10 เมษายน 2546 11:45 น.
คนไร้ถิ่น
อยู่ๆก็มาเดินหนี
ทำแบบนี้ได้ไงคนใจหมา
จะไปก็ไปไม่บอกลา
คิดว่าฉันจะร้องเรียกหาหรือไง
เชิญเลยจะไปไปให้พ้น
กับคนพันธุ์นี้ด้วยเหตุไหน
จะต้องแคร์กันไปทำไม
ในเมื่อใจมันไม่เคยมีกัน
ฉันเหงาฉันเจ็บฉันเศร้า
เพราะความโง่เง่าของฉัน
แต่คงไม่ตายเพราะมัน
รักงี่เง่าไร้ค่ากับคนพันธุ์นั้น.....คนอย่างเธอ
25 กุมภาพันธ์ 2546 12:22 น.
คนไร้ถิ่น
ไม่ได้อยากรั้งตัวเธอกลับมา
ไม่ได้อยากได้ชื่อว่าเป็นตัวถ่วงใคร
แต่แค่ไม่อยากปล่อยใจให้ค้างคาไว้
กับความเสียใจที่เธอฝากไว้ก่อนลา
อยากใจคนใจดำอีกสักครั้ง
จึงหอบใจเจ็บช้ำกลับมาหา
ก็เพื่อที่จะได้บอกลา
คนใจหมาๆอย่างเธอ
13 กุมภาพันธ์ 2546 15:11 น.
คนไร้ถิ่น
บางคนเลือกที่จะรักมากกว่าเลือกที่จะผิดหวัง
แต่ทั้งๆที่รู้ว่ารักแล้วเจ็บก็ยังเต็มใจที่จะรัก
บางคนเลือกที่จะผิดหวังมากกว่าที่จะรัก
ทั้งนี้เพราะรู้ว่าเมื่อเรายอมเจ็บ....
......คนที่เรารักก็จะมีความสุข
18 พฤศจิกายน 2545 14:20 น.
คนไร้ถิ่น
น้ำค้างหยาดหยดเมื่อยามหนาว
เหมือนคราวน้ำตาฉันหลั่งไหล
เมฆหมอกเลื่อนลอยผ่านไป
เหมือนใจฉันเลื่อนลอยเมื่อขาดเธอ
เดือนมืดช่างมืดไซร้เหมือนใจฉัน
ที่มืดมนหม่นหมองไม่ทอแสง
ดวงใจดวงน้อยเริ่มอ่อนแรง
นี่คือการแสดงว่ารักเธอ..........ตลอดเวลา
12 พฤศจิกายน 2545 10:04 น.
คนไร้ถิ่น
มีเพียงหัวใจที่บอบช้ำ กับกำลังใจที่ไร้ค่า
อยู่กับตัวเองและกาลเวลา ค้นหาตัวเองไม่เจอ
จะมีสักคนบ้างไหม ที่คอยให้กำลังใจอยู่เสมอ
หากเพียงวันใดที่ได้เจอ แม้ไม่เลิศเลอก็สุขใจ
หน้าส่วนตัว
730
