18 สิงหาคม 2551 23:14 น.
ครูพิม
อดีตเคยรักใครอย่าได้ย้ำ
อดีตช้ำเคยรักใครอย่าได้ถาม
อดีตเจ็บขอลาอย่าติดตาม
อดีตหวามเคยหวาน...นานลับลา
เพียงลมพัดผ่านไปไม่อยากคิด
เพียงสนิทคิดถึงจึงครวญหา
เพียงปัจจุบันมีใครในแววตา
เพียงฟันฝ่า..กุมมือไว้..ไปด้วยกัน
ลมบางบางพัดกรีดดั่งมีดเฉือน
ลมคอยเตือนความหลังฝังใจฉัน
ลมช่วยพัดน้ำตาสุดจาบัลย์
ลมพาฝันฟั่นเฟือนให้เลือนลาง
ผ่านไปแล้วเจ็บช้ำในวันเก่า
ผ่านวันเศร้าผ่านไปให้ไกลห่าง
ผ่านคืนหม่นรอประสบพบหนทาง
ผ่านเคว้งคว้างมืดมิดในจิตใจ
โปรดอย่าถามว่ารักใครในอดีต
โปรดอย่ากรีดรักเราเข้าใจไหม
โปรดอย่าถามว่าวานวันฉันรักใคร
โปรดมั่นใจ..ปัจจุบัน..ฉันรักคุณ..
15 สิงหาคม 2551 20:32 น.
ครูพิม
จะมีใครในโลกนี้สักกี่คน
ที่ผ่านพ้นขวากหนามตามมุ่งหมาย
ที่อยู่เดียวเดี่ยวไร้คนข้างกาย
ที่วุ่นวายเพียงลำพัง..ยังไม่มี
จะมีใครในโลกนี้สักกี่คน
ที่สับสนก็สงบรู้หลบหนี
ที่ก้าวข้ามผ่านพ้นจนได้ดี
ที่ฤดีดื่มดำเพียงลำพัง
จะมีใครในโลกนี้สักกี่คน
ที่ดินรนต่อสู้ด้วยความหวัง
ที่สรรค์สร้างานสวยด้วยกำลัง
ที่ชีพยังอยู่ได้ไม่เกี่ยวใคร
จะมีใครในโลกนี้สักกี่คน
ที่หลุดพ้นเศร้าหมองแผ้วผ่องใส
ที่สำเร็จรุ่งโรจน์ช่วงโชติไกล
ที่อาศัยแต่ตน..ไม่สนกัน
จะมีใครในโลกนี้สักกี่คน
ที่จะทนรับรู้อยู่ข้างฉัน
ที่จะมีน้ำใจให้แบ่งปัน
ที่จะกั้นหนาวร้อนช่วยผ่อนคลาย
เพราะไม่อาจอยู่ลำพัง
ทุกสิ่งยังอาศัยเพื่อนเตือนใจหมาย
คราทุกข์ปลอบมอบหวังอยู่ข้างกาย
ทุกข์ก็คลายหายเศร้าที่เร้าใจ
ดุจเพชรงามอร่ามสวยด้วยเรือนแหวน
มิคลอนแคลนคอยชูดูไสว
ดุจเพื่อนเราอุ้มชูดูแลใจ
คอยห่วงใย...แนะนำ..มิอำพราง
เพราะมีเพื่อนจึงมีฉันในวันนี้
ทุกข์ที่มีคอยอำนวยช่วยสะสาง
คอยปลอบโยนให้สู้ทุกเส้นทาง
คอยปลูกสร้าง....สัมพันธ์...ฉันขอบคุณ..
สร้าง Comment ง่ายๆ ด้วยตัวคุณเอง..คลิ๊กที่นี่
13 สิงหาคม 2551 17:04 น.
ครูพิม
ฟ้าพิโรธโกรธใครใยสั่งฝน
ให้ร่วงหล่นเทมาดุจฟ้ารั่ว
รินสายฝนจากฟ้าช่างน่ากลัว
มืดสลัวทุกทิศวิกฤตมา
สายน้ำโขงเอ่อไหลไร่นาล่ม
บ้านก็จมกับสายน้ำโอ้กรรมข้า
ล่มสลายหายวับไปกับตา
ถึงเวลาฟ้าเอาคืน..ชนขื่นตรม
เสียงร่ำไห้ใครยินผินหน้าหนี
น้ำตาปรี่อาบหน้าชะตาขม
ทั้งนาข้าว ทั้งบ้าน นั้นต้องจม
ทั้งโคลนตมถมทับ...จนลับตา
เพราะต้นไม่หายไปใช่ไหมนี่
ชะตาชี้เห็นชัดถนัดว่า
โค่นป่าล้มเผ่าป่าไหม้ให้โศกา
พสุธาไร้แผ่นซับ..รับฝนริน
เคยช่วยพี่หนีไฟไยหนีหน้า
ไม่ช่วยข้าขนข้าวของต้องถวิล
สองมือขนสายตามองจ้องแผ่นดิน
พี่มิยินมิยล...ทนช้ำใจ
ไปช่วยสาวบ้านใดที่ไหนหนอ
ปล่อยให้รอพ้อคำซ้ำหวั่นไหว
ลืมรักเก่าลืมฉันคนบ้านไกล
โอ้ดวงใจ..น้ำตาท่วม...อ่วมแล้วเอย..
9 สิงหาคม 2551 08:00 น.
ครูพิม
Free Image Hosting and Photo Sharing
มิได้นับวันเดือนที่เคลื่อนคล้อย
ตะวันย้อยลับลากลับมาใหม่
หลายหลายรอบตอบคำย้ำความนัย
ว่าบางใจชะเง้อเพ้อเดียวดาย
คนอยู่หลังยังอยู่สู้กับเหงา
ที่รุมเร้าเร่งถามหาความหมาย
ว่าใยปล่อยตนร้างคนข้างกาย
แสนเสียดายนะเจ้าอย่าเฝ้ารอ
ก็ใจฉันมั่นรักตระหนักแล้ว
มันแน่แน่วรักเขาเฝ้าร้องขอ
ใจปิดใจมิหวังให้ใครเคลียคลอ
ใจเพียงพอกับรักปักตรึงทรวง
อยู่กับความหวังหวังที่ยังสวย
หวังโปรดช่วยดลใจให้เฝ้าหวง
อย่าคิดหาคนใหม่เพื่อใช้ควง
ใจทั้งดวงให้ฉันนั้นผู้เดียว
โอ้!ผลบุญหนุนส่งตรงปลายฟ้า
ดวงใจล้าคอยเขาเฝ้าแลเหลียว
พายุร้ายแรงรัดพัดกรูเกรียว
เหงาใจเปลี่ยวเกี่ยวมั่นมิหวั่นใด
มิได้นับวันเดือนที่เคลื่อนคล้อย
ใจดวงน้อยคอยรักมิผลักไส
ไม่ปรารถนาพานพบประสบใคร
รอคนไกล....หวนกลับ..รับคืนเรือน..
Recados, Gifs e Imagens no Glimboo.com
6 สิงหาคม 2551 17:58 น.
ครูพิม
ลูกเอย
หวานคำเอ่ยหวานล้ำคำว่าแม่
ภาพเก่าเก่าเลือนเลือนมิเชือนแช
คือรักแท้ห่วงใยแม่ให้มา
ลูกเอย
สองมือเคยโอบอุ้มคุ้มเกศา
กอดตระกรองโอบอุ้มคุ้มชีวา
เจ้าแก้วตาแม่รักดั่งดวงใจ
ลูกเอย
สองมือเคยป้อนยาคราป่วยไข้
เจ้าตัวร้อนอ่อนแอแม่ห่วงใย
โอบกอดไว้เพราะห่วงเจ้าดวงมาน
ลูกเอย
สองมือเคยซักผ้าป้อนอาหาร
ปรุงรสข้าวด้วยใจตักใส่จาน
ป้อนเจ้าผ่านใจรักแม่ถักทอ
ลูกเอย
สองมือเคยทำงานหนักมิพักหนอ
อนาคตของเจ้าแม่เฝ้ารอ
ร่างกายท้อแต่ใจแม่แท้สู้ทน
ลูกเอย
สองตาเอ๋ยเฝ้าแลแม่สุขล้น
ลูกแม่งามด้วยธรรมนำชีพตน
คล้องกมลเจ้าประสบพบแสงธรรม์
ลูกเอย
รักมิเคยลดน้อยคอยปลูกฝัน
หวังเพียงเจ้าก้าวหน้าพร้อมฝ่าฟัน
สุขแม่นั้น...คือเจ้าสุข...ทุกวารวัน...
สร้าง Comment ง่ายๆ ด้วยตัวคุณเอง..คลิ๊กที่นี่
Calendar
Lovers
11 คน เลิฟครูพิม
หน้าส่วนตัว
2380
