ห้องเรียนที่เศร้าที่สุดบนโลกสี่เหลี่ยม

คนเขียนเรื่อง

ช่วงเวลาแห่งละติกาลเข้ามาเคาะประตูหน้าบ้านอย่างใจเย็นเด็กหนุ่มตาโตสูงเพียว
ออกมาตอนรับด้วยสีหน้าแจ่มใสเขาทั้งสองต่างพากันเดินรัดเรอะเลียบชาดหาด ทะเลฟั่งอ่าวไทยเดินได้สักระยะหนึ่งเด็กหนุ่มก็หยุดและยืนเพื่อประจันหน้ากับทะเลสีดำอันกว้างใหญ่ดูหน้ากลัว   ลมทะเลปะทะกับเส้นผมของเขาทำให้เห็นน่าของเด็กหนุ่มชัดขึ้นสีหน้าของเขาในขณะนั้นทำให้สายลมรู้ได้ทันทีว่าห้องเรียนนี้ไม่ได้มีแต่เข้าและทะเลที่เศร้าเพียงเท่านั้นลำธารเล็กๆที่มีต้นกำเนิดจากดวงตากลมซึ่งหลายคนไม่พึงอยากประสบนักค่อยๆไหลเอื่อยๆเหมือนจะไม่มีวันหยุดรอบๆห้องเรียนเล็กๆห้องนั้นดูเหมือนจะไม่มีใครส่งเสียงดังแม้เล็กน้อยคงจะมีแต่เสียงสะอื้นของทะเลและเด็กหนุ่มเพียงเท่านั้นและเมื่อเวลาผ่านไปรวม3นาทีทุกสิ่งทุกอย่างก็ยุติเด็กหนุ่มค่อยๆบันจงถอดรองเท้าผ้าใบยี้ห้อดังและเดินลงทะเลอย่างเงียบๆเหมือนว่าทุกสิ่งทุกอย่างบนโลนี้หยุดนิ่งชั่วระยะเวลาสั้นๆร่างกายของเขาก็หายไปกับทะเลสีดำที่ดูหน้ากลัวโดยเดียวดาย..
เคยมีคนกล่าวไว้ว่า ความตายอาจจะเป็นคนหนทางที่ดีที่สุดของการอยู่บนโลกใบนี้