13 กรกฎาคม 2551 19:20 น.
ครูพิม
บรรจงจารอักษรเว้าวอนถึง
ใครคนหนึ่งที่มาดปรารถนา
ฉุดทรวงเรียมต้องมนต์สุคนธา
หน่วงอุราอบร่ำทุกค่ำคืน
บรรจงร้อยถ้อยคำย้ำห่วงถึง
ร้อยรำพึงถึงใจมิใช่ฝืน
ปรารถนาเคียงใกล้ในค่ำคืน
คอยชมชื่นรื่นกมลจนวายปราณ
หรือพรหมเทพนิรมิตวิจิตรฝัน
ความรักนั้นยิ่งใหญ่สุดไพศาล
แม้ความหอมถ้วนหล้าสุมามาลย์
ใยจะปานหอมขวัญตาสุมาลี
หยาดน้ำคำร่ำพรมห่มใจน้อง
สายรักคล้องสองใจมิหน่ายหนี
หวานคมคำย้ำรักปักชีวี
ร้อยฤดีสองดวงด้วยบ่วงคำ
เรื่อยเรื่อยสายลมมาพรมผ่าน
เหมือนสายธารเสน่หามาอบร่ำ
ภาพนั้นพลอยลืมหลงให้ทรงจำ
เหมือนโน้มนำหน่วงถวิลที่จินตนา
เรียงเรียงเคียงใจคราได้เห็น
ชื่นเย็นด้วยแรงแห่งปรารถนา
ร้อยรัดภาพรักที่ชักพา
ไขว่คว้าหมายจองประครองนวล
โอ้ครานี้ไหนเลยจะเชยชื่น
ในค่ำคืนโหยไห้อาลัยหวน
ย่อมส่งอกรันทดท้อต่อรัญจวน
แต่ปั่นป่วนสร้อยเศร้าเร้าอารมณ์
อรุณรุ่งแสงระวีที่สาดส่อง
แสงนวลผ่องพาใจให้สุขสม
จะระทดท้อไยให้ตรอมตรม
ขอเพียงข่มรอวันคืนได้ชื่นทรวง
คือที่สุดแห่งรักปักใจมั่น
เจ้าคือขวัญฤดีที่แสนหวง
พรายแสงรุ่งแห่งดาวหมื่นแสนดวง
มาโชติช่วงฉายฉานบนลานใจ
บรรจงจารอักษรเว้าวอนถึง
ถ้อยรำพึงเคยรอขอขานไข
รักตระการหวานพรมห่มฤทัย
กล่อมขวัญให้..เราสอง....ครองคู่กัน
12 กรกฎาคม 2551 16:00 น.
ครูพิม
รอยเจ็บช้ำย้ำใจให้หมองหม่น
หนาวกมลจนท้อพ้อหวั่นไหว
ที่เหว่ว้าอาวรณ์ร้อนทรวงใน
ก็จางไปด้วยรอยคำซับน้ำตา
จากคนไกลปลายฟ้าส่งมาถึง
ร้อยรำพึงห่มใจหายผวา
เพียงถ้อยคำห่วงใยส่งให้มา
ปลุกชีวาเข้มแข็งมีแรงทน
เดินหลงทางพลางร้องไห้ใจท้อแท้
ชีวิตแพ้เยินยับจึงสับสน
รินน้ำตาร่ำร้องหมองกมล
เมื่อไหร่พ้นทุกข์ท้อขอฟ้าดิน
อยากปิดฉากชีวิตพิษหลอนหลอก
เสียงแว่วบอกห่วงเจ้าเฝ้าถวิล
หันหน้ามาทางนี้สิยุพิน
แล้วลืมสิ้นทุกข์หมอง..นะน้องนาง
พักใจลงตรงนี้นะที่รัก
วางทุกข์หนักเอนอิงพิงอกว่าง
จะกอดแอบแนบขวัญเจ้าเอวบาง
พอรุ่งสาง..สร้างฝันสวย..ด้วยสองใจ
10 กรกฎาคม 2551 21:20 น.
ครูพิม
Free Image Hosting and Photo Sharing
โอ้อนาถวาสนาชะตาเอ๋ย
ใครเล่าเลยล่วงไปอยู่ไกลแสน
จักหาใดอื่นสิ้นทั่วดินแดน
ไม่เหมือนแม้นคนนี้ที่ใฝ่ปอง
ปรารถนาเคียงใกล้ตามใจฝัน
คืนและวันเฝ้ารอท้อหม่นหมอง
มิอาจใกล้ใจเอยเคยประครอง
รักเราสองอย่าร้างบนทางใจ
หรือสิ้นชาติขาดช่วงจากดวงแก้ว
ไร้วี่แววรสหวานซ่านสดใส
แนบอาวรณ์ฝากคำรำพันนัย
ประหนึ่งให้ห่วงหาทุกนาที
ใจยังห่วงผูกพันมั่นเสมอ
ขอเพียงเธอคนไกลอย่าหน่ายหนี
อย่าหลงลืมถ้อยคำย้ำฤดี
คนทางนี้คอยรอ...ไม่ท้อเลย
แม้อยู่ไกลสุดหล้าขอบฟ้ากั้น
ยังมาดมั่นอยู่เสมอนะเธอเอ๋ย
ฝากฟากฟ้าสายลมพรมรำเพย
นำไปเผยแก่เจ้าเยาวมาลย์
วะแว่วผ่านเสียงไกลคล้ายลมแผ่ว
หูยังแว่วเสียงสั่งดังขับขาน
รับรู้เพียงถ้อยคำย้ำดวงมาน
อกสะท้านกลัวคำลวงตกบ่วงตรม
ทุกคำคือคำพูดพิสูจน์ได้
เชื่อเถิดใจเป็นกำลังพลอยสั่งสม
จักแนบกาลชุ่มชื่นมอบรื่นรมย์
ให้เจ้าห่มหรรษาไม่ราร้าง
อยากพิสูจน์ทุกถ้อยที่ร้อยพจน์
กลัวคำคดจดจารพาลหมองหมาง
ถึงคราช้ำใครเล่าเข้าใจนาง
คงอ้างว้างตรอมตรมขมสิ้นดี
โอ้สังเวชวาสนานิจจาเอ๋ย
กระไรเลยนวลนางมาห่างหนี
เหยียบตรงขั้วหัวใจขาดใยดี
ไม่เห็นมีเมตตาคมอาทร
อย่าหม่นหมองนะคนดีที่ปลายฟ้า
วันเวลาเป็นพยานให้ใจสมร
ยังมั่นคงคงมั่นนิรันดร
ที่ร้าวรอน..จากมือนั้น...ฉันจะลืม...
3 กรกฎาคม 2551 21:54 น.
ครูพิม
แม้นทุกข์ใดกระหน่ำซ้ำและซัด
ต้องกำจัดด้วยใจที่เข็มแข็ง
อย่าได้ท้อและถอยแม้ด้อยแรง
ทุกข์แสดงผลกล้าถ้าอ่อนแอ
มองปัญหาให้ดีอย่างถี่ถ้วน
ตามสืบสวนทวนทบทั้งกระแส
โดยจิตปราศอคติดำริแล
ให้เห็นแน่ชัดเหตุแห่งเภทภัย
แล้วขจัดปัญหาที่ถาโถม
ก่อนชโลมด้วยรักมิผลักไส
ช่วยตัวเองก่อนรอขอร้องใคร
ตั้งสติก่อนก้าวไปไม่โลเล
ตั้งใจมั่นหมั่นตรองครองสติ
ใครตำหนิทบทวนไว้อย่าไขว้เขว
แม้นมากมายปัญหาอย่าเกเร
ธรรมจะเห่กล่อมเจ้าเฝ้าดูแล
ขอกุศลที่ทำน้อมนำส่ง
อย่าได้หลงผิดทางอย่างพ่ายแพ้
ทุกข์หม่นหมองลาร้างห่างดวงแด
มีสุขแท้ธรรมปกป้องคุ้มครองคุณ..
..
30 มิถุนายน 2551 21:34 น.
ครูพิม
เจ็บแล้วจำจำแล้วเจ็บเก็บเอาไว้
เขาเผลอใจใจเขาเผลอเพ้อหวั่นไหว
เรารอเขาเขารอเราไม่เศร้าใจ
แต่เขาไปไปแต่เขา...จึงเศร้าตรม..
จะลืมเขาเขาจะลืมปลื้มเราไหม
ไม่รักใครใครไม่รักจักขื่นขม
รักแล้วเลิกเลิกแล้วรักหักอารมณ์
จำใจข่มข่มใจจำ...ย้ำก่อนลา
หักใจข่มข่มใจหักมิตักษัย
เจ็บเกินไปไปเกินเจ็บเก็บเถิดหนา
ขอรักคืนคืนรักขอพ้อคำจา
รินน้ำตาตารินน้ำ...ช้ำยังทน
บอกกับใจใจกับบอกตอกใจย้ำ
ขอคืนคำคำคืนขอต่อสายฝน
ซะล้างใจใจล้างซะจะไม่ทน
หยุดดิ้นรนรนดิ้นหยุดสิ้นสุดกัน
เมื่อรักจบจบเมื่อรักจักขมขื่น
เขาเป็นอื่นอื่นเป็นเขาเศร้าโศกศัลย์
จำใจลาลาจำใจไม่ผูกพัน
คืนและวันวันและคืน....ไม่ฝืนใคร..
หน้าส่วนตัว
2799
Calendar
Lovers
11 คน เลิฟครูพิม
