29 ธันวาคม 2551 20:06 น.
ครูพิม
วันและเดือนเคลื่อนคล้อยนับถอยหลัง
ทุกสิ่งยังเตือนใจให้มองเห็น
หลากเรื่องราวร้าวรอนบ่ห่อนเย็น
ทุกข์ที่เร้นหลบซ่อน...คอยหลอนใจ
เคยอ่อนแอแพ้พ่ายหลายวันก่อน
เคยทุกข์ร้อนนอนเจ็บเกินเก็บไหว
เคยผิดหวังพังพับจงลับไกล
ขออย่าได้ตามติดมาริดรอน
เคยเหว่ว้าน้ำตาร่วงในห้วงทุกข์
เคยไร้สุขสดใสจงถ่ายถอน
เคยร้างไกลใจเหงาเฝ้าอาวรณ์
เคยร้างจร...ขอให้จบ...พบสุขกัน
ให้สุขล้นท้นทรวงพ้นห้วงทุกข์
ให้พบสุข..สดใส..สมใจฝัน
ให้พ้นเหงาเศร้าโศกวิโยคพลัน
ให้ทุกวันเป็นวันดี...อย่ามีภัย
ให้มีแรงแห่งใจในวันพรุ่ง
ให้เฟื้องฟุ้งรุ่งโรจน์โชติสดใส
ให้กิจการก้าวหน้าค้ากำไร
ให้ก้าวไกลใจสงบพบแสงธรรม
สำรวจกายใจตนค้นให้พบ
ที่ควรลบจบเลือนเตือนใจย้ำ
ที่ควรเก็บรักษาค่าควรจำ
ที่ควรทำนำจิตคิดไต่ตรอง
แสงตะวันปีใหม่ใกล้มาถึง
หากดื้อดึงขึ้งโกรธโทษทั้งผอง
จะก้าวข้ามวิกฤติคิดปรองดอง
เราพี่น้อง...เลือดไทย...ใจเดียวกัน.
27 ธันวาคม 2551 10:13 น.
ครูพิม
มีดกรีดใจยับเยินเกินแก้ไข
รวดร้าวใจเขาเดินเมินหน้าหนี
ลืมลบเลือนรักเก่าที่เรามี
ทิ้งถิ่นที่รักเราเศร้าเดียวดาย
ถ้อยคำที่ถากถางพลางเหยียดหยาม
เจ็บลุกลามปวดปร่าคราห่างหาย
ระทดท้อแทบล้มตรมใจกาย
ชีพใกล้วายดับดิ้นแทบสิ้นใจ
ล้านถ้อยคำเสกสรรค์มาปั้นแต่ง
เขากลับแบ่งรักนั้นเกินทานไหว
เหยียบและย่ำกล้ำกลืนฝืนอาลัย
ทุกห้องใจย่อยยับลงกับมือ
วิมานร้างสร้างไว้ไร้คนสร้าง
รอยรักจางห่างหายเขาไขสือ
สร้างรักใหม่ลืมเก่าคนเล่าลือ
ว่าเราคือ...คนรักเก่า เท่านั้นเอง
คำสัญญาเก่าเก่าเรากอดไว้
แต่เขาไยเหยียบย่ำซ้ำข่มเหง
เถอะบอกใจลบล้างเช่นนักเลง
อย่าได้เกรงเหงาเจ็บ...เก็บแล้วลา
หนาวสุดท้าย..แล้วใจ ในวันนี้
ทุกข์ฤดี...ที่ถม...ตรมหนักหนา
ลบให้หมดอย่าเหลือใยในแววตา
เพื่อรับฟ้า..ปีใหม่...ที่ใกล้เยือน...
24 ธันวาคม 2551 21:13 น.
ครูพิม
ฟางข้าวแห้งแล้งร้ายย้ายจากทุ่ง
หันหน้ามุ่งโรงงานทิ้งบ้านช่อง
จากพ่อแม่แลเพื่อนมาน้ำตานอง
ทุ่งนาหมอง....ร้องสั่ง....ว่ายังคอย
ฝนสุดท้ายสั่งลาถึงคราหนาว
หมอกหล่นพราวขาวรุ่งเป็นฟุ้งฝอย
น้ำค้างหล่นห่มไพรในดงดอย
ดุจเพชรพลอยวาววับงามจับตา
ผู้เฒ่าคอยหนุ่มสาวจนร้าวอก
น้ำตาตกอกไหวแม่ไห้หา
พ่อสีข้าวหอมรอหนอลูกยา
กลับคืนนามาเยี่ยมด้วยช่วยต่อลม
เพลงปีใหม่ได้ยินถวิลหา
คอยตั้งตานับวันฝันสุขสม
สองแขนพ่อรอเจ้าเฝ้าจ่อมจม
คอยชื่นชม...ลูกหลาน...อยู่บ้านไพร
ซักผ้าผวยผืนเก่าเจ้าเคยห่ม
เช็ดพัดลมถูบ้านเป็นการใหญ่
รอของฝากจากเมืองศิวิไล
เสื้อผืนใหม่พร้อมผ้าซิ่น...ชิ้นงามงาม
ขอชวนเพื่อนกลับบ้านกันวันปีใหม่
หอบดวงใจคืนถิ่นสิ้นคนหยาม
บ้านนาเราแสนสุขทุกโมงยาม
เริ่มต้นนาม...ฤกษ์ดี....ปีใหม่เอย...
22 ธันวาคม 2551 22:01 น.
ครูพิม
รักควรค่าแห่งใจใคร่ถนอม
ที่หวานหอมล้อมใจให้ห่วงหา
ปรารถนาเคียงใกล้ได้ชื่นตา
เสริมคุณค่าแห่งใจได้รักกัน
เราอยู่บ้านเคียงใกล้ไม่อาจรู้
พี่เฝ้าดูห่วงใยไม่บอกฉัน
คอยดูแลปัญหาสารพัน
แต่รักกันพี่แอบเพียงแนบใจ
เราคิดต่างกันนักรักขนาน
เพียงวันผ่านนานเนาฝ้าหวั่นไหว
รักเกิดก่อต่อชายที่ห่างไกล
หล่อหลอมใจเป็นหนึ่งจึงวิวาห์
วันแต่งงานพี่ร่ำคร่ำครวญไห้
แต่จนใจไม่อาจรับกลับเถิดหนา
สายเกินแก้แล้วหนนี้นะพี่ยา
รักมีค่าแค่พี่ชายน้องให้ปัน
อยากฝากคำขอโทษโปรดรับไว้
ขออย่าได้เคืองโกรธยกโทษฉัน
ที่เจ็บร้าวหนาวเหน็บเก็บจาบัลย์
สานสัมพันธ์แสนงามนามพี่น้อง
น้องมิใช่เนื้ออยู่อยู่เคียงข้าง
อย่าได้หมางอย่าได้หม่นให้พ้นหมอง
แม้นพบสาวคนใหม่ที่หมายปอง
วันแต่งดอง..แจ้งด้วย..ขอช่วยงาน..
21 ธันวาคม 2551 10:05 น.
ครูพิม
รักก่อเกิดที่ใดใจเกิดทุกข์
ห่อใจปลุกห่วงหาคราห่างหาย
หวงและห่วงคราร้างหรือห่างกาย
แสนเดียวดายคราเหงา..เฝ้ารอคอย
รักก่อเกิดที่ใดใจเกิดหวัง
เกิดพลังปลุกฤดีมิมีถอย
อุปสรรคขวางกั้นนั้นรอคอย
สองใจน้อยถากถางร่วมทางเคียง
รักก่อเกิดที่ใดใจเพียรสร้าง
บนเส้นทางห่างไกลยังใช้เสียง
ร้อยอักษรอ้อนคำพร่ำเรียบเรียง
ยินสำเนียงก็สุขนัก...ครารักกัน
รักเกิดร้างที่ใดใจเป็นทุกข์
หมดความสุขหมองหม่นเที่ยวค้นฝัน
ครารักหมดจดจำช้ำจาบัลย์
แล้วพ่นควันพิษถมจมน้ำตา
รักเกิดร้างที่ใดใจเป็นพิษ
ด้วยแรงฤทธิ์หึงหวงบ่วงปัญหา
สาดคำคมบ่มเพาะเจาะสัญญา
เคยพึ่งพาลบล้างด้วยสร้างปม
รักเกิดร้างที่ใดใจเศร้าสร้อย
รักเคยร้อยพลอยเหน็บเจ็บจนขม
สิ้นแรงหวังพังยับกลับระทม
ทุกข์จ่อมจม...ขมไหม้...ร้องไห้ครวญ
โอ้ความรัก...ความร้าย...คล้ายเพื่อนยาก
คงลำบากหากใจมัวไห้หวน
เพียงมองย้อนความนั้นหมั่นทบทวน
ทุกสิ่งล้วน...อนิจจัง....มิยั่งยืน..
Calendar
Lovers
11 คน เลิฟครูพิม
หน้าส่วนตัว
1700
