8 กันยายน 2551 21:01 น.
ครูพิม
บาดแผลแห่งชีวิตบ่มพิษร้าย
พิษทำลายปี้ป่นทนไม่ไหว
ต้องเซซัง...ดั่งคล้าย...ตายแล้วใจ
ตรอมฤทัย....ยากถอนพิษ...จิตท้อเกิน
ยืนหยัดสู้เดียวดายหมายไขว่คว้า
แต่กลับล้าคราเขาไกลไปห่างเหิน
อดทนรอท้อแท้แพ้ยับเยิน
บนทางเดินแสนเปลี่ยว...สิ้นเรี่ยวแรง
มีหนึ่งมือฉุดรั้งยับยั้งทุกข์
หยิบยื่นสุขคราแรงใจใกล้อับแสง
คำปลอบโยนอ่อนหวานหว่านแจกแจง
สร้างใจแกร่งพร้อมสู้...ดูอีกครา
มือจับมือ...กันไว้...อย่าได้ปล่อย
ใจดวงน้อยเริ่มรับขยับหา
ซุกซบเนาแนบในอ้อมสายตา
อุ่นชีวาอีกครั้ง...หลังฝนพรม
ด้วยยึดคำสัญญาว่ารักมั่น
มิหวาดหวั่นปัญหามาทับถม
จะช่วยกันสะสางบนทางปม
พร้อมชื่นชม...ดาวฝัน...ด้วยศรัทธา
บาดแผลเริ่มจางหายในวันนี้
ด้วยยินดีไม่ย่อท้อต่อปัญหา
เราทั้งสองจับมือถือสัจจา
พร้อมฟันฝ่า...ร่วมสร้าง...บนทางใจ...
7 กันยายน 2551 10:40 น.
ครูพิม
แม้นใครบ่นทนทำจดจำไว้
เพื่อแก้ไขข้อด้อยค่อยเพียรเสริม
เพียงไม่ท้อต่อคำคอยซ้ำเติม
ทุกประเดิมเป็นแบบฝึกนึกทบทวน
แม้นทำดีเพียงใดเขาไม่เห็น
ดีจึงเร้นหลบหายลับกลายหวน
ไม่เห็นต้องหมองหม่นจนคร่ำครวญ
ทุกสิ่งล้วนคงอยู่คู่กับตน
แม้นใครเขาตำหนิติเพื่อก่อ
ทำดีต่ออย่าถอยหรือสับสน
หน้าที่มีสร้างค่าความเป็นคน
ทุกข์จะพ้นคนจะชมชื่นสมใจ
เห็นเขาทำความดีมีงานสร้าง
โปรดอย่าอ้างคำคมล้มได้ไหม
คอยถากถางรู้ดีทำเพื่อไร
ผลพลอยได้..คือหน้าตา...แหมน่าตี
ขอคนดีอยู่ด้วยช่วยสร้างเสริม
ช่วยกันเติมค่างามตามศักดิ์ศรี
ช่วยชูเชิดค่าคนที่ทำดี
เพื่อไทยนี้....สุขล้น..เพราะคนดี..
2 กันยายน 2551 23:39 น.
ครูพิม
สายลมพลิ้วห่มตะวันจนสั่นไหว
สายน้ำไหลคดโค้งโขงสุดสาย
สายธารรักภักดีมิมีคลาย
มิกลับกลายแปรเปลี่ยนเพียรจดจำ
สายน้ำวนริมแอ่งแก่งคุดคู้
ตาสองคู่จดจ้องคล้องครวญคร่ำ
รักห่วงใยท่วมท้นเกินเอ่ยคำ
ซึ้งลำนำยังไม่เท่าเราสบตา
จิบกาแฟแลตาคราบ่ายคล้อย
หวั่นไม่น้อยคราไกลจะไห้หา
จึงเอ่ยคำอ้างสัจจะวาจา
ให้ดินฟ้าเป็นพยานรักนานเนา
ณ ริมฝั่งนั่งชมลมพัดต้อง
สายตาจ้องคล้องรักพักใจเหงา
สองมือกุมเกี่ยวไว้คล้องใจเรา
พี่กระซิบเบาเบา..เรารักกัน
ตะวันลาลับลงตรงริมฝั่ง
สองเรานั่งพิงไหล่ก่อไฟฝัน
อย่าทิ้งน้องลาร้างลงกลางคัน
ให้ยึดมั่น...สัญญา...กลับมาเยือน..
สายลมพลิ้วห่มตะวันสายัณห์จาก
พี่รับปากฝากรักไว้อุ่นใดเหมือน
แก่งคุดคู้รอรับกลับคืนเรือน
อย่าแชเชือน...นะพี่...น้องนี้รอ..
ภาพบน..แก่งคุดคู้คราน้ำเต็มฝั่ง
ภาพล่าง...น้ำเริ่มแห้งขอดแล้วค่ะ...
น้ำใสไหลเย็น..เห็นตัวปลา..
28 สิงหาคม 2551 09:05 น.
ครูพิม
เห็นสายน้ำหลั่งไหลไม่ย้อนกลับ
รอคอยนับวันเดือนเยือนถิ่นเก่า
มาถักทอสายใยโอบใจเรา
ห่มใจเหงาคราร้างเราห่างกัน
เหม่อมองดาวพราวฟ้าคราคืนค่ำ
ยังจดจำนัยน์ตาว่ามุ่งมั่น
มือสองมือ...ประสาน..สายสัมพันธ์
ทอรักฝัน...งดงาม...ยามรักเยือน
เพราะหน้าที่จำไกลให้คิดถึง
แต่ยังซึ้งสัญญาใจเปรียบใดเหมือน
ริมฝั่งโขงเอ่ยปากฝากย้ำเตือน
วอนดาวเดือน..รับรู้เห็น...เป็นพยาน...
ขอคนไกลเมตตาอย่าลาร้าง
บนเส้นทางรักไกลเติมไฟหวาน
ขอให้รักเราเป็นเช่นตำนาน
รอพบพาน...สานใย...ให้มั่นคง
แม้นสายน้ำหลั่งไหลไม่ย้อนกลับ
อย่าลาลับลบเลือนเหมือนน้ำขง(โขง)
รักสุดท้าย...ปลายฟ้า....ข้ามั่นคง
วางใจปลง...ตรงใจนี้ ...ชั่วนิรันดร์
23 สิงหาคม 2551 06:55 น.
ครูพิม
สัมผัสรักด้วยใจห่วงใยถึง
สัมผัสตรึงดวงจิตคิดสับสน
สัมผัสสื่อถึงใจไยกังวล
สัมผัสคนสัมผัสรักเยือนทักทาย
พิไรร่ำคร่ำครวญหวนละห้อย
พิไรคอยร่ำหากลัวจะหาย
พิไรเพ้อเผลอจนกระวนกระวาย
พิไรคล้าย..คล้ายครวญ...หวนรำพึง
ยากจะตัดใจข่มล่มรักก่อ
ยากจะห่อรักห่มจมคิดถึง
ยากจะลืมรักซ้อนซ่อนคำนึง
ยากจะดึงใจคืน...แสนขื่นใจ
ใจเอ๋ยใจสับสนวกวนนัก
ใจเอ๋ยใจไยรักมิผลักไส
ใจเอ๋ยใจกลัวทุกข์รุกลามไกล
ใจเอ๋ยใจ...สงสารนัก...ครารักเยือน
จึงขอหยุดใจรักพักตรงนี้
จึงขอมีเพียงสองใจไม่คลาเคลื่อน
จึงขอใจพี่ห่มใจไม่ลาเลือน
จึงขอเยือน...รักสุดท้าย...มอบให้คุณ...
Calendar
Lovers
11 คน เลิฟครูพิม
หน้าส่วนตัว
3586
