25 พฤษภาคม 2550 09:23 น.
ครูพิม
บันทึก หน้าสุดท้าย ในใจนี้
พอกันที รักระทม ตรมเหลือแสน
ที่ผ่านมา เขาลางเลือน เหมือนดูแคลน
ไม่หวงแหน ห่วงหา หรืออาวรณ์
ถ้อยคำลวง ลวงเล่น เห็นฉันโง่
คำโกหก คำโต ตามหลอกหลอน
พอจะตัด เยื่อใย ให้ขาดตอน
ก็ตามหลอน ด้วยคำหวาน หว่านหลอกมา
ฉันทำดี แค่ไหน มองไม่เห็น
ฉันเจ็บเป็น ปวดเป็น นะคุณขา
จึงจำต้อง ข่มใจ ตัดใจลา
อย่าหวนมา ตอกย้ำ ให้ช้ำใจ
บันทึก หน้าสุดท้าย ในใจนี้
จบกันที จบสิ้นกัน นั้นได้ไหม
ไม่มีแล้ว รอยรัก รอยอาลัย
จำตัดใจ ก่อนจะช้ำ..ตรมน้ำตา..
๒๕ พฤษภาคม ๒๕๕๐
24 พฤษภาคม 2550 11:55 น.
ครูพิม
แม้นทุกข์ท้อ ขอใจนี้ ไม่หนีหาย
แม้นทุกข์กาย ใจหม่น ทนสู้ไหว
ขอเพียงเรา มีหวัง กำลังใจ
จากใครใคร ไหนจะเท่า จากเราเอง
แม้นรักตัว สิ่งมัวหมอง อย่าข้องเกี่ยว
แม้นโดดเดี่ยว ก็อย่าให้ ใครข่มเหง
แม้นใครกล้า ระราน หาญนักเลง
จะไม่เกรง ใจใคร ให้ย่ำยี
เมื่อฉันไม่ ทำร้ายใคร ให้ใจเจ็บ
ก็อย่าเหน็บ ให้เจ็บช้ำ กล้ำกลืนนี่
แม้นหากไร้ น้ำใจ ไม่ไยดี
ก็อย่ามี อะไร มาให้กัน
เมื่อวันรุ่ง พรุ่งนี้ พอมีหวัง
ก็จะตั้ง ใจสู้ สู่ความฝัน
แม้นพบสิ่ง เลวร้าย ในช่วงวัน
จะฝ่าฟัน พร้อมสู้ ดูสักครา
๒๔ พฤษภาคม ๒๕๕๐
22 พฤษภาคม 2550 12:31 น.
ครูพิม
ฝากดวงดาว พราวฟ้า ในคืนนี้
ส่งขาวถึง คนดี ที่ห่วงหา
ว่ายามร้าง ห่างไกล สุดสายตา
ขอสัญญา คงมั่น ไม่ผันแปร
อ้อมกอดใจ ใครคนหนึ่ง ยังตรึงจิต
แนบสนิท เรือนใจ ไม่ห่างแห
ยังอบอุ่น ละมุนละไม ในดวงแด
สายตาแล ส่องทาง ยามห่างไกล
พลิ้วเพลงหริ่ง หริ่งร้อง ก้องไพรสณฑ์
น้ำตาหล่น เปื้อนหมอน นอนหวั่นไหว
สะอื้นร่ำ ห่วงหวง ยอดดวงใจ
เกรงความไกล ดึงพี่ หนีจากจร
โอ้เพลงปี่ ค่อนดึก นึกถึงพี่
พ่อคนดี เคยเรียง นอนเคียงหมอน
เหยียดแขนซ้าย ยื่นให้ ได้หนุนนอน
ยังอาวรณ์ ครวญหา คราค่ำคืน
เสน่ห์เอ๋ย...เสน่หา
ทุกเวลา นาทีใจ ใกล้สะอื้น
คิดถึงมาก คิดถึง ทุกค่ำคืน
อย่าเป็นอื่น นะพี่จ๋า...ข้าขอวอน
๒๒ พฤษภาคม ๒๕๕๐
21 พฤษภาคม 2550 16:36 น.
ครูพิม
ใครก็บอก คุณค่าคน ดูล้นฟ้า
ค้นเสาะหา ค่าของใคร ที่ไหนหนอ
ดูที่ไหน ค่าของตน ที่ทนรอ
ใจที่ท้อ เริ่มหวั่นไหว ในศรัทธา
หรืออยู่ที่ คนของใคร เหมือนใครบอก
หรืออยู่ที่ รู้จักหลอก ให้ห่วงหา
หรืออยู่ที่ ค่าสิ่งของ กำนัลมา
หรือวาจา อ่อนหวาน หลอกหว่านกัน
หรืออยู่ที่ หัวใจ ที่ให้รัก
หรือประจักษ์ ความดีงาม ตามสร้างสรรค์
หรืออยู่ที่ เป็นคน ของใครกัน
แต่ละวัน ใจเริ่มท้อ ต่อค่าตน
แม้นทำงาน เหนื่อยนัก จักทนได้
กำลังใจ ยังพอสู้ ดูอีกหน
ขอแค่ความ เข้าใจ ในตัวตน
อย่าทำให้ ใจสับสน เช่นผ่านมา
ฉันก็ทำ ได้แค่นี้ ที่เป็นฉัน
รู้แบ่งปัน รู้จักให้ รู้ห่วงหา
รู้เจ็บปวด รู้รัก รู้จักลา
เมื่อถึงครา จะต้องไป..ไม่คร่ำครวญ
๒๑ พฤษภาคม ๒๕๕๐
17 พฤษภาคม 2550 11:34 น.
ครูพิม
เที่ยวปลอบใจ ใครเขา เข้าไปนั่น
ทั้งที่หวั่น หวั่นใจ ร้องไห้แน่
กลับถึงบ้าน เงียบเหงา เศร้าดวงแด
คงเหลียวแล ความเข้มแข็ง แกร่งอดทน
ทั้งที่เจ็บ เกินกล่าว บอกเล่าเรื่อง
ทั้งที่เคือง เจ็บใจ ให้หมองหม่น
ทั้งที่ใจ อ่อนแอ แพ้ทุกข์ทน
ทั้งที่ตน ไม่อาจหมด หยดน้ำตา
ก็หวังไว้ ใจคน ทนทุกข์ท้อ
ก็หวังต่อ ความหวัง ยังก้าวหา
ก็หวังให้ ใครต่อใคร ได้ศรัทธา
เห็นคุณค่า ของตน ค้นติดตาม
อยากให้ใจ ทุกดวง พ้นบ่วงทุกข์
อยากให้สุข ทั่วแผ่นดิน ถิ่นสยาม
อยากให้รัก ห่วงใย ใคร่ติดตาม
ทุกโมงยาม ร่มเย็น ก็เป็นพอ
๑๗ พฤษภาคม ๒๕๕๐
Calendar
Lovers
11 คน เลิฟครูพิม
หน้าส่วนตัว
1562
