30 กันยายน 2550 16:22 น.
ครูพิม
เมื่อไม่รักยื้อไว้ทำไมเล่า
จะทนเศร้าทำไมให้เสียขวัญ
เมื่อเขาแปรเป็นอื่นสะอื้นกัน
ความสัมพันธ์คงสิ้นถวิลไร
เขาแค่คนจากไปไร้คุณค่า
จะมัวเศร้าโศกาหาควรไม่
จะตรอมตรมระทมหาแสนอาลัย
คนจากไปเขาไม่รู้หรอกคนดี
เรารำลึกถึงวันที่แสนสุข
เขาสนุกสุขกันในวันนี้
เราร้องไห้ครวญหาชั่วตาปี
ทุกนาทีเขากลับกลั้วมั่วอีกคน
จะมัวร้องโหยหาน้ำตาหยด
กับคนหมดหัวใจไม่เป็นผล
ส่องกระจกสะท้อนเงาของตัวตน
เห็นอีกคนหมดแรงแข่งชะตา
ลุกขึ้นนะที่รัก...
นอนแนบตักของฉันนั่นแหละหนา
จะโอบกอดเธอไว้ด้วยศรัทธา
เพื่อนจงกล้ารับความจริง.....ทิ้งเขาไป...
...คนที่เดินจากไป..
.เขาจะไม่มีวันที่จะหันมามองข้างหลัง
เขาไม่รับรู้หรอกว่าเรากำลังคิดถึง
และทุกข์มากมายเพียงไร
หรือร้องไห้...จนหมดแรง
หรือคร่ำครวญหาเขาแทบขาดใจ
เขาก็ไม่มีวันรับรู้
เขาไมใช่คนวิเศษ...นี่นา...
และคนอย่างเขา...หาค่าไม่ได้เลย.
..
๓๐ กันยายน ๒๕๕๐
27 กันยายน 2550 21:39 น.
ครูพิม
ทุกเรื่องราวหลากหลายในชีวิต
หากลิขิตขีดได้ดังใจหวัง
อยากมีมนต์เสกใจให้พลัง
ทุกชีวิตให้มีหวังกำลังใจ
แต่ชีวิตมิได้เป็นเช่นที่หวัง
ทุกสิ่งยังต้องสร้างทางสายไหม
ขอเพียงก้าวทุกวันอย่าหวั่นใด
แม้นอ่อนล้าหัวใจให้อดทน
วันนี้อาจคว้าดาวที่พราวฟ้า
คนเห็นค่าพากเพียรเรียนฝึกฝน
พร้อมตั้งมั่นขยันสร้างอย่างอดทน
ขอกมลอย่าท้อต่อชะตา
หากวันวานที่ผ่านพ้นต้องทนทุกข์
สิ้นความสุขแล้งใจไร้วาสนา
ค่อยค่อยแก้ที่ใจให้เปิดตา
อาจพบพาหนทางสว่างพลัน
ปรารถนาแห่งใจ....เพื่อนไร้ทุกข์
มีความสุขปรีเปรมเกษมสันต์
มีแรงกายแรงใจได้ฝ่าฟัน
ก้าวสู่ฝัน.....งดงาม...ตามต้องการ..
๒๗ กันยายน ๒๕๕๐
26 กันยายน 2550 20:45 น.
ครูพิม
เจ็บเพราะน้องวางใจในตัวพี่
จึงไม่มีระแวงแคลงสงสัย
มอบความรักความหวังทั้งดวงใจ
ไม่หวั่นใดใครเตือนเหมือนไม่ฟัง
เจ็บเพราะคำรักหวานผสานรัก
ไม่ตระหนักความจริงสิ่งที่หวัง
จึงวางใจใส่มือคือพลัง
ทุกก้าวยังมีพี่ทุกวี่วัน
พี่กลับทำช้ำใจให้หมองหม่น
คบหลายคนพี่ชายทำลายฝัน
มาแก้ตัวบอกคนรู้จักกัน
เพียงเท่านั้นคนดีฟังพี่ยา
แม้นพี่กลับคืนเรือนเหมือนมั่นหมาย
แต่แผลร้ายที่ทำซ้ำเติมข้า
ใจระแวงแฝงไว้ในวันเวลา
ต้องผวาหวาดตระหนกโอ้อกเรา
รอยแผลใจจางจางเลือนลางเห็น
ซ่อนประเด็นรักเจ็บเหน็บจนเหงา
วันเวลาผ่านไปไม่บรรเทา
โอ้อกเรา....ร้าวหนัก..ยามรักจร....
เกินเวลาไปแล้ว..ที่จะกลับมารับขวัญ...
24 กันยายน 2550 15:24 น.
ครูพิม
ปากพูดดีน่าฟังทั้งความคิด
ให้รู้ผิดรู้ชอบกอรปงานนั่น
บอกหวังดีห่วงใยสารพัน
เป่าทุกวันกรอกหูรู้เข้าใจ
ช่วยงานด้วยเมตตามาเป็นเพื่อน
อย่าแชเชือนช่วยเหลือเมื่อขานไข
เป็นเพื่อนร่วมกิจการงานก้าวไกล
หลอมรวมใจสร้างงานตระการตา
คนละมือแข็งขันขยันยิ่ง
งานทุกสิ่งเสร็จไวไร้ปัญหา
นำผลงานจัดวางอย่าโสภา
คนได้หน้าอยู่ใกล้นายได้ชี้แจง
คนเบื้องหลังนั่งสอนตอนงานเสร็จ
ข้อจริงเท็จเข้าใจไม่แถลง
ใครอยากเด่นเกินหน้ามาสำแดง
ปล่อยเขาแข่งกันไปไม่นำพา
เขาได้ดีด้วยน้ำใจไร้ผองเพื่อน
เป็นข้อเตือนย้ำใจไม่มุสา
ทำดีต่อเรื่อยไปใฝ่ศรัทธา
ใครเขาว่าก็ช่างเขา..เราไม่เป็น.
.(ดั่งที่เขาว่า..)
๒๔ กันยายน ๒๕๕๐
ภาพจาก http://images.google.co.th/images
23 กันยายน 2550 09:11 น.
ครูพิม
ใจที่รอ
ไม่ตัดพ้อให้หม่นจนเสียขวัญ
จะรอคอยพี่กลับนับคืนวัน
ยังคงมั่นรอคอยไม่น้อยใจ
หลายปีผ่าน
แม้นเนิ่นนานพี่จ๋าอย่าหวั่นไหว
ด้วยหน้าที่การงานฉันเข้าใจ
แม้นห่างไกลตัวฉันยังมั่นคง
อยู่ทางหลัง
ฉันก็ยังไม่ท้อต่อประสงค์
แว่วแว่วข่าวข้างกายพี่มีอนงค์
ฉันยังคงเชื่อมั่นไม่หวั่นใด
ยามค่ำคืน
ใจสะอื้นเหน็บหนาวกว่าคราวไหน
กอดสัญญาของเราเฝ้าห่วงใย
แอบร้องไห้พี่จ๋าเพราะอาวรณ์
ในวันนี้
รอข่าวดีด้วยใจหวั่นพรั่นสังหรณ์
ยามค่ำคืนไหว้พระก่อนจะนอน
กราบขอพรคุ้มครองพี่อย่ามีภัย
๒๓ กันยายน ๒๕๕๐
Calendar
Lovers
11 คน เลิฟครูพิม
หน้าส่วนตัว
1453
