18 พฤศจิกายน 2551 21:11 น.
ครูพิม
หนาวลมล่องหมองหมางบนทางรัก
ที่ทอถักปักทรวงทั้งหวงแหน
เรียงร้อยคำย้ำรักไว้ไม่คลอนแคลน
วางแบบแปลนสร้างฝันร่วมกันชม
หนาวลมรักทักแล้วแว่วแว่วหวาน
เริ่มผลิบานผลิช่อก่อสุขสม
ครายินถ้อยร้อยคำที่ร่ำพรม
ห่อใจห่มรักงามจนหวามใจ
หนาวลมลวงบ่วงคำที่พร่ำถึง
รักไม่ซึ้งเพราะไร้ค่าคราหวั่นไหว
เพียงหลอกสร้างวิมานสานสายใย
ทิ้งร้างให้....ฝันเก้อ..เพ้อเดียวดาย
หนาวลมหลอกยอกใจจนไหวเจ็บ
จำต้องเก็บรักหลอนก่อนจะสาย
แม้นเจ็บร้าวรานแหลกแตกกระจาย
คงไม่ตายหรอกเจ้า...อย่าเศร้านาน
หนาวลมหนาวคราวนี้มีพิษหลอน
รักยอกย้อนคำคมตรมเกินขาน
อย่าเย้ยหยันเหยียบย่ำซ้ำดวงมาน
เพียงขอกาล..ช่วยกลืนกลบ....ลบแผลใจ...
17 พฤศจิกายน 2551 13:33 น.
ครูพิม
เสียงไก่ขันเจื้อยแจ้วแล้วตัดใจ
จากผ้าห่มผืนใหญ่ในห้องหอ
มานั่งอยู่หน้าเตาเป่าไฟรอ
แล้วรีบก่อกองไฟ..ได้ผิงตน
ซาวข้าวเหนียวที่แช่ไว้เอาใส่หวด
แล้วรีบตรวจทุกกระติบหยิบอีกหน
ข้าวเมื่อวานที่เหลือไว้วางใส่บน
อุ่นอุ่นปนพอเพิ่มเติมใส่กัน
พ่อยืนอุ้มกระติบหยิบข้าวเหนียว
ปั้นกลมเกลียวยื่นใส่บาตรพร้อมวาดหวัง
สร้างกุศลสุขใจได้พลัง
ก่อนจะนั่งล้อมวงตรงหน้าเรือน
แม่หาบคอนลงนาพ่อมาด้วย
ดั่งแรงช่วยค้ำจุนอุ่นใดเหมือน
มีลุงป้าอาด้วยช่วยมาเยือน
มิแชเชือนลงแขกนา..คราช่วยกัน
เสียงเพลงกล่อมทุ่งทองของชาวนา
สุขนักหนา...บ้านเรา...ราวสวรรค์
มากน้ำใจเอื้อเฟื้อเจือแบ่งปัน
ทุกคืนวัน..นั้นสุขแท้..มิแพ้ใคร
อยากชวนพี่คนไกลไปชมทุ่ง
ลืมเรื่องยุ่งวุ่นวายในเมืองใหญ่
มารวมเคียวเกี่ยวรวงพวงอำไพ
แล้วรวมใจ...เกี่ยวข้าว กับสาวครู...อิอิ.....
15 พฤศจิกายน 2551 21:13 น.
ครูพิม
พลิ้วลมหนาวต้องกายใจเหน็บหนาว
ดาราพราวแต้มสรวงห้วงสวรรค์
ศศิธรอ้อนคำเฝ้าจำนรรจ์
ก้อยเกี่ยวฝันร่วมดาวพราวฟ้างาม
ยินน้ำค้างหล่นพรมห่มใบพฤกษ์
จวนค่อนดึกหนาวหนักกับรักหวาม
กลัวจะเหมือนน้ำค้างร้างเมื่อยาม
แสงคุกคามยามสาย..สลายลอย
คำนึงถึงคนลาคราห่างหาย
กลัวกลับกลายคล้ายหมอกลาพาละห้อย
คงหนาวเหน็บเก็บขมระทมคอย
น้ำตาปรอย..รอยคำ....คงย้ำเตือน
นับเวลานาทีที่ไกลห่าง
กลัวรักจางร้างลบจบเสมือน
หยาดน้ำค้างบนยอดหญ้าที่ลาเลือน
ที่เคยเยือนกลับหาย...คลายสัมพันธ์
เมื่อใจเลือกเปลือกก็รักมิผลักไส
ยอมหม่นไหม้หมองหมางบนทางฝัน
จะร้อยรักห่วงใยไปกำนัล
ถักทอฝัน...เพียงพี่....นี้ผู้เดียว
เมื่อใจนี้รักแล้วมิแคล้วคลาด
ใจจึงวาดสวาทหวังยังแน่นเหนียว
สายรักมั่นขันแน่นแกนกลมเกลียว
เพื่อยึดเหนียวใจพี่...ชั่วนิรันดร์
11 พฤศจิกายน 2551 22:06 น.
ครูพิม
ขอตั้งจิตอธิษฐานผ่านสายน้ำ
ที่ชุ่มฉ่ำชื่นเย็นเป็นสักขี
ลำนำถ้อยร้อยเรียงเพียงวจี
เป็นวลีฝากกระทง...จงรับไป
ขอพระแม่คงคามารับทราบ
ลูกขอกราบขอขมาคงคาใส
ที่เคยอาบดื่มกินหมิ่นน้ำใจ
ขอแม่ได้เมตตาอย่าถือความ
พระคุณแม่คงคาชลากว้าง
คือผู้ล้างจิตใจที่ไหวหวาม
จากสิ่งหมองครองหม่นจนงดงาม
ชนทุกนามรู้สำนึกร่วมตรึกตรอง
ขอพระแม่คงคามาปกป้อง
ลูกทั้งผองพ้นทุกข์สุขสนอง
มีชีวิตดีงามตามครรลอง
จิตงามผ่องหมองไหม้อย่าได้เจอ
วอนพระแม่คงคามาโปรดด้วย
โปรดอำนวยตามจิตคิดเสนอ
ให้รักที่ลูกทั้งสองปองบำเรอ
อย่าให้เก้อเพ้อพร่ำเพียงลำพัง
เกิดชาติใดให้พบประสบรัก
ผูกสมัครรักใคร่ให้สมหวัง
จะถือสัตย์สัญญาแม่มาฟัง
เราสองตั้งอธิษฐานผ่านคงคา
ขอตั้งจิตอธิษฐานผ่านสายน้ำ
ด้วยถ้อยคำจากใจไม่มุสา
จะรักมั่นตลอดไปให้สัญญา
ขอพบพา...ทุกชาติ....อย่าคลาดกัน.....
10 พฤศจิกายน 2551 12:09 น.
ครูพิม
เพลงกล่อมทุ่งรุ่งเช้าเว้ากันม่วน
ตะโกนชวนลงทุ่งมุ่งเกี่ยวข้าว
มือกำเคียวเกี่ยวรวงพวงเม็ดพราว
หนุ่มหยอกสาว...ยิ้มร่า..ครากรำงาน
ทุ่งรวงทองของไทยไม่ร้างรัก
เราพร้อมพักตร์รักบรรเลงเพลงขับขาน
มาร่วมแรงเก็บรวงพวงตระการ
เราเบิกบานสุขยิ่ง..ทั้งหญิงชาย
คิดถึงเพื่อนคนไกลไม่เยือนถิ่น
ลืมผ้าซิ่นลืมทุ่งนาพาใจหาย
ลืมพ่อแม่แก่เฒ่าลืมตายาย
ลืมวัวควายเคยขี่หลัง...นั่งฟังเพลง
ไปหลงแสงศิวิไลในบางกอก
ทิ้งบ้านนอกให้เหงาเฝ้าข่มเหง
ลืมหมากฮุ่งตำปูดองของเจ้าเอง
ลืมกางเกงตัวเก่าน่าเศร้าใจ
ลืมแล้วหนอปลาร้าบองของเจ้ามัก
ลืมดองผักฝีมือป้าและน้าไข
ลืมท่าน้ำเคยเล่นแต่เยาว์วัย
ลืมบ้านไพร....ลืมสิ้น...กลิ่นผักแขยง
เห็นแม่เฒ่าเฝ้ารอท้อหลายแล้ว
ตาส่อแววนั่งเหม่อมองคลองน้ำแห้ง
เพิ่นแก่เฒ่าหัวใจคล้ายสิ้นแรง
ฟ้าบ่แจ้ง..เหมือนยายเหงา....เฝ้ารอคอย
ฝากเพลงจากท้องนาส่งมาถึง
สาวคนหนึ่งชื่อลำยอง..เพื่อนของข้อย
ให้คืนกลับบ้านนาป่าดงดอย
ตะวันคล้อย...ผู้เฒ่าล้า...มาดูใจ
แม้นผ่านพ้นเดือนนี้มิเห็นหน้า
โปรดเมตตามาดูแล...แหน่ได้ไหม
ก่อนจะหมดโอกาสพลาดพลั้งไป
ลมหายใจ....ของคนคอย..น้อยเต็มที..
Calendar
Lovers
11 คน เลิฟครูพิม
หน้าส่วนตัว
1307
