30 มีนาคม 2545 23:02 น.
คลาว
ห้ำหั่นแก่งแย่งแข่งขัน
หมายมั่นครั่นหาความหมาย
ฟันฝ่าผู้คนมากมาย
ที่มุ่งมั่นหมายเดียวกัน
มหาวิทยาลัยในความคิด
นิสิตนักศึกษาที่ฝัน
ดูซะมีกี่คนกัน
ได้มาเหมือนฉันคนนี้
ศักดิ์ศรีเลิศหรูศักดิ์สิทธิ์
ชีวิตพลิกเปลี่ยนผกผัน
จากเคยเกลือกกลั้วมัวมัน
ต้องหันมุ่งมั่นตำรา
ดูสิกับฉันคนใหม่
ราศรีไฉไลหนักหนา
ใช่คนเดิมที่คุ้นตา
ที่เคยเรียนมากับเธอ
โน่นแน่สอบนะใกล้แล้ว
ต้องทำให้ดีเสมอ
พรุ่งนี้ก็นัดพบเจอ
กับเพื่อนมหาลัยเดียวกัน
เดือนหน้าหรือก็ไม่ว่าง
ติดงานบายเนียร์พี่ฉัน
กับเธอทีหลังแล้วกัน
นิสิตเขางานรัดตัว
ผ่านวันผ่านเดือนผ่านปี
ร่ำเรียนมาจนรู้ทั่ว
เกียรตินิยมได้มาติดตัว
เพิ่มบนปริญญาสองสามคำ
เพื่อนพ้องแยกย้ายหายจาก
ตามทางที่วาดที่ฝัน
เหลือตัวคนเดียวที่มัน
อ้างว้างเหว่ว้าอาลัย
พลันใจหนึ่งได้ฉุกคิด
โทรศัพท์หยิบขึ้นถือไว้
กดเบอร์ที่คุ้นเคยไป
เบอร์ที่ลืมไป..สี่ปี
:
:
:
###...ครับ ตอนนี้ผมไม่อยู่บ้าน มีอะไรช่วยฝากข้อความไว้หลังได้เสียงสัญญาณ...###
สวัสดีเพื่อนรัก ยังจำกันได้ไหม นี่กันเองนะ
อาทิตย์หน้าไปเจอกันที่เดิมเหมือนอย่างที่เคยนะ คิดถึงนายมากเลย จาก...
หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป ณ สถานที่ที่เด็กหนุ่มสองคนเคยมานั่งเล่นพูดคุยกัน
ชายหนุ่มคนหนึ่งเฝ้ารอการกลับมาของอีกคนหนึ่ง แต่จนเวลาล่วงเลยก็ยังไม่มีวี่แวว
โทรไปกี่ครั้งก็ไม่มีผู้รับสาย รุ่งขึ้น ชายหนุ่มตัดสินใจไปหาเพื่อนเก่าของตนที่บ้าน
ความผิดหวังอย่างรุนแรงบังเกิดขึ้นเมื่อภาพที่อยู่ตรงหน้าเขาคือบ้านร้างผู้อาศัยทรุดโทรมหลังหนึ่ง
เขา ได้รับรู้ความจริงว่า เพื่อนรักของเขา จากโลกนี้ไปตั้งแต่สามปีก่อนด้วยโรคมะเร็ง
หากย้อนเวลากลับได้ ตอนนั้น เขาจะไม่ไปงานบายเนียร์ จะไม่ไปสอบ จะไม่ไปกับเพื่อนๆที่มหาลัย
ยินดีที่จะไม่ได้เป็นนิสิต เพื่ออย่างน้อย เขา จะได้รับรู้ความจริง และให้เพื่อนรักของเขา
จากไปอย่างสงบ และได้รับรู้ว่า จริงๆแล้ว
ฉันรักเธอ เธอคือเพื่อนสนิทที่สุดที่ฉันจะมีได้ตลอดไป
26 มีนาคม 2545 21:50 น.
คลาว
หากเธอเป็นดาว
อยู่บนฟากฟ้า
คงงดงามตา
พร่างฟ้าพร่าพราย
บนฟ้าหมู่ดาว
สกาวน้อยใหญ่
คงโอบเธอไว้
ด้วยใจผูกพัน
แต่ความเป็นจริง
ที่ต่างจากฝัน
ทุกเมื่อเชื่อวัน
เดินดินเรื่อยไป
เธออยู่ที่นี่
ซึ่งไม่มีใคร
ห่วงหวงใส่ใจ
เหมือนดังหมู่ดาว
เพียงความสับสน
บนทางเหน็บหนาว
ริ้วรอยความเศร้า
ยังตามเรื่อยมา
ฉันอยู่บนนี้
มองเธอเรื่อยมา
เมื่อเธอมองฟ้า
เห็นฉันไหมเธอ
ทุกครั้งเธอเจ็บ
ฉันเจ็บด้วยเสมอ
เธอรู้ไหมเธอ
ใครเฝ้าห่วงใย
หากเธอล้มลง
ท้อแท้หวั่นไหว
เจ็บจนหัวใจ
กลั่นเป็นน้ำตา
ขอเพียงยืนหยัด
เงยหน้ามองฟ้า
เธอจะรู้ว่า
ดวงดาวเบื้องฟ้า
...ดวงนี้รักเธอ...
22 มีนาคม 2545 19:40 น.
คลาว
คืนนี้ฉันมีเรื่องเล่า
ไม่เศร้าไม่โศกนักหนา
ไม่สุขไม่สมอุรา
เรื่องธรรมดาเรื่องนึง
ชายแก่ชาวนาใจดี
มาพบงูเห่าตัวหนึ่ง
นอนหนาวริมเถาตำลึง
สงสารงูจึงเก็บมา
ฟูมฟักเลี้ยงดูป้อนข้าว
งูสาวเคยโทรมหนักหนา
บัดนี้สะสวยงามตา
เกล็ดกายกายางดงาม
ชายแก่ชาวนาใจดี
ยินดีปรีดาเหลือล้ำ
งูสาวตบปากรับคำ
อยู่กับชาวนาเรื่อยมา
วันหนึ่งเจ้าของโรงสี
มั่งมีเงินทองหนักหนา
มาเยี่ยมยุ้งข้าวชาวนา
งูสาวเห็นหน้าตาวาว
เช้าหนึ่งท้องนาเงียบงัน
ชาวนาไม่ขันเกี่ยวข้าว
ใครรู้ชาวนารวดร้าว
นอนตายพงข้าวกลางนา
งูสาวตัวนั้นหายไป
ฝากไว้รอยเขี้ยวที่ขา
ให้แก่ชาวนาชรา
ตัวเองเป็นข้าบ้านโต
จบแล้วกับเรื่องวันนี้
ใช่อยากยุใครโมโห
แต่อยากให้รู้จักโต
บางสิ่งห่อนรู้คุณคน
ก่อนเคยเอาใจเทคแคร์
ขัดใจไม่แม้สักหน
แต่แล้วก็ซึ้งใจคน
ฝากแผลใจให้ก่อนลา.
20 มีนาคม 2545 13:26 น.
คลาว
ฉันยืนอยู่ตรงนี้
ใช่ศักดิ์ศรีมียิ่งใหญ่
ฉันแค่เหมือนใครใคร
ที่อยากไปอยู่ตรงนั้น
ฉันยืนอยู่ตรงนี้
ใช่ไม่มีความใฝ่ฝัน
อยากปีนให้ถึงมัน
ยังฝั่งฝันที่ทอดไกล
ฉันล้มลงตรงนี้
ใช่ไม่เคยลุกขึ้นใหม่
ไขว่คว้าฝันเรื่อยไป
ไม่วันไหนคงได้เจอ
ฉันเดินบนทางนี้
ใช่ไม่มีที่พลั้งเผลอ
เหยียบย่ำคนที่เจอ
เป็นบันไดป่ายปีนฝัน
ฉันหยุดอยู่ตรงนี้
ใช่หมดแล้วความหมายมั่น
แต่ภาพฝันฉันนั้น
มันลอยไกลไปทุกที
กี่ครั้งกี่ย่างก้าว
กี่คนเล่าที่หลีกหนี
กี่เพื่อนผองที่มี
ที่ฉันทิ้งตามฝันมา
พอแล้วกับชีวิต
ฝันที่คิดที่ตามหา
อยากขอเพียงเวลา
เพื่อตามหารักกลับคืน.
หน้าส่วนตัว
739
