อุปัฎฐิตาฉันท์ ๑๑ ๏ งามเหมือนนิรมิต     เฉพาะกิจฉลองกาล ดวงแสงนภสาน         พุทศาสน์อมรใส ๏ เพ็ญเดือนระดะดาว  รุจิพราวสว่างไพร เย็นนุ่มศิระนัย            ฤดิน้อมมนัสนำ ๏ นวลผ่องอุรพา        วิสะขาพิศุทธิ์คำ ฟังเทศน์อภิธรรม        อติทั่วไผททอง ๏ เรืองในธรณี           ปุรมีอร่ามมอง ชื่นพลอยปิติผอง        จิตเพริศชโลมพา ๏ คืนเพ็ญระวิพราว     วรคราวประสูติครา หอมเมืองสุรมา          ปรมัตถ์อุบัติพลัน ๏ ตรัสรู้สิริเรียง          ทุกข์เคียงนิโรธครัน มรรคศรีพิรสันต์          สมุทัยพิไลสม ๏ นิพพานประลุเพลิน  ฤดิเชิญวิบูลย์ชม ฉ่ำพรฐิติพรม            ปฏิพัทธ์ประโลมเพียง ๏ ลานบุญรตะบุญ       นพคุณสนานเคียง ธรรมสอนสุจิเสียง       พิธิศาสน์ประจงศรี ๏ มวลชนสหชาติ       มติชาติประชาชี สวดมนต์จิระมี           สุวิมลกระชุ่มมาน ๏ งามเหมือนนิรมิต     เฉพาะกิจเฉลิมการ ศรัทธรรมชุติทาน       นิธิทัศน์สวัสดิ์เทอญ ๚ะ๛

                                คอนพูทน

๏ จรุงไกลหอมดั่งแก้ม         เอยกานท์ พราวสกาวเรือนวรรณกรรม     เสนาะก้อง ยินครวญบรรเลงขาน            สดับขับ รักษ์คัดจึงเรียงคล้อง            สนั่นขรมฯ ๏ ชมแพรวลำนำเพริศ          เชลงพา คำพร่ำบาดคมพลอย           อร่ามพิศ ฉลุศิลป์ปิ่นภาษา                นิพนธ์ศาสตร์ พลัน!!นั่น “เกินคาด” นิด       เหตุไฉนฯ ๏ กลอนใคร? หกตกพื้น       ลานประพันธ์ มองพร่างรอยบทเพลง         หยาดแพร้ว บางความหลากมากฝัน         แรงใฝ่ เก็บเหล่า “กลอนหก” แล้ว    จัดสลวยฯ ๏ จรดสวยบรรจงซ่อม          ประดอยสาย เติมศักดิ์หักแตกแซม           แต่งสร้อย หวานชงเปิดออกฉาย           ประดับฉัตร พราวแอร่มกลัดพวงร้อย        เสนอเรียงฯ ๏ เคียงนำบรรเจิดนุ่ม           สำนวน สานเนียนเป็นสำเนียง          กระชุ่มนัก ขาดหายจักคืนหวน             มาห่อ เชิญแลชมคมลักษณ์           ชื่นหลายฯ ๏ กลายครวญจากกลอนครั้น  ละมุนคลอ ตวัดขีดมาเป็นโคลง             เลบงครบ หยดสนุกบันเทิงหนอ           เหยาะเสนาะ สนานเพลินอักษราพบ          ฉะฉ่ำผล ๚ะ๛            .................................. โคลงวิชชุมาลี                   คอนพูทน

๏ คุณค่าไทยรอยไทยไทยเราเทิด มาเถิดเชิดสานชูเรียงชูสาน ภาษาสวยรวยศิลป์ยินนานกาล วัฒนธรรมคำขาน..งานประเพณี ๏ โบราณสถานทิวทัศน์โบราณวัตถุ อย่าปล่อยผุพังพาเสื่อมราศี ภูมิปัญญาสารพัดคู่ปฐพี “เชิญ”ที่นี่เบิกเนตร..ชมประเทศไทย ๏ จากเหนือล่องท่องภูเรื่อยมาพ่าง ฟ้อนเทียนสล้างหมอลำรำนางไห ปอยส่างลองเสร็จลุ้นบุญบั้งไฟ แลหนังใหญ่เพลงเหย่ย..เอ๋ยสนุกนั้น ๏ สุด “ม่วนซื่น”ปราสาทแดนอีสาน ภาคกลางจารบรรณจำวรรณกรรมนั่น ทั้งกาพย์โคลงโยงชมคมความครั้น ร่ายกลอนฉันท์โยงชม..คมความครบ ๏ เรือกอและแกงเหลืองมนต์เมืองใต้ ทะเลสวยน้ำใสแหล่งมหรสพ รำรองเง็งสาวงามพิศอร่ามพบ จบลงพร้อมหอมจรุง..หนังตะลุงเงา ๏ คือ “มรดกแผ่นดิน” รายประดับ จากทะเลเห่ขับสุดป่าเขา ศิลป์ศาสตร์ศรีสืบสานเนิ่นนานเนา เถิดชาวเราชวนรักษ์..ร่วมอนุรักษ์ ๚ะ๛                            คอนพูทน

๏ แว่วคนธรรพ์บรรเลงกลิ่นเพลงกรุ่น หยาดละมุนโชยมาเกินกว่าหอม พิเราะเพราะเสนาะสรวงพวงพะยอม นางฟ้าห้อมสไบห่อ..โอ้หนองาม ๏ แต่ละนางผ่องนวลรัญจวนสวรรค์ ยิ่งบุหลันคมหลายพรายอร่าม บ้างเริงร่ายรำร่อนบ้างฟ้อนตาม สุดฟ้าครามพิศคราว..พราวเรียงเพลิน ๏ เนียนช่อนุ่มชุ่มโปรยลมโชยผ่าน หวานแพร้ว..สดชื่นพาเวหาเหิน แต่ละช่อชูชันอัศจรรย์เกิน แม้นไม่เชิญก็ช่าง..ขอแค่ชม ๏ อรชรอ่อนช้อยหยดย้อยหยด สกาวสดวิศุทธิ์ใสพิไลสม ดุจทาทองผ่องสล้างช่างกลึงกลม พลอยอารมณ์ฉ่ำริน..จินต์ลีลา ๏ ชื่นชื่นเพียงสาวเพริศบรรเจิดแจ่ม ขวัญแฉล้มยลพิลาสแรงปรารถนา สวยสะเก็จเพชรประดับระยับฟ้า เริงนภาเวลาเพลงบรรเลงพิณ ๏ นางสวรรค์ชั้นภูเวียงเจรียงรส ทุกบริบทส่ายกระบวนชวนถวิล ยอดประทุมท้าทายแค่ปลายลิ้น เคียงเมฆินทร์เชยคาง..กลางความคิด ๚ะ๛                           คอนพูทน