30 สิงหาคม 2552 23:44 น.
คนโง่ๆคือฉันเอง`
เดินทางมาไกลแสนไกล
ได้มาพบหน้าเธอในวันนี้
ไม่ใช่เรื่องบังเอิญหรอก...จะบอกไว้หากอยากรู้
ฉันตั้งใจมาพบ...ให้หายคิดถึง
ตั้งใจมาเจอหน้า...ให้ใจมันพอมีแรงไปต่อ
ก็เท่านั้น...
อย่าเพิ่งทำหน้าอึดอัดอย่างนั้น
ไม่ต้องแสดงท่าทีลำบากใจแบบนี้
เพราะฉันแค่แวะมา...ในฐานะคนคุ้นเคย
ไม่สิ...เคยคุ้น...มากกว่า
ฉันรู้ว่าวันนี้เธอมีใครอีกคน
ความจริงก็รู้มา...ตั้งแต่วันนั้นแล้วล่ะ
วันที่เธอมาบอกลา...ยุติเรื่องราวระหว่างเรา
คนสองคน...ที่เคยเข้าใจกัน
ก็แค่เคย...
เพราะวันนี้เธอคงไม่เข้าใจฉัน
แต่อยากจะบอกว่าฉันยังเข้าใจเธอ...เสมอ...
เข้าใจถึงเขาคนนั้นของเธอด้วย
ว่า...ไม่สบายใจ
ที่ฉันคนนี้มาให้เห็นหน้า
แต่อย่ากังวลไปเลยนะ
ฉันจะรีบไปตามทาง...ที่ควรไป
ที่มาหา...เพราะความทรงจำมันเริ่มเลือน
ถึงจะเจ็บช้ำ...เป็นแผลลึกที่เลือดยังไหลซิบมาจนทุกวันนี้
แต่ก็ยังอยากเก็บเอาไว้...
เพราะเรื่องในอดีตมันสวยงาม
...เกินกว่าจะตัดใจลืมได้
ดังนั้นฉันจึงเลือกจะเก็บมันไว้...ไม่ได้เอาเป็นบทเรียน
แต่เผื่อในวันที่เหงา...จะได้ยิ้มได้
ว่าฉันเคยมีคืนวันที่ดี...ร่วมกับใครคนหนึ่งมาแล้ว
ไม่รู้ทำไม...
พอพบหน้าเธอดูเหมือนความทรงจำที่ลางเลือน
กลับแจ่มชัดขึ้นมาจนน่ากลัว
...กลัวใจตัวเอง...
ขอบคุณที่ให้เวลา...ยอมมาพบหน้า
ไม่หลบตา...ด้วยซ้ำ
ฉันดีใจที่คน ๆ ที่ฉันเคยเลือก
ไม่เป็นแบบใคร ๆ...
ที่มักจะเย็นชาใส่คนเคยคุ้น
ขอบคุณ...จากใจ
เพราะฉันก็แค่...คิดถึง
ไปล่ะนะ...
25 มิถุนายน 2549 21:46 น.
คนโง่ๆคือฉันเอง`
ก็แค่...คิดถึง(คนคุ้นเคย)
เดินทางมาไกลแสนไกล
ได้มาพบหน้าเธอในวันนี้
ไม่ใช่เรื่องบังเอิญหรอก...จะบอกไว้หากอยากรู้
ฉันตั้งใจมาพบ...ให้หายคิดถึง
ตั้งใจมาเจอหน้า...ให้ใจมันพอมีแรงไปต่อ
ก็เท่านั้น...
อย่าเพิ่งทำหน้าอึดอัดอย่างนั้น
ไม่ต้องแสดงท่าทีลำบากใจแบบนี้
เพราะฉันแค่แวะมา...ในฐานะคนคุ้นเคย
ไม่สิ...เคยคุ้น...มากกว่า
ฉันรู้ว่าวันนี้เธอมีใครอีกคน
ความจริงก็รู้มา...ตั้งแต่วันนั้นแล้วล่ะ
วันที่เธอมาบอกลา...ยุติเรื่องราวระหว่างเรา
คนสองคน...ที่เคยเข้าใจกัน
ก็แค่เคย...
เพราะวันนี้เธอคงไม่เข้าใจฉัน
แต่อยากจะบอกว่าฉันยังเข้าใจเธอ...เสมอ...
เข้าใจถึงเขาคนนั้นของเธอด้วย
ว่า...ไม่สบายใจ
ที่ฉันคนนี้มาให้เห็นหน้า
แต่อย่ากังวลไปเลยนะ
ฉันจะรีบไปตามทาง...ที่ควรไป
ที่มาหา...เพราะความทรงจำมันเริ่มเลือน
ถึงจะเจ็บช้ำ...เป็นแผลลึกที่เลือดยังไหลซิบมาจนทุกวันนี้
แต่ก็ยังอยากเก็บเอาไว้...
เพราะเรื่องในอดีตมันสวยงาม
...เกินกว่าจะตัดใจลืมได้
ดังนั้นฉันจึงเลือกจะเก็บมันไว้...ไม่ได้เอาเป็นบทเรียน
แต่เผื่อในวันที่เหงา...จะได้ยิ้มได้
ว่าฉันเคยมีคืนวันที่ดี...ร่วมกับใครคนหนึ่งมาแล้ว
ไม่รู้ทำไม...
พอพบหน้าเธอดูเหมือนความทรงจำที่ลางเลือน
กลับแจ่มชัดขึ้นมาจนน่ากลัว
...กลัวใจตัวเอง...
ขอบคุณที่ให้เวลา...ยอมมาพบหน้า
ไม่หลบตา...ด้วยซ้ำ
ฉันดีใจที่คน ๆ ที่ฉันเคยเลือก
ไม่เป็นแบบใคร ๆ...
ที่มักจะเย็นชาใส่คนเคยคุ้น
ขอบคุณ...จากใจ
เพราะฉันก็แค่...คิดถึง
ไปล่ะนะ...
23 มิถุนายน 2549 19:43 น.
คนโง่ๆคือฉันเอง`
ต่อหน้าคนที่คุณรักหัวใจคุณเต้นรัว
>>>ต่อหน้าคนที่คุณชอบคุณรู้สึกมีความสุข
>>>ต่อหน้าคนที่คุณรักฤดูหนาวเปนเมือนฤดูใบไม้ผลิ
>>>ต่อหน้าคนที่คุณชอบฤดูหนาวเป็นฤดูหนาวที่งดงาม
>>>ถ้าคุณจ้องหน้าคนที่คุนรักคุณจะหน้าแดง
>>>ถ้าคุณจ้องตาคนที่คุณชอบคุณจะยิ้มออกมา
>>>ต่อหน้าคนที่คุณรักคุณไม่สามารถพูดทุกสิ่งในใจคุนได้
>>>ต่อหน้าคนที่คุณชอบคุณทำได้
>>>ต่อหน้าคนที่คุณรักคุณจะเขินอาย
>>>ต่อหน้าคนที่คุณชอบคุณเปิดเผยความเป็นคุณได้
>>>คนที่คุณรักมักเข้ามาอยุ่ในใจคุณทุก2นาที
>>>คุนไม่สามารถสบตาคนที่คุณรักตรงๆได้
>>>แต่คุนยิ้มและสบตาคนที่คุณชอบตรงๆได้
>>>เมื่อคนที่คุณรักร้องไห้คุณจะร้องไห้ไปกับเขา
>>>แต่เมื่อคนที่คุณชอบร้องไห้คุณจะปลอบเขา
>>>ความรู้สึกเริ่มต้นจากดวงตา
>>>ความรู้สึกชอบเริ่มต้นที่หู
>>>ฉะนั้นถ้าคุณจะเลิกชอบคนที่คุณชอบก็แค่ปิดหูของคุณเท่านั้นก็พอ
>>>แต่ถ้าคุณพยายามจะปิดตา รักจะกลายเป็นนํ้าตา
>>>และเมื่อคุนเปิดตาขึ้นอีกครั้ง
>>>.... คุนก็จะได้รู้ว่า สิ่งที่คุณเสียไปคือคนที่คุณรักมากที่สุด
>>>.... ::
22 มิถุนายน 2549 22:09 น.
คนโง่ๆคือฉันเอง`
Internet ใครจะรู้บ้างเล่าว่า
สิ่งนี้จะนำพาคนที่ดีที่สุดในชีวิตมาให้ฉัน
ฉันเคยเจ็บช้ำเพราะความรักในนี้และไม่เคยคิดจะเจอมันอีก
และแล้ววันนี้ ตอนนี้ฉันกลับได้สิ่งที่มีค่า
นั่นคือความห่วงใย ความอบอุ่นที่ได้รับจากใครคนหนึ่ง
ที่คิดว่าใช่แล้วสำหรับฉันในตอนนี้
อาจจะเรียกว่ารัก คงยังไม่ได้
แต่ความรู้สึกดี ๆ มากมายที่มีในใจฉันตอนนี้...เกินคำว่ารู้จัก
เราพูดคุยกันผ่านระบบเครือข่ายนี้
และได้พูดคุยกันทางโทรศัพท์ แล้วก็ได้เจอกัน
แล้วก็พูดคุยกันตลอดมา
รวมระยะเวลาคงประมาณหนึ่งปีได้
เธอยังคนเสมอต้นเสมอปลาย ไม่เคยแปรเปลี่ยน
จนสุดท้ายฉันได้ถามความหมายของการกระทำที่เธอได้ปฏิบัติมาตั้งแต่ต้น
ซึ่งคำตอบแรกที่ได้รับ ทำให้ฉันนิ่งไปชั่วขณะ
เพราะมันไม่ได้เป็นอย่างที่ฉันหวังไว้
ฉันถึงกับหยุดพูดไป แล้วก็แก้ตัวเก้อ ๆ ก็ออกมา
ฉันถามไปเพื่อจะได้วางตัวถูก
แล้วสิ่งใดก็ไม่ทราบได้ดลใจให้เธอพูดขึ้นมาอีกทีว่า
จริง ๆ แล้วเธอรู้สึกดี ๆ กับฉัน แต่ไม่กล้าพูด
เพราะกลัวฉันจะมองเธอว่าเป็นเพียงพี่ชายที่แสนดี
พอได้ยินคำนี้ฉันได้แต่หัวเราะในความขี้อายของเธอ
เธอก็ได้บรรยายมาว่าเธอนั้นหน้าตาไม่ดี
ไม่ค่อยมีอะไรดี กลัวฉันไม่ชอบเธอ
สิ่งเดียวที่ฉันตอบเธอไปก็คือ เธอเป็นคนดี
ฉันไม่รู้หรอกว่าจริง ๆ แล้วเธอเป็นคนดีสำหรับใคร ๆ มากแค่ไหน
แต่สำหรับฉันแล้ว ตอนนี้ เวลานี้ เธอคือคนดีที่สุดของฉัน
ในชีวิตฉันเคยผ่านความรักมาหลายครั้งหลายหน
ทุกครั้งก็ทำให้ฉันเจ็บช้ำมา แต่มาเจอเธอ...
ความหวาดระแวง เคลือบแคลงในใจของฉันกลับไม่มีเลย
มีแต่ความไว้วางใจ เชื่อใจเธอ
หรือนี่คือคนที่ฉันตามหา
อนาคตเป็นสิ่งไม่แน่นอน เราสองคนต่างก็รู้อยู่แก่ใจ
ฉันและเธออาจจะต้องมีเหตุที่ทำให้ความตั้งใจของเราสองคนมีอันต้องสลายไป
ฉันจะไม่นึกเสียใจเลยที่ได้เจอเธอ
มีความรู้สึกดี ๆ ให้เธอคนนี้ของฉัน
การนับวันนับเดือนที่รอคอยใครสักคนได้จบสิ้นลงที่ตรงนี้แล้ว
ฉันยอมรับได้เต็มที่ว่าเธอคนที่ฉันมีความรู้สึกดี ๆ ด้วยอย่างมาก ....
22 มิถุนายน 2549 22:03 น.
คนโง่ๆคือฉันเอง`
หยิบปากกามาเขียนลงบนกระดาษ
ใจแทบขาดคิดถึงซึ่งความหลัง
แต่วันนี้ตัวเราเศร้าลำพัง........
ความสุขยังหาไม่เจอในชีวี......
9 ปีผ่านความหลังยังฝังจิต
ฉากชีวิตของฉันอันเศร้าหมอง
เฝ้าคิดถึงคนที่รักน้ำตานอง....
สุดจะหมองน้องนางนั้นหายไป
9 ปีผ่านในชีวิตมิพานพบ
ชีวิตจบลงตั้งนานไม่ยอมตื่น
แต่วันนี้ก็จบพบวันคืน........
10 ปีเลื่อนมาพอดีไม่มีเธอ..
วันนี้ครบ 10 ปี ที่เราจาก
คนรักมากของฉันนั้นอยู่ไหน
อยากจะติดต่อไปกลัวหัวใจ.
มันหมองไหม้อีกครั้งก็จำทน
ขอให้น้องโชคดีและมีสุข
ขอความทุกข์อย่างใกล้ให้หน่ายหนี
คนที่รักจากไปไร้ปรานี.......
ขอให้น้องโชคดีวันวิวาห์....
......................................................
กลอนบนนี้ได้แต่งไว้ เมื่อ 2 ปีที่แล้ว
10 ปี หลังจากที่ผ่านช่วงวัยเด็กมา
รักครั้งของเด็กชาย คนหนึ่ง
หน้าส่วนตัว
1110
