16 ธันวาคม 2544 09:50 น.
`คนโง่ๆอย่างฉันจะรู้อะไร`
เจ้าหญิงนิทรา
นั่งมองเธอเนินนาน เห็นตาเธอปริมหลับ
สายลมคาเค้าแก้มที่อ่อนใส
ฉันกล้าอยู่ใกล้เธอ
แค่ยามเธอหลับไหล
แม้ใจจะรักเธอตลอดมา
* ใกล้กันแค่เอื้อมมือ
เหมือนไกลกันแสนไกล
หัวใจไม่กล้าพอจะไขว่คว้า
ได้มองเธอข้างเดียวก็ดีใจนักหนา
ถึงแม้เวลาจะไม่นาน
อย่าเพิ่งตื่นขึ้นมาตอนนี้เลยเธอ
ให้ฉันได้แอบมองให้นาน
ฉันขอเก็บภาพนี้เอาไปนอนฝัน
ให้ฉันนั้นได้แอบบอกรักเธอ
ไม่กล้าจะสัมผัสไม่กล้าจะรบกวน
ได้เพียงอยู่ใกล้เธอได้เหม่อลอย
** ได้ยินบ้างหรือเปล่าหัวใจมันร่ำร้อง
ว่ามันรักเธอเพียงใด
15 ธันวาคม 2544 20:24 น.
`คนโง่ๆอย่างฉันจะรู้อะไร`
รับได้ทุกอย่างที่เธอมาบอกว่า
เราขอลาเธอไปก่อนนะเธอจ๋า
เราได้ยินรู้ไหมเธอมีน้ำตา
เธอบอกว่าเราขอลาก่อนหนาเธอ
จากนี้ไปจะมีใครไหนหนามาช่วยซับ
ที่ยอมรับซับน้ำตาให้เราหนา
เราคิดอีกนานกว่าจะมีมา
กว่าจะหาคนนั้นได้คงอีกนาน
นานแค่ไหนใจดวงนี้ยังอยากรับ
คอยพบกันคนจริงใช่ตอแหล
เราอยากพบกับหญิงสาวเมืองลับแล
เอ้ย...นานแน่กว่าจะเจอ
14 ธันวาคม 2544 04:33 น.
`คนโง่ๆอย่างฉันจะรู้อะไร`
ฝากดวงดาวดวงนี้เมื่อคิดถึง
ยังติดตรึงอยู่ในใจใฝ่ฝันหา
ยังพร่ำเผอห่วงยัยทุกเวลา
จึงวอนลมช่วยพักพาความรักไป
ยังเฝ้าบอกดวงใจในความรัก
อยากให้เธอรู้จักรักแค่ไหน
ว่าฉันนี้ รักเธอสุดหัวใจ
และรักเธอมากมายยามไกลกัน
อยู่ทางนี้อยากรู้ว่าความรัก
อยากรู้จักว่าเธอเหมือนเดิมไหม
อยู่ทางนั้นเรากลัวเธอจะเปลี่ยนใจ
เราอยากให้เธอรู้ว่าเรา ไม่เปลี่ยนแปลง
13 ธันวาคม 2544 12:14 น.
`คนโง่ๆอย่างฉันจะรู้อะไร`
ฉันรักเธอด้วยใจใฝ่ในรัก
ถึงเธอจะรักใครฉันไม่สน
ขอให้ฉันเป็นหนึ่งในกมล
จะไม่สนหญิงมากมายใจเธอครอง
ฉันรักเธอด้วยศักดิ์รักด้วยจิต
ไม่เคยคิดแบ่งใจใครเป็นสอง
ถึงแม้ฉันจะมีหญิงมากมายที่จอง
แต่ไม่ปองรักใครใจผูกพันธ์
ส่วนเธอนั้นจะรักใครฉันไม่ว่า
แต่ขออย่ารักเขามากเท่าฉัน
ถึงมีรักมากมายไม่สำคัญ
ให้รักฉันมากกว่าอย่าเลือนลาง
13 ธันวาคม 2544 12:14 น.
`คนโง่ๆอย่างฉันจะรู้อะไร`
นั่งมองเธอเนินนาน เห็นตาเธอปริมหลับ
แค่นี้ผมถึงกล้าเขาไป กล้าเข้าไปหาเธอแต่ยัง
ไงผมก็ยังอยากพูดคุยกับเธอแต่ผมไม่อยากให้
เขารู้ว่าผมอยู่ข้างๆ