3 พฤษภาคม 2548 20:21 น.
ความทรงจำ
"อืม... เอาไว้นัทค่อยบอกได้ม๊ะ ตอนนี้นึกไม่ออกอ่า ^^" " เขาก็หัวเราะ
'มีความสุขจังกับการได้เห็นเขาในทุกๆ วัน' เธอคิด
"ขอข้าวกระเพราไก่ไข่ดาวที่นึงครับ" ผมเดินไปสั่งกับป้าร้านขายอาหารตามสั่งที่กำลังเตรียมตัวปิดร้าน
"ผม... มาช้าไปไหมครับ"
"เกือบจ๊ะ ไปนั่งก่อนนะเดี๋ยวป้าทำให้"
ผมเดินไปทิ้งตัวที่เปียกปอนลงยังโต๊ะไม้เข้าชุดกันในร้าน พร้อมกับหยิบซองกันน้ำเออมาจากกล่องใบย่อมในกระเป๋าเป้ ผมค่อยๆ เทของที่อยู่ในซองนั้นออกมา รูปถ่ายสีจำนวน 6-7 ใบ กระจายเกลื่อนอยู่บนโต๊ะ ผมคลี่ให้มันไม่ทับกันแล้วก็มองอยู่อย่างนั้น รูปของผมทั้งหมดที่ให้เธอไป จะดีหน่อยก็ตรงที่รูปเดี่ยวของผม เธอยังเก็บไว้
เมื่อข้าวกระเพรามาเสิร์ฟ ผมก็เก็บรูปทั้งหมดไว้เหมือนเดิม แล้วก็เปิดฝาถ้วยใส่พริกน้ำปลาออก เพื่อจะตักใส่อย่างเคยนิสัย แต่เสียงของเธอทำให้ผมตัดใจ ปิดผามันไว้อย่างเดิม
~"โหพี่ธิป! ไมทานน้ำปลาดุจังใส่ตั้งหลายช้อนเค็มตายเลย ไม่เอานะคะคราวหลังห้ามใส่ ใส่ได้ไม่เกิน 2 ช้อน เดี๋ยวเป็นไรไปผิงก็แย่ซิ ^^ "~ ใบหน้าเปื้อนยิ้มของเธอในวันนั้นผมยังจำได้ติดตาจนถึงตอนนี้ แม้... เราจะเลิกกันแล้วก็ตาม - - -
ผมลากสังขารกลับมาทิ้งตัวบนเตียงได้อย่างไม่น่าเชื่อ แล้วผมก็หยิบไอกล่องของที่เธอคืนมาให้ผม เปิดเทของลงบนเตียง... สร้อยคอจี้รูปผีเสื้อที่ผมโดนใจเมื่อแรกเจอและนึกถึงเธอเป็นคนแรกที่สมควรจะได้ใส่ ตุ๊กตารูปแมวติดกระจกที่ผมไปเดินเล่นกับเพื่อนแล้วกลัวเธอน้อยใจก็เลยซื้อไปฝาก ตุ๊กตาอัดเสียงที่ผมนั่งอัดเป็นคำว่า 'รักผิงนะ' อายแทบตายกว่าจะพูดออกมาได้ แถมอยู่ต่อหน้าเธอด้วย จำได้วันนั้นเธอแซวผมไปหลายที ทำเอาผมงอน จนเธอต้องง้อผมตั้งนาน และรูปของเธอที่ผมเอาไปเรียงกันเป็นรูปหัวใจใหญ่ ต้องถ่างตาจนถึงตี 3 เพื่อให้ให้เธอทันในเช้าวันปีใหม่
~"Happy New Year ค่ะ ผิงรักพี่ธิปมากนะคะ ^^ "เธอเขย่งตัวหอมแก้มผม ผมก็ได้แต่อมยิ้ม~ /
ตกลงจะเอาอะไรเป็นของฝากเอ่ย
555 เอาไว้บอกตอนที่โมทย์โทรมาหานัสได้มั้ย^^
แหม ดักคอเชียวนะ คือต้องให้โมทย์โทรมาหานัสใช่มั้ยจ๊ะ
แล้วโทรไม่ได้เหรอไงล่ะ
โทรอยู่แล้วจ๊ะ ไม่ต้องบอกก็โทรค่า
ดูแลตัวเองดีๆนะ
จ๊ะ เธอมองดูเขาเดินหันหลังจากไปจนลับสายตา
11.46 ไปทานข้าวดีกว่า เธอคิดก่อนจะเก็บของเตรียมตัวลงไปทานข้าว
ขอไข่ตุ๋นกับกะเพราคะ เธอชี้ไปที่ถาดใส่ไข่ตุ๋นและกะเพราแล้วก็รับจานมา จ่ายเงิน แล้วจึงเดินไปนั่ง คนเยอะจัง เธอคิด
เธอเลือกโต๊ะที่อยู่มุมในสุดของร้านแล้วก็ลงมือทานข้าว
ที่ว่างมั้ยคับ เธอเงยหน้าจากจานข้าวไปมองผู้ขออาศัย(นั่ง)ชั่วคราว
คนที่เดินตากฝนทำMvเมื่อหลายวันก่อน
อ่า เชิญคะ เธอหยิบกระเป๋าผ้ายีนออกจากเก้าอี้อีกตัวขึ้นมาวางไว้บนตักแทน แล้วก็ตักข้าวเข้าปากต่อ นี่น้ำอะไรค่ะ เธอมองผู้ที่นั่งร่วมโต๊ะ
ข้าวของเขาก็ดูธรรมดาไม่มีอะไรเป็นพิเศษแต่ไอเจ้าน้ำสีออกอำพันนิดๆบนโต๊ะนี่สิ ที่ทำเอาเธอประหลาดใจจนต้องถามออกมา
เหล้าคับ เขาทำท่างงจัดกับคำถามของเธอแต่ก็ยอมตอบโดยดี
เหล้า? คุณกินตั้งแต่หัววันเลยเหรอไง
เออ...
เธอพูดจบก็หยิบกระเป๋าลุกออกไป อะไรว่ะ เขาได้แต่พึมพำ
ผ่านไปสักพัก น้ำที่มีสีเขียวคล้ำไม่เหมาะแก่การดื่มเป็นอย่างยิ่งในแก้วใบขุ่นก็ถูกยื่นมาตรงหน้า เขาเงยหน้ามองผู้หวังดี
น้ำใบบัวบกคงแก้ช้ำได้มากกว่าสิ่งที่คุณมีอยู่ล่ะมั้ง ว่าแล้วเธอก็เดินออกไปจากร้าน
ตอนแรกก็ดูดีอยู่หรอกเวลาที่ดูมีสติ แต่คนสติดีเค้าดื่มกันแต่หัววันแล้วกินต่างน้ำเหรอไงกัน-*-
ก็คนกำลังเศร้าไงคับ คำพูดของโมทย์ผ่านเข้ามาในความคิด หรือว่า เขาจะ...อกหัก /
ผู้หญิงคนเมื่อกี้แปลกดี ผมมองน้ำใบบัวบกในมือสลับกับแก้วเหล้าที่วางอยู่บนโต๊ะก่อนหน้า ผมจิบไอน้ำใบบัวบกอย่างกล้าๆกลัวๆแต่จะว่าไปมันก็อร่อยแถมมีประโยชน์กว่า แต่ผมยังไม่พร้อมจะเป็นนราธิปคนเดิม ผมยังไม่ต้องการรับไมตรีจากใครในตอนนี้
ผมวางน้ำใบบัวบกลงกับโต๊ะแล้วก็ยกเหล้าขึ้นดื่ม เมื่อจัดการอาหารมื้อเที่ยงเสร็จ ผมก็เดินกลับไปยังที่สตูดิโอ
พี่ธิป
ผิง?
ขอผิงคุยด้วยสักครู่ได้มั้ยค่ะ
ได้สิ - - -
ผิงจะเข้าที่ไหนล่ะหืม?
ผิงว่าจะEnt.เข้าบัญชีน่ะคะ เพราะว่าจะได้ช่วยพ่อ
งั้นพี่คงแนะนำผิงไม่ได้ หัวดีๆอย่างผิง เข้าได้อยู่แล้วล่ะ^_^ ผมยิ้มให้เธอ
ยิ้มของพี่ธิปอบอุ่นเสมอเลยนะคะ ผิงอิจฉาคนที่จะได้มาเห็น มาอยู่ใกล้กับพี่ธิปจังเลย>..
21 เมษายน 2548 13:47 น.
ความทรงจำ
ขอไข่ตุ๋นกับกะเพราคะ เธอชี้ไปที่ถาดใส่ไข่ตุ๋นและกะเพราแล้วก็รับจานมา จ่ายเงิน แล้วจึงเดินไปนั่ง คนเยอะจัง เธอคิด
เธอเลือกโต๊ะที่อยู่มุมในสุดของร้านแล้วก็ลงมือทานข้าว
ที่ว่างมั้ยคับ เธอเงยหน้าจากจานข้าวไปมองผู้ขออาศัย(นั่ง)ชั่วคราว
คนที่เดินตากฝนทำMvเมื่อหลายวันก่อน
อ่า เชิญคะ เธอหยิบกระเป๋าผ้ายีนออกจากเก้าอี้อีกตัวขึ้นมาวางไว้บนตักแทน แล้วก็ตักข้าวเข้าปากต่อ นี่น้ำอะไรค่ะ เธอมองผู้ที่นั่งร่วมโต๊ะ
ข้าวของเขาก็ดูธรรมดาไม่มีอะไรเป็นพิเศษแต่ไอเจ้าน้ำสีออกอำพันนิดๆบนโต๊ะนี่สิ ที่ทำเอาเธอประหลาดใจจนต้องถามออกมา
เหล้าคับ เขาทำท่างงจัดกับคำถามของเธอแต่ก็ยอมตอบโดยดี
เหล้า? คุณกินตั้งแต่หัววันเลยเหรอไง
เออ...
เธอพูดจบก็หยิบกระเป๋าลุกออกไป อะไรว่ะ เขาได้แต่พึมพำ
ผ่านไปสักพัก น้ำที่มีสีเขียวคล้ำไม่เหมาะแก่การดื่มเป็นอย่างยิ่งในแก้วใบขุ่นก็ถูกยื่นมาตรงหน้า เขาเงยหน้ามองผู้หวังดี
น้ำใบบัวบกคงแก้ช้ำได้มากกว่าสิ่งที่คุณมีอยู่ล่ะมั้ง ว่าแล้วเธอก็เดินออกไปจากร้าน
ตอนแรกก็ดูดีอยู่หรอกเวลาที่ดูมีสติ แต่คนสติดีเค้าดื่มกันแต่หัววันแล้วกินต่างน้ำเหรอไงกัน-*-
ก็คนกำลังเศร้าไงคับ คำพูดของโมทย์ผ่านเข้ามาในความคิด หรือว่า เขาจะ...อกหัก /
ผู้หญิงคนเมื่อกี้แปลกดี ผมมองน้ำใบบัวบกในมือสลับกับแก้วเหล้าที่วางอยู่บนโต๊ะก่อนหน้า ผมจิบไอน้ำใบบัวบกอย่างกล้าๆกลัวๆแต่จะว่าไปมันก็อร่อยแถมมีประโยชน์กว่า แต่ผมยังไม่พร้อมจะเป็นนราธิปคนเดิม ผมยังไม่ต้องการรับไมตรีจากใครในตอนนี้
ผมวางน้ำใบบัวบกลงกับโต๊ะแล้วก็ยกเหล้าขึ้นดื่ม เมื่อจัดการอาหารมื้อเที่ยงเสร็จ ผมก็เดินกลับไปยังที่สตูดิโอ
พี่ธิป
ผิง?
ขอผิงคุยด้วยสักครู่ได้มั้ยค่ะ
ได้สิ - - -
ผิงจะเข้าที่ไหนล่ะหืม?
ผิงว่าจะEnt.เข้าบัญชีน่ะคะ เพราะว่าจะได้ช่วยพ่อ
งั้นพี่คงแนะนำผิงไม่ได้ หัวดีๆอย่างผิง เข้าได้อยู่แล้วล่ะ^_^ ผมยิ้มให้เธอ
ยิ้มของพี่ธิปอบอุ่นเสมอเลยนะคะ ผิงอิจฉาคนที่จะได้มาเห็น มาอยู่ใกล้กับพี่ธิปจังเลย"
เธอก็ส่งรอยยิ้มเศร้าๆมาให้ผม ผิงก็เป็นคนดี เป็นคนน่ารัก พี่ก็อิจฉาคนๆนั้น เออใช่!เกือบลืมไป พี่จะต้องไปถ่ายภาพที่ฮ่องกงน่ะ อยากได้อะไรรึเปล่า จะได้ซื้อมาฝาก"
24 มีนาคม 2548 22:09 น.
ความทรงจำ
แต่อาจเพราะครอบครัวของผมและเธอที่กลัวในความห่างของวัย
ทำให้เราผมกันอย่างอึดอัด~
~"พี่ธิปคะผิงว่าเราเลิกกันเถอะนะคะ ผิง....อึดอัดน่ะค่ะ แค่พ่อแม่ผิงผิงก็อึดอัดจะแย่ พอมาตอนนี้...พ่อแม่พี่ธิปก็มาเป็นเหมือนกัน
คือ..."
"เราจำเป็นต้องเลิกกันใช่ไหมผิง"
"ค...ค่ะ เราคงต้องเลิกกัน แล้ว...นี่ค่ะของทั้งหมดที่พี่ธิปเคยให้ผิง"
ตั้งแต่ที่พ่อแม่ผมไปเจอของหรือจดหมายที่เธอให้ผม ก็ทำให้เธอไม่ส่งหรือให้ของอะไรผมอีกเลย
"หลังๆมานี้พี่ทำให้ผิดท้อตอนไหนบ้าง"
"ก็ตั้งแต่ที่พี่ธิปขอลบmessageของผิง แล้วยิ่งพี่ธิปพูดว่าโดดว่าเรื่องการ์ดที่ผิงให้ไปเมื่อวันวาเลนไทน์
มันยิ่งทำให้ผิงท้อ ขอบคุณนะคะที่เราเคยเข้าใจกัน และเข้าใจกันมากขนาดนี้ด้วย มีปัญหาโทรมานะคะ"~
"พี่ๆ"คนบ้าไรวะเดินตาฝนมองแต่พื้น แต่ช่างเหอะทำไมจ้องสนด้วย-_-? เธอคิดในใจ มนิสยา หรือ ไมนัส
ก็เดินถือร่มไปยังจุดหมายปลายทาง ซึ่งก็คือร้านอาหารที่เธอนัดกับแฟนของเธอไว้^ ^
"โมทย์มารอนัสนานแล้วหรอ"
"จ้ะ พักนึงได้ ไม่เปียกฝนใช่ไหม โมทย์บอกจะไปรับนัสก็ไม่ยอม-.-"
"ก็ให้โมทย์มาจองร้านไว้ก่อนไง ขืนมาพร้อมกันสงสัยไม่มีที่นั่งแหงๆ" เธอมองไปยังบริเวณโต๊ะรอบๆ
ที่บัดนี้ถูกจับจองไว้แล้วแทบทุกโต๊ะ
"กับข้าวมาแล้วครับคุณหนู" เขาแซวเธอยิ้มๆ
คนอาราย...น่ารักจริงๆ^^เธอคิด
"นี่ของโปรดนัสทั้งนั้นเลยนะ ทานเยอะๆนะจ๊ะ" เขาผูดพร้อมกับตักคะน้าน้ำมันหอยใส่จานให้และลงมือตัก
ต้มแซ่บหมูให้เธออีก พอจะแย่งตักทีไรก็มักจะคำตอบว่า'คุณหนูน่ะนั่งทานไปเฉยๆก็พอแล้วครับ'
ให้กระผมนายโมทย์เป็นคนรับใช้เอง"
"เออนี่โมทย์ วันนี้นัสเจอคนมาเดินตากฝน ทำMVด้วยล่ะ" เธอตักอาหารเข้าปากเพื่อรอคำสนทนาของเขา
"นัสว่าถ่ายMV เห็นกล้องหรือจ๊ะ^^" "
"ง่ะ เปล่าหรอก ก็แค่คนสติดีๆที่โตเป็นผู้ใหญ่แล้ว มีใครจะเดินไปตากฝนทำให้ตัวเองไม่สบายกันล่ะ-_-" "
"ก็คนกำลังเศร้าไงครับ เออ...นัส"
"หืม?"
"คือ...โมทย์จะไปออสน่ะช่วงๆปลายอาทิตย์นี้ ไปประมาณ้ดินกว่าๆ ไปเรียนภาษาอ่ะ นัสอยู่คนเดียวได้นะจ๊ะ"
"..ได้ซิ ไม่ต้องห่วง^^"
"เอาของฝากไรดีเอ่ย"
"อืมม...เอาไว้นัทค่อยบอกได้ม่ะ ตอนนี้นึกไม่ออกอ่า^^" " เขาก็หัวเราะ
มีความสุขจังกับการได้เห็นเขาในทุกๆวัน เธอคิด
/"ขอข้าวกระเพราไก่ไข่ดาวที่นึงครับ" ผมเดินไปสั่งกับป้าร้านขายอาหารตามสั่งที่กำลังเตรียมตัวปิดร้าน
"ผม..มาช้าไปไหมครับ"
"เกือบจ้ะ ไปนั่งก่อนนะเดี๋ยวป้าทำให้"
ผมเดินไปทิ้งตัวที่เปียกปอนลงยังโต๊ะไม้เข้าชุดกันในร้าน พร้อมกับหยิบซองกันน้ำเออมาจากกล่องใบย่อม
ในกระเป๋าเป้ ผมค่อยๆเทของที่อยู่ในซองนั้นออกมา รูปถ่ายสีจำนวน6-7ใบ กระจายเกลื่อนอยู่บนโต๊ะ ผมคลี่ให้มันไม่ทับกัน
แล้วก็มองอยู่อย่างนั้น รูปของผมทั้งหมดที่ให้เธอไป จะดีหน่อยก็ตรงที่รูปเดี่ยวของผม เธอยังเก็บไว้
เมื่อข้าวกระเพรามาเสิร์ฟ ผมก็เก็บรูปทั้งหมดไว้เหมือนเดิม แล้วก็เปิดฝาถ้วยใส่พริกน้ำปลาออก เพื่อจะตักใส่อย่างเคยนิสัย
แต่เสียงของเธอทำให้ผมตัดใจ ปิดผามันไว้อย่างเดิม
~"โหพี่ธิป! ไมทานน้ำปลาดุจังใส่ตั้งหลายช้อนเค็มตายเลย ไม่เอานะคะคราวหลังห้ามใส่ ใส่ได้ไม่เกิน2ช้อน เดี๋ยวเป็นไรไปผิงก็แย่ซิ^^"~
ใบหน้าเปื้อนยิ้มของเธอในวันนั้นผมยังจำได้ติดตาจนถึงตอนนี้ แม้....เราจะเลิกกันแล้วก็ตาม - - -
ผมลากสังขารกลับมาทิ้งตัวบนเตียงได้อย่างไม่น่าเชื่อ แล้วผมก็หยิบไอ้กล่องของที่เธอคืนมาให้ผม เปิดเทของลงบนเตียง...
สร้อยคอจี้รูปผีเสื้อที่ผมโดนใจเมื่อแรกเจอและนึกถึงเธอเป็นคนแรกที่สมควรจะได้ใส่ ตุ๊กตารูปแมวติดกระจกที่ผมไปเดินเล่นกับเพื่อนแล้วกลัว
เธอน้อยใจก็เลยซื้อปลายฝาก ตุ๊กตาอัดเสียงที่ผมนั่งอัดเป็นคำว่า รักผิงนะ อายแทบตายกว่าจะพูดออกมาได้ แถมอยู่ต่อหน้าเธอด้วย
จำได้วันนั้นเธอแซวผมไปหลายที ทำเอาผมงอน จนเธอต้อง้อผมตั้งนาน และรูปของเธอที่ผมเอาไปเรียงกันเป็นรูปหัวใจดวงใหญ่
ต้องถ่างตาจนถึงตี3เพื่อให้ให้เธอทันในเช้าวันปีใหม่
~"Happy new yearค่ะ ผิงรักพี่ธิปมากนะคะ^^"เธอแขย่งตัวหอมแก้มผม ผมก็ได้แต่อมยิ้ม~
//
24 มีนาคม 2548 11:15 น.
ความทรงจำ
นี่เบดรีบๆไปง้อดอตสิ เดี๋ยวก็ได้เลิกกันไปจริงๆหรอก-*- วี่เอ็ดมาตามสายเมื่อผมเล่าเรื่องให้ที่คุยกับเธอให้ฟัง(นี่แหละคือการที่วี่โทรมาหาผมบ่อยๆ) ทำไมไม่คุยกันตรงๆ เงียบกันแบบนี้จะรู้เรื่องได้ไงห๊ะ! เอาเบอร์น้องนุ่นมาดี๊ เดี๋ยวเราช่วยเอง - - - อย่างงี้จะดีเหรอวี่ เราว่าดอตเห็นจะยิ่งโกรธอ่าดิ ก็ดีแล้ว นายจะได้รู้ว่าเค้าคิดไง ยังแคร์นายอยู่มั้ย เอาน่ารับรอง เรื่องมันต้องจบวันนี้ วี่พูดอย่างมั่นใจก่อนจะลากผมให้เข้าไปนั่งยังร้านไอศครีม - - -
ขี้เกียจมาจะตาย ทำไมต้องมานั่งกินไอติมด้วยว่ะเนี่ย นุ่นก็ลากเธอเข้ามาในร้านไอศครีมที่พวกผมนั่งอยู่แล้ว เธอก็เห็นผม(กับวี่)จังๆเลยคับ ไม่เอาไอ้นุ่น ไปร้านอื่น เฮ้ย!ไม่เอาขี้เกียจเดิน เอาร้านนี้แหละ แกไม่ไป เราไปเอง ว่าแล้วเธอก็เดินแกมวิ่งออกไปจากร้านทันที ผมก็รีบตามออกไปจากร้าน ดอต ไม่ไปนั่งกะพี่วี่ล่ะ เดี๋ยวเค้าเข้าใจผิดนะ เรากะเธอมันก็แค่เคยรักกันไม่ใช่เหรอ ไม่ใช่ ไม่ใช้นะดอต เรายังรักกัน เบดยังรักดอต แต่ไม่รู้ว่าดอตอ่ะยังรักเบดอยู่รึเปล่า ทำไมคิดว่าดอตไม่ได้รักเธอแล้วล่ะ ผมก็เล่าเหตุการณ์ทั้งหมด ทุกความคิดของผมให้เธอฟัง เราก็นึกว่าเธออ่าถามเล่นๆก็เลยตอบส่งๆไป ไม่คิดว่าไอ้นุ่นจะโทรไปหาเธอนี่ งั้นต่อไป เธอจะคุยกับใครก็บอกเบดตรงๆนะ ผมก็ยื่นนิ้วก้อยไปให้ ดีกันน๊า ไม่ ทำไมล่ะคับ แล้วทีคนอื่นโทรไปหาได้ แล้วเราล่ะ ไม่คิดจะโทรหาเลยใช่มั้ย เรายังรักกันอยู่รึเปล่า เธอร้องไห้(อีกครั้ง) ปวดใจจริงๆคับ เห็นเธอร้องไห้จนตาบวมตาแดงไปหมด
โอ๋ๆๆๆเงียบน๊า คนดีของเบด เรายังรักกันสิ รักมากด้วยนะ เธอก็ยื่นนิ้วก้อยมาตรงหน้าผม ผมก็ยื่นนิ้วก้อยไปเกี่ยวกับเธอ เรายังรักกันจริงๆใช่มั้ย ผมก็เช็ดน้ำตาบนแก้มใสๆนั้นให้เธอ(ถ้าอยู่ที่อื่นผมคงทำมากกว่าเช็ดแก้มแน่ๆ) เรายังรักกัน และรักต่อๆไปด้วย ผมให้คำมั่นกับเธอ
แม้ว่าทางข้างหน้าจะมีเรื่องที่ทำให้เราต้องเสียใจ เข้าใจผิดกัน หรือกระทั่งวันหนึ่งที่ความรักยากเกินเยียวยาบาดแผลของความบาดหมางเหล่านั้น ก็คงถึงเวลาที่เราจะหยุดความเป็นเราไว้เพียงแค่นั้น แต่ผมคงไม่ต้องบอกนะคับ ว่าถึงแม้อนาคตเราจะต้องลงเอยแบบนั้น แต่ผมก็คิดจะเดินตามทางนี้แน่ๆ ต้องรักเธอให้ได้เหมือนอย่างตอนนี้ ผมมีความสุขแล้วกับวันนี้ กับการที่ผมได้รักเธอ และผมก็เชื่อว่าเธอก็ต้องมีความสุขกับการที่เธอได้รักผม และเรารักกันอย่างแน่นอน //
24 มีนาคม 2548 11:03 น.
ความทรงจำ
ช่วงนี้พี่โด้ออกไปเรียนพิเศษแต่เช้า เลยทางสะดวก(กว่าเดิม) พี่อาร์กโทรเข้ามาตั้งแต่9โมงกว่า ฉันก็คุยไปเขียนไรไปตามเรื่อง แล้วมือถือฉันก็ดัง เบอร์ของเขา??? ฉันก็กดรับอย่างแปลกใจ เป็นอะไรรึเปล่า ดอตเหรอ ว่างอยู่มั้ย ทำไมล่ะ ว่างอยู่รึเปล่าล่ะ ก็..ติดสายอยู่อ่ะ ใครเหรอโทรมาแต่เช้าเลย ไอ้นุ่นน่ะ แล้วมีไรล่ะ เปล่า แค่อยากโทรมาบอกว่าคิดถึงแล้วก็รักนะ อืม ก็รักเหมือนกันแหละ งั้นเบดไม่กวนเธอแล้วนะ อืม แล้วฉันก็รีบกดวางสายแล้วก็หันไปคุยโทรศัพท์บ้านต่อ /
ผมโทรเข้าบ้านเธอแล้วสายไม่ว่าง ไม่รู้สินะผมรู้สึกเหมือนว่าเธอมีอะไรปิดผมอยู่ก็ไม่รู้ แต่ผมก็เลือกเชื่อใจเธอ อาจเพราะช่วงนี้เราไม่ค่อยได้คุยกันเลยทำให้ผมคิดมากไปมั้ง แล้วยามบ่ายๆนุ่นเพื่อนของเธอก็โทรมาหาผม พี่เบดได้คุยกะไอ้ดอตมั่งเปล่า เมื่อเช้าก็คุยแล้ว แล้ววันนี้ตื่นเช้ามากเลยนะ เห็นโทรไปหาดอตแต่เช้าเลยนี่ หืม?แต่เช้า นุ่นตื่นบ่าย2นะจะโทรไปแต่เช้าได้ไง ฟังผิดเปล่า คนที่เธอคุยเมื่อเช้าไม่ใช่นุ่น?? งั้นใคร?? แล้วมีไรรึเปล่าถึงได้โทรมา ก็นุ่นแค่จะบอกว่าช่วงนี้คุยกะไอ้ดอตมันหน่อยสิ พี่ต้องอ่านหนังสือ ตอนว่างก็ได้นะ นุ่นขอ ได้ๆ เมื่อวางจากนุ่นเสร็จผมก็โทรไปหาเธอ ว่างอยู่มั้ย ยังติดสายอยู่อ่า กะนุ่นเหรอ อืม คุยแต่เช้าไม่เมื่อยเหรอ ดอตกะนุ่นอ่าคุยกันนานจะตายไม่เมื่อยหรอก เธอโกหกผม!!!
เบดรักดอตนะ ผมพูดออกไปอย่างร้อนรน อืมม..เราก็รักเธอนะ แล้วเธอก็วางสายไป เธอก็พูดเหมือนกับทุกที แต่ทำไมผมสัมผัสได้ว่ามันไม่มีความหมายเหมือนทุกที เป็นแค่คำว่ารักที่ตายซาก เป็นคำที่พูดออกมาเหมือนว่าเป็นหน้าที่ เธอกำลังจะจากผมไปใช่มั้ย ที่เธอบอกว่าเข้าใจและย้ำว่าเธอยังไงก็เหมือนเดิมนี่มันเหลืออะไรอยู่อีกมั้ย คนที่เธอคุยอยู่ตอนนี้เป็นใคร ทำไมเธอไม่บอกผมตรงๆ เบดเชื่อใจดอต แล้วดอตก็เชื่อใจเบด เราเชื่อใจกันไม่ใช่เหรอ ขอสายวี่คับ พูดอยู่คะ ใครอ่ะ เบดเอง มีเรื่องจะปรึกษาอ่ะวี่ /
ฉันโทรไปหาเขาเพราะเขาไม่ได้โทรมาหาฉันหลายวันแล้ว ส่งข้อความไปก็ไม่ได้ ฉันเลยลองโทรเข้ามือถือเขาอีกครั้ง ฮัลโหลคะ ขอสายเบดคะ เบดมันไม่ว่างน่ะ ดอตรึเปล่า เจ้ต้าเหรอค่ะ อืม เราทะเลาะไรกะมันรึเปล่า หมู่นี้เห็นซึมๆ ไม่นี่คะก็เหมือนเดิม แต่ดอตติดต่อเค้าไม่ได้เลย วันนี้นี่แหละเพิ่งจะมีคนรับ เจ้ต้ามารับพอดี หมู่นี้เห็นแม่บอกว่ามีผู้หญิงโทรมาหาไอ้เบดมันบ่อยๆ ไม่ใช่เราหรอกเหรอ น้ำเสียงเจ้ต้าบ่งบอกความสงสัยเป็นที่สุด ไม่ใช่อ่าคะ ช่วงนี้ดอตไม่ได้โทรเข้าบ้านเลยน่ะคะ หรือจะเป็นพี่วี่ แล้วเจ้ต้าก็ไปตามเขาลงมารับโทรศัพท์
ทำไมไม่รับโทรศัพท์หืม? เราก็นึกว่าเป็นไรไปซะอีก ฉันโวยทันทีที่เขารับโทรศัพท์ ไม่ได้ยินน่ะ ยังเป็นห่วงเบดด้วยเหรอ ขอบคุณนะ นี่ เธอพูดแปลกๆนะ ทำไมเราจะไม่ห่วงล่ะ-*- เงียบ นี่ ช่วงนี้ใครโทรมาหาเหรอ เห็นเจ้ต้าบอก ไม่มีนี่ อย่าโกหกเรานะ นุ่นกับวี่ นุ่น? ไอ้นุ่นโทรไปหาเธอทำไม เค้าโทรมาถามเรื่องent.น่ะ แต่นุ่นก็คุยสนุกนะ อืม คุยกันบ่อยสิท่า ฉันเผลอประชดเข้าให้ อืม ก็บ่อยอ่ะ เกือบทุกวัน เกือบทุกวัน? แล้วนี่ฉันเป็นแฟนเขายังไม่ได้คุยกันซะแอะ แล้วพี่วี่ล่ะ วี่ก็คุยบ่อย แล้วฉันก็คุยกับเขาอีกไม่เยอะ ก่อนจะวางฉันก็รอคำที่เขาจะบอกว่ารักและคิดถึงเหมือนทุกครั้งที่เราคุยโทรศัพท์กัน แต่เขาก็ไม่ได้พูด ฉันที่เป็นแฟนเขามีโอกาสคุยกับเขาทางโทรศัพท์มือถือแค่ไม่กี่นาที แล้ว3-4วันถึงคุยที แต่นุ่นและพี่วี่เป็นใคร นี่ฉันหมดความสำคัญกับเขาขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย
~เราเหมือนเดิมใช่มั้ย เรายังรักกันใช่มั้ย บอกฉันให้ฉันวางใจหน่อย เรายังเหมือนเดิมใช่มั้ยเรายังรักกันใช่มั้ยบอกฉันให้ฉันวางใจหน่อย..ว่ารักเรา ยังเหมือนเดิม
Lovers
0 คน เลิฟความทรงจำ
หน้าส่วนตัว
804
