1 กรกฎาคม 2553 15:13 น.
ลานเทวา
นี่เราเดินมาถึงไหน กันแล้วนี่
เหลียวหลังแลแต่ละที ล้วนเลนหล่ม
หลายทางแยกผ่านตา ก็อาจม
เราต้องงมทางไป ถึงไหนกัน
ดูก่อน ท่านผู้เจริญ
ทางที่ท่านนำเดิน สู่สวรรค์
ฤานรกหมกไหม้ ประลัยกัลป์
หลายคนตามไม่ทัน แรงอ่อนล้า
นี่เราเดินกันมาก็นานแล้ว
ผ่านหนแนวเคยแสวง เกินแรงฝ่า
กร้านลมแดดแต่วัยน้อย คล้อยชรา
สืบทางค้นด้นมา กระไรพบ
คิดว่าเราหลงทาง กันบ้างไหม
ที่มาไกลลิบลับ เนิ่นนับศพ
ทั้งรู้สึกสับสน ท้นทวนทบ
แต่จุดหมายเลือนลบ มองไม่เห็น
นี่เราเดินมาถึงไหน กันแล้วนี่
นับเวลานาที ร้าวคุเข่น
ข่มหัวใจระงับเงียบ ในเยียบเย็น
สู่ความเป็น ความตาย ไหนปลายทาง ?
..................................
โดยคำ ลานเทวา
16 มิถุนายน 2553 11:13 น.
ลานเทวา
เฮ้ย เฮ้ย เอ็งเข้าใจไหม
ปรัชญาโลกละไม บรรลัยจักร
ข้ากวีพลีคำ บ่งย้ำนัก
ดอกไม้งาม ความรัก จักรวาล
ดวงดาวข้าเจิดแจ้ง ทุกแหล่งใจ
ดวงตาข้าซุกนัยน์ โลกุตรสถาน
ห้วงฝันข้าลิบลิบ อยู่นิพพาน
โลกข้าปั้นโดยสันดาน แลตัณหา
เข้าใจไหมเล่าเอ็ง เข้าใจไหม
ศาสตร์และศิลป์ที่หัวใจ ปรารถนา
โลกมันมีสารพัด นัยปรัชญา
ทั้งสูงล้ำทั้งต่ำช้า พอพอกัน
ที่ต่ำช้าก็ฆ่าเข่น เห็นไหมข่าว
ที่สูงส่งก็ดาว ไทยคมนั่น
ชีวิตเฟื่องเรื่องราว สารพัน
เมื่อไรเอ็งตามไม่ทัน ก็บรรลัย
สูงส่งข้าเดียวดาย หลายรู้สึก
สุดแต่เอ็งจะลึก ผลึกไหน
สุดแต่เอ็งจะโง่เขลา หรือเข้าใจ
ปรัชญาโลกละไม บ้าบ้าบอบอ
..............................
โดยคำ ลานเทวา
10 มิถุนายน 2553 10:55 น.
ลานเทวา
จบเสียทีชีวา ที่อาภัพ
สู่สิ้นดับเวทนา ชะตาฝัน
ชีวิตนี้ต่ำช้า เกินสามัญ
จบเสียที่คืนวัน สิ้นเยื่อใย
สิ้นสุดแล้วสุขโศก โชคชะตา
ปลดเปลื้องผ่านกาลเวลา อันสิ้นไร้
เลือนรอยล่วงหนาวร้อน สัญจรใจ
สู่ ดิน น้ำ ลม ไฟ นิรันดร
ปรารถนา ข้าดับสิ้น
ดับทุกภาพแหว่งวิ่น ในเวิ้งว่อน
ทุกอารมณ์หลืบผา แลนาคร
ดับทุกท่วงสัญจร รติกาล
ลับด้วยลมสุดท้าย ที่หน่ายเบื่อ
ขอสิ้นเชื้อสิ้นหน ให้พ้นผ่าน
บนเส้นทางขื่นร้าว อันยาวนาน
หมดสิ้นแล้วแรงซมซาน วิญญาณร้าย
ลืมเสียเถิดขวัญเจ้า ความเศร้าโศก
กระไรโลกเหลียวแล ผู้แพ้พ่าย
ปล่อยทุกสิ่งเพียงเงา อันเปล่าดาย
เหมือคำลาสุดท้าย ที่เอ่ยคำ
............................
โดยคำ ลานเทวา
8 มิถุนายน 2553 23:12 น.
ลานเทวา
สัตว์อาศัยอยู่ป่า ประสาสัตว์
ด่านเถื่อนพงดงชัฎ สัตว์อาศัย
ป่าคอนกรีตคนอยู่ ก็อยู่ไป
อาณาเขตของใคร ย่อมใครรู้
ความต้องการของสัตว์ คือดงป่า
ใช่ถนนรถรา ที่แล่นสู่
ใช่คอนเสิร์ตใช่เสียงเพลง ใช่คนดู
นั่นมันความต้องการสู ไอ้ผู้คน
สัตว์อยู่ป่าคนอยู่เมือง เรื่องชีวิต
ใช่ถูกผิดบังตา ไอ้หน้าขน
ความเจริญรุกร้าย อยู่รายรน
สัปดนใครรุกป่า หน้าไม่อาย
ไปแย่งสัตว์กินอยู่ อดสูสัตว์
สันดานคนสารพัด ที่ฉิบหาย
สนองทรามแห่งยุค สุขสบาย
สัตว์จะเป็นจะตาย ช่างหัวมัน
ช่างมันเถอะ พณฯทั่น นั่นไอ้สัตว์
ถนนตัดรีสอร์ท ตลอดนั่น
ดินแปลงโน้นแปลงนี้ ยึดตีปัน
เราก็สัตว์เหมือนกัน รุกเข้าไป
………………………
โดยคำ ลานเทวา
8 มิถุนายน 2553 10:26 น.
ลานเทวา
เหงา เหงา ก็เข้ามาหา
ในบางวันบางเวลา ที่เหงาเหงา
มีบทกลอนเธอฉัน คอยบรรเทา
พอลืมโศกลืมเศร้า ในบางครา
ยังมีความอบอุ่นอยู่ที่นี่
ในทุกทุกนาที ที่ค้นหา
ในทุกทุกถ้อยพร่ำ รำพันพา
ในทุกทุกเวลา ที่เปลี่ยวใจ
มีความหมายทายทัก ทุกอักษร
คล้ายห่วงหาอาทร ยามอ่อนไหว
มิตรภาพที่เห็นยังเป็นไป
แม้จะไกลแสนไกล เหมือนใกล้ชิด
ทุกท่วงบทงดงาม ด้วยความรัก
สื่อภาษาทอทัก ไมตรีจิต
ทุกเบื้องงามไหววาด ดังญาติมิตร
สร้างสื่อสรรค์สารทิศ งามโดยคำ
เหงา เหงา ก็เข้ามาหา
สรรพบทภาษา อันดื่มด่ำ
เถิด เปลื้องอารมณ์เดียวดาย ออกร่ายรำ
เริงบทร้อยลำนำ คีตกานท์
…………………..
โดยคำ ลานเทวา
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟลานเทวา
หน้าส่วนตัว
1260
