30 เมษายน 2550 13:39 น.
ครูพิม
มือเหี่ยวเหี่ยวผิวย่นย่นคนแก่แก่
สายตาแลแลหาลูกยาเอ๋ย
คอยมานานนานนักหนาไม่มาเลย
คอยชื่นเชยเชยชมลูกที่ผูกพัน
แต่ยายคอยคอยเก้อชะเง้อหา
สอดสายตาตาฝ้าฟางยังมีฝัน
หวังเต็มเปี่ยมเปี่ยมล้นปรี่ทุกวี่วัน
ลูกหลานนั้นนั่นลูกหลานกลับบ้านเรา
มีลมพัดพัดเคล้าเฝ้าเป็นเพื่อน
ดาวมาเยือนเยือนบ้านนาคราหงอยเหงา
หิ่งห้อยปลอบปลอบใจไม่บรรเทา
ยายยิ่งเศร้าเศร้าตรมระทมคอย
ยายคอยเก้อเก้อมาหลายหน้าฝน
ลูกหลายคนคนทิ้งให้ยายเหงาหงอย
สงสารยายายจ๋าตาอย่าตาลอย
ลมค่อยค่อยค่อยหมดลม...ห่มร่างยาย....
๓๐ เมษายน ๒๕๕๐
29 เมษายน 2550 14:00 น.
ครูพิม
ฟ้าทะมึนครวญครางอย่างบ้าคลั่ง
โหมประดั่งคั่งแค้นใครอย่างใหญ่หลวง
พัดกระหน่ำซ้ำซัดฟัดทะลวง
สิ่งทั้งปวงพังยับลงกับตา
เสียงหวีดร้องหวาดกลัวจนตัวสั่น
จิตประหวั่นวิ่งวนจนถลา
เรียกลูกลูกอยู่ไหนให้รีบมา
ซ่อนกายาใกล้อกแม่แน่ปลอดภัย
ลูกตัวสั่งงันงกตกประหม่า
นี่แม่จ๋าลมพัดมาจากไหน
แล้วนี่ลมเขาโกรธพิโรธใคร
ลมจึงได้พัดหมุนโกรกกรรโชกมา
ลมไม่โกรธใครดอกจะบอกให้
แต่ต้นไม้ถูกตัดโค่นจนหมดป่า
ดินแห้งแล้งไร้เมฆฝนหล่นลงมา
เห็นแต่ห่าลูกเห็บนั่นมันหล่นลง
เพราะมนุษย์ทั้งหลายทำลายธรรมชาติ
ผิดประหลาดฤดูฝนจึงหล่นหลง
ไม่มีป่าอุดมพรมไพรพง
ฟ้านั่นคงลงโทษเขา....เหล่าผู้คน
หลับตานิ่งนะคนดี
ใต้ปีกนี้ของแม่แผ่คุ้มฝน
ใต้ปีกแม่เจ้าปลอดภัยไร้กังวล
ปล่อยให้คนพบชะตากรรม...ที่ทำเอง.....
๒๙ เมษายน ๒๕๕๐
26 เมษายน 2550 11:51 น.
ครูพิม
จะรักใครไหนอื่นทำไมเล่า
หากต้องเศร้าโศกาน้ำตาไหล
หากต้องทนให้ข่มเหงไม่เกรงใคร
ต้องเสียใจครารักจักอับปาง
หากต้องท้อแท้ใจคราไม่เห็น
หากลำเค็ญคราไกลจำใจห่าง
หากต้องเศร้าเสียใจใคร่ครวญคราง
ใจบางบางถ้าไม่ทนคนหลายใจ
หากต้องหาทุนทรัพย์รับขวัญน้อง
หากต้องหมองครารักล่มตรมสลาย
หากต้องหาสิ่งของกองมากมาย
หากสุดท้ายต้องแยกทางทำอย่างไร
หากหัวใจอ่อนแอท้อแท้นัก
ก็อย่ารักอย่าหวังทางสดใส
เก็บไว้เถอะเก็บรักไว้กับใจ
อย่ารักใครไหนอื่น..ให้ขื่นตรม
หากจะรักต้องเตรียมใจให้เข้มแข็ง
เพราะรักแบ่งผลสองทางคือสุขสม
หรืออาจต้องเปลี่ยวเหงาเศร้าระทม
หากรักล่มก่อนจะสุข...คงทุกข์กัน
ปรารถนาให้ทุกคนที่มีใจรัก....จงสมหวังในรักเทอญ
๒๖ เมษายน ๒๕๕๐
24 เมษายน 2550 15:25 น.
ครูพิม
ลูกส่งข่าวต้องจัดซื้อเสื้อผ้าใหม่
ซื้อชุดใหญ่พร้อมหนังสือสื่อการเขียน
ชุดกีฬาก็ต้องใหม่ใส่ไปเรียน
แม่วนเวียนรับงานสานฝันงาม
พ่อเร่งงานรายวันหาเงินเพิ่ม
ช่วยกันเติมเต็มให้ไม่เกรงขาม
ความเหนื่อยยากวิ่งกระชั้นนั้นติดตาม
ความเมื่อยลามทุกเส้นเอ็นพ่อเข็นงาน
แม่รับงานเย็บผ้าเอามาบ้าน
จิตสะท้านกลัวไม่พอต่อกันสาน
พ่อแม่เร่งหาเงินกันเนิ่นนาน
ต่อฝันหวานสรรค์ฝันงามตามใจจง
เก็บเงินส่งกลับบ้านสะท้านจิต
สักน้อยนิดไม่บ่นท้อต่อประสงค์
ยอมเหนื่อยยากลำบากเหลือเพื่ออนงค์
ลูกยังคงยิ้มร่ารับค่าแรง
เหงื่อทุกหยดหยาดรินกลิ่นสาปสาป
ลูกคงทราบความตั้งใจไม่หน่ายแหนง
ตั้งใจเรียนนะลูกรักประจักษ์แสดง
เจ้าคือแสงแห่งความหวัง....(พ่อ)แม่ทั้งมวล
๒๔ เมษายน ๒๕๔๙
23 เมษายน 2550 13:44 น.
ครูพิม
ฝากแรงใจถึงสาวเจ้าว้าเหว่
ที่ต้องเร่ห่างบ้านทำงานนั่น
จากมานานพร้อมใจของใครกัน
สัญญามั่นจากเขาเจ้าจดจำ
ไม่นานนักรักจางตามทางห่าง
ใจบางบางร้อนรนจนถลำ
เจ้าจากมาเขาก็พร้อมจะลืมคำ
เจ้าชอกช้ำน้ำตารินผินหน้าเมิน
คนอยู่ไกลนานวันพลันแปรเปลี่ยน
ใจเริ่มเรียนรู้ทางที่ห่างเหิน
เขาพบคนมาใหม่ใจเพลิดเพลิน
ทิ้งเจ้าเดินลำพังน่าชังจริง
เจ้าอย่าเหงาเศร้าใจให้นานนัก
จงเก็บรักเก็บใจไว้นะยอดหญิง
สักวันหนึ่งคงพบรักที่แท้จริง
ใจเจ้านิ่งเถิดคนดี...เจนนี่เอย
Calendar
Lovers
11 คน เลิฟครูพิม
หน้าส่วนตัว
1139
