสน-ล้านความเศร้าเฝ้าท้องฟ้า dokkoon
ก็ชีวิตมันชอบคิดไปเรื่อยเปื่อย
มันเหงาเรื่อยเฉื่อยแฉะเหมือนดังว่า
ก็ยังดีมีหลายคนมาร่วมชะตา
ช่วยสรรหาคำแทนค่ามาเปรียบเอา คะน้า
ก็ใช่! เราอยู่กับความเดียวดาย
ทางออกจึงอ้างเอาง่ายๆว่าเหงา
อ้างทั้งเพ พ้อทั้งจันทร์ฝันกับเงา
อ่อนแออ่วมกับเศร้าก็เท่านั้น ผมชื่อโจ้
หน้าส่วนตัว
871
