7 มีนาคม 2553 20:30 น.
ลานเทวา
ระโหยล้ากลางลมหนาว คืนดาวรุ่ง
คล้อยเดือนคว่ำคมำทุ่ง เรไรร่าน
พญาโศกวิโยคไหว อาลัยกาล
วังเวงแว่วอยู่เนิ่นนาน ห้วงอาวรณ์
ยามมอดแสงตะเกียง สิ้นเสียงป่า
เหมือนดับแล้วซึ่งศรัทธา ครั้งเก่าก่อน
สิ้นไปถึงคุณความดี ศรีนาคร
เงียบสลดทุกบทตอน อันเป็นไป
เมื่อคนดีมันล้มเหลว
คนห่าเหวกลับโอ่อ่า อย่างสาไถย
จึงมืดบอดทุกหย่อมหญ้า ประชาไทย
หันพึ่งใครก็ระยำ ก็ต่ำช้า
กี่ร่องรอยเลอะเทอะ รกเปอะเปื้อน
หลายหนเราเผาเรือน หนีเข้าป่า
ฝากบทเรียนเขียนย้ำเตือน เดือนตุลา
ด้วยน้ำตาด้วยชีวิต หลงทิศทาง
แลไม่เห็นใดวาง เป็นทางทิศ
ยังแต่ความมืดมิด จนเคว้งคว้าง
ไม่ทันความโง่เขลา จะเบาบาง
คุณความดีก็เลือนจาง ไปเสียสิ้น
จึงได้แต่เทิดคนทราม ให้ความชอบ
เป็นไปตามระบอบ ใคร่ถวิล
คนมั่งมีจะโอ่อ่า การหากิน
คนจนย่ำติดดิน เร่รับใช้
จึงชีวิตขายค้า ค่าชีวิต
สารทิศเราต่างเห็น เงินเป็นใหญ่
ค่าของคนอยู่ที่ คนของใคร
คุณความดีช่างประไร สังคมนี้
ระโหยล้ากลางลมหนาว คืนดาวรุ่ง
รอแสงฝันตะวันพรุ่ง ส่องวิถี
ค่านิยมยุคสมัย กระไรมี
เทิดเอาแต่คนอัปรีย์ ยกบูชา
…………………………
โดยคำ ลานเทวา
6 มีนาคม 2553 08:44 น.
ลานเทวา
๑
นับแรม ไม่ทันรุ่ง
เชี่ยวลมคว้าง ล้างทุ่ง ป่าช้าผี
เคลื่อนแต่ยาม สามตา ฤกษ์นาที
ร้อนดาวเมือง ราวี ห้วงสัญจร
ลุเหยียบยั่นจัญไร แก้ไม่ตก
ลักขนาลามก บ่งสังหรณ์
ประทุทรามลามรัน ทุกสันดอน
เร้ามรรคานาคร โดยแรงไฟ
พุทธศักราช ๒๕๕๓ .
ครุ่นเป็นตายนิยาม ยุคสมัย
แรมจักล่วงกรรมวิบาก บนซากใด
มิพอไทยเข่นไทย มรณา
เมื่อความชั่วสารพัด เริ่มชัดเจน
จากโทรมซากกากเดน อนาถา
ยึดเอาความมั่งมี เหนือชีวา
เทิดสำคัญบัญชา วิบัติทราม
ทรชนเดนตาย ขายชีวิต
ปัญญาชนสิ้นคิด ค่าล้นหลาม
เถื่อนทะโมนโจรไพร ยิ่งใหญ่นาม
เล่นข่มขู่คุกคาม คุณธรรม
บ้างละเลงเพลงศาสตร์ วิวาทก่อ
ข้ามหัวหลักหัวตอ สิ้นสูงต่ำ
ยัดเยียดทรามไปทั่ว ไม่กลัวกรรม
บ้างโกหกพกระยำ สันดานกา
ปะทุเชื้อกระสันต์ บรรณภพ
สืบตีนย่ำซากศพ แสวงหา
อำนาจ ทรัพย์สิน เงินตรา
สนองใคร่มรคา ชีวิต
นับแรม ไม่ทันรุ่ง
แสงอัปรีย์ผีพุ่ง วิปริต
อุบาทว์โทษบอดบ้า สารทิศ
สมสู่ ความสิ้นคิด กร้าวลำพอง
๒
จนลุแจ้ง ไม่ทันเพล
จีวรเณรแดงคาว กร้าวผยอง
กำแพงวัดผลัด เพี้ยน เปลี่ยนครรลอง
สิ้นเหลืองทององค์อร่าม เคยงามตา
วิทยุชุมชน เสียงก่นกล่าว
ปลุกเจ้าเถรประเคนข่าว คุตัณหา
ย่ำสะพายยามแดง ตะแบงมา
บอกสีกาอีกหน บนเวที
ฉาวไม่พอ บุญข้าวของชาวบ้าน
อวดสวรรค์สันดาน พระกระหรี่
ขายสิ้นศีลสิ้นธรรม ให้ย่ำยี
แลกอยู่ดีกินดี ปาวปาวโลก
เหวย เหวย สัปดน พลไพร่
อ้ายอีมันจัญไร อุปโลกน์
เหนือท้าวเทพเทวา ชะตาโชค
กองสินทรัพย์บริโภค ความเขลาคน
ให้รุ่มร้อนแผ่นดิน สิ้นกองทัพ
ทหารเลวคุยคับ ไปทุกหน
ทำล้อเล่น เข่นฆ่าประชาชน
โดยสินบน ต่ำช้ามหาโจร
เข้าก่อกวนชวนรบ ไม่คบค้า
เครียดคิ้วตาแต่งตัว ใส่หัวโขน
ประกาศศึกสะเทือน เถื่อนทะโมน
ทั้งเสียงโฟนฯ เสียงฝาก เสียงขาก ถุย !
๓
ล่วงเพล ไม่ทันพลบ
คิดถึงความสงบ ท่ามเพลงขลุ่ย
สหายมิตรล่วงเลย เคยพูดคุย
บัดสิลุย มวยวางเพราะต่างสี
ให้เพี้ยนแผกโดยละม่อม ทุกหย่อมหญ้า
รัฐบาลไร้ราคา ทำหน้าที่
ไปเข้าทางเข้าหน คนอัปรีย์
จนผิดเถรเณรชี เลือกแบ่งข้าง
ข่าวไม่เว้นจริงแท้ แต่ละวัน
คอยปลุกป่วนสารพัน ให้แตกต่าง
มาตรฐานมึงกู นอกลู่นอกทาง
ยังเอาวางเอาวัด อย่างบัดซบ
ใคร่กำแหงแรงทรามลามถึงฟ้า
สิ้นมรรคาแผ่นดิน สิ้นสงบ
เพียงเพราะเงินตัวเดียว ให้เทียวทบ
สั่งสู้รบสั่งฆ่า บ้าบ้าบอบอ
นับแรมไม่ทันรุ่ง
นับเพลพรุ่งยันพลบ นับศพต่อ
นับไม่สิ้นยะถา ตั้งตารอ
สุขสงบใดจะทาบทอ ผืนแผ่นดิน
ตราบคนชั่ว ยังระเล่นเป็นคนชั่ว
ตราบความเขลาเมามัว ยังไม่สิ้น
ล่วงสิ่งหวัง กังวล ในมลทิน
นับไปเถิดความคุ้นชิน อันเลวทราม
___________________
โดยคำ ลานเทวา
6 มีนาคม 2553 08:33 น.
ลานเทวา
ไม่จำเป็นหรอกชนชั้น การปกครอง
ทุกชีวิตมีครรลอง ตั้งอยู่ได้
ไม่จำเป็นหรอกศาสนา ศาสดา ใด
ทุกชีวิตมีหัวใจ เช่นคัมภีร์
ไม่จำเป็นหรอก แผ่นดินถิ่นสัญชาติ
ทุกชีวิตล้วนเป็นญาติ แม้ต่างสี
ไม่จำเป็นหรอก บาปบุญคุณความดี
ทุกชีวิตล้วนมีธรรมดา สามัญ
ไม่จำเป็นหรอก ยศถาบรรดาศักดิ์
ทุกชีวิตต่างรู้จัก ความจริง ฝัน
ไม่จำเป็นหรอก ระบอบระบบ สถาบัน
ทุกชีวิตล้วนสำคัญ ใครเป็นใคร
ไม่จำเป็นหรอก ทรัพย์สินเงินตรา
ทุกชีวิตเกิดมา รู้ยาใส้
มันจำเป็นหรือมรรคาประชาธิปไตย
เมื่อทุกชีวิตยิ่งใหญ่ ไม่ต่างกัน
ไม่จำเป็นหรอก ไม่จำเป็น
เมื่อทุกชีวิตล้วนเห็น ความผกผัน
โลกมันมีความเขลา ไม่เท่าทัน
เถอะ ปล่อยมัน ไปคุ้นชินไปดิ้นรน
กว่าเราจะตื่น จากความโง่
ปลดเปลื้องโซ่พันธนาการ เพื่อผ่านพ้น
ไปบอกเล่าความเห็น ความเป็นคน
จากสิ่งย้อมปลอมปน มรคา
กี่เผ่าพันธุ์ ทิ้งซากเป็นรากเหง้า
กี่ตำนานบอกเล่า เป็นภาษา
กี่เรียกร้อง กี่ต่อต้าน กาลเวลา
ทุกสิ่งเพียงผ่านพา ไม่จำเป็น
……………………...
โดยคำ ลานเทวา
5 มีนาคม 2553 13:03 น.
ลานเทวา
ตั้งเค้ามาแต่ไหน ก็ไม่รู้
ผ่านเผินความเป็นอยู่ เหมือนหลับไหล
สะดุ้งเห็นอีกหน เหมือนรนไฟ
ร้อนแผ่นดินผ่านไป วันเดือนปี
เริ่มบนความเพี้ยนแผก หลงแตกต่าง
เป็นสองฟากแบ่งระหว่าง สองเฉดสี
แยกไม่ออกไปทั่ว แล้วชั่วดี
เพราะมาตรฐานกูมึงมี ความต่างกัน
ต่างความเขลาเอาวาง อ้างหยิบยก
มาตรฐานแบ่งนรก แบ่งสวรรค์
ก็ไม่รู้มาตรฐาน อะไรของมัน
เสียงปาวปาวอยู่ทุกวัน ไม่พอใจ
เห็นพร่ำเพรียกเรียกร้อง ไปทุกหน
เฮ้ย มาตรฐานความเป็นคน เอ็งมีไหม ?
ก่อนจะเรียกร้องมาตรฐาน อะไร
มาตรฐานสำนึกภายใน ยังไม่มี
เอาอะไรไหนตรง มาบ่งวัด
มาตรฐานกำหนัด ไม่เป็นที่
ความพึงใจไหนมอบ คำตอบที
ก่อนมาตรฐานอัปรีย์ จะครองเมือง
หรือ มาตรฐานมารดาสู
มันสมสู่กับผลประโยชน์ ไปทุกเรื่อง
ไม่สมใจพระเดชพระคุณ ก็ขุ่นเคือง
อ้างโง่เขลาเปล่าเปลือง มาตรฐาน... !!!
……………………
โดยคำ ลานเทวา
5 มีนาคม 2553 11:23 น.
ลานเทวา
ความตาย ของใครเล่า
สายลมเศร้าแผ่วโบย ระโหยหา
ความรู้สึกลึกซ่อน สะท้อนพา
ล่วงแววตาเหม่อคว้าง อ้างว้างนัย
รอยชีวิตยังไม่เห็น เป็นชีวิต
สารทิศยังไม่แจ้ง หนแห่งไหน
ซึ้งนั้นอาจยังไม่ซึ้ง ถึงลมใจ
อุ่นอ้อมแห่งวันวัย กระไรรู้
ยังมิทันเอยทัก ความรัก โลก
ก็สบโศกรันทด ให้อดสู
สิ้นสายลมกำหนัด พรายพัดพรู
ทุกอณูให้ปวดร้าว หนาววิญญาณ
สืบระยะสั้นสั้น ของฝันร้าย
ในเนิ่นเห็นเป็นตาย ที่พ้นผ่าน
สิ่งบางสิ่งกลับวายวอด ตลอดกาล
นานเท่านานในพลั้งพลาด ลึกบาดแผล
รอวันพรุ่งรุ่งแจ้ง ตกแต่งโลก
เธอจะลบรอยโศก ใดตามแต่
เศร้าวิญญาณผ่านเปลี่ยว ไร้เหลียวแล
ในรอนร้าวดวงแด กรุ่นระทม
ความตาย ของใครเล่า
โอบกอดเจ้าในค่ำคืน อันขื่นขม
ฝากวิญญาณเดียวดาย กับสายลม
ให้ตรอมตรมอยู่เช่นนั้น นิรันดร
………………………
โดยคำ ลานเทวา
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟลานเทวา
หน้าส่วนตัว
1437
