ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัย ให้อะไรแก่ฉันมากมาย

คนไร้เพื่อน

ก้าวแรกที่ฉันเข้าไปศึกษาต่อที่มหาวิทยาลัยแห่ง ฉันได้เริ่มเรียนรู้กับชีวิตของบัณฑิตและมหาบัณฑิต ฉันได้รู้จักเพื่อน และในเวลาเดียวกันฉันก็สูญเสียเพื่อนเช่นเดียวกัน 2 ปีที่ศึกษาอยู่ในรั้วมหาวิทยาลัยนั้น 

ฉันได้เห็นสิ่งซี่งที่ทุกคนจะต้องดิ้นรนให้ได้มาซึ่งสิ่งที่ตัวเองต้องการ ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม เช่น การโกหกหลอกลวง 

ฉันได้รับสิ่งที่เรียกว่าการโกหกหลอกลวง จากคน 2 คน ที่ฉันเห็นเขาเป็นทั้งพี่ และเพื่อนตลอดเวลาที่เราได้รู้จักกัน 

ฉันได้รับรู้ถึงการสูญเสียทั้งชื่อเสียงของตัวฉัน เพราะเพื่อนคนนั้น เขาหลอกฉันตลอดเวลา เขาเอาเปรียบฉันเสมอ แต่ต่อหน้าคนอื่นเขาแสดงความมีน้ำใจแก่ฉัน ทำดีกับฉันตลอด แต่เวลาที่อยู่กัน 2 คน เขาว่าฉัน "ไอ้โรคจิตบ้าง" และ "ก็ว่าเรียนถึงระดับนี้แล้วยังโง่อีก"  

เขาชอบกด มือถือมาให้ฉันแล้วก็วาง เพื่อให้ฉันโทรกลับ ฉันเคยทำพฤติกรรมต่างที่เขาทำฉัน แต่มันกลับทำให้ฉันโดนคนอื่นว่า "งกบ้าง เห็นแก่ตัวบ้าง. เธอบ้าไปแล้วบ้าง จนถึงทุกวันนี้ฉันและเพื่อน 2 คนนั้น ก็ไม่เคยคุยกันเลย นอกจากเวลางานเท่านั้น

ฉันเสียชื่อเสียง เพราะเขาเอาสิ่งที่ฉันกระทำต่อเขา เล่าให้เพื่อนๆ และพี่ที่รู้จัก ทั้งเขาและฉันฟังว่า "ฉันรังแกเขา เอาเปรียบเขา. และพูดอะไรอีกมากมาย"

ฉันเคยเขียนกระทู้ เพื่อสอบถามความคิดเห็น โดยเล่า พฤติกรรมของเพื่อนคนนี้ แต่บังเอิญมีคนรู้จักเขาเข้าไปอ่าน มันก็เลยกลายเป็นว่า ฉันไปทำร้ายเขา ทั้งๆ ที่ฉันไม่เคยคิดเลยว่ากระทำอย่างนั้นเรียกว่าทำร้าย และฉันก็ไม่เคยเอยชื่อเขาแม้แต่คำ 

วันที่ฉันรับปริญญา ฉันได้เรียนรู้และได้ดำเนินชีวิตของฉัน โดยไม่มีเขาอีก และไม่มีใครเลยที่จะคบกับฉัน เพราะว่า ทุกคนที่รู้เรื่องหาว่า ฉันไม่จริงใจ ฉันบ้า