3 เมษายน 2548 19:25 น.
คนไร้ถิ่น
ครั้งหนึ่ง...เด็กผู้ชายตัวเล็กๆ ปั่นจักรยานตามหลังเด็กผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งกำลังเดินกลับบ้าน หลังโรงเรียนเลิก
" อ๊ะ เราให้....ของขวัญวันเกิด" เด็กชายยื่นของสิ่งหนึ่งให้ พร้อมกับกล่าวขึ้นอย่างลังเล ในใจคงกล้าๆ กลัวๆ
" ให้ทำไม...ไม่เอาหรอก" เด็กหญิงปฏิเสธ ด้วยความที่ไม่อยากให้คนแถวบ้านนินทา จึงรีบเดินจ้ำเข้าบ้านไปโดยไม่สนใจเด็กชายผู้นั้นเลยสักนิดเดียว
เป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับช่วงวัยเด็กที่อายุราวๆ ม.1 ซึ่งแต่ละคนต่างก็เพิ่งย้ายเข้ามาเรียนในโรงเรียนมัธยมเดียวกัน เพิ่งรู้จักกันได้ไม่นานนัก ก็อย่างว่า ความรักเกิดขึ้นได้ทุกเวลา ไม่จำกัดหรอกว่าจะอยู่ในรูปแบบใด ชั่วขณะไหน ไม่มีใครรู้หรอกว่า เด็กชายคนนี้จะสมหวังในความรัก (ซึ่งหลายคนอาจบอกว่าไม่ใช่รัก) หรือไม่ แล้วเขาจะรู้สึกดีๆ ต่อไปไหมในเมื่อถูกปฏิเสธ ทั้งๆ ที่อุตสาห์รวบรวมความกล้าเอาของมาให้เด็กหญิงที่ตนชอบ
ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนมีการเริ่มต้น อย่างน้อยเด็กชายคนนี้ก็ได้เริ่มในสิ่งที่เขาอยากจะให้เกิดขึ้นแล้วจริงไหม? ไม่มีใครเดาได้หรอกว่าผลของการเริ่มต้นมันจะจบลงเช่นไร แต่ถ้าไม่มีใครเริ่ม เราก็ไม่มีทางได้รู้
หัวใจทุกๆดวงที่ยังคงกล้าๆ กลัวๆ กับสิ่งที่รอให้เธอได้สัมผัสมันอยู่ จงรู้ไว้เสียเถอะว่า มันไม่ได้น่ากลัวอย่างที่เธอคิดหรอก ในเมื่อเธอกล้าที่จะเริ่มต้น หัวใจเธอก็คงจะเข้มแข็งพอที่จะเจอกับวันข้างหน้า แต่ถ้าหากว่าเธอไม่ไหว จงถอยกลับมาเพื่อตั้งหลักใหม่ ไม่มีใครตำหนิหรอกถ้าหากว่าเธอจะเดินถอยหลังกลับมาสักก้าว เพื่อที่จะเดินต่อไปข้างหน้าอย่างมั่นคง ขอเพียงเธออย่าท้อก็แล้วกัน...เพราะกำลังใจของเธอมีอยู่รอบกาย >
30 มีนาคม 2548 20:18 น.
คนไร้ถิ่น
เราอาจไม่เคยได้รักใครมากเท่านี้มาก่อน ดังนั้นความรู้สึกมันจึงยังตกค้างอยู่ในใจ ทั้งๆที่เขามีใครคนใหม่ไปแล้ว รักมากก็เจ็บมาก อาจเจ็บจนกลายเป็นชาชินกับความรู้สึก แต่กระนั้นความรู้สึกก็ไม่อาจจะลบเลือนไปสักที อาจจะดูโง่ แต่รู้อะไรมั้ย คนเราถึงจะเก่งแค่ใหน ยังไงก็โง่เรื่องความรักอยู่ดี มีน้อยคนนะที่จะโชคดีเจอคนที่ใช่ตั้งแต่แรก ใครที่โชคดีคนนั้นอาจไม่เคยได้รู้ความรู้สึกที่ต้องเป็นคนโง่งมงายกับความรักว่ามันเป็นอย่างไร ใครที่โชคดีคนนั้นอาจเจอแต่ความสุข แต่เธอจงรับรู้ไว้สักนิดเถอะว่า เธอผู้ที่อาจร้องไห้อยู่ในตอนนี้โชคดีกว่าคนเหล่านั้นเสียอีก เพราะเธอมีภูมิคุ้มกันขนานเอก วันใดที่เธอต้องผิดหวังอีกครั้งเธอก็จะสามารถพาตัวเองผ่านพ้นไปได้อย่างง่ายดาย แต่สำหรับรักที่มีให้ใครคนหนึ่งซะมากมายเธอก็จงให้เขาต่อไปเถอะ แม้เขาอาจจะไม่หันมาเหลียวมองใครคนหนึ่งที่เดินตามหลังเขาตลอดเวลา แม้เขาจะสนใจเพียงแค่คนที่เดินเคียงข้างไปกับเขา แต่ก็ถือซะว่าเรารักเขาเพื่อตัวเราเอง รักเขาให้ดีที่สุด อย่างน้อยก็ขอให้รักจนสุดหัวใจ แม้ความรักที่ให้จะไม่มีค่าอะไร แต่อย่างน้อยมันก็มีค่ามากกว่าสิ่งใดสำหรับหัวใจของเรา
ความรักไม่ใช่สิ่งที่ผิดถ้าเพียงแต่เธอจะมอบให้ใคร....สักคน >
27 กุมภาพันธ์ 2548 12:38 น.
คนไร้ถิ่น
นี่หรือคือความรู้สึกของความรัก จำเป็นด้วยหรือที่รักคือการให้โดยไม่ต้องการให้คนๆ นั้นมารักตอบ สำหรับเธอถ้าหากว่าคำพูดนั้นเป็นจริง มันก็แสดงว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอไม่เคยรักเขาเลยสักนิดเดียว เพราะหัวใจของเธอมันเรียกร้องความรักจากเขามาตลอด และก็คงไม่เคยได้มันเลย
แต่วันนี้ ห้วงเวลานี้ เธอรู้แล้วว่าเขากลับมาพบเธออีกครั้ง...เพื่อที่จะจากลา...ใช่ เธอรู้สึกอย่างนั้น
เออนี่แก...ห้องนอนมันเป็นยังไงว่ะ เพื่อนร่วมห้องของเธอถามขึ้นมา เพราะรู้ดีว่าเธอพูดเรื่องของเขาขึ้นมาทีไร เธอก็จะคุยได้เรื่อยๆ
ก็ตอนเดินเข้าไป ชั้นก็แบบ...ทำไมห้องเหมือนห้องผู้หญิงเลยอ่ะ....แล้วมีรูปเด็กผู้หญิงอยู่คนหนึ่ง ชั้นก็เลยถามว่าใคร....เค้าตอบว่าไงรู้มั้ย... เธอหยุดพูดไปครู่หนึ่ง....
น้องสาว
น้องสาวเนี่ยนะ
อื้อ...ดูสิหน้าเหมือนกันเลย
เฮ้ยจริงอ่ะ...ก็ไหนบอกมีแต่พี่สาว
ก็เค้าอายุน้อยกว่า....แล้วก็เป็นผู้หญิง ก็ต้องเป็นน้องสาวสิ
เธอเล่าให้เพื่อนฟังในสิ่งที่เขาพูดกับเธอด้วยท่าทางที่เหมือนกับว่าเธอไม่แคร์หรอก เธอทำใจได้แล้ว
โอ้ยเลวจริงๆ ไอ้หน้าใหญ่เนี่ย เพื่อนเธอตอกกลับ เออๆ แล้วเตียงมันเป็นไงว่ะ...มีเตียงกี่เตียง
ก็มีเตียงเดียวอ่ะ...มันเอาฟูกสองอันมาซ้อนกันเป็นเตียงเดียว
โอ้...แล้วเวลามันนอน...โอ้ยฉันไม่อยากจะคิดเล้ยไอ้เด็กพวกนี้...ก้าวหน้ากว่าชั้นอีก
ฮึๆ... นั่นสินะ เวลาเขานอน มันทำให้เธอคิดถึงคืนนั้น ตอนนี้เขาก็คงนอนกอดแฟนของเขาแทนที่จะเป็นเธอ
แปลกนะ...คืนที่ชั้นไปกับเค้าน่ะ...ตรงกับวันที่ชั้นเจอเค้าเป็นครั้งแรกเลย
นี่...วันนั้นเค้านอนจับมือชั้นด้วยน่ะ
อะไร...ทำไมผู้ชายคนนี้มันเลวอย่างนี้
เธอรู้ว่าเพื่อนของเธอคิดยังไง เธอก็คิดเหมือนกันว่า ในเมื่อเขาเลือกคนอื่นแล้ว แล้วทำไมเขาต้องกลับมาทำให้เธอคิดถึงเขาอีก ทำไมต้องทำให้เธอเดินหลงทางอีก ทั้งๆที่เธอกำลังจะเจอทางออก
มีบางเรื่องที่เธออยากจะบอกเพื่อนเธอเหลือเกิน เขาจูบเธอ แน่ละทุกคนต้องอึ้ง ใครจะคิดว่าเธอจะยอมให้เขารังแกเธอขนาดนั้น ที่จริงมันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรนักหนา ทุกคนคิดว่าเธอตัดใจจากเขาได้ แต่ที่จริงไม่ เพื่อนเธอต้องไม่พอใจแน่ ก็ใครจะไปคิดล่ะว่าคนที่เรียนเก่งอย่างเธอ คนที่ถูกมองว่านิสัยดีอย่างเธอจะยอมดูถูกตัวเองขนาดนั้น จะโง่ที่พาตัวเองไปติดอยู่กับคนอย่างเขา
ขอโทษนะ เธอได้แต่เสียใจกับตัวเอง
เธอไม่เจอเขาอีกเลย จนเวลาล่วงเลยมาสองเดือน เธอเดินมากินข้าวที่โรงอาหารตอนเที่ยงตามปกติ แล้วเหลือบไปเห็นเขามากินข้าวกับเพื่อน...น้องอ้น...คนที่เพื่อนเธอปลื้มอยู่ และเป็นคนที่รู้ว่าเธอหายไปกับเค้าทั้งคืน
ทันทีที่เห็นหน้าเค้าเธอแสร้งทำเป็นไม่เห็น แล้วเดินผ่านไป เธอไม่อยากจะเจอหน้าเขาเลยจริง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะทำหน้ายังไง...เธอจึงนั่งหันหลังให้เขา แล้วสะกิดให้เพื่อนเธอมอง ไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเขาและเธอ ไม่ทักทาย ทำเหมือนไม่เคยรู้จัก แล้วมันก็ผ่านไป
Happy Valentine นะ มีเพียงข้อความที่ส่งให้....แต่ไม่มีอะไรกลับคืนมา....
แล้วก็ถึงเวลาปิดภาคเรียน....ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นตรงนี้ เธอหวังว่ามันจะจบลง เธอต้องไปฝึกงานที่ตราดในช่วงปิดภาคเรียน เธอหวังว่าจะพบอะไรที่ดีๆ ที่นั่น หวังว่าเวลาและสถานที่คงจะทำให้เธอลืมเรื่องราวทุกอย่างที่เกิดขึ้น
เวลา...คงไม่ย้อนกลับมาให้เราได้มีโอกาสเริ่มต้นใหม่ สิ่งที่เกิดขึ้นในอดีตเราไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ เธอ...ก็เป็นคนๆ หนึ่งที่ไม่มีสิทธิพิเศษเหนือใครๆ แต่อย่างน้อยทุกสิ่งที่เกิดขึ้น แม้ผิดพลาด... แม้ผิดหวัง...แม้อาจมีพลาดพลั้ง...บ้างในบางเวลา....แต่อย่างน้อย ณ ช่วงเวลาหนึ่ง มันก็ทำให้เธอมีโอกาสได้รู้ว่า...ความว่างปล่าว...ที่เกิดขึ้นระหว่างช่องว่างของหัวใจ...นั่นแหละคือสิ่งที่จะเติมเต็มสิ่งที่ขาดหาย...ที่เธอ...ยังหาไม่เจอ...แม้ตัวเธออาจไม่เคยรู้สึกถึงมันก็ตาม
20 กุมภาพันธ์ 2548 14:28 น.
คนไร้ถิ่น
ทำไมตอนนี้ตัวเธอรู้สึกอย่างนี้น่ะ ทำไมมันอยากจะร้องไห้ ทำไมเธอถึงไปกับเขา ทำไมต้องทำร้ายตัวเองเพียงเพราะความสุขจอมปลอม
เฮ้ย....ฉันถามแกจริงๆ เถอะแกไปทำอะไรว่ะ
ก็ดูหนัง...อยู่เป็นเพื่อนเค้า...เค้าอยู่คนเดียว เค้าบอกว่ากลัวผี T_T^^ เธอตอบเพื่อนทั้งๆ ที่รู้ว่าถึงพูดอะไรไปเพื่อนเธอก็คงคิดไปอีกอย่าง
....เออแล้วไม่ใช่หอมันด้วยนะ...หอเด็กใหม่มันอ่ะ
เฮ้ย...แล้วแกไปทำไมว่ะ
ก็แค่ไปอยู่เป็นเพื่อนเค้าเฉยๆ เธอตอบ...ทั้งๆ ที่เธอก็กำลังถามตัวเองเหมือนกันว่าทำไม
โห...แกนี่กะจะตีท้ายครัวมันเหรอ...เจ๋งว่ะ เพื่อนเธอพูดแกมหยอก
เฮ้ย..... เธอพลอยเออออไปกับคำพูดของเพื่อน เพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึก
ทำลายรักเขา...เพื่อเสริมรักเรา....จริงมั้ยเพื่อน.... เออ...เดี๋ยวพวกชั้นไปทำงานก่อนนะแล้วเพื่อนเธอก็ขอตัวไป เหลือเพียงเธอที่นั่งทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเพียงลำพัง
สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน มันติดอยู่ในใจเธอตลอดเวลา เขาและเธอที่นอนข้างกัน แก้มของเขาที่คลอเคลีย การพูดคุยที่คุ้นเคย เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามันจะเกิดขึ้นและจบลงเพียงชั่วข้ามคืน
เธอนอนดูหน้าของเขาขณะที่เขาหลับ....ใบหน้าที่เธอไม่อาจจะเป็นเจ้าของได้...เขาจะรู้ตัวมั้ยว่าตอนที่เขาหลับเขาคว้าเอามือของเธอไปกุมไว้...หรือที่เขาทำนั้นเพราะความเคยชินกับคนของเขา....เพราะอะไรเธอไม่อาจจะรู้ได้เลยสักนิดว่าต่อไปจะเป็นอย่างไร....ได้แต่ร้องไห้ในใจ.... เธอต้องเข้มแข็งไว้นะ... บอกกับตัวเอง...ร้องไห้กับตัวเอง....เพิ่งรู้ก็ตอนนี้เองว่า...เธอแพ้
แพ้....ที่รักเขา....แพ้.....ที่ไม่รักตัวเอง....แพ้...ที่รักเขามาก...จนไม่ต้องการให้เขามารักตอบ....
9 กุมภาพันธ์ 2548 14:35 น.
คนไร้ถิ่น
"คือว่า....เนี่ย" ไอ้อ้อเพื่อนที่อยู่ห้องเดียวกับเธอเอ่ยขึ้นอย่างลังเล แล้วเพื่อนที่อยู่ห้องข้างๆ ก็เสริมขึ้นว่า
"คือเมื่อเช้า...ชั้นกะจะมาหาแก ก็แบบว่า เฮ้ยเป็นไงบ้างว่ะไปออกเดทอีกครั้ง...แล้วพอชั้นเปิดประตูเข้ามา ไอ้อ้อมันก็บอกชั้นว่า....เจ้มันยังไม่กลับมาเลยตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว...." =_= เธอหัวเราะ พร้อมๆกับที่เพื่อนของเธอเล่าต่อไปว่า
" ชั้นก็เลยด่ามันไปว่า...ปล่อยให้แกไปได้ไงว่ะ...เท่านั้นแหละ พวกชั้นก็ออกตระเวนหาแกทันที" เธอยืนฟังเพื่อนของเธอเล่าต่อไปอย่างกังวล
"ชั้นไปตามแกที่ตึกคณะมันด้วย แล้วเจอน้องผู้หญิงตัวอ้วนๆ เพื่อนของมัน ชั้นก็เลยเข้าไปถาม ว่าเห็นมันเข้ามาที่คณะบ้างมั้ย เพื่อนมันก็บอกว่าไม่เห็น...พวกชั้นก็เลยไปตามที่หอที่คิดว่าเพื่อนๆ มันน่าจะอยู่"
"อือ...แล้วมีอะไรเหรอ" ยิ่งเล่าเธอยิ่งอยากรู้ ก็ไม่เห็นมีเรื่องอะไรนี่นา
"เออๆ ฟังให้จบก่อนสิว่ะ".........T_T " พวกชั้นไปตามแกทุกหอที่คาดว่าจะเจอ ก็ดูหน้าห้องทุกห้องเลยนะ"
"เออ....ชั้นมองหารองเท้าแตะสีชมพูอย่างเดียวเลย...จำได้อย่างเดียวนี่แหละว่าเมื่อคืนแกใส่รองเท้าสีชมพูออกไป" ไอ้อ้อเสริมขึ้น
"เออแล้วมันก็ไม่เจอ....พวกชั้นก็เลยโทรเข้ามือถือของน้อง...อ้น แล้วก็ถามเบอร์ไอ้...เด็กแกอ่ะ.....เออ "
"เหรอ แล้วน้องเค้าให้มั้ย" เธอถาม
"ก็ให้ พวกชั้นก็เลยโทรไป แต่ไม่มีคนรับ"
"อ้าวเหรอ...แต่เมื่อเช้าเสียงโทรศัพท์เขาก็ดังนะ...แต่เขาก็หยิบมาดูนะแต่ก็ไม่รับอ่ะ" ในใจเธอก็คิดว่าคงเป็นตอนที่เพื่อนเธอโทรเข้า แล้วทำไมเขาไม่รับนะ เธอเริ่มกังวลใจ
"แล้ว...ชั้นก็เลยไปตามแกที่หอมัน ก็เจอแต่เพื่อนมันก็เลยถามว่ามันอยู่มั้ย"
"อือ...แล้วเพื่อนเขาตอบว่าไง"
"เพื่อนมันก็บอกว่า มันไม่ได้อยู่ที่นี่...มันบอกว่ามันจะไปอยู่กับสาว แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าอยู่ที่ไหน" พวกชั้นก็เลยแบบโทรไปหาน้องอ้นอีกที....แต่มันก็บอกว่าโทรผิดแล้วมั้ง...เหมือนมันจะรู้ว่าพวกชั้นโทรไปอีก" เพื่อนข้างห้องของเธอเสริมขึ้นทันทีว่า
"แล้วเรื่องมันก็คือว่า....ชั้นก็บอกน้องเค้าไปว่า เนี่ยแกรู้จักคนชื่อ...มั้ย" (เพื่อนเธอเอ่ยชื่อเธอออกไป)
"อ๋อรู้จักครับ" นั่นคือคำตอบที่เพื่อนเธอได้
"แล้วชั้นก็เลยบอกน้องเค้าไปว่า เนี่ยเพื่อนชั้นน่ะออกไปกับเพื่อนนายตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว นายรู้มั้ยว่าเพื่อนนายไปอยู่ไหน...น้องเค้าก็แบบอึ้งๆ แล้วก็บอกว่าไม่รู้เหมือนกันว่ามันไปอยู่หอไหน"
"ฮ้า....ไม่นะ....ถามชื่อเค้าเหรอ" เธอแทบร้องไห้
"ใช่ๆ...บอกชื่อแก"
"แล้วบอกว่าออกไปทั้งคืน...?"
"ก็....ช่าย....ก็พวกชั้นไม่รู้จะทำยังไงนี่หว่า" เพื่อนเธอตอบ
"โอ้ไม่น่ะ...แล้วจะทำไงเนี่ย...จะมองหน้าเพื่อนเค้าได้ไงเนี่ย...ไม่หรอกใช่มั้ย น้องเค้าไม่ใช่คนแบบนั้นหรอก"
"อืม...น้องเค้าคงไม่เอาไปพูดหรอก" เพื่อนที่อยู้ห้องเดียวกับเธอ และปลื้มน้องอ้นอยู่ก็ช่วยลงความเห็น
แล้วนี่เธอจะทำยังไงต่อไปเนี่ย ในเมื่อน้องอ้นคนนี้ก็เป็นคนที่เธอก็เคยชื่นชมก่อนหน้าที่เธอจะพบเขาเสียอีก แล้วก็เจอหน้าบ่อยๆ ด้วย
"โอ้ย...แล้วชั้นจะทำหน้ายังไงเนี่ย"
"พวกเราขอโทษ...ก็แกไม่ยอมรับโทรศัพท์นี่"
"เออ..ไม่เป็นไรหรอก มันเป็นความผิดของชั้นเอง...ชั้นไม่โทษพวกแกหรอก" เธอตอบเพื่อนเธอด้วยใจจริง.. เธอแทบจะอยากหายไปจากโลกนี้แล้ว >o
หน้าส่วนตัว
1016
