26 เมษายน 2551 14:38 น.
ครูพิม
รักเอย เคยช้ำ จดจำแล้ว
ดวงแก้ว ร้าวหม่น สิ้นสดใส
จำข่ม ใจลา แม้อาลัย
ก้าวไป หลีกลี้ หนีผู้คน
มีไหม ใครสักคน ที่ค้นหา
อุรา มั่นใจ ไม่สับสน
รักเดียว เกี่ยวใจ ไม่วกวน
หาคน รักแท้ ยากแน่นอน
เก็บใจ ที่ช้ำ กล้ำกลืนนั้น
เก็บฝัน เก่าคด เป็นบทสอน
หากไร้ คนรัก จักอาทร
ขอจร จากรัก ยอมหักใจ
คืนวัน ผ่านพ้น จนมองเห็น
ความเป็น ตัวตน ไม่สดใส
แผลร้าย ลุกลาม ทำฉันใด
หาใคร มองเห็น เป็นไม่มี
มีไหม ใจเดียว เกี่ยวใจฝัน
ร่วมกัน ถักทอ ต่อวิถี
ขอเพียง รักเดียว เกี่ยววจี
ใจนี้ มอบไว้ ให้ดูแล...
24 เมษายน 2551 14:57 น.
ครูพิม
โบกมือลาจำใจไกลจากบ้าน
เพื่อทำงานเก็บเงินเดินสู่ฝัน
ได้เงินทองจะกลับมารับกัน
เข้าพิธีสู่ขวัญวันวิวาห์
รถโดยสารลับตาผวาไห้
น้องอาลัยคอยเก้อชะเง้อหา
พี่ลาไกลไปลับไม่กลับมา
ลืมสัญญาริมฝั่งนั่งรอคอย
ปฏิทินฉีกไปหลายปีแล้ว
ไร้วี่แววคนรอพ้อละห้อย
สู่แสงสีลืมใครในดงดอย
เหลือเพียงรอยสัญญาเก่า...แสนเศร้าใจ
ภาพใบเก่ารองน้ำตาครารินรด
ใจคนคดคดโค้งเหมือนโขงไหล
โอ้น้ำโขงคุ้งโค้งที่ว่าไกล
ก็ยังไม่โค้งคดเหมือนหยดคำ
ริมฝั่งโขงรินน้ำตาจำลาแล้ว
คงสิ้นแววรักเราเขาแค่ขำ
จะไม่รอคนไกลที่ใจดำ
เพียงจดจำ....เช็ดน้ำตา....ขอลาที...
21 เมษายน 2551 16:22 น.
ครูพิม
เจ็บมากไหมใจเอ๋ยเคยร้องไห้
หนาวมากไหมเคยท้อต่อความหวัง
เจียนขาดใจรอนรอนตอนรักพัง
เจ็บคงยัง...ฝังแน่น..ตรงแกนใจ
โกรธมากไหม..โดนหลอก..บอกว่ารัก
แม้นประจักษ์คำหลอนยังอ่อนไหว
แว่วคำหวานส่งมาครั้งคราใด
ขออย่าได้...รับฟัง...จงยั้งใจ
จำบ้างไหมใจเอ๋ยที่เคยเจ็บ
ขอจงเก็บแผลเก่าเขาผลักไส
อกระทมขมปร่าเกินกว่าใคร
จะเยียวยารักษาได้..ให้หายตรม
เข็ดบ้างไหมใจเอ๋ย...คนเคยรัก
ร่วมทอถักรักหวานกลับพาลขม
ระทดท้อแพ้พ่ายใจระบม
หักใจข่ม...กล่าวลา...หมดอาลัย
ทำได้ไหม
ล้างห้องใจที่หมองให้ผ่องใส
ทิ้งฝันร้ายเก่าเก่าที่เศร้าใจ
แล้วยิ้มรับกับวันใหม่..ได้อีกครา..
18 เมษายน 2551 22:38 น.
ครูพิม
กว่าจะมารักกันในวันนี้
นานนับปีค้นหาค่าแห่งฝัน
ร้อยวลีอ่อนหวานสานสัมพันธ์
กี่คืนวันปลูกสร้างบนทางใจ
กว่าจะมารักกันนั้นยากเข็ญ
ทุกสิ่งเป็นพรหมสร้างสว่างไสว
บนทางรักท้อมาครั้งคราใด
จับมือไว้ให้มั่นฉันและเธอ
กว่าจะมารักกันนั้นเห็นไหม
ใครต่อใครเขาล้อข้อเสนอ
หากฝ่าฟันปัญหาที่พบเจอ
กลัวเราเพ้อ...เพียงลำพัง..จึงตั้งใจ
กว่าจะปลูกรักงามตามใจฝัน
ต้องดึงดันดื้อดึงจึงสดใส
แต่ละก้าวระวังกลัวพลั้งไป
รวมสองใจ..เป็นหนึ่ง...ซึ้งค่าพอ
ปรารถนาแค่นี้แหละที่รัก
ขอแค่ภักดิ์สัตย์ซื่อคือคำขอ
แม้นจะห่างกันไกลใจยังรอ
ไม่ตัดพ้อ..ต่อคำ...ให้ช้ำเลย..
11 เมษายน 2551 18:19 น.
ครูพิม
มองลูกหลานบ้านอื่นตื่นตานัก
ส่งเสียงทักจอแจพ่อแม่เขา
ตาส่องทางชะแง้แลซบเซา
ใจแม่เหงารอเก้อเพ้ออีกปี
โทรศัพท์บอกมาจะกลับบ้าน
วันสงกรานต์พร้อมหน้าพาสุขี
แม่ฟังคำลูกกล่าวเว้าวจี
ลูกยังมีของฝากไว้มากมาย
เสื้อลายดอกคอกระเซ้าเอามาฝาก
คิดถึงมากแม่จ๋า...คราห่างหาย
อยู่เมืองกรุงผู้คนแสนวุ่นวาย
แต่เปล่าดายยื้อแย่งแข่งขันกัน
จะรีบเก็บเงินทองสักสองแสน
ตามแบบแปลนแห่งใจที่ใฝ่ฝัน
พอได้ทุนจะกลับบ้านไม่นานวัน
เปิดร้านกันขายของตามต้องการ
สะดุ้งตื่นตกใจไปรับสาย
ฟังเสียงปลายทางแผ่วแว่วประสาน
คนขับรถหลบคนชนสะพาน
ดุจสายป่านขาดหาย...โอ้สายใจ..
หน้าส่วนตัว
Calendar
Lovers
11 คน เลิฟครูพิม
1549
