23 พฤศจิกายน 2551 19:45 น.
ครูพิม
ตะวันทอฉายแสงแห่งวันรุ่ง
ทาบทาทุ่งสีทองผ่องสดใส
ลมโชยพัดกลิ่นฟางพลางห่วงใย
ถึงคนไกลลาถิ่นแผ่นดินนา
ตะวันทอทาบทาฟ้าสวยสด
น้ำค้างหยดเริ่มหายให้ผวา
หยาดเพชรงามยามสายคล้ายกล่าวลา
แม้นห่วงหาลาลับกับตะวัน
ฝากเพลงทุ่งกล่อมใจคนไกลบ้าน
อย่าลืมวารเคยสัญญามาห่มขวัญ
อย่าลืมถิ่นบ้านดอนเคยอ้อนกัน
ดอกตะวันห่มดอกหญ้าคราต้องลม
ฝากเพลงกล่อมคนไกลอย่าได้ท้อ
คำอ้อล้อของสาวใดชวนให้ขม
อย่าหลงฟังคำหวานหว่านคารม
อย่าหลงชมสาวงามยามห่างไกล
แรงแห่งใจคนรอขอส่งถึง
ห่มใจซึ่งเหนื่อยล้าคราอ่อนไหว
สู้ดิ้นรนทนร้าวคราหนาวใจ
ส่งรักไปห่มขวัญวันอ่อนแอ
ตะวันทอทาบทาฟ้าสดใส
หอมข้าวใหม่หอมจินต์แผ่นดินแม่
ใจคนคอยร้อยหวังตั้งตาแล
ห่มดวงแด.....ด้วยแสง...แห่งตะวัน..
20 พฤศจิกายน 2551 19:01 น.
ครูพิม
คุณครูขาคุณตาหนูอยู่ที่บ้าน
เป็นเบาหวานนานมาน่าใจหาย
แผลที่ขาลุกลามตามร่างกาย
หนูใจหาย...หมายให้ครู..ช่วยหนูที
คุณแม่หนูหายไปหลายปีแล้ว
ไร้วี่แววจะคืนนาคล้ายลาหนี
จะติดตามถามข่าวใครที่ไหนดี
ผ่านหลายปีไร้แม่มาแลตา
แต่ละวันหวั่นไหวใจโหยอ่อน
จะกินนอนลำบากยากนักหนา
ต้องขาดเรียนรับจ้างกลางทุ่งนา
ซื้อข้าวปลาพอกลั้วท้องเราสองคน
รบกวนครูเช็คเวลาอย่าให้ขาด
แม้นไม่อาจมาเรียนเพียรฝึกฝน
การบ้านมีตัวหนูจะสู้ทน
ตั้งกมลหมั่นเพียรเขียนส่งครู
อีกเทอมเดียวครูขาเมตตาหน่อย
อย่าได้ปล่อยให้คว้างอย่างอดสู
ไร้พ่อแม่พี่น้องจะอุ้มชู
ใจหนูสู้แต่ท้อแท้แพ้ชะตา
สะอึกสะอื้นเจ้ากลืนกล้ำ
รินน้ำคำพรั่งพรูคุณครูขา
แม้นครูช่วยพอพ้นทนอีกครา
ทุนการศึกษาขอด้วยช่วยหนูที
นิ่งจนหนาวร้าวถึงทรวงดวงใจเอ๋ย
ครูมิเคยรู้เรื่องของเจ้านี่
เหมือนครูร้ายใจดำขำสิ้นดี
สองมือนี้..พอบรรเทา...อย่าเศร้าเลย
18 พฤศจิกายน 2551 21:11 น.
ครูพิม
หนาวลมล่องหมองหมางบนทางรัก
ที่ทอถักปักทรวงทั้งหวงแหน
เรียงร้อยคำย้ำรักไว้ไม่คลอนแคลน
วางแบบแปลนสร้างฝันร่วมกันชม
หนาวลมรักทักแล้วแว่วแว่วหวาน
เริ่มผลิบานผลิช่อก่อสุขสม
ครายินถ้อยร้อยคำที่ร่ำพรม
ห่อใจห่มรักงามจนหวามใจ
หนาวลมลวงบ่วงคำที่พร่ำถึง
รักไม่ซึ้งเพราะไร้ค่าคราหวั่นไหว
เพียงหลอกสร้างวิมานสานสายใย
ทิ้งร้างให้....ฝันเก้อ..เพ้อเดียวดาย
หนาวลมหลอกยอกใจจนไหวเจ็บ
จำต้องเก็บรักหลอนก่อนจะสาย
แม้นเจ็บร้าวรานแหลกแตกกระจาย
คงไม่ตายหรอกเจ้า...อย่าเศร้านาน
หนาวลมหนาวคราวนี้มีพิษหลอน
รักยอกย้อนคำคมตรมเกินขาน
อย่าเย้ยหยันเหยียบย่ำซ้ำดวงมาน
เพียงขอกาล..ช่วยกลืนกลบ....ลบแผลใจ...
17 พฤศจิกายน 2551 13:33 น.
ครูพิม
เสียงไก่ขันเจื้อยแจ้วแล้วตัดใจ
จากผ้าห่มผืนใหญ่ในห้องหอ
มานั่งอยู่หน้าเตาเป่าไฟรอ
แล้วรีบก่อกองไฟ..ได้ผิงตน
ซาวข้าวเหนียวที่แช่ไว้เอาใส่หวด
แล้วรีบตรวจทุกกระติบหยิบอีกหน
ข้าวเมื่อวานที่เหลือไว้วางใส่บน
อุ่นอุ่นปนพอเพิ่มเติมใส่กัน
พ่อยืนอุ้มกระติบหยิบข้าวเหนียว
ปั้นกลมเกลียวยื่นใส่บาตรพร้อมวาดหวัง
สร้างกุศลสุขใจได้พลัง
ก่อนจะนั่งล้อมวงตรงหน้าเรือน
แม่หาบคอนลงนาพ่อมาด้วย
ดั่งแรงช่วยค้ำจุนอุ่นใดเหมือน
มีลุงป้าอาด้วยช่วยมาเยือน
มิแชเชือนลงแขกนา..คราช่วยกัน
เสียงเพลงกล่อมทุ่งทองของชาวนา
สุขนักหนา...บ้านเรา...ราวสวรรค์
มากน้ำใจเอื้อเฟื้อเจือแบ่งปัน
ทุกคืนวัน..นั้นสุขแท้..มิแพ้ใคร
อยากชวนพี่คนไกลไปชมทุ่ง
ลืมเรื่องยุ่งวุ่นวายในเมืองใหญ่
มารวมเคียวเกี่ยวรวงพวงอำไพ
แล้วรวมใจ...เกี่ยวข้าว กับสาวครู...อิอิ.....
15 พฤศจิกายน 2551 21:13 น.
ครูพิม
พลิ้วลมหนาวต้องกายใจเหน็บหนาว
ดาราพราวแต้มสรวงห้วงสวรรค์
ศศิธรอ้อนคำเฝ้าจำนรรจ์
ก้อยเกี่ยวฝันร่วมดาวพราวฟ้างาม
ยินน้ำค้างหล่นพรมห่มใบพฤกษ์
จวนค่อนดึกหนาวหนักกับรักหวาม
กลัวจะเหมือนน้ำค้างร้างเมื่อยาม
แสงคุกคามยามสาย..สลายลอย
คำนึงถึงคนลาคราห่างหาย
กลัวกลับกลายคล้ายหมอกลาพาละห้อย
คงหนาวเหน็บเก็บขมระทมคอย
น้ำตาปรอย..รอยคำ....คงย้ำเตือน
นับเวลานาทีที่ไกลห่าง
กลัวรักจางร้างลบจบเสมือน
หยาดน้ำค้างบนยอดหญ้าที่ลาเลือน
ที่เคยเยือนกลับหาย...คลายสัมพันธ์
เมื่อใจเลือกเปลือกก็รักมิผลักไส
ยอมหม่นไหม้หมองหมางบนทางฝัน
จะร้อยรักห่วงใยไปกำนัล
ถักทอฝัน...เพียงพี่....นี้ผู้เดียว
เมื่อใจนี้รักแล้วมิแคล้วคลาด
ใจจึงวาดสวาทหวังยังแน่นเหนียว
สายรักมั่นขันแน่นแกนกลมเกลียว
เพื่อยึดเหนียวใจพี่...ชั่วนิรันดร์
Calendar
Lovers
11 คน เลิฟครูพิม
หน้าส่วนตัว
1810
