23 กันยายน 2545 11:28 น.
คนไร้ถิ่น
ท้องฟ้าไร้ดาวพราวแสง เหมือนแรงใจฉันมันอ่อนไหว
มองทอดสสายตาออกไป อ้างว้างหัวใจเหลือเกิน
ฉันเหงาปล่าวเปลี่ยวเดียวดาย ร้องไห้เมื่อเธอมาห่างเหิน
เธอช่างโหดร้ายเหลือเกิน ทิ้งฉันให้เดินเพียงคนเดียว
ก้าวย่างต่อไปคงไร้ค่า เธอมาจากไปไม่แลเหลียว
ชีวิตฉันคงจะซีดเซียว ไม่มีหัวใจเธอมาเกี่ยวอีกต่อไป..............
7 กันยายน 2545 10:07 น.
คนไร้ถิ่น
ความรักไม่ใช่ความทุกข์
แต่คนเรามักจะมีความทุกข์เพราะความรัก
เช่นเดียวกัน....
ความรักไม่ใช่ความสุขที่หวานหอม
แต่คนเราจะรู้ว่ามันขมก็ต่อเมื่อ........ได้ลองลิ้มชิมรสแล้ว
7 กันยายน 2545 09:59 น.
คนไร้ถิ่น
ใน คืนที่ฟ้าไร้ดาว ไร้แสงพร่างพราวสดใส
คืน นี้อ้างว้างไม่มีใคร คอยให้ความอบอุ่นใจเช่นวันวาน
เหงา นักเพราะรักที่ห่างเหิน เธอเดินจากไปลืมคำหวาน
ใจ มันเหน็บหนาวสั่นสะท้าน ทิวาาวารเลยผ่านไปไม่หวนคืน
4 กันยายน 2545 11:59 น.
คนไร้ถิ่น
เมื่อแรกรักรักยิ่งกว่าสิ่งใด เมื่อรักใหม่รักนั้นไซร้ช่างหอมหวาน
เมื่อแรกหลงหลงลืมเมื่อวันวาน รักเคยหวานกลับขมระทมใจ
เมื่อแรกรักใจกี่ดวงก็ยอมแลก ย่อมไม่แปลกเมื่อรักแรกนั้นสดใส
เมื่อแรกรักต้องแตกสลายไป แล้วหัวใจจะแลกคืนกับใครกัน
หน้าส่วนตัว
771
