หน้าส่วนตัว
น้ำค้างพรม ลมโชย โบกสบัด
วังเวงชัฏ พงศ์ไพร เขตไพรสนต์
ดาวระยิบ ขอบฟ้า อุราดล
ดั่งมีมนต์ ดลใจ ในราตรี
กลิ่นแก้วกรุ่น โชยมา พาผสม
ฤดีตรม ขมเศร้า น้าววิถี
เหมือนมีดปัก อกพลัน หวั่นชีวี
เจ็บคราวนี้ สุดระบม ตรมอุรา
ความเงียบซัด พัดใจ ลอยไปแล้ว
โอ้น้องแก้ว แว่วเสียง สำเนียงหา
เจ้าอยู่ไหน ยังจำได้ ให้สัญญา
รอพี่ยา เคียงคู่ มาอยู่ครอง
จากวันนั้น ถึงวันนี้ หลายปีแล้ว
คงคลาดแคล้ว ขาดกัน ฝันหม่นหมอง
ฤาเจ้ามี เพื่อนไหม่ สมใจปอง
ลืมเราสอง เคยฝากใจ ให้สัญญา.....
1313
