27 กรกฎาคม 2548 19:37 น.
ครูดอยไกลแสนไกล
ฝังหัวใจข้าไว้...ณ..ชายฝังริมโขง
น้ำโขงลึกคลื่นคลั่งน้ำหลังไหว
โขดหินขาวคายหมอกเย้าหยอกไกว
แกว่งดอกไม้หอมในธารคลื่นลม
จารึกคำซากผิดหวังเหงาหงอยเศร้า
จะดื่มด่ำค่ำเช้าเฝ้าเงาร่ม
แดดทอดวงห่วงหาว่าตรอมตรม
นี้ระทมร่วมทางนั้นร้างน้ำโขง
ร้างชีวิตชีวาก็กว่าร้าง
ระยะหนึ่งเส้นทางทางเริ่มหักเห
ระยะหนึ่งแปรปรวนอยู่รวนเร
เหมือนโลกทิ้งลาดเทท่องเวลา
27 กรกฎาคม 2548 16:09 น.
ครูดอยไกลแสนไกล
รักโอ๋
พบเธอราวพบโลก
พบสุขแล้วโศกเศร้าถึง
พบเย็นแล้วยากยังตรึง
รู้ซึ่งถึงสัจจะประดา
พบเธอคือพบชีวิต
ปวดเพียงยาพิษปืนผา
หวานยิ่งหยาดฝันสวรรยา
ป่วนบ้าและสงบเงียบงาม
พบเธอนั่นพบตนแล้ว
เห็นแววบริสุทธิ์ล้นหลาม
เห็นเรือนกิเลสรูปนาม
รู้ความลี้ลับลมหายใจ
พบเธอเสมอมิ่งขวัญ
แลเสมือนจิตอันป่วยไข้
อยากอยู่กับเธอเสมอไป
ทั้งอยากจากไกลนิรันดร์
หน้าส่วนตัว
1637
