อารมณ์อรุณ

คอนพูทน

ลมโชยโปรยชิด       ก่อนพิศอำไพ
ฟ้าหยาดนวลใย       สาดเรื่อแดงเรือง
เบื้องหน้าดำเนิน      เดินมุ่งสู่เมือง
นุ่งเหลืองห่มเหลือง  แสงทองส่องทาง

เหมือนว่าตาวัน        เริ่มพลันรายพราว
ฟากขอบฟ้าขาว        เงาแสงรุ่งสาง
มือหรือถือบาตร        จรวาดใจวาง
แดดเริ่มเลือนราง     ตากฟ้าตามฝัน

พอแสงทอง..ส่องทางที่พร่างพราว
ท้องฟ้าขาวขลิบขอบรอบเขตขันธ์
สัญญาณเยือน..เตือนว่าทิวาวัน
อรุณพลันอร่ามไพรพงดงพฤกษ์

เสียงไก่แจ้เจื้อยแจ้ว..แว่วคำขาน
สานขันขรม..ผสมสรรพรับรู้สึก
เวลาเลื่อนเคลื่อนคล้อย..รอยจารึก
เย็นลมดึกคืนเดียวดาย..คลายแล้ว

ออกโปรดสัตว์ปฏิบัติชอบ..ประกอบกิจ
ประสาทประสิทธิ์..สัมฤทธิ์ธรรมนำแน่แน่ว
ประคองบาตรสะพายบ่าไคลคลาแคล้ว
ผุดผ่องแผ้วเพียงผ่านลานโพธิ์พลิ้ว

มุ่งดำเนินเพลินพลางบนทางธรรม
เหลืองพิลาส..อร่ามล้ำลมล่องลิ่ว
ร่มกาสาวพัสตร์พลอย..บนรอยริ้ว
ปลดปล่อยปลิว..ปลงเปลื้องเรื่องชีวิต

อันสังขารนานช้าว่าไม่เที่ยง
พลัน..!.ตูมเสียง..ก้องใส่ใครลิขิต
กระเด็นกระดอน..นอนครวญเกินคาดคิด
โอ้อำมหิตผิดมนุษย์พุทธชน

แรงระเบิดราญวิบัติแม้อุ้มบาตร
ระเนระนาดอนาถนักประจักษ์ผล
สบงว่อนจีวรแหว่ง..หมดแรงทน
กลางถนนเลือดนองกองร่างริน

อนิจจังวัตตะสังขารา
อนิจจามาล่วงลับ..ลุดับดิ้น
หนอ เกิดแก่เจ็บตาย ..วายชีวิน
หลั่งโลมดินสิ้นสงฆ์สืบวงศ์วาร

โพธิ์ไสวใบสะบัดลมพัดแผ่ว
มิมีแล้วพุทธลีลา..ศึกษาสาน
ฝากเพียงถ้อยรอยธรรมจำจดจาร
ปล่อยคืนวันผันผ่าน..ลืมลานโพธิ์ ๚ะ๛
                                 คอนพูทน