23 พฤษภาคม 2554 13:38 น.
คนเดียวกัน
...ความทรงจำคำนี้มีความหมาย
เมื่อเดียวดายโดดเดี่ยวแสนเปลี่ยวเหงา
หวนคิดถึงวันสดใสในวัยเยาว์
พอบรรเทาอ้างว้างให้จางไป
ความทรงจำคำนี้มีคุณค่า
แม้เวลาผันผ่านนานเพียงไหน
หวนคิดถึงวันเก่าเมื่อเยาว์วัย
สุขสดใสกลับคืนฟื้นกำลัง
ฉันอยู่ด้วยแรงใจที่ใฝ่ถึง
ชีวิตจึงอยู่ได้ด้วยใจหวัง
วันที่ทุกข์ถาโถมโหมกำลัง
ฉันก็ยังมีคำเคยปลอบใจ
ที่ฉันสู่ฝ่าฟันจนวันนี้
เพราะยังมีเธออยู่เธอรู้ไหม
ไม่ว่าเธอวันนี้อยู่ที่ใด
โปรดจงรู้ว่าใจคิดถึงเธอ
ความทรงจำคำนี้มีความหมาย
ช่วยให้ทุกข์ผ่อนคลายได้เสมอ
แม้วันนี้มิได้พบประสบเจอ
แต่จะไม่ลืมเธอตราบนิรันดร์
29 เมษายน 2554 20:46 น.
คนเดียวกัน
...ยังต้องเขียนบทกวีอีกกี่บท
เพื่อจะลดทุกข์โศกให้โลกสวย
ยังต้องคิดกี่คำมาอำนวย
เพื่อจะช่วยโลกนี้ให้ดีงาม
พิบัติภัยมากมายทำลายโลก
ให้ทุกข์โศกท่วมท้นจนล้นหลาม
ยิ่งมนุษย์ลดธรรมยิ่งต่ำทราม
ทั่วเขตคามนามโลกต้องโศกตรม
อีกกี่บทประพันธ์จะสรรค์สร้าง
ชี้แนวทางแห่งธรรมให้งามสม
ให้ผู้คนมิสิ้นหวังในสังคม
เร่งเพาะบ่มคุณธรรมประจำใจ
สามัคคีร่วมมือรื้อความคิด
ร่วมดวงจิตแน่วแน่ร่วมแก้ไข
ฉันเคยเขียนกลอนรักจะพักไป
จะเขียนให้สร้างสรรค์ปันความดี
ยามที่โลกร้อนดั่งจะพังไหม้
ขอฝากกลอนนี้ไปในวิถี
เผิ่อจะช่วยเยียวยาประสามี
ต่อชีวีโลกได้อีกหลายวัน
14 เมษายน 2554 14:13 น.
คนเดียวกัน
ได้มาเล่นสงกรานต์จึงพานพบ
คนที่ลบความเหงาเศร้าโศกศัลย์
เรานำแป้งนั้นมาป้ายหน้ากัน
แก้มเธอนั้นใสนิ่มอิ่มน้ำนวล
ฉันนั้นแสนยินดีเป็นที่สุด
ที่ฟ้าหยุดเรานั้นมิผันผวน
ให้เราเล่นน้ำกันใจรัญจวน
จึงรบกวนขอเบอร์เธอคนดี
ขอขอบใจที่เธอให้เบอร์มา
แต่น้ำตาต้องหยดหมดศักดิ์ศรี
เบอร์ของเธอใช่ว่าจะไม่ดี
แค่มันเป็นเบอร์ที่รองเท้าเอง
8 เมษายน 2554 14:08 น.
คนเดียวกัน
ไม่เคยจะคิดจะยุติรัก
ผิวหนักกมลมาน
วันวันก็ทุกข์และทรมาน
มนปานสลายลง
ทำงานก็คอยสติจะหลุด
จะสะดุดมิมั่นคง
พูดคุยกะใครเงอะงะและงง
บ่มิตรงกระบวนความ
คิดถึงอนงค์ตละตลอด
กะจะออดจะอ้อนตาม
ไฟรักก็คอยปะทุและลาม
ละจะห้ามสิฉันใด
โฉมยงค์ก็คงบ่มิจะรู้
และจะดูจะเห็นใจ
แต่งฉันท์ก็เป็นดุจอะไร
บ่มิได้กระร่องรอย
แม้ใจจะแสนจะทุรยิ่ง
ก็เพราะสิ่งมิอาจสอย
ยอมทุกข์ระทมเพราะมนคอย
ดนุน้อย ณ แดนไกล
23 มีนาคม 2554 20:56 น.
คนเดียวกัน
...เพราะเธอมีความรักที่มากล้น
ผมเป็นคนเดินดินแทบสิ้นหวัง
ได้มีเธอผ่อนทุกข์ปลุกพลัง
พอให้ยังหยัดยืนฝืนสู้ทน
ใช้ชีวิตผิดพลาดมิอาจแก้
ก็ย่ำแย่หัวใจให้สันสน
เธอคือแสงสว่างกลางกมล
ฝ่าพายุห่าฝนจนเริ่มซา
หากจะเปรียบมัจฉาปลารักน้ำ
ที่เย็นฉ่ำสุขสันต์แสนหรรษา
ระเริงจิตลุ่มหลงในคงคา
มธุรสวาจาสารพัน
อยากจะรักเธอตลอดแม่ยอดชู้
แม้จะรู้อาจเป็นเช่นเพียงฝัน
อยากให้รู้ว่าเป็นห่วงนะจวงจันทร์
เพราะเธอนั้นคือความหวังที่ยังคอย
หน้าส่วนตัว
2596
