24 พฤศจิกายน 2545 18:14 น.
ความห่วงใย
เธอบอกว่าเราเป็นเพื่อนกันได้
หลังจากรักมากมายมาก่อนหน้า
เธอบอกจะรับผิดชอบคำพูดจา
ที่เธอเคยสัญญาจะดูแลกัน
แต่เธอขอให้เราเป็นเพียงเพื่อน
เธอไม่รักกันเหมือนแต่ก่อนนั้น
แต่เรายังคงมีความผูกพัน
และเธอจะอาทรฉันตลอดไป
แน่ใจหรือว่าทำได้ไม่แตกต่าง
หากฉันจะอ้างว้างและร้องไห้
ในวันที่เธอมีใครคนใหม่
เธอจะมาใส่ใจหรือไร้วี่แวว
ถึงจะเป็นยังไงคงไม่สำคัญ
เพราะเธอก็เปลี่ยนใจจากกันไปแล้ว
ใครใครก็มาปลอบใจฉันเป็นแถว
คงไม่จำเป็นอีกแล้วสำหรับเธอ
เธอเองจะไปไหนก็เชิญไป
ใจช้ำๆ จะเก็บไว้กันมันเพ้อ
เก็บไว้เองไม่ง้อคนอย่างเธอ
ขอทีเหอะอย่าเจอกันอีกเลย
ตอนนี้ก็ได้แต่คิดซะว่า อย่างน้อยเราก็พยายามทำดีที่สุดแล้วล่ะ ที่เป็นอย่างนี้ก็ไม่ใช่เพราะเราไม่ดี คงเป็นเพราะคนอื่นเขาคงดีกว่าเรา เขาถึงได้เปลี่ยนใจ ไม่ว่าอย่างไรก็ตามเราก็ควรยอมรับในความคิดและการตัดสินใจของเขาด้วยเช่นกัน เรื่องนี้ไม่มีใครผิดใครถูก มันเป็นเรื่องของเหตุผลที่มีความรู้สึกเข้าเกี่ยวด้วยเท่านั้นเอง ทุกคนมีสิทธิ์ที่จะเลือกสิ่งที่ดีให้ตัวเองอยู่แล้ว ถ้าเขาไม่ปลื้มที่จะยืนอยู่ข้างเรา เราก็ปล่อยเขาไป มีคนเขาสอนมาอย่างนี้อ่ะนะ เลยจำมา
24 พฤศจิกายน 2545 11:42 น.
ความห่วงใย
ขอเธออย่ามาหาฉันอีกเลย
เมื่อใจเธอเฉลยว่ารักเขา
เรื่องทุกเรื่องที่มีระหว่างเรา
ปล่อยให้มันแผดเผาใจฉันเอง
ในเมื่อเธออยังไงก็รักเขา
อย่างกลับมาที่เก่าอย่าข่มเหง
เพราะวันนี้ฉันแค่อยากร้องเพลง
ปลอบหัวใจตัวเองให้มีแรง
เรื่องของเราสองคนอย่ารื้อฟื้น
เพราะหัวใจทนฝืนจนแห้งแล้ง
และเธอคือบทเรียนราคาแพง
หัวใจฉันหมดแรงเพราะรักเธอ
ในวันนี้ขอแค่เราต่างไป
เดินตามทางที่ใจเธอพร่ำเพ้อ
อย่ากลับมาหาฉันอีกเลยเธอ
เพราะฉันคงไม่เผลอรักเธออีกแน่นอน
........เพราะความรักยังคงอยู่เราถึงยังเจ็บปวด........
เพราะถ้ารักมันจากไปเราคงไม่รู้สึกอะไรกับเขา
ที่เรายังรู้สึกเจ็บปวดเพราะว่าความรักที่เรามีให้เขามันยังอยู่ในใจเรา
8 ตุลาคม 2545 17:47 น.
ความห่วงใย
ฉันเชื่อเธอเชื่อแล้วนะคนดี
ว่าเธอนี้จะคอยเคียงอยู่ใกล้
ฉันเชื่อเธอเชื่อแล้วว่าจริงใจ
ว่าเธอให้นั้นคือรักแน่นอน
แต่เพราะวันนี้ฉันยังเจ็บช้ำ
อกระกำหมองหม่นเพราะรักสอน
ในวันนี้ความช้ำมันบั่นทอน
เมื่อรักจรจากไปจนไกลตา
แต่วันหนึ่งฉันคงรักเธอได้
ถ้าจิตใจเธอมั่นคงมากกว่า
จะคอยดูความรักกับวันเวลา
ว่าจะพาเธอห่างไปหรือคงเดิม
...........มีต่อ.............มีต่อ............อิอิ
8 ตุลาคม 2545 16:13 น.
ความห่วงใย
โอ้เจ้านกขมิ้นเหลืองอ่อนเอ๋ย
อย่าบินเลยโฉบไปไกลที่ไหน
จะพลัดหลงพงป่าพนาไพร
จะหาไครเป็นเพื่อนนั้นยากเย็น
เจ้าเที่ยวเล่นลำพังกลางป่าไหญ่
พนาไพรกว้างไกลกว่าที่เห็น
หากสนุกหรรษาเกินจำเป็น
จะลำเค็ญเดียวดายนะคนดี
เจ้าขมิ้นบินโฉบเกาะกิ่งไม้
โฉบบินไปกิ่งโน้นเกาะกิ่งนี้
สุขสนุกอารมณ์สุนทรีย์
เพราะเจ้านี้ชอบท่องเที่ยวสุขสำราญ
เจ้าเป็นเพียงขมิ้นจรอ่อนหัด
จึงหลงพลัดพรากมาจากถิ่นฐาน
เจอพายุฝนเปียกจนซมซาน
ขมิ้นขานเรียกพวกอ่อนอกใจ
หนาวสะท้านในคืนที่ชื้นฝน
หนาวสุดทนขมิ้นสะอื้นไห้
หากบุญมีคงได้เห็นวันต่อไป
เช้าฟ้าใสขมิ้นชื่นอกตื้นตัน
..........เฮ้อ....กว่าจะจบเล่นเอาน้องแก้วหอบ .... แฮ่กๆๆๆๆ
ขอมาร่วมแจมกับกลอนของพี่พรระวีน่ะค่ะ.............
ช่วยกันพิจารณาหน่อยนะคะว่าเป็นไงบ้าง
หลังจากนอนคิดมา 1 คืนเต็มๆๆๆๆๆๆๆๆ
7 ตุลาคม 2545 21:31 น.
ความห่วงใย
ฉันก็แค่เป้นผู้หญิงแค่คนหนึ่ง
ฉันก็แค่คนซึ้งซึ้งขี้อ่อนไหว
ฉันแค่รักเธอมากกว่าใครใคร
ฉันก็แค่ยกทั้งใจให้เพียงเธอ
รักของฉันให้เธอมากกว่าใคร
รักของฉันในหัวใจมันพร่ำเพ้อ
รักของฉันมันรักได้แค่เพียงเธอ
รักก็คือรักนะเออไม่รู้หรือไง
เธอบอกว่าเธอจะรักฉันเพียงหนึ่ง
เธอบอกว่าเธอคิดถึงแม้มิใกล้
เธอบอกว่ายังห่วงหาแม้ห่างไกล
เธอบอกฉันด้วยจริงใจหรือหลอกลวง
.................เรื่องนี้มีต่อแน่นอนจ้า..............
หน้าส่วนตัว
1633
