21 กรกฎาคม 2553 11:42 น.
ลานเทวา
เธอยังเศร้าอยู่ในรอยยิ้มของกาลเวลา
หยาดน้ำตายังแปดเปื้อนบนเรือนแก้ม
เธอหม่นโศกอยู่กับฝันคืนจันทร์แรม
เย็นสายลมไล้แซมความเหน็บหนาว
เธอเฝ้าเก็บความหวังมาเรียงร้อย
เดียวดายอยู่กับร่องรอยอันมิอาจกล่าว
ล่วงผันผ่านชีวิตและเรื่องราว
ณ ค่ำคืนที่แสงดาวหลับไหล
ยามนั้น
เธอหลับตาฝันถึงโลกใหม่
โลกแห่งสันติภาพสันติธรรมอำไพ
โลกที่ใครใครปรารถนา
ฉันเอาความรักมอบมาปลอบปลุก
ให้ชีวิตเธอหวังซึ่งสุขแสวงหา
ซับเถอะรอยช้ำรอยน้ำตา
แม้นจักต้องตื่นมาอย่างปวดร้าว
-----------------------------------------
โดยคำ ลานเทวา
21 กรกฎาคม 2553 09:31 น.
ลานเทวา
ดอกไม้งามจักเบ่งบานอย่างหาญกล้า
ท่ามร้อนแดดแผดท้าหรือหวาดไหว
ท่ามลมฝนโหมกระหน่ำช้ำกลีบใบ
ยังชูเชิดบรรเจิดในความงดงาม
กี่หนทางความสำเร็จบำเหน็จฝัน
เราฝ่าฟันทุกข์ยากแลขวากหนาม
กี่ภายหนมรรคาพยายาม
ไปสู่ความหมายมุ่งจรุงจินต์
ก็มีบ้างน้ำตาคราพ่ายแพ้
ความอ่อนแอ หัวใจยังไม่สิ้น
แต่รอยยิ้มละมุนอันคุ้นชิน
ยังมีมอบปลอบชีวินยามท้อทน
ชัยชนะอันยิ่งใหญ่
เกิดแต่ใจอันชอบประกอบผล
เกิดแต่ความบากบั่น มุ่งมั่นตน
เกิดแต่คนผู้กล้าแลท้าทาย
ดอกไม้งามจักเบ่งบานอย่างหาญกล้า
สืบไสวในคุณค่าและความหมาย
ชีวิตหนึ่งใช่อยู่แค่ เกิดแก่เจ็บตาย
โลกมีอะไรมากมาย ให้ค้นคิด
..........................
โดยคำ ลานเทวา
19 กรกฎาคม 2553 20:46 น.
ลานเทวา
ขณะรถเมล์จอด
สายตามันเล็ดลอดหาสิ่งหมาย
หญิงชราล่วงกาลมาปานตาย
นั่งโยกส่ายตัวแกว่งตามแรงรถ
แลตะกร้ากลางเก่ากลางใหม่
สัมภาระยายใส่มาเกือบหมด
ทั้งหยูกยาเงินทองกล่องข้าวคด
สายตาหนึ่งเฝ้าจับจดมิระแวง
กี่ป้ายผ่านเวลาว่านานอยู่
คนก็ดูแน่นขนัดรถกวัดแกว่ง
ความชั่วร้ายของเจ้าหนุ่มซุ่มแสดง
ค่อยค่อยแฝงร่างเหยียดเข้าเบียดมา
ได้จังหวะอันดิบดี
ไวปานลิงอัปรีย์ล้วงตะกร้า
กระเป๋าเงินใบนั้นก็พลันลา
ไปสู่มือไอ้ขี้ยาคนนั้น
ยายยังคงสัปหงก
นั่งคอพับคอตกอยู่กับฝัน
ตะกร้ามีแต่ข้าวกับยาสารพัน
ป้ายหน้าตื่นทันลงโรงพยาบาล
งันงันงกย่างย้ายตายแล้วกู
เงินที่กู้จ่ายค่ายาค่าอาหาร
ล่วงมิถึงครึ่งวันอันตรธาน
หวังใครเอื้อเจือจารละคราวนี้
.....................
โดยคำ ลานเทวา
7 กรกฎาคม 2553 11:47 น.
ลานเทวา
กี่รอยย่ำซ้ำรอย ผ่านคล้อยเคลื่อน
แล้วปีเดือนก็เลื่อนคล้อย ย้ำรอยเก่า
งามแต่ฝันเจิดแฝง พรางแสงเงา
หลอกลวงเราเขาเธอ พล่านเพ้อไป
ด้วยคุณค่าความหมาย หลายรู้สึก
ผ่านผลึกตะกอน ความอ่อนไหว
เป็นทุกข์สุขโศกเหงา ความเข้าใจ
ทบท้นฝันวันวัย มรคา
นับไม่สิ้นในหักเห วเนจร
ทรามระยำตำบอน แห่งตัณหา
สืบนัยหนค้นเห็น ความเป็นมา
ลวงโลกเร้นชีวา ชะตากรรม
ล่วงกำเนิด ฤากำหนด
แต่ละเบื้องแต่ละบท พลิกสูงต่ำ
ชั่วพริบตาความตาย ก็ร่ายรำ
กว่ารู้พร้อมน้อมนำ มิอาจแจ้ง
เจริญพร !
วิถีอันสัญจร ต่างแสวง
ค้นธรรมใดไหนนำ การสำแดง
ชีวิตพร้อมหรือจะเปลี่ยนแปลง ไปสู่ธรรม
..........................
โดย คำ ลานเทวา
6 กรกฎาคม 2553 23:37 น.
ลานเทวา
...ทะเลกาม...
( ๑ )
ไกลโพ้นแห่งมหานที
เรือแก่นจันทร์ดั้นวารีระล่องฝ่า
มรสุมกร้าวแฝงแรงมนต์ตรา
ให้เชี่ยวเร้าโดยกามา ชวนภิรมย์
ลิบลิบแลคลื่นหยอกฝั่งดอกโมก
เคลื่อนรอยโศกรอยเศร้ารุมเร้าข่ม
เดียวดายฝ่าห้วงฝันอันตรอมตรม
ล่องทะเลอารมณ์ ข้ามคืนวัน
วับวับเพียงตะเกียงดาวพราวแสงเรื่อ
เจ้าล่องเรือมาจากฝากไหนนั่น
แลบรรทุกใดมาสารพัน
จะนำมาแบ่งปันหรือขายค้า
( ๒ )
ในลำเรือตัณหาข้าบรรทุก
อุปกรณ์แห่งสุขแสวงหา
ระล่องเร่กลางทะเลแห่งมายา
หมายล่วงมาถึงถิ่นแผ่นดินทอง
มาเถิดท่านผู้นิยมผู้ชมชอบ
ความภิรมย์จักนอบใคร่สนอง
เร่เข้ามาเถิดมาจับแลมาจอง
ในสิ่งปองสิ่งหมายอันรายเรียง
นั่นก็ดีนี่ก็งามตามแต่เลือก
กระสันต์เสือกแห่งใจหรือไหวเลี่ยง
ห้วงราตรีดั่งมนต์ดำร่ายจำเรียง
ทุกสิ่งเพียงผ่านแสวงโดยแรงใจ
ในลำเรือตัณหาข้าบรรทุก
อุปกรณ์แห่งความสุขและความใคร่
อวิชชาลำพองกองนั้นไง
เลือกเอาไปเถอะนายขายไม่แพง
แม้นเลือกได้สมใจจักไปต่อ
มีคนรอมากมายสุดปลายแสง
ด้วยสินค้าเลิศล้ำการสำแดง
คนต่างแย่งจับจองสนองพา
( ๓ )
ไกลโพ้นแห่งมหานที
เรือแก่นจันทร์ดั้นวารีระล่องฝ่า
ไร้จุดหมายปลายฝันจากมรรคา
เขาบรรทุกอวิชชามาเต็มลำ
ช้าก่อนจะขึ้นท่าวานิชหนุ่ม
จะหลงลุ่มใดปลื้มใจดื่มด่ำ
ณ ฟากฝั่งแห่งนี้มีแต่ธรรม
คอยชี้นำชาวชนในหนทาง
สินค้าเจ้าเรามิปอง .. !
เพราะครรลองแห่งธรรมเรานำสร้าง
ผิดแต่เจ้าผู้เร่ลอยมิปล่อยวาง
เถอะอัปปางเมื่อไรคงได้รู้
จงไปเถิดท่านพ่อค้า
ชนมืดบอดในชีวาคงรออยู่
ท่ามทะเลมายาไร้ตาดู
ทิศทางผู้ลุ่มหลงคงอีกไกล
........................
โดยคำ ลานเทวา
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟลานเทวา
หน้าส่วนตัว
2109
