24 มีนาคม 2548 22:09 น.
ความทรงจำ
แต่อาจเพราะครอบครัวของผมและเธอที่กลัวในความห่างของวัย
ทำให้เราผมกันอย่างอึดอัด~
~"พี่ธิปคะผิงว่าเราเลิกกันเถอะนะคะ ผิง....อึดอัดน่ะค่ะ แค่พ่อแม่ผิงผิงก็อึดอัดจะแย่ พอมาตอนนี้...พ่อแม่พี่ธิปก็มาเป็นเหมือนกัน
คือ..."
"เราจำเป็นต้องเลิกกันใช่ไหมผิง"
"ค...ค่ะ เราคงต้องเลิกกัน แล้ว...นี่ค่ะของทั้งหมดที่พี่ธิปเคยให้ผิง"
ตั้งแต่ที่พ่อแม่ผมไปเจอของหรือจดหมายที่เธอให้ผม ก็ทำให้เธอไม่ส่งหรือให้ของอะไรผมอีกเลย
"หลังๆมานี้พี่ทำให้ผิดท้อตอนไหนบ้าง"
"ก็ตั้งแต่ที่พี่ธิปขอลบmessageของผิง แล้วยิ่งพี่ธิปพูดว่าโดดว่าเรื่องการ์ดที่ผิงให้ไปเมื่อวันวาเลนไทน์
มันยิ่งทำให้ผิงท้อ ขอบคุณนะคะที่เราเคยเข้าใจกัน และเข้าใจกันมากขนาดนี้ด้วย มีปัญหาโทรมานะคะ"~
"พี่ๆ"คนบ้าไรวะเดินตาฝนมองแต่พื้น แต่ช่างเหอะทำไมจ้องสนด้วย-_-? เธอคิดในใจ มนิสยา หรือ ไมนัส
ก็เดินถือร่มไปยังจุดหมายปลายทาง ซึ่งก็คือร้านอาหารที่เธอนัดกับแฟนของเธอไว้^ ^
"โมทย์มารอนัสนานแล้วหรอ"
"จ้ะ พักนึงได้ ไม่เปียกฝนใช่ไหม โมทย์บอกจะไปรับนัสก็ไม่ยอม-.-"
"ก็ให้โมทย์มาจองร้านไว้ก่อนไง ขืนมาพร้อมกันสงสัยไม่มีที่นั่งแหงๆ" เธอมองไปยังบริเวณโต๊ะรอบๆ
ที่บัดนี้ถูกจับจองไว้แล้วแทบทุกโต๊ะ
"กับข้าวมาแล้วครับคุณหนู" เขาแซวเธอยิ้มๆ
คนอาราย...น่ารักจริงๆ^^เธอคิด
"นี่ของโปรดนัสทั้งนั้นเลยนะ ทานเยอะๆนะจ๊ะ" เขาผูดพร้อมกับตักคะน้าน้ำมันหอยใส่จานให้และลงมือตัก
ต้มแซ่บหมูให้เธออีก พอจะแย่งตักทีไรก็มักจะคำตอบว่า'คุณหนูน่ะนั่งทานไปเฉยๆก็พอแล้วครับ'
ให้กระผมนายโมทย์เป็นคนรับใช้เอง"
"เออนี่โมทย์ วันนี้นัสเจอคนมาเดินตากฝน ทำMVด้วยล่ะ" เธอตักอาหารเข้าปากเพื่อรอคำสนทนาของเขา
"นัสว่าถ่ายMV เห็นกล้องหรือจ๊ะ^^" "
"ง่ะ เปล่าหรอก ก็แค่คนสติดีๆที่โตเป็นผู้ใหญ่แล้ว มีใครจะเดินไปตากฝนทำให้ตัวเองไม่สบายกันล่ะ-_-" "
"ก็คนกำลังเศร้าไงครับ เออ...นัส"
"หืม?"
"คือ...โมทย์จะไปออสน่ะช่วงๆปลายอาทิตย์นี้ ไปประมาณ้ดินกว่าๆ ไปเรียนภาษาอ่ะ นัสอยู่คนเดียวได้นะจ๊ะ"
"..ได้ซิ ไม่ต้องห่วง^^"
"เอาของฝากไรดีเอ่ย"
"อืมม...เอาไว้นัทค่อยบอกได้ม่ะ ตอนนี้นึกไม่ออกอ่า^^" " เขาก็หัวเราะ
มีความสุขจังกับการได้เห็นเขาในทุกๆวัน เธอคิด
/"ขอข้าวกระเพราไก่ไข่ดาวที่นึงครับ" ผมเดินไปสั่งกับป้าร้านขายอาหารตามสั่งที่กำลังเตรียมตัวปิดร้าน
"ผม..มาช้าไปไหมครับ"
"เกือบจ้ะ ไปนั่งก่อนนะเดี๋ยวป้าทำให้"
ผมเดินไปทิ้งตัวที่เปียกปอนลงยังโต๊ะไม้เข้าชุดกันในร้าน พร้อมกับหยิบซองกันน้ำเออมาจากกล่องใบย่อม
ในกระเป๋าเป้ ผมค่อยๆเทของที่อยู่ในซองนั้นออกมา รูปถ่ายสีจำนวน6-7ใบ กระจายเกลื่อนอยู่บนโต๊ะ ผมคลี่ให้มันไม่ทับกัน
แล้วก็มองอยู่อย่างนั้น รูปของผมทั้งหมดที่ให้เธอไป จะดีหน่อยก็ตรงที่รูปเดี่ยวของผม เธอยังเก็บไว้
เมื่อข้าวกระเพรามาเสิร์ฟ ผมก็เก็บรูปทั้งหมดไว้เหมือนเดิม แล้วก็เปิดฝาถ้วยใส่พริกน้ำปลาออก เพื่อจะตักใส่อย่างเคยนิสัย
แต่เสียงของเธอทำให้ผมตัดใจ ปิดผามันไว้อย่างเดิม
~"โหพี่ธิป! ไมทานน้ำปลาดุจังใส่ตั้งหลายช้อนเค็มตายเลย ไม่เอานะคะคราวหลังห้ามใส่ ใส่ได้ไม่เกิน2ช้อน เดี๋ยวเป็นไรไปผิงก็แย่ซิ^^"~
ใบหน้าเปื้อนยิ้มของเธอในวันนั้นผมยังจำได้ติดตาจนถึงตอนนี้ แม้....เราจะเลิกกันแล้วก็ตาม - - -
ผมลากสังขารกลับมาทิ้งตัวบนเตียงได้อย่างไม่น่าเชื่อ แล้วผมก็หยิบไอ้กล่องของที่เธอคืนมาให้ผม เปิดเทของลงบนเตียง...
สร้อยคอจี้รูปผีเสื้อที่ผมโดนใจเมื่อแรกเจอและนึกถึงเธอเป็นคนแรกที่สมควรจะได้ใส่ ตุ๊กตารูปแมวติดกระจกที่ผมไปเดินเล่นกับเพื่อนแล้วกลัว
เธอน้อยใจก็เลยซื้อปลายฝาก ตุ๊กตาอัดเสียงที่ผมนั่งอัดเป็นคำว่า รักผิงนะ อายแทบตายกว่าจะพูดออกมาได้ แถมอยู่ต่อหน้าเธอด้วย
จำได้วันนั้นเธอแซวผมไปหลายที ทำเอาผมงอน จนเธอต้อง้อผมตั้งนาน และรูปของเธอที่ผมเอาไปเรียงกันเป็นรูปหัวใจดวงใหญ่
ต้องถ่างตาจนถึงตี3เพื่อให้ให้เธอทันในเช้าวันปีใหม่
~"Happy new yearค่ะ ผิงรักพี่ธิปมากนะคะ^^"เธอแขย่งตัวหอมแก้มผม ผมก็ได้แต่อมยิ้ม~
//
24 มีนาคม 2548 11:15 น.
ความทรงจำ
นี่เบดรีบๆไปง้อดอตสิ เดี๋ยวก็ได้เลิกกันไปจริงๆหรอก-*- วี่เอ็ดมาตามสายเมื่อผมเล่าเรื่องให้ที่คุยกับเธอให้ฟัง(นี่แหละคือการที่วี่โทรมาหาผมบ่อยๆ) ทำไมไม่คุยกันตรงๆ เงียบกันแบบนี้จะรู้เรื่องได้ไงห๊ะ! เอาเบอร์น้องนุ่นมาดี๊ เดี๋ยวเราช่วยเอง - - - อย่างงี้จะดีเหรอวี่ เราว่าดอตเห็นจะยิ่งโกรธอ่าดิ ก็ดีแล้ว นายจะได้รู้ว่าเค้าคิดไง ยังแคร์นายอยู่มั้ย เอาน่ารับรอง เรื่องมันต้องจบวันนี้ วี่พูดอย่างมั่นใจก่อนจะลากผมให้เข้าไปนั่งยังร้านไอศครีม - - -
ขี้เกียจมาจะตาย ทำไมต้องมานั่งกินไอติมด้วยว่ะเนี่ย นุ่นก็ลากเธอเข้ามาในร้านไอศครีมที่พวกผมนั่งอยู่แล้ว เธอก็เห็นผม(กับวี่)จังๆเลยคับ ไม่เอาไอ้นุ่น ไปร้านอื่น เฮ้ย!ไม่เอาขี้เกียจเดิน เอาร้านนี้แหละ แกไม่ไป เราไปเอง ว่าแล้วเธอก็เดินแกมวิ่งออกไปจากร้านทันที ผมก็รีบตามออกไปจากร้าน ดอต ไม่ไปนั่งกะพี่วี่ล่ะ เดี๋ยวเค้าเข้าใจผิดนะ เรากะเธอมันก็แค่เคยรักกันไม่ใช่เหรอ ไม่ใช่ ไม่ใช้นะดอต เรายังรักกัน เบดยังรักดอต แต่ไม่รู้ว่าดอตอ่ะยังรักเบดอยู่รึเปล่า ทำไมคิดว่าดอตไม่ได้รักเธอแล้วล่ะ ผมก็เล่าเหตุการณ์ทั้งหมด ทุกความคิดของผมให้เธอฟัง เราก็นึกว่าเธออ่าถามเล่นๆก็เลยตอบส่งๆไป ไม่คิดว่าไอ้นุ่นจะโทรไปหาเธอนี่ งั้นต่อไป เธอจะคุยกับใครก็บอกเบดตรงๆนะ ผมก็ยื่นนิ้วก้อยไปให้ ดีกันน๊า ไม่ ทำไมล่ะคับ แล้วทีคนอื่นโทรไปหาได้ แล้วเราล่ะ ไม่คิดจะโทรหาเลยใช่มั้ย เรายังรักกันอยู่รึเปล่า เธอร้องไห้(อีกครั้ง) ปวดใจจริงๆคับ เห็นเธอร้องไห้จนตาบวมตาแดงไปหมด
โอ๋ๆๆๆเงียบน๊า คนดีของเบด เรายังรักกันสิ รักมากด้วยนะ เธอก็ยื่นนิ้วก้อยมาตรงหน้าผม ผมก็ยื่นนิ้วก้อยไปเกี่ยวกับเธอ เรายังรักกันจริงๆใช่มั้ย ผมก็เช็ดน้ำตาบนแก้มใสๆนั้นให้เธอ(ถ้าอยู่ที่อื่นผมคงทำมากกว่าเช็ดแก้มแน่ๆ) เรายังรักกัน และรักต่อๆไปด้วย ผมให้คำมั่นกับเธอ
แม้ว่าทางข้างหน้าจะมีเรื่องที่ทำให้เราต้องเสียใจ เข้าใจผิดกัน หรือกระทั่งวันหนึ่งที่ความรักยากเกินเยียวยาบาดแผลของความบาดหมางเหล่านั้น ก็คงถึงเวลาที่เราจะหยุดความเป็นเราไว้เพียงแค่นั้น แต่ผมคงไม่ต้องบอกนะคับ ว่าถึงแม้อนาคตเราจะต้องลงเอยแบบนั้น แต่ผมก็คิดจะเดินตามทางนี้แน่ๆ ต้องรักเธอให้ได้เหมือนอย่างตอนนี้ ผมมีความสุขแล้วกับวันนี้ กับการที่ผมได้รักเธอ และผมก็เชื่อว่าเธอก็ต้องมีความสุขกับการที่เธอได้รักผม และเรารักกันอย่างแน่นอน //
24 มีนาคม 2548 11:03 น.
ความทรงจำ
ช่วงนี้พี่โด้ออกไปเรียนพิเศษแต่เช้า เลยทางสะดวก(กว่าเดิม) พี่อาร์กโทรเข้ามาตั้งแต่9โมงกว่า ฉันก็คุยไปเขียนไรไปตามเรื่อง แล้วมือถือฉันก็ดัง เบอร์ของเขา??? ฉันก็กดรับอย่างแปลกใจ เป็นอะไรรึเปล่า ดอตเหรอ ว่างอยู่มั้ย ทำไมล่ะ ว่างอยู่รึเปล่าล่ะ ก็..ติดสายอยู่อ่ะ ใครเหรอโทรมาแต่เช้าเลย ไอ้นุ่นน่ะ แล้วมีไรล่ะ เปล่า แค่อยากโทรมาบอกว่าคิดถึงแล้วก็รักนะ อืม ก็รักเหมือนกันแหละ งั้นเบดไม่กวนเธอแล้วนะ อืม แล้วฉันก็รีบกดวางสายแล้วก็หันไปคุยโทรศัพท์บ้านต่อ /
ผมโทรเข้าบ้านเธอแล้วสายไม่ว่าง ไม่รู้สินะผมรู้สึกเหมือนว่าเธอมีอะไรปิดผมอยู่ก็ไม่รู้ แต่ผมก็เลือกเชื่อใจเธอ อาจเพราะช่วงนี้เราไม่ค่อยได้คุยกันเลยทำให้ผมคิดมากไปมั้ง แล้วยามบ่ายๆนุ่นเพื่อนของเธอก็โทรมาหาผม พี่เบดได้คุยกะไอ้ดอตมั่งเปล่า เมื่อเช้าก็คุยแล้ว แล้ววันนี้ตื่นเช้ามากเลยนะ เห็นโทรไปหาดอตแต่เช้าเลยนี่ หืม?แต่เช้า นุ่นตื่นบ่าย2นะจะโทรไปแต่เช้าได้ไง ฟังผิดเปล่า คนที่เธอคุยเมื่อเช้าไม่ใช่นุ่น?? งั้นใคร?? แล้วมีไรรึเปล่าถึงได้โทรมา ก็นุ่นแค่จะบอกว่าช่วงนี้คุยกะไอ้ดอตมันหน่อยสิ พี่ต้องอ่านหนังสือ ตอนว่างก็ได้นะ นุ่นขอ ได้ๆ เมื่อวางจากนุ่นเสร็จผมก็โทรไปหาเธอ ว่างอยู่มั้ย ยังติดสายอยู่อ่า กะนุ่นเหรอ อืม คุยแต่เช้าไม่เมื่อยเหรอ ดอตกะนุ่นอ่าคุยกันนานจะตายไม่เมื่อยหรอก เธอโกหกผม!!!
เบดรักดอตนะ ผมพูดออกไปอย่างร้อนรน อืมม..เราก็รักเธอนะ แล้วเธอก็วางสายไป เธอก็พูดเหมือนกับทุกที แต่ทำไมผมสัมผัสได้ว่ามันไม่มีความหมายเหมือนทุกที เป็นแค่คำว่ารักที่ตายซาก เป็นคำที่พูดออกมาเหมือนว่าเป็นหน้าที่ เธอกำลังจะจากผมไปใช่มั้ย ที่เธอบอกว่าเข้าใจและย้ำว่าเธอยังไงก็เหมือนเดิมนี่มันเหลืออะไรอยู่อีกมั้ย คนที่เธอคุยอยู่ตอนนี้เป็นใคร ทำไมเธอไม่บอกผมตรงๆ เบดเชื่อใจดอต แล้วดอตก็เชื่อใจเบด เราเชื่อใจกันไม่ใช่เหรอ ขอสายวี่คับ พูดอยู่คะ ใครอ่ะ เบดเอง มีเรื่องจะปรึกษาอ่ะวี่ /
ฉันโทรไปหาเขาเพราะเขาไม่ได้โทรมาหาฉันหลายวันแล้ว ส่งข้อความไปก็ไม่ได้ ฉันเลยลองโทรเข้ามือถือเขาอีกครั้ง ฮัลโหลคะ ขอสายเบดคะ เบดมันไม่ว่างน่ะ ดอตรึเปล่า เจ้ต้าเหรอค่ะ อืม เราทะเลาะไรกะมันรึเปล่า หมู่นี้เห็นซึมๆ ไม่นี่คะก็เหมือนเดิม แต่ดอตติดต่อเค้าไม่ได้เลย วันนี้นี่แหละเพิ่งจะมีคนรับ เจ้ต้ามารับพอดี หมู่นี้เห็นแม่บอกว่ามีผู้หญิงโทรมาหาไอ้เบดมันบ่อยๆ ไม่ใช่เราหรอกเหรอ น้ำเสียงเจ้ต้าบ่งบอกความสงสัยเป็นที่สุด ไม่ใช่อ่าคะ ช่วงนี้ดอตไม่ได้โทรเข้าบ้านเลยน่ะคะ หรือจะเป็นพี่วี่ แล้วเจ้ต้าก็ไปตามเขาลงมารับโทรศัพท์
ทำไมไม่รับโทรศัพท์หืม? เราก็นึกว่าเป็นไรไปซะอีก ฉันโวยทันทีที่เขารับโทรศัพท์ ไม่ได้ยินน่ะ ยังเป็นห่วงเบดด้วยเหรอ ขอบคุณนะ นี่ เธอพูดแปลกๆนะ ทำไมเราจะไม่ห่วงล่ะ-*- เงียบ นี่ ช่วงนี้ใครโทรมาหาเหรอ เห็นเจ้ต้าบอก ไม่มีนี่ อย่าโกหกเรานะ นุ่นกับวี่ นุ่น? ไอ้นุ่นโทรไปหาเธอทำไม เค้าโทรมาถามเรื่องent.น่ะ แต่นุ่นก็คุยสนุกนะ อืม คุยกันบ่อยสิท่า ฉันเผลอประชดเข้าให้ อืม ก็บ่อยอ่ะ เกือบทุกวัน เกือบทุกวัน? แล้วนี่ฉันเป็นแฟนเขายังไม่ได้คุยกันซะแอะ แล้วพี่วี่ล่ะ วี่ก็คุยบ่อย แล้วฉันก็คุยกับเขาอีกไม่เยอะ ก่อนจะวางฉันก็รอคำที่เขาจะบอกว่ารักและคิดถึงเหมือนทุกครั้งที่เราคุยโทรศัพท์กัน แต่เขาก็ไม่ได้พูด ฉันที่เป็นแฟนเขามีโอกาสคุยกับเขาทางโทรศัพท์มือถือแค่ไม่กี่นาที แล้ว3-4วันถึงคุยที แต่นุ่นและพี่วี่เป็นใคร นี่ฉันหมดความสำคัญกับเขาขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย
~เราเหมือนเดิมใช่มั้ย เรายังรักกันใช่มั้ย บอกฉันให้ฉันวางใจหน่อย เรายังเหมือนเดิมใช่มั้ยเรายังรักกันใช่มั้ยบอกฉันให้ฉันวางใจหน่อย..ว่ารักเรา ยังเหมือนเดิม
24 มีนาคม 2548 10:54 น.
ความทรงจำ
วันนี้เป็นวันสอบวันสุดท้ายของการเรียนชั้นม.2แล้ว ไอ้อาการต้องอ่านหนังสือถึงดึกดื่นจะได้หยุดลงซะที พี่ดอตคับ ฉันเงยหน้าจากชีสที่ไอ้ลินให้ยืมขึ้นไปมองเจอเด็กราวๆซักม.1เห็นจะได้อยู่ตรงหน้าฉัน ค่ะ มีคนฝากมาให้คับ รุ่นน้องคนนั้นก็ยื่นกล่องช็อคโกแลตมาให้ ห้องไรค่ะน้อง แล้วนี่เราเพื่อนเค้าเหรอ ฉันถามไปอย่างงงจัด ห้อง11คับ เป็นเพื่อนเค้าเอง งั้นก็ฝากขอบใจเค้าด้วยละกันนะคะ ขอบใจน้องด้วย แล้วเด็กคนนั้นก็วิ่งไป โหย!ไอ้ดอตมีน้องมาปิ๊งด้วยเว้ย เฮอะ คิดผิดม้าง กินมะ ไม่กินจะได้เก็บ ฉันโวยกลบเกลื่อนความเขิน กินๆ กินดิวะ
ทุกครั้งที่มีคนเอาของกินมาให้ฉันหรือว่าเพื่อนๆในกลุ่ม ก็จะนำมาแบ่งกันกินทุกครั้ง(ถ้ารู้แล้วจะเอามาให้อีกมั้ยเนี่ย อดเลยของฟรี) ผ่านไป20นาทีก็มีพี่ผู้หญิงม.ปลายเดินมาหาฉัน ใครน้องดอตค่ะ ฉันก็เลยขานรับไป(ถ้าฉันตกนะ จะด่าไอ้พวกนี้ให้แหลกเลยคอยดู) บ๊อตฝากมาให้จ๊ะ บ๊อต ม.ไรอ่ะค่ะ ม.5จ๊ะ เพื่อนอาร์กไง น้องรู้จักไอ้อาร์กนี่ เห็นไอ้บ๊อตบอก อ๋อคะ ใช่คะรู้จักกัน งั้นพี่ไม่กวนละนะ แต่อย่าให้อาร์กรู้นะจ๊ะ รายนั้นเค้าหวง ฉันลอบถอนหายใจหลังจากที่เจ้าหล่อนไปแล้ว พี่บ๊อต น้องกิล(น้องม.1ที่เอาของมาให้ฉันน่ะ รู้ชื่อเพราะมีการ์ดแนบมา ลงท้ายด้วยชื่อน้องเค้า) เอาใครดีเอ่ย? ไอ้ลินล้ออย่างขำๆ
ไม่เอาสักคนไอ้บ้า แล้วข่าวที่ว่าพี่บ๊อตและกิลที่เอาของมาให้ก็รู้กันทั่วทั้งกลุ่ม ไอ้ดอตนี่มันก็แอบป็อปนะ ม.ต้น ม.ปลายมีคนสนมันหมด ไอ้ผิงพูดแทรกไอ้แช๊ทที่ล้ออยู่นั่นแหละ เมื่อกลับมาบ้าน ฉันก็โทรไปเล่าให้ไอ้นุ่นฟัง(ช่วงนี้ฉันไม่ค่อยได้คุยกับเขาเลย เพราะว่าเขาก็เตรียมตัวเอนทรานซ์ ฉันก็เตรียมตัวอ่านหนังสือสอบ แล้วฉันก็อาจจะไม่ค่อยได้คุยกับเขาอีกนาน) บอกพี่เบด จะบ้าเหรอ บอกมีได้เลิกคุยเหมือนพี่อาร์กน่ะสิ แกก็รู้ว่าตอนนี้ก็แอบๆคุยอยู่ แล้วแกจะทำไง ก็ไม่มีไรเสียหายนี่แค่คุยเอง ถ้าพี่เบดไม่รู้และแกก็ไม่บอก เอากะแกสิ จะยั่วให้พี่เบดหึงเหรอไง เปล่ายั่ว ยังไงเค้าก็ไม่รู้อยู่แล้ว ก็คุยแก้เซ็งไง ตามใจแก เค้ามาจีบแกนี่ไม่ใช่ชั้น แต่ระวังเรื่องมันจะยุ่งนะเว้ย เออน่า แล้วฉันก็คุยไปเรื่องอื่น สักพักก็วางสายเพราะมือถือดัง
คะ ดอตพูดคะ ฉันพูดอย่างเรียบร้อย ก็ไอ้เบอร์ที่โทรมามันไม่คุ้นเอาซะเลย พี่ดอตเหรอคับ นี่ผมกิลนะคับ ทานช็อคโกแลตรึยังคับ อึ้งไปเรียบร้อยละ ไปได้เบอร์ฉันมาจากไหนนี่!!! อ่าคะ ทานแล้วอ่ะ ได้เบอร์มาจากไหนเหรอ นายกิลไรนี่ก็คุยสนุกดี ไม่นานก็สนิมสนมกันซะแล้ว(ฉันมันก็เป็นพวกสนิทกะคนง่ายอ่า) แล้วกิลรู้จักพี่ได้ไงเหรอ ก็เคยเห็นพี่ไปแถวๆโรงยิมบ่อยๆอ่าคับ ก็เลยถามพี่ๆที่พี่ดอตเข้าไปคุยอ่ะ พี่ก็งงอ่านะ เหอะๆ พี่ดอตมีแฟนรึยังคับ ไม่มีข้อมูลเหรอไงล่ะ ก็มีอ่าคับ แต่ผมอยากจะบอกพี่ดอตไว้ว่าผมจะรอ พี่มีแฟนก็ไม่ใช่ว่าจะเลิกกันไม่ได้ ผมจะรอนะคับ เฮ้อ!ตามใจเราเถอะ ฉันกดวางสายอย่างปลงๆก่อนจะเม้มเบอร์น้องคนนี้ไว้
22.35 ฉันกดเม้มดูรายชื่อทั้งหมดในมือถือ ก็ตั้งแต่เขาต้องอ่านหนังสือent. ฉันก็เหมือนขาดเพื่อนคุยคนสำคัญไปเลย อยากโทรไปหาเขาจะแย่แต่กลัวรบกวน ฉันก็เลยต้องมาหาคนที่จะพอคุยแก้ขัดไปได้ก่อนพี่อาร์ก ฉันนึกได้ก็กดโทรหาทันที
24 มีนาคม 2548 10:47 น.
ความทรงจำ
ไปๆ ไปดูห้องไป เดี๋ยว6โมงกว่ามากินข้าวกัน ผมก็เดินตามเธอที่เดินนำไป ดอตรอกันมั่งจิ เหมือนเธอจะนึกขึ้นได้ว่าผมเดินตามมาอยู่ เธอก็ชะลอฝีเท้าลง รีบๆเดินสิ^^ จับมือกันนะ อืม ผมก็เดินจับมือกับเธอ(แม้ว่าระยะทางมันจะแค่สั้นๆ แค่เดินไม่ถึง40ก้าวก้อตาม) บรรยากาศดีเนอะ อืม แล้วเธอนอนเตียงไหนล่ะ เราอยากนอนเตียงในอ่า ได้มะๆ นอนเตียงเดียวกันเลยเป็นไง บ้าดิ ไม อยากนอนเตียงในเหรอไง อยากนอนเตียงเดียวกะดอต ไม่ อากาศตอนดึกๆมันเย็นน๊า ไม่ งั้นเราไปบอกพี่โด้ให้พี่แป๊ปมานอนด้วยนะ จ้าๆ ยอมก็ได้จ้า พูดเล่นนิดหน่อยก็ไม่ได้ รู้หรอกว่าถ้าเราตกลงก็ไม่เล่นใช่มั้ยล่ะ- - รู้ทันจริง ผมบีบจมูกใสๆของเธออย่างหมั่นเขี้ยว ยัยไม่มีดั้ง!!! พี่เบด!!!
ต้องดึงดั้งบ่อยๆรู้มะ ไอ้โด้มันก็มีดั้งนี่ เธอกินข้าวเหนียวบ่อยเหรอไง เปล่าน๊า ไม่รู้สิ ก็พี่โด้อ่า เค้าแม่ชัดๆ เมื่อตกลงกันได้เรียบร้อยแล้ว ผมก็ไล่เธอไปอาบน้ำ เดี๋ยวดึกๆน้ำเย็นนะ งั้นเธอทำไมไม่อาบก่อนล่ะ ห๊ะ!!! กลัวไม่สบาย โธ่เอ๊ย!ดื้อจริง ผมบ่นอย่างเอ็นดูแต่ไม่รู้ไปสะกิดต่อมอะไรเธอเข้า ทำให้เธอยอมเดินไปหยิบเสื้อผ้าออกจากกระเป๋าแล้วก็เดินดุ่มๆเข้าห้องน้ำไปเฉยเลย เป็นอะไรเปล่าหว่า??? / เรานี่ดื้อมากเลยเหรอไง เฮ้อ! ฉันอาบน้ำไปก็ถอนหายใจไป ทำไมแค่เขาพูดว่าดื้อถึงทำเอาฉันคิดมากได้ขนาดนี้นะ ตอนทานข้าวฉันก็เอาแต่คุยกับพี่แป๊ป ไม่ได้สนใจคนที่นั่งอยู่ข้างๆแล้วคอยตักอาหารให้ฉันเลย ไม่ใช่ไม่สนใจแต่เหมือนว่ากลัวเขาจะรำคาญถ้าฉันพูดอะไรที่แสดงความเอาแต่ใจออกไปอีก เดี๋ยวเรากลับห้องก่อนนะ เธอจะนั่งอยู่นี่ก่อนก็ได้ ไม่อยู่ด้วยกันก่อนล่ะ พี่โด้ถามขึ้น ไม่อ่า ดอตไปอ่านหนังสือในห้องดีกว่า งั้นเดี๋ยวเบดกลับด้วย นั่งต่อก็ได้ เราเดินไปคนเดียวได้น่า ห้องก็อยู่แค่นี้เอง น่า ให้ไอ้เบดมันไปเป็นเพื่อนไป เดี๋ยวอีกพักนึงพี่กะพี่แป๊ปก็จะกลับห้องแล้วล่ะ ยุงชุมเป็นบ้า ฉันกับเขาเลยเดินออกมาด้วยกัน
ดอตเป็นไรเปล่า เห็นท่าทางไม่ค่อยดีตั้งแต่อาบน้ำเสร็จละ ก็ไม่นี่ แล้วฉันก็คว้าหนังสือนิยายเล่มโปรดขึ้นมาอ่านต่อจากตอนที่ค้างไว้ โดยที่เขาก็เข้าไปอาบน้ำ แล้วสักพักฉันก็รู้สึกว่ามีใครบางคน(ก็เขาน่ะแหละจะใครอีกล่ะ) อ้าว!อาบน้ำเสร็จแล้วเหรอ ฉันถามแก้เก้อ ก็ตอนนี้มันอายไปหมดแล้วนี่น๊า ไม่รู้จะทำอะไรดี คิดไรอยู่จ๊ะ ถึงได้เหม่อขนาดนี้ คิดเรื่อยเปื่อยน่ะ คิดมากรึเปล่าเนี่ย มีไรจะถามเบดมั้ย เธอดูไม่มีความสุขเลยนะที่มาเที่ยวเนี่ย เขาลุกมานั่งต้องหน้าฉันซะแล้ว ก็ไม่มีไรนี่ พูดกันตรงๆไม่ได้เหรอ ก็ เราแค่คิดว่า เธออาจจะเบื่อเรา ที่ทำตัวเอาแต่ใจน่ะ ก็.. โธ่! แค่เนี๊ยะ คิดทำไมก็ไม่รู้ เราทำไมต้องเบื่อเธอด้วยอ่า ไอ้เอาแต่ใจน่ะ เรารับได้ ไม่ได้เบื่อ ก็น่ารักดี เธออ่ายังมีเหตุผลแม้เอาแต่ใจไปบ้างก็ไม่เป็นไรหรอก แน่นะ? แน่สิ จำไม่ได้เหรอที่เราเคยบอกว่ารับเธอได้ทุกอย่าง แค่เอาแต่ใจเรารับได้อยู่แล้ว เหมาะกะเธอดี แล้วนี่จะนอนเลยรึเปล่า ยังอ่ะ จะอ่านหนังสือก่อน นอนก่อนก็ได้ ไม่เอาอ่ะ เดี๋ยวเรานั่งรอ นอนพร้อมกันไง จ้าๆ
23.14 คนที่บอกว่าจะนั่งรอ ตอนนี้หลับไปเรียบร้อยแล้ว ฉันเผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว แล้วฉันก็เอาผ้าห่มที่อยู่ปลายเตียงของเขาขึ้นมาคลี่ห่มให้แล้วก็จัดแจงเอาเขาขึ้นไปนอนบนหมอนในท่าที่น่าจะสบายกว่าเดิม(ก็ท่าเดิมเขานอนทับแขนตัวเองนี่น๊า) พอราวๆเที่ยงคืนฉันก็ก้มตัวลงนอน เออแฮะ มันเย็นอย่างที่เขาบอกจริงๆด้วย - - - หลังจากนั้น เขาก็ต้องเตรียมตัวเอนทรานซ์ ทำให้ฉันไม่ค่อยมีเวลาคุยกะเขาเหมือนเคย แล้วฉันก็ต้องเตรียมตัวสอบด้วย
Lovers
0 คน เลิฟความทรงจำ
หน้าส่วนตัว
836
