13 มิถุนายน 2547 14:53 น.
ความทรงจำ
แต่ความเสียใจก็มีเพราะจะไม่ได้เจอกับเพื่อนๆแล้วไม่ว่าจะเป็นห้องgrammaหรือreading รูปถูกแลกกันในหมู่ผู้หญิงรวมไปถึงเบอร์โทรและe-mailสำหรับคนสนิท ผู้ชายจะเป็นการแลกเมล์กันเท่านั้น ฉันมานั่งอยู่ในห้องreadingอย่างเงียบๆเหมือนเดิม รี หือ? ฟังมั้ย เดียก็ถอดหูฟังworkmanที่เขาฟังอยู่ออกและส่งให้เธอหูนึง เพลงไร ก็ลองมาฟังดูสิ ไม่ชอบก็ค่อยถอดออก ฉันก็ใส่หูฟังข้างที่เขายื่นมาให้ เขยิบมาดิ นั่งห่างกันโย้ดนึงจะฟังกันได้มั้ย ก็ได้ๆ แนก็ลุกไปนั่งเก้าอี้ข้างเขา ได้ยินมั้ย ได้ยิน ถ้าไม่ได้ยินบอกนะจะได้เพิ่มเสียงให้ ขอบใจ แล้วเจ้าของที่นั่งที่ฉันมานั่ง(ชั่วคราว)ก็มา อ่ะ!กระเป๋าของเธอน่ะ ห๊ะ! วันนี้จะยอมแลกที่วันนึง ได้ทีนายนั่น(เจ้าของที่ๆฉันนั่ง)ก็หันมายิ้มให้เดีย นี่ เตี๊ยมกันไว้เหรอ ฉันชักฉุนๆ เปล่า จริงๆนะ ไม่รู้เรื่อง ไม่เชื่อ เขาก็โอบฉันเข้ามาใกล้ๆเขาเบาๆ(เล่นมัดมือชกซะเลย^_^) เชื่อรึยัง ไม่เชื่อ ปล่อยได้มั้ยอายคนอื่นเค้า ก็เธอหนาวไม่ใช่เหรอ รู้ได้ยังไงห๊ะ นายเป็นเรารึไง ก็ทุกๆวันเห็นเธอเป่ามือก็เลยรู้ว่าหนาว เราอาจจะไม่หนาวก็ได้ ไม่แน่นะมันอาจจะเป็นนิสัยของเราก็ได้ นิสัยแปลกๆไง เหมือนนาย นี่ ฉันก็ตีไปที่แขนเขาแต่นายนั่นกลับจับมือฉันไว้เฉย เฮ้ย! ตีมาอีกข้างสิ จะได้จับไว้ทั้ง2มือเลย เขาพูดทีเล่นทีจริงแต่ก็ทำฉันสงบลงได้ ก็แค่เนี๊ยะ เขาก็ปล่อยมือและแขนที่โอบฉันไว้ออก ตกลงนี่เราจะย้ายที่กลับไปไม่ได้เลยใช่มะ? ก็ถูกต้องนะคร้าบบบ!!! เผด็จการ ไร ใครเผด็จการ ก็นายไง ตาบ้า ฉันก็แลบลิ้นใส่เขา ไม่เข็ดเหรอ เล่นนิดเล่นหน่อยไม่ได้นะ / เมื่อเลิกเรียนเราก็เดินๆตามกันมา รีๆ ผมเรียกเธอแต่จ๊อบเพื่อนของผมที่เรียนด้วยกันมายืนขวางเธอกับผมไว้ก่อน ไอ้เดีย ไปเที่ยวกัน แล้วมันก็ลากผมไปอีกทาง ผมเห็นเธอมองมาแถวๆนั้น พอไม่เห็นใครเธอก็ออกเดินต่อ เราไปกันคนละทาง / ฉันรู้สึกเหมือนว่ามีคนมาเรียกก็เลยหันไป รู้สึกว่าคนเรียกจะเป็นเขาด้วยแต่พอหันไปกลับไม่เห็นใครซะนี่ สงสัยจะหูฝาดแฮะ ฉันพึมพำแล้วก็ออกเดินต่อ ฉันไปยืนรอรถเมล์ที่ป้ายเดิม สายที่ฉันต้องการจะขึ้นมันผ่านไปแล้วถึง4คันแต่ฉันก็ยังไม่ขึ้นซะที คงใช่ละนะฉันกำลังรอเดียอยู่ถึงแม้ว่ามีโอกาสน้อยมากๆแต่ฉันก็ยังหวัง หวังทั้งที่มีโอกาสเป็นไปได้น้อยมากๆว่าเขาจะมา โทษนะพี่ภพ เลยต้องให้มารับเลย แน่สิ นี่มัน6โมงกว่าแล้ว ไม่ยอมกลับบ้านกลับช่อง ทำไรอยู่ แอบไปเที่ยวกับเดียเหรอไง บ้าสิ เดี๋ยวเปิดเทอมเราก็ลืมกันแล้ว คิดไรมาก พี่ภพก็ไม่ซักต่อ แหงล่ะถ้าซัก ฉันคงร้องไห้แน่ๆเลย - - - - รีๆ ห๊ะ! ไปดูหนังกัน เออวันไหน พรุ่งนี้ กี่โมง? นี่ แกไม่ได้ฟังที่ฉันพูดเลยรึไง แฮะๆ โต้ดๆ เป็นแบบนี้บ่อยๆเราก็เหนื่อยนะ พั้นช์เพื่อนสนิทสมัยประถมของฉันเอ่ยแซว ฉันวางหูแล้วก็ถอนหายใจ ชีวิตฉันเหมือนจะขาดๆไรไป พี่ภพตั้งแต่ไปรับฉันวันนั้นก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย สิ่งที่พอจะรับรู้ได้ว่าเขาเป็นยังไงก็จากคำบอกเล่าของแม่ ช่วงนี้พี่เค้ายุ่งๆกับเรื่องเรียนน่ะ พวกปฐมนิเทศน์ รับน้องไรงี้ อันนี้ก็เข้าใจแต่มันก็เหงาๆนะ อีกคนก็คือเดีย ช่วงนี้ที่โรงเรียนของเขาเริ่มเปิด แล้วก็ฉันไม่ค่อยได้ออนเอ็มซะด้วย เลยยิ่งไม่เจอใหญ่ เฮ้อ! / โหย ไม่เอาอ่ะ นะไม่ไปนะ นะ พี่เดียไปเหอะ ไม่เอา ไอ้เดีย มึงก็ไปเป็นเพื่อนน้องกรอยหน่อยสิวะ น้องพี่แก้ว เฮียก็เทคแคร์เองสิ ผมไม่ว่าง กรอยพี่ไม่ว่างนะ เพิ่งเปิดเทอมจะมีการบ้านเยอะเท่าไหร่กันเชียว นะๆ ก็ได้ๆ ไปก็ไป พี่เดียใจดีจัง ให้มันได้อยางนี้สิ - - - - เอาเรื่องนี้ 2เสียงพูดพร้อมกัน ทำเอาผมหันไปมอง เธอก็หันมามอง เดีย รี บังเอิญจัง นายมาดูเรื่องไรอ่ะ น้องเราอยากดูเรื่องเดียวกับเธออ่ะ หลังจากที่แนะนำตัวกันเรียบร้อย ผมก็พูดกับเธอ วันก่อนเราไปเที่ยวกับจ๊อบมา ก็เลยไม่ได้ชวนเธอกลับด้วย ไม่เป็นไร เรากลับกับพี่ภพน่ะ เปิดเทอมยัง ยัง นายเปิดแล้วสิ อืม คงไม่ค่อยว่างล่ะสิ ก็นิดหน่อยอ่ะ เราไม่ค่อยได้ออนเลย งั้นเอางี้มั้ยเรามานัดวันกัน นัดวัน? อืม ก็นี่คือตารางเวลาเรียนของเรา เราเพิ่มวิชาที่เราเรียนพิเศษลงไปด้วย แล้วไง? โห!ก็คือถ้าเราเลิกเร็ว เราจะรีบกลับมาออนให้ทันเธอ คือให้เราออนรอว่างั้น ไม่ใช่ออนรอ แต่ออนจนกว่าเธออยากจะออฟ ไม่ใช่รอเพราะเราไม่อยากให้ใครรอ กลัวอีกฝ่ายเก้อ นายนี่มันมีนิสัยแปลกๆนะ แล้วเราจะรู้ตารางเวลาของเธอได้ยังไง เดี๋ยวแสกนส่งไปให้ ก็ได้ หวังว่าคงเจอกันนะ เช่นกัน เราอยากเจอ อยากคุย อยาก อยาก อยากไรเหรอ เอาไว้เราออนเอ็มค่อยบอก อือๆ แล้วเธอกับเพื่อนก็แยกกันไป ผมไปกับน้องสาวของพี่แก้ว พี่เดียชอบพี่รีเหรอ ไมล่ะ ยัยตัวเล็ก ถามไรแก่แดดไปแล้วนะ เพิ่งป.6เองนะเรา สายตาพี่มันฟ้อง พี่เดียเป็นคนขี้เก๊กแต่มองพี่รีด้วยสายตาที่อ่อนโยนมากๆ ไม่ชอบก็ต้องแคร์มั้งแหละ แคร์แล้วจะทำไงได้ล่ะ พี่รีมีแฟนแล้วเหรอ คิดว่าคงไม่ไม่รู้ อ้าว!ไมพี่ไม่ถามเจ้าตัวเค้าล่ะ ก็มันไม่กล้า แล้วก็ไม่มีโอกาสด้วย เห็นหน้าเค้าปั๊บจะพูดไรพูดไม่ออกเลย นี่เค้าไม่ได้ถือปืนมาจี้พี่นี่น๊า กลัวไร มัวแต่กลัวเดี๋ยวก็ม.ค.ป.ด.หรอกพี่เดีย ก็กลัวจะโดนแย่งเหมือนกัน่ะแหละ ยิ่งอยู่คนละโรงเรียนกันด้วย - - - -
13 มิถุนายน 2547 14:47 น.
ความทรงจำ
รี จะไปเปิดเดี๋ยวนี้แหละ รอแปปๆ เสียงเคาะประตูก็เลยเงียบไป หูจะแตก ก็ไม่ตื่นเอง แล้วไม มีไรด่วนนักเหรอ ก็ว่าจะชวนเราไปจตุจักร ไปสวนรึว่าไง ตลาด อืมคงได้ รีไม่มีนัดไรด้วย งั้นรีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วลงไปทานข้าวเช้า แม่อ่ะ พี่ขอให้แล้ว แม่เราน่ะออกไปธุระตั้งแต่เช้าแล้ว ทิ้งกันเฉย สม ไป๊ ไปอาบน้ำ เดี๋ยวพี่ไปนั่งดูทีวีรอ อืม ฉันผลุบเข้าไปในห้อง พออาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ลงมาทานข้าวเช้า ไม่ร้อนนะ ได้ๆ ฉันลงมือทานไปได้ไม่กี่คำก็มีเสียงโทรศัพท์บ้านดังขัดจังหวะ เดี๋ยวรีลุกไปรับเอง ฉันวางอาวุธ(ก็ช้อนส้อมน่ะแหละ^_^)ลงแล้วก็เดินไปรับ คะ ขอสายหนึ่งนรีคับ อืม มีไรเหรอเดีย เออวันนี้จะไปไหนมั้ย พอดีวันนี้เราว่าจะออน เหรอ เออเราคงออนไม่ได้อ่ะ พอดีวันนี้เราจะไปซื้อของกับพี่ภพที่จตุจักรน่ะ เนี๊ยะว่าทานข้าวเสร็จก็จะไปแล้ว จะไปถึงประมาณกี่โมง ก็คงเกือบเที่ยงล่ะมั้ง พี่ภพคงไม่เอารถไปหรอก เราไปด้วย ห๊ะ?ไรนะ คือเราขอไปด้วย เดี๋ยวเราไปเจอกับเธอที่จตุจักรเลย เราว่าเราน่าจะไปถึงก่อนเธอ เดี๋ยวอืมก็ได้ เอาไว้เจอกัน ไม่เจอก็โทรเข้าเบอร์เราก็ได้หรือว่าจะเอาเบอร์พี่ภพด้วยมะ ไม่ต้องก็ได้ เราว่าเราจำแต่เบอร์เธอดีกว่าง่ายกว่า โอเคๆ งั้นเดี๋ยวเจอกันนะ ฉันก็วางหู นี่ ตกลงเดียจะไปด้วยใช่มั้ย อืม นะพี่ภพ น่านะ เออ ก็เรารับปากไปแล้วนี่ ทำไงได้ 555 อีกอย่าง ไปกันแค่2คนไม่ค่อยดีหรอก ไม่ดีไง ก็แค่พี่ชาย-น้องสาวไปซื้อของกัน แค่นั้นเอง ไม่ใช่ว่าชวนรีไปเย้ยใครหรอกนะ คิดไรอยู่ห๊าเรา เรารีบไปทานให้เสร็จๆจะได้ไปกันซะที พอฉันทานข้าวเสร็จก็มารอรถเมล์ที่ป้ายกับพี่ภพ / ผมรีบแต่งตัวและออกจากบ้านเปลี่ยนแผนทันทีจากที่ว่าจะออนเอ็มครึ่งวัน เล่นเกมส์อีกครึ่งวันก็หันมาแต่งตัวออกจากบ้านไปจตุจักรทันทีที่วางโทรศัพท์จากเธอ ผมมารอเธอที่ทางเข้าที่โทรนัดแนะกันไว้เรียบร้อยแล้ว เธอขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่ด้วยเหตุที่ว่า รถเมล์สายที่ต้องขึ้นมันเพิ่งมาหลังจากที่มายืนรอเกือบครึ่งชั่วโมงทำให้เวลาที่กะไว้คลาดเคลื่อนไป เดีย โทษนะ ไม่เป็นไร เออ นี่พี่ภพ พี่ภพนี่เดีย อืม พี่ภพของเธอตอบรับแล้วก็หันมาพูดกับผมอย่างเป็นกันเอง มีเพื่อนอย่างยัยนี่คงจะลำบากสินะ เอ๊ะ!พี่ภพ ก็ยัยนี่ทั้งขี้บ่น ขี้น้อยใจ ขี้งอน ขี้โมโห สารพัดเลย คับ เข้ากันได้เป็นปี่เป็นขลุ่ยเลยนะ เธอค้อนทั้งผมและพี่ภพ ทำเอาพวกเราขำกลิ้งเลย เราไปดูพวกที่เธอต้องการจะซื้อเป็นของขวัญให้คนซะมากกว่า เธอได้ชุดเครื่องแก้วมาชุดนึงในราคาที่ค่อนข้างถูก มา พี่ถือให้ พี่ภพแย่งถุงเครื่องแก้วของเธอไปถือไว้ ตัดหน้าผมพอดี เดี๋ยวรีไปซื้อน้ำก่อนนะ เธอหันมาบอกพี่ภพและผม 50พี่ภพพูดพร้อมยื่นแบงค์50ส่งให้เธอ อืม แล้วเดียเอาน้ำไรมั้ย เอาน้ำเปล่าขวดนึงแล้วกัน เราออกให้ก่อนแล้วกันนะ เมื่อเธอเดินไปซื้อน้ำโดยที่ผมและพี่ภพยืนรอเธออยู่เยื้องๆร้านที่เธอไปซื้อ ที่พี่ไม่ให้เราถือเครื่องแก้ว เพราะเดี๋ยวมันแตก ยัยรีคงโกรธนายแน่ๆเลยล่ะ ผมอึ้งเล็กๆ พี่ภพเหมือนจะรู้ใจของคนรอบข้างไปหมด พี่ภพรู้ได้ไงฮะ ว่าผมอยากจะช่วยรีเค้าถือของ สายตาไง นี่ๆ คุยไรกันอยู่เหรอ เธอยื่นขวดน้ำโพลาลิสขวดใสมาให้ผม เท่าไหร่ 10บาท นายเอาตังค์ให้พี่ภพไปแล้วกัน ไม่ต้องหรอกเดีย พี่ออกให้ พี่ภพก็แย่งแก้วน้ำชามะนาวที่เธอซื้อไปดื่ม !!!อึ้งครับ!!!พี่ภพดื่มน้ำหลอดเดียวกับเธอ เดียเหงื่อออกเต็มเลย ดื่มชามะนาวมะ พี่ภพชูแก้วชามะนาวขึ้นและยื่นให้ผมแถมยังยักคิ้วให้อีก ส่วนเธอนั้นหน้าแดงก่ำเลย เฮ้ย!เดีย เป็นไร หน้าแดงอย่างกะลูกแตงโมเลย นี่พี่ภพ ลูกแตงโมมันสีเขียวไม่ใช่เหรอ หน้าเดียก็ไม่เห็นเขียวนี่ เหมือนแตงโมตรงไหน เธอหันมาจ้องหน้าผมอย่างจะจับผิดสุดชีวิต เนื้อแตงโมก็ด้าย 555 เธอหัวเราะเสียงใสแล้วก็ส่งแก้วชามะนาวมาให้ผม นายท่าจะร้อน ทานมั้ย แต่ว่า นายใช้หลอดร่วมกับเราก็ได้ เราจะไม่ถือวันนึง พูดจบเธอก็เดินไปอยู่อีกด้านของพี่ภพ ถ้ามองไม่ผิด เธอคงอายแน่ๆ นี่ๆ แวะร้านนี้ก่อนสิ ผมและพี่ภพหยุดเดินและมองไปยังร้านที่เธอหยุดยืนอยู่ โหย!ชั้นไม่เข้าไปหรอก เข้าไปเค้าหาว่าเป็นเกย์หมด พี่ภพกับผมก็เลยมายืนรอเธออยู่หน้าร้าน ยัยนี่เป็นคนเลือกของนาน ผู้หญิงนี่เหมือนกันหมด พี่ภพก็ขอน้ำขวดที่ผมถืออยู่ไปล้างหน้า ร้อนเป็นบ้าเลย แล้วทำไมไม่เร่งเธอล่ะคับ เดียรีบเหรอ เปล่าฮะ เพียงแค่สงสัย ยัยนี่ไม่มีพี่น้องสักคน จะมาไกลบ้านได้ก็นานๆทีและก็ต้องมีเพื่อนมาด้วย ก็เลยอยากให้เค้าได้ทำไรตามใจ ซื้อไรซื้อ ดูไรดู กินไรกิน โทษนะเดีย นายเลยไม่สนุกเลย อยากดูไรก็บอกนะจะได้ไปดูกัน ผมก็เพียงแต่ยิ้มให้เธอเท่านั้น /
6 มิถุนายน 2547 15:27 น.
ความทรงจำ
ฉันรีบตาลีตาเหลือกคว้ามือถือมาเม้มไว้ *ขอบใจนะ* *เราไม่มีมือถือนะ* *ไม่เป็นไร เอาแค่เบอร์บ้านก็พอ แค่นี้ก็กวนนายจะแย่แล้ว* รูปขมวดคิ้วก็ถูกส่งมา *ก็เรามันเป็นคนช่างซัก ถามไปเรื่อย บางครั้งมันก็ทำให้คนอื่นเค้าอึดอัดน่ะ* *แต่สำหรับเรา เธอไม่เห็นจะกวนไรนี่ บางครั้งอาจจะรำคาญมั่งแต่ก็ไม่มากนักหรอก* *ขอบใจนะ อืมเอาไว้เจอกันพรุ่งนี้แล้วกัน เดี๋ยวต้องไปทานข้าวแล้ว* *ได้ๆ เออรี* *ไรเหรอ* *คือ ถ้าวันหลังเราออนเจอกันแล้วถ้าเธอถามมา บางทีเราอาจจะไม่ตอบ ไม่ใช่เพราะเราโกรธรึว่ารำคาญนะ เราจะไม่ตอบคนที่ถามเราเป็นคนสุดท้ายน่ะ บอกให้เธอเข้าใจไว้ มันเป็นนิสัยแปลกๆ เธอเข้าใจมั้ย?* *ก็เข้าใจอ่ะ แต่มันเลิกไม่ได้เหรอ* ฉันก็ส่งหน้าขมวดคิ้วกลับไปหาเขา *ไม่รู้สิ* *ต้องแก้ได้สิ คนอื่นเค้าก็คิดว่านายโกรธเค้าหรอก นายดูจะไม่ค่อยเป็นมิตรเลย ยิ่งทำแบบนี้ยิ่งไปกันใหญ่เลย ไม่ได้ๆนายต้องแก้ไขโดยด่วนเลยรู้มั้ย* เขาก็ส่งหน้าไม่รู้ไม่ชี้มาให้ *ไม่ยุ่งก็ได้ เฮอะ* แล้วฉันก็ออฟไลน์ไปทันที แต่ลึกๆไม่ได้โกรธอะไรหรอก แค่ไม่รู้จะคุยอะไรและก็หาทางโมเมไปเรื่อยๆ / เธอคงโกรธผมแน่ๆเลย แล้วพรุ่งนี้จะทำยังไงดี จะเข้าไปคุยกับเธอยังไงดี เฮีย เดียขอเข้าไปนะ ผมเคาะประตูห้องของพี่ชาย เข้ามาสิ ผมก็เข้าไปยืนอยู่ในห้อง ห้องที่ทาสีด้วยสีขาว มีโปสเตอร์ดาราที่มีชื่อว่าวงx-japan ติดเกือบทุกตารางนิ้ว แล้วพอมองไปที่เพดานก็จะเห็นงานแฮนเมดที่ทำจากลวดและสปริงเพื่อทำเป็นที่ห้อย ส่วนรูปที่ห้อยไว้นั้นเป็นรูปพี่แก้ว แฟนของพี่ชายผม หลากหลายอากัปกิริยา มีไร ไอ้เดีย เฮียนอนดูรูปพวกนี้ทุกวันเลยเหรอ อืม แล้วนี่มีไร ไม่ใช่แค่มาด่าหรอกนะ อ่ะ เข้าเรื่องก็ได้ คือว่า แล้วผมก็เล่าเรื่องที่เล่นmsnกับเธอให้เฮียผมฟัง แล้วเรากังวลไรล่ะ ก็กลัวว่าเค้าจะไม่คุย ไม่ยุ่งกับผมอีกน่ะสิ นี่ แล้วไมตอนคุยไม่คิดงี้ล่ะ ก็มันเพิ่งคิดได้นี่น๊า ก็ไม่ต้องคิดมาก ทำไปแล้ว ทำไงได้ นี่เฮีย ผมไม่ได้ต้องการคำปรึกษาแบบนี้นะ ล้อเล่นๆ พี่ว่าอาจจะมีงอนๆบ้าง แต่ถ้าเป็นคนมีเหตุผลหรือเค้าไม่คิดมากก็คงไม่โกรธนายเป็นฟืนเป็นไฟหรอกน่า ผมก็คิดว่างั้น แต่ถ้านายเดียรู้อนาคตล่ะก็คงได้เปลี่ยนความคิดแน่ๆเลย - - - - ผมก็มาเรียนตามปกติ ตอนเธอเดินเข้ามา พอวางบัตรเรียบร้อยเธอก็ปลดกระเป๋าสะพายใบเก่งลงยังทีนั่ง แล้วเธอก็ทำท่าจะเดินออกจากห้อง ผมก็เลยลุกเดินตามเธอออกไป เธอหยุดผมก็หยุดเป็นอย่างนี้สัก3-4ที เธอก็หันกลับมา นี่นาย มีไรนักหนา เดินตามมาอยู่ได้ ก็ทางเดินเป็นของเธอเหรอไง ไม่ใช่หรอก นายเป็นคนเดินเร็วจะเดินแซงเราไปก็ได้นี่ มาเดินๆหยุดๆไม ก็เออ เราอยากขอโทษเธอ เรื่องเมื่อวาน ไม่เห็นต้องขอโทษนี่ เรามันไม่ดีเองที่ไปยุ่งกับเรื่องส่วนตัวนายมากไป รี ผมมองเธออย่างเจ็บลึกๆในรอยตา เธอชะงักนิดนึงแต่ก็ตอบกลับมา อย่ามายุ่งนะ ผมก็เข้าไปจับแขนเธอไว้แต่เธอก็สะบัดทิ้ง อย่ามายุ่งกับเราอีกนะ เราไม่อยากเข้าไปทำให้นายรำคาญรึว่าลำบากใจอีกแล้ว เธอทิ้งท้ายไว้แล้วก็ออกเดินต่อ ผมก็ได้แต่ยืนมองเธออยู่ที่ตรงนั้นแล้วก็เดินไปที่ห้องเรียน พอเลิกเรียนผมก็ลุกจะเดินออกแต่ผมก็เอื้อมไปปรับแอร์ลง(ซึ่งผมปรับก่อนกลับบ้านทุกวันอยู่แล้วล่ะ) เธอก็เดินเฉียดผ่านผมไปเลย ผมก็รีบจ้ำตามเธอ รีๆ มีไรอีกล่ะ เราไม่เข้าใจเรื่องprefix,suffix ห๊ะ? เธอทำหน้าอึ้งสุดๆแล้วก็หยุดเดิน แล้วไงอ่ะ ช่วยสอนหน่อย มันจะสอบแล้ว เรายังไม่เข้าใจเลย ช่วยสอนให้หน่อยไม่ได้เหรอ เราก็ไม่เก่ง คงสอนให้ไม่ได้หรอก เธอก็ตั้งท่าจะเดินต่อ นะ แต่เธอก็เรียนgrammaมาก็น่าจะได้เรียนเพิ่มอีก ก็ได้ๆ แล้วจะสอนกันที่ไหนล่ะ เธอพูดสะบัดๆ งั้น เราพาเธอไปเอง แล้วเราก็มานั่งกันอยู่ที่สวนจตุจักร นี่ นายคิดหาสถานที่ที่ดีกว่านี้ไม่ได้เหรอไง ก็ทางนี้ทั้งเราและเธอก็ขึ้นรถสายของตัวเองได้นี่นา แถมอากาศก็เหมาะ เหมาะให้หลับน่ะสิ เธอพูดแขวะเข้าให้แต่ก็หยิบเอกสารทั้งปึกออกมา เรื่องprefixก่อนนะ อืม เธอก็เปิดๆแล้วก็อ่านข้อความในเอกสาร แล้วก็พูดๆๆ prefix สรุปแล้วก็คือคำที่เติมadjectiveหน้าหรือadverbเพื่อให้ใจความมันชัดเจนยิ่งขึ้นหรือว่าเปลี่ยนความหมายเป็นตรงข้ามไปเลยก็ได้ เธอปิดชีสเตรียมจะเก็บแต่ผมชักออกมาก่อน นาย ผมเปิดๆดู ลายมือนั้นก็เหมือนเดิม แต่เธอทั้งขีดทั้งมาร์กเกอร์ไว้ที่คำศัพท์ต่างๆ เป็นระเบียบดีนะ นี่ ชั้นจะทดสอบนาย เอาชีสคืนมา เธอพูดไม่พูดเปล่ากลับแย่งคืนไปเลย อ่ะ!ถามมาดิ โอเคนะ คำว่าusefulเติมไร มีตัวเลือกมั้ย ผมก็เกาๆหัว ก็ได้ มีpre,dis,re,mis,un,sub เอาล่ะเลือกได้แล้ว อืม un เหตุผล เดาเอา นี่ เดาเอาไม่ได้นะ เอาดีๆดิ ก็ไม่รู้จริงๆ ให้แปลความหมายprefixแต่ละตัว ไม่ต้องไปจำหรอกว่าคำนี้ใช้กับprefixตัวไหน จำไงก็ไม่หมด ฟังนะเดี๋ยวแปลให้ฟัง preคือก่อน reคืออีกครั้งหรือคืน disคือตรงข้ามกับ unคือไม่ misคือไม่ถูก ส่วนใหญ่จะใช้ในการบอกว่าสะกดผิดซะมากกว่า subคือใต้ รู้ไปแค่นี้ก่อน เธอเงยหน้าจากชีสเห็นผมมองอยู่พอดี นี่นาย เข้าหัวมั่งมั้ยเนี่ย ถ้าจะไม่ฟังเราจะกลับแล้ว ฟังๆ งั้นก็ทวนที่เราพูดไปเมื่อกี้ดี๊ ผมก็พูดไปจนครบ รอดตัวไปนะนาย นายนี่มันเจ้าเล่ห์จริงๆเล้ย / วันนี้ฉันลืมเอากระเป๋าตังค์มา แต่ที่มาเรียนได้เพราะเจอเงิน40บาทอยู่ในกระเป๋าใบเก่ง ก็โชคดีไป ขึ้นรถไปไม่มีเงินจ่ายซวยพอดี แต่ขากลับล่ะ จะทำไง นี่แจง ยืมเงิน50หน่อยดิ เราลืมเอากระเป๋าตังค์มา เราไม่มีอ่ะ ไม่เป็นไร แล้วบุ๋งอ่ะ ห๊ะ! เออไม่มี อ้อล่ะ เราก็ไม่มีน่ะ ฉันขอๆๆๆไปทั้งห้องที่เรียนgrammaแล้ว ไม่มีใครให้ยืมซักคน ฉันเปิดประตูห้องreadingเข้ามาอย่างหงอยๆ ห้องgrammaยังไม่มีใครให้ยืม ห้องนี้จะมีเหรอ เฮ้อ! ฉันเท้าคางนั่งถอนหายใจอยู่ที่โต๊ะแลคเชอร์ของตัวเอง สักพักเดียก็มานั่งข้างฉันเมื่อไหร่ไม่รู้ รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่เขาแกล้งถอนหายใจนั่นแหละ อ้าว!นาย ฉันรีบเปลี่ยนท่านั่งใหม่ทันที เอามือที่เท้าคางลง มานั่งตั้งนาน ไม่รู้เหรอ เหอะๆ คิดไรอยู่ สติถึงออกจากร่างแบบนี้ ไม่มีไร เรื่องกระเป๋าตังค์เหรอ นายรู้ได้ไงอ่ะ มีคนบอก ใคร? พวกแจง นี่ นาย เอาเท่าไหร่นะ 50ใช่มั้ย อ่ะ!พอมั้ย เขาก็ยื่นแบงค์50มาตรงหน้า ไม่รับ รับ ไม่รับ มีไรมั้ย ฉันก็ปัดมือเขาที่ถือเงินไว้ทันทีหลังจากที่พูดจบ(ถ้าเป็นคนอื่นเค้าคงเข้ามาชกแล้วล่ะมั้งเนี่ย) เขาก็ยื่นหน้ามาหอมแก้มฉันทันทีเหมือนกัน นะ นะ นาย ไง จะรับมั้ย ระ ระ รับก็ได้ ติดอ่างเลยนะ แน่สิตาบ้า ฉันตีไปที่แขนของเขา ทั้งอายทั้งตื่นเต้น โอ๊ยๆ!ยอมแล้วๆ อย่าทำอีก งั้นเรามาดีกัน เขาก็ยื่นนิ้วก้อยมา นะๆๆ ก็ได้ ฉันก็ยื่นนิ้วไปเกี่ยวก้อยของเขาไว้ - - - - รีๆ ไรเหรอเดีย อืมเธอมีแฟนยังอ่ะ ทำไมเหรอ บอกมาก่อน ไม่มี ไมอ่ะ เป็นแฟนกับเราได้มั้ย - - - -
22 พฤษภาคม 2547 13:37 น.
ความทรงจำ
เป็นไรน่ะเดีย จู่ๆก็ขอขึ้นมาซะอย่างนั้น พี่ชายของผมเงยหน้าจากจานข้าวของเขาขึ้นมาถาม อืม นั่นดิ ไม่เป็นไรก็ได้ฮะ ผมไม่เอาก็ได้ ใช้กับเฮียไปก่อนก็ได้ ไม่เอาหรอกเฮีย เฮียคุยกับพี่แก้วผมก็ไม่ได้ใช้แล้ว คุยกันเกือบทั้งวันแถมทุกวันอีก เออๆ วันที่ผมต้องมาเรียน วันนี้ผมมาช้านะ(ค่อนข้างจะ)พอเดินเข้ามาก็เห็นเธอนั่งเหม่ออยู่ที่ที่นั่งของเธอ ผมก็ไปกระตุกที่ผูกผมของเธอให้ออกจากผมของเธอ เฮ้ย! ผมก็ยิ้มและยักคิ้วให้เธอแล้วก็ชูที่ผูกผมของเธอซึ่งอยู่บนนิ้วชี้ข้างขวาของผมขึ้นมา เอาคืนมานะเดีย ไม่ นายจะเอาไปผูกเหรอไง บ้า เอาไปให้น้องดีกว่า ไม่คืนแล้ว ปากจัดจริงๆเลย เธอน่ะ ไม่เกี่ยวกะนาย เอาคืนมา เกี่ยวสิ ก็อยากได้แฟนพูดเพราะๆอย่างพี่แก้วบ้างนี่ ไปแก้นิสัยปากจัดมาก่อนแล้วเราจะคืนให้ ไม่เอาก็ได้ เธอพูดแล้วก็หยิบกิ๊บตัวใหญ่ๆมาติดแทนเพื่อให้ผมไม่เกะกะเธอ แล้วเธอก็ไม่พูดกับผมอีกเลย คิดผิดเปล่าเนี่ย ที่เล่นแบบนี้กับเธอ ผมพยายามเล่นมุขเท่าไหร่ เธอก็ไม่ขำเลยออกจะหน้าบึ้งด้วยซ้ำ เฮ้ย!ไอ้ไท้มีกระดาษมั้ยว่ะ มีๆ ผมเอากระดาษแผ่นนั้นมาเขียนข้อความถึงเธอ แล้วพอพักผมก็เดินไปสอดกระดาษแผ่นนั้นไว้ในเอกสารของเธอ(ตอนที่เธอไปพักแล้วนะ)แล้วผมก็เดินออกไปนอกห้อง / นายนั่นน่าโมโหชะมัด นึกว่าจะขรึมๆ ที่ไหนได้โคตรขี้แกล้งเลย คอยดูนะวันหลังจะพกที่ผูกผมมาหลายๆอันเลย ดึงได้ก็ดึงไป เฮอะ ฉันเดินเข้ามาในห้องก็เจอกระดาษA4คั่นอยู่ระหว่างชีส *ขอโทษนะ* ลายมือคุ้นๆนะเนี่ย ฉันอ่านจบก็หันไปทางเขา เห็นเขารีบหลบฉันเลย นายนั่นชัวร์ๆ ฉันก็เขียนกลับไป *ถ้าขอโทษทำไมไม่คืนมาล่ะ* แล้วเขาก็ส่งกลับมา
*เดี๋ยวคืนที่ป้ายรถเมล์ ยิ้มหน่อยน๊า อุตส่าห์เล่นมุขแต่เธอไม่เห็นขำเลยอ่ะ คนเค้าฮากันเกือบครึ่งห้อง* ฉันก็เขียนกลับไป *มุขไม่โดนมั้ง อยากขำก็ขำเองแหละ ไม่คืนไม่ยุ่งแล้วไม่ต้องส่งมาอีก ขี้เกียจอ่าน* ฉันก็หันมาตั้งอกตั้งใจกับชีส
ตรงหน้า โดยที่เธอไม่รู้ว่าเขาก็แอบมองเธออยู่บ่อยๆ / ผมก็เดินโดยไม่รอแต่ก็มายืนที่ป้ายรถเมล์จนเธอเดินมา เดินหน้าง้ำมาแต่ไกลด้วย อ่ะ!ยัยหน้าบูด เธอก็เก็บใส่กระเป๋าโดยไม่พูดอะไรสักคำ เงียบอีกจะขอบคุณสักคำก็ไม่มี แล้วนี่เธอให้อภัยเรายัง แล้วทำไมเดินมาช้าจัง ถามทีละ แล้วเธอก็ทำท่าจะล้ม ผมก็รีบเข้าไปประคองทันที รีๆ ทำไงดีว่ะ ผมก็พยุงเธอมานั่งที่ที่พักผู้โดยสารแล้วก็หากระดาษมาพัดให้เธอ เป็นไงบ้างค่อยยังชั่วขึ้นมั้ย อืม ขอพักอีกแปป นายไปเหอะ ขอบใจมาก ไม่เป็นไรเดี๋ยวเรานั่งเป็นเพื่อน ผมพูดไปก็พัดไป เราไม่ค่อยสบายน่ะสงสัยไข้จะขึ้น ผมก็เอามือไปอังที่หน้าผากเธอเพื่อวัดความร้อน มีไข้นิดหน่อย เธอกลับไหวมั้ยเนี่ย ไหว เรากลับเป็นเพื่อนเธอแล้วกัน ไม่ต้อง เสียเวลาแถมเสียตังค์เปล่าๆอีก เรากลับเองได้ เราไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้นนะ ถ้าเธอเกิดเป็นลมเป็นแล้งไประหว่างทางใครจะช่วย จะทำไง อย่ามาทำดื้อน่า เธอก็เงียบแต่แววตาน่ะสิที่ไม่เงียบตามคำพูด เราต้องนั่ง2ต่อ เราไปส่งเธอถึงป้ายสุดท้ายที่เธอจะลงเลย ไป สายนี้ไงที่เธอต้องขึ้น ผมก็จับมือเธอลากเธอขึ้นรถเมล์ เธอนั่งนะ เรายืนเอง เธอก็พยักหน้านิดนึง(เท่านั้น)แต่ก็ทำตามที่ผมบอก เอาตังมา นึกว่าจะเป็นสุภาพบุรุษจ่ายให้ แหมมมม อยากให้จ่ายให้เหรอ ไม่ต้อง เราพูดเล่น เราก็ต่างคนต่างจ่าย แล้วคนข้างๆเธอก็ลงผมก็เลยไปนั่งข้างเธอ ที่จริงนายไม่เห็นต้องไปส่งเราเลย เรากลับเองได้ก็เห็นๆอยู่ ก็อยากไป ผิดมั้ย ตามใจ นายกลับบ้านช้าก็เรื่องนายนะ เห็นจะรีบๆ รีบไปส่งเธอไง แต่ไม่รีบกลับบ้าน พอนั่งไปได้นาน(มากๆ)เธอก็สะกิดเรียกผมที่มองอยู่อีกทาง ลงได้แล้วนาย เธอก็(นำผม)ลงจากรถเมล์มายืนรอรถเมล์อีกต่อ รถคันต่อไปไม่ถูกขนาดนี้นะ 16บาท อืม ผมพยักหน้าแบบกวนๆแล้วก็เตรียมเงินขึ้นมา16บาทพอดีเป๊ะ เอ๊ะ!เราบอก ไม่ได้ให้นายเตรียมเงินนะ เราไม่อยากให้นายไปส่งต่างหากล่ะ เข้าใจมั้ย ผมก็เห็นเธอหยิบกระเป๋าตังค์ออกมาล้วงหาเงิน นายมีเศษ3บาทเปล่าอ่ะ ยืมหน่อย ออกให้เลยก็ได้ อ่ะ!3บาท ผมก็เอาเหรียญบาท3เหรียญส่งให้เธอ ขอบจาย ในที่สุดรถคันที่เราต้องการจะขึ้นก็มา(ขอเหมารวมๆนะ)ผมก็ใช้มือพัด ก็แอร์ที่เค้าปรับไว้มันไปอยู่ที่เธอหมดเลย ผมก็ค่อนข้างจะเป็นคนขี้ร้อนซะด้วยสิ ว่าจะหยิบชีสขึ้นมาใช้พัดแล้วแต่เธอก็ดันแอร์มาให้ผมก่อน ร้อนก็บอกดี๊ เธอไม่เอาแอร์เหรอ ไม่อ่ะ เราไม่ร้อน เราขี้หนาวจะตาย เธอก็ไม่พูดอะไรอีก แล้วเราทั้งคู่ก็มายืนอยู่ที่ป้ายรถเมล์อีกฝั่งซึ่งเป็นฝั่งบ้านเธอ ที่จริงเธอบอกสายมาเราก็นั่งกลบไปเองได้อยู่แล้ว ไม่ต้องมารอเป็นเพื่อนหรอก เธอรีบเข้าบ้านไป๊ ไม่เป็นไร นายอุตส่าห์มาส่ง ขืนนายหลงไปก็แย่สิ น้ำเสียงเธอไม่ได้บอกความรู้สึกอะไรมากมายนักแต่ถ้อยคำในประโยคนี่สิ ที่ทำให้ผมแทบลอย เฮ้ยนาย!รถสายนี้แหละ บอกว่าลงนะ อืม แล้วนายก็นั่งสายเดิมหรือว่า502ลงซอยสายลมนะ ป้ายถัดจากสำนักงายใหญ่ธนาคารออมสิน อืมๆ เธอก็จัดแจงโบกรถสายนี้ให้ผม บายนะ อืม โชคดี เจอกันพรุ่งนี้ เธอก็ยิ้มและก็โบกมือเล็กๆให้ผม อืม โชคดี ผมหันมาบอกเธอก่อนที่จะขึ้นรถไป / ยัยรี พี่จะเช็คเมล์ เอาพาสมา จำเมล์รีได้เหรอ ได้ ฉันก็บอกพาสเวิร์ดไป รีบๆเช็คนะ รีจะใช้โทรศัพท์ต่อ อืมๆ พี่พายุก็เข้าระบบmsnอย่างคล่องแคล่ว รี มีคนทักมา เล่นให้หน่อย ฉันพูดปัดๆไปก็มัวแต่สนใจทีวีนี่หว่า ไม่คุยกับเดียเหรอ ห๊ะ!เดียเหรอ เดียออนเหรอพี่ อืม เขาก็ถามนะว่าเราไม่สบายเป็นไงบ้าง หลีกไป รีเล่นเอง *ดี* *รีเหรอ* *อือ เราเอง มีไรเหรอ* *เป็นไงบ้าง* *ก็ดีขึ้นมากแล้วแระ ขอบใจมาก แล้วกลับถึงบ้านกี่โมงอ่ะ* *ก็เกือบๆ5โมงอ่ะ* *เห็นมั้ย บอกแล้วว่าอย่ามาส่ง ไม่เชื่อๆ* *อ่ะนะ* นี่หล่อน ตกลงเธอไม่สบายเป็นไรน่ะ อ๋อ!รีไข้ขึ้นน่ะ นายนั่นก็เลยอาสามาส่งเท่านั้นเอง โห!น้องหน้าบานเลยสิ พี่ภพอย่าแซวดี๊ ฉันพูดอย่างอายๆแต่เสียงmsnดังขึ้นซะก่อน *เมื่อกี้ใครเล่นเหรอ* *พี่ชายเราเอง พี่พายุหรือภพอ่ะ* *คนที่โทรมาหาเราใช่มั้ย* *อืม* *สนิทกันมากเลยเหรอ* *อืม บ้านอยู่เยื้องกัน เดินไปแปปเดียวถึง* *แล้วนี่เธอออนที่ไหนเนี่ย* *ที่บ้านเราดิ* *พี่ภพมาบ้านเธอเหรอ* *อืม มาทุกวันอยู่แล้วล่ะ เรื่องปกติ*
16 พฤษภาคม 2547 10:35 น.
ความทรงจำ
เมื่อเข้ามาในห้องก็วางบัตรเรียบร้อยแล้วก็มองไปที่โต๊ะของเขา ยังไม่มีกระเป๋าวางเลย ยังไม่มาเหรอไงนะ เรียนไปได้สัก15นาทีนายนั่นก็เดินเข้ามาอย่างรีบร้อนกว่าปกติ(ก็สายมากนี่น๊า) พอพักเขาก็เดินมาหาฉัน ทีแรกฉันก็ไม่เห็นหรอกเพราะมัวแต่ง่วนเก็บของอยู่จนเขาต้องเรียกนั่นแหละ รี อ้าวนาย!มีไรเหรอ เรามาสาย ขอยืมชีสหน่อย อ่านออกเหรอ ออก ก็เคยอ่านแล้ว อืม เอาไปดิ ฉันก็บุ้ยใบ้ไปที่ชีสที่(ยังคง)อยู่บนโต๊ะ ขอบใจ เขาพูดแล้วก็คว้าไปเลย จะทักหวัดดงหวัดดีไม่มีสักคำ เชื่อเค้าเลย ฉันบ่นกระปอดกระแปดในใจ รีๆ เพื่อนอขงฉันที่เรียนอยู่อีกห้องเดินเข้ามาเรียกฉัน มีไรเหรออ้อ ไปเขียนเมล์ให้หน่อยสิ เราเอาให้โมเขียนอยู่ เดี๋ยวรีไปจะได้คุยกับแจงด้วยไง เออก็ได้ นี่นายลอกเสร็จก็เอาไปวางบนโต๊ะให้ด้วยล่ะ ฉันพูดโดยไม่ฟังคำตอบรับพร้อมกับเดินตามเพื่อนสาวของฉันออกไป วันนี้ฉันต้องเดินมาบริเวณที่เขายืนรอรถเมล์อยู่(ยืนคนละมุมอ่ะ แบบว่าฝั่งแดง-น้ำเงิน ไม่ยุ่งกัน)แต่ก็ไม่ได้มองเขาเลย ใส่ใจแต่รถเมล์คนนั้นแต่พอฉันขึ้นไปก็ทันเห็นเขาละสายตาจากรถเมล์คันที่ฉันขึ้นมาสบตาฉันเข้าพอดีแล้วเขาก็เสมองไปทางอื่นแทน แล้วรถก็เคลื่อนออกจากป้าย เขาก็ยังคงรอรถสายที่ต้องขึ้นต่อไป / วันนี้เป็นวันเสาร์ที่ฉันหยุดอยู่บ้านไม่ต้องไปเรียนพิเศษแต่ก็ยังตื่น(ค่อนข้างจะ)เช้าอยู่ดี ยัยรี นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วหล่อน พายุซึ่งเป็นลูกผู้พี่ของเธอนั่งฟังเพลงอยู่ที่ห้องนั่งเล่นของบ้านเธออย่างสบายอารมณ์ 9โมงกว่าเอง ขี้เซา แล้วไม ใครใช้ให้มาเปิดเครื่องเสียงรีห๊ะ? ฉันคว้ารีโมทมากดปิดหน้าตาเฉย ซีดีพี่ ช่วยไม่ได้ ไม่ขออนุญาตเอง ก็เธอไม่ตื่น จะให้ชั้นขออนุญาตกะผีเหรอไง เออเซ่ ฉันก็เดินไปนั่งที่เก้าอี้ตัวใกล้ๆเขา พี่ภพไม่เบื่อเหรอ มาหารีทุกอาทิตย์เลย ไม่เบื่อ บ้านพี่ไม่มีพี่หรือน้องผู้หญิงนี่ แล้วพี่พุดอ่ะ ไม่อยู่บ้านเหรอวันนี้ พี่พุดที่ว่านี้ชื่อพุทธคุณ เป็นผู้ชายนะ ไปติวบ้านเพื่อน เออเนอะ!ลืมไป พี่พุดจะเอ็นแล้ว อืม แหมพี่ภพก็ อยู่แค่ปี1เองแก่ที่ไหนกัน ดูทำเสียงเข้า เราอ่ะ เด็กสุดจะขึ้นม.2 แล้วไม ฉํนลอยหน้าลอยตาตอบ ไปเรียนได้เพื่อนมาบ้างมั้ย ได้ดิอย่างหนึ่งนรีซะอย่าง มีเหรอคำว่าไม่มีน่ะห๊ะพี่ภพ ชายหรือหญิง ทั้งคู่ แต่รีดันไปเจออีตาขี้เก๊กเหมือนพี่ภพเลยอ่ะ ชื่อก็คล้ายกันอีก เค้าชื่อประภพแต่ชื่อเดีย ชื่อโคตรเหมือนผู้หญิงอ่ะ เดี๋ยวนี้ชื่อผู้ชายคล้ายผู้หญิงเยอะก็ไม่แปลกหรอก ค่า ปกป้องกันจริง นี่ขนาดไม่เคยจอกันนะเนี่ยยังขนาดนี้ เฮอะ ฉันห่อไหล่อย่างเหนื่อยหน่าย อย่าห่อไหล่ดี๊ ยัยรี ไม เป็นผู้หญิงบ้างมั้ยเนี่ยห๊ะเรา จะหาได้มั้ยว่ะ หาได้ดี๊ อ่ะ!ทานเปล่า พายุก็เลื่อนจานคุ้กกี้ผิวส้มมาให้ เอามาจากไหนอ่ะ รุ่นน้องให้มาเมื่อวาน เมื่อวานเข้าไปเอาใบคะแนนที่โรงเรียนมา ได้เกรดไร 3.27 เก่งนี่3อัพ ชั้นไม่เหมือนหล่อนหรอกแหม แหมๆไร อยู่ม.1ได้แค่3.8กว่า เอ๊ะ! ชั้นอยู่ม.1ได้4.00 ขอโทษ พายุพูดอย่างอวดๆ เหอะ ไม่สน ฉันหยิบคุ้กกี้ในจานขึ้นมาทานเรื่อยๆ จนโทรศัพท์มือถือดัง หนึ่งนรีพูดคะ อ้าว!วางสายไปแล้ว ฉันบ่นเมื่ออีกฝ่ายวางสายไป มีคนโทรมากวนเหรอ คงไม่มั้ง อาจจะโทรผิดก็ได้เลยไม่พูดซะเลย ฉันวางมือถือลงบนโต๊ะ แต่พี่ภพดันฉวยไปซะก่อน เอาไปไม จะดู ขอดูนะ อือ พี่พายุก็ดูเบอร์ที่โทรเข้าเครื่องของฉัน แล้วก็ใช้เครื่องของตัวเองโทรไปที่เบอร์นั้น ไมไม่รับว่ะ นี่พี่ แล้วพี่จะโทรไปทำไมล่ะห๊ะ โทรไปถามไง ยุ่งไม่เข้าเรื่อง / ผมได้เบอร์ของเธอมาจากเพื่อนที่ผมรู้จักซึ่งพวกนั้นก็รู้จักเธอด้วย มีแต่มือถือว่ะ ไม่เป็นไร เอามาเหอะ แล้วจะขอไปไม สนใจเหรอว่ะ นิดหน่อย แล้วรู้ชื่อยังล่ะ รู้แล้วเว้ย กูไม่ใช่ไม่ได้เรื่องขนาดนั้นน๊าเว้ย เมื่อกลับมาบ้าน ผมก็รีบโทรหาเธอทันทีแต่พอเธอรับผมก็กลับไม่กล้าพูดซะอย่างงั้น แล้วก็มีสายโทรเข้าเครื่องของพี่ชายผม ไอ้จะรับก็รับได้อยู่หรอกแต่กลัวพี่ผมด่าน่ะสิ ถ้าเป็นแฟนพี่แกโทรมายิ่งตายแหงๆเลยตัดสินใจไม่รับดีกว่า ไอ้เดีย ไมมึงไม่รับว่ะ มือถือก็อยู่กับมึง พี่ชายผมเดินปึงปังเข้ามาหยิบมือถือบนเตียงที่ผมวางทิ้งไว้มากดรับ คับ ไม่ทราบว่าคุณโทรเข้าเบอร์-xxx-xxxxเหรอคับ เออเปล่านะฮะ สงสัยน้องผมคงโทร สักครู่นะคับ แล้วพี่ผมก็หันมาหาผมและก็ยื่นโทรศัพท์ให้ด้วย ไรเฮีย คนที่เราโทรไปหาเขาเปล่า ผู้ปกครองเค้าโทรมาเช็ค ผมก็รับโทรศัพท์มาคุย คุณได้โทรมาเบอร์01-xxx-xxxxรึเปล่าคับ คับ ไม่ทราบว่าคุณเป็นเพื่อนหนึ่งนรีเหรอคับ คับ เป็นเพื่อนที่เรียนพิเศษด้วยกันคับ ทำไมโทรมาไม่พูดล่ะ สายหลุดคับ จะคุยกับรีเค้ามั้ย เออไม่ดีกว่าคับ พอดีรีเค้านึกว่าเป็นพวกโรคจิตน่ะก็เลยให้พี่โทรมาเช็คดู ว่าแต่เราชื่อไรล่ะ เดียคับ งั้นก็แค่นี้นะ คับ ผมก็ยื่นโทรศัพท์ใหพี่ชาย ไงไอ้เดีย ไปจีบสาวเค้ามาเหรอ เปล่าซะหน่อยเฮีย เพื่อนที่เรียนพิเศษ ผมว่าจะโทรเช็คเฉยๆว่าใช่มั้ย ปฏิเสธเข้าไป หน้านายเวลาโกหกนี่มันเด่นชัดจริงๆเล้ย / เพื่อนที่เรียนพิเศษกับเราน่ะ อือ ที่จริงรีไม่ได้ให้พี่ภพเช็คซะหน่อย เอาชื่อเราไปอ้างเฉย แหมก็อ้างหน่อยก็ไม่ได้ แหมเดี๋ยวนี้ให้เบอร์หนุ่มๆนะ รีให้เบอร์ทุกคนแหละ ไม่สนชายหรือหญิง ฉันพูดอย่างอายๆแล้วก็ลุกเดินไปเข้าห้องทันที ยัยรีเปิดประตูนะ ห้ามเข้าห้องน้องเค้านะลูก พายุยังจำคำที่แม่สอนไว้ได้อย่างดี ออกมานะรี ไม่ออก รีจะอ่านหนังสือ มีสอบวันจันทร์ ออกมาอ่านข้างนอก เดี๋ยวพี่ติวให้ ก็ได้ๆ ฉันก็หยิบชีสที่คาดว่าจะออกสอบแล้วก็พวกอุปกรณ์เครื่องเขียนอีกเล็กน้อยออกาจากห้อง สอบไรบ้าง อ่ะ! ขอศึกษาสักครู่ พี่พายุก็หยิบชีสไปอ่าน เพื่อนเรานี่ชื่อเหมือนผู้หญิงเนอะ ชื่อเดีย ห๊ะ!เดียโทรมาเหรอพี่ภพ อือ ทำไมต้องทำท่าตกอกตกใจขนาดนั้นด้วยล่ะ เพื่อนคนที่โทรมาหารีชื่อเดียเหรอ อืมก็ใช่น่ะสิ นึกว่ารู้ตั้งนานแล้ว โธ่!ใครจะไปรู้ แต่เขาใช้เบอร์พี่ชายเขาโทรมานะ ไม่ใช่เบอร์เขา เหรอ อืมๆ ฉันก็นั่งฟังพี่พายุติวให้อย่างมีความสุข สมาธิส่วนนึงก็คิดไปถึงนายขี้เก๊กที่ชื่อประภพ คนไรน๊าโทรมาก็ไม่พูดไม่จา ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่แล้วรู้เรื่องมั้ยเนี่ย รู้ดี๊ อย่าง หนึ่งนรีซะอย่าง พี่พายุทำเสียงเล็กเสียงน้อยอย่างรู้ดี อืม รู้แล้วก็ไม่ต้องถาม /
Lovers
0 คน เลิฟความทรงจำ
หน้าส่วนตัว
661
