ฟ้าสีหม่น...เหมือนคนเหงา เมฆสีเทาดูเหนื่อยล้า กลายเป็นฝนหล่นลงมา คล้ายนำตาจากหัวใจ ม่านน้ำฝนบังน้ำตา คนอ่อนล้าซึ่งอ่อนไหว เมื่อคนรักอยู่ห่างไกล น้ำตาไหล...คล้ายฝนริน
ที่นี่ดาวสวยฟ้าใส หอมกรุ่นกลิ่นไอป่าเขา สายลมโชยอ่อนบางเบา พัดเอาความทุกข์ผ่อนคลาย ขอบคุณสายลมที่ไหวพริ้ว พัดปลิวความทุกข์สลาย ความหวังความฝันกลับกลาย เศร้าหมองหม่นหายตามกาล ดาวสวยฟ้าใสใจสว่าง นำทางหัวใจสู่ประสาน ก่อเกิดกำเนิดตำนาน เล่าขานความฝันผองเรา
หน้าส่วนตัว
397
