27 สิงหาคม 2551 15:33 น.
คนมาทีหลัง........
หญิงชั่วร้ายกับชายแสนดี
อย่าทำให้รักเดี๋ยวมันหลงเดี๋ยวมันรัก.............เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ของเต้ดังขึ้น เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูแล้วคิดในใจว่า "ใครวะโทรมาเบอร์ไม่คุ้น" พอเขารับสายก็รู้สึกแปลกใจมากเพราะเสียงที่ได้ยินจากเครื่องโทรศัพท์ที่ดังมาว่า..."ใช่เต้เปล่าคะ..เราจานะที่เคยให้เบอร์ไปไง ทำไมไม่โทรมาบ้างละ" อึ้งครับ งงอยู่ประมาณ ๒ วินาที อ๋อครับว่าไงครับ ไม่คิดว่าจะโทรมานี่ครับ..ขอโทษจริง ๆ....และแล้วฉันเลยโอเค เราทั้งสองเริ่มสานสัมพันธ์เรื่อยมาโดยที่ผมไม่ได้คิดถึงเลยว่ามันจะเกิดเหตุการบ้า ๆ ขึ้นในวันหขึ่งข้างหน้า ผมยอมรับว่าผมรักเธอมากและเธอก็ดูเหมือนจะรักผมมากด้วย แต่ชีวิตคนเราอยูบนความไม่แน่นอนอย๋แล้วเคยมีนักปราชญ์พูดไว้ว่า ผู้ชายร้อยเล่ห์หรือจะเท่าผู้หญิงแสนกลมันก็จริงครับเพราะเมื่อเวลาผ่านไปเนิ่นนานเราคบกันมาได้ปีเศษ ๆ เธอบอกกับผมว่าเธอจะไปทำงานที่เมืองนอก ๓ ปี งานเข้าเลยครับพี่น้อง อ้อ..ลืมบอกไปว่าในช่วงที่คบกันมาหนึ่งปีนั้นผมเฝ้าทนุถนอมเธอมากตามใจทุกอย่าง อยากได้อะไรขอให้บอกจัดไปเลย ผมยอมทุ่มสุดตัวเพื่อเธอแม้ว่าตัวเองจะลำบาก ส่งเสียเธอทุกอย่าง ในวันที่เธอบอกว่าจะออกเดินทางนั้น เธอไปไม่ลาสักคำช่างใจดำแต่เวลาไม่ถึงเดือนเธอติดต่อกลับมาบอกว่ากลับมาแล้ว มางานศพญาติของเธอ เธอมาหาผมยอมรับครับว่าดีใจมาก จนไม่อยากทำอะไรอยากหยุดเวลาไว้ตรงนั้น ผมมีอะไรกับเธอในครั้งนั้นซึ่งมันลึกซึ้งเกินคาดเดา แล้วเธอก็บอกว่า "ต้องกลับแล้วนะ ดูแลตัวเองดี ๆ นะ สรางอนาคตไว้รอนะ" ผมรับปาก เธอกลับขึ้นรถไปแล้วหลังจากนั้นไม่กี่นาทีผมโทรกลับไปหาเธอ แต่ประทานโทษครับเลขาส่วนตัวเธอรับสายบอกว่า...........ไม่........สามารถติดต่อเลขหมายที่ท่านเรียกได้ คิดหนักเลยครับผมเริ่มระแวง กลัวเธอจะทิ้งกันไป กลัวทุก ๆ สิ่ง กลัว ทุก ๆ อย่าง แต่แล้วผ่านไปหนึ่งสัปดาห์เธอโทรกลับมาแต่เป็นเบอร์ใหม่ พร้อมบอกว่าอยู่เมืองนอกที่นี่กี่โมงแล้ว ผมตอบไปว่า 06.30 แล้ว เธอบอกว่าที่นั่นก็ห้าทุ่มกว่าแล้วยังไม่ได้นอนเลย เงินจะตัดแล้ว ช่วยเติมบัตรเติมเงินให้ด้วย แล้วสายก็ตัดไป ผมชักสงสัยเลยใช้เบอร์ตู้โทรกลับไปหาเธอปลากฎว่าติดครับ ผมหยอดเหรียญไป 10 บาท คุยได้ตั้งนานผมเริ่มรู้ตัวว่ามันไม่เป้นอย่างที่คิดแล้ว ผมเลยตัดสินใจโทรไปหาเบอร์พี่ชายเธอ เธอบอกว่าเขาเป็นพี่ชายตั้งแต่เราเริ่มคบกัน แล้วผมก็ถามเรื่องเธอกับพี่ชายของเธอ ปรากฎว่างงเป้นไก่ตาฟางเลยครับพี่ชายเธอ ไม่รู้เรื่องแล้วเธอก็ใช้เบอร์พี่ชายเธอโทรกลับมาวีนแตกใส่ผม บอกให้ผมเลิกยุ่งกับเธอ ๆ แต่งงานแล้ว จดทะเบียนแล้ว อ้าวตกลงเราควายนี่หว่าผมคิดในใจ ผมเลยถามไปว่าแล้วมามีอะไรกับผมทำไม เธอบอกว่าไม่ได้มีอะไรกันเลยอย่ามาปรักปรำ...แย่เลยครับเธอเหมือนในเพลง นางฟ้าคืนเดียว ของวิดไฮเปอร์จริง ๆ ผมโมโหมากเพราะเธอหลอกต้มผมซะเปื่อย เสียทั้งเงิน เสียรู้คน ผมแทบคิจะตามไปจัดการเธอไปสู่ที่ชอบ ๆ แต่ก็อดกลั้นไว้ผมแกล้งปั่นหัวเธอเล่นบ้างว่าผมไปหาพี่อัยการที่รู้จักกันดีสนิทกันมาก เธอเริ่มร้อนตัวครับกลับมาขู่ผมกลับอีกว่า ถ้าเล่นกันแบบนี้เธอจะทำให้ผมไม่มีที่ไป หมดหนทางหากิน และจะเล่นงานจนถึงตายเลย งานใหญ่เลยครับ ผมคิดในใจว่าจะมีผู้หญิงสักก่คนวะที่กล้าแจ้งความว่าผู้ชายที่ไม่ใช่สามีตนมานอนด้วยกัน มีอะไรกัน โดยที่เธอเป็นฝ่ายมาหาผมเองแท้ ๆ ตลกร้ายมาก แล้วเธอยังใส่ร้ายผมเต็มที่ว่าเป้นคนไม่รู้จักบุญคุณอุตสาห์นับถือว่าเป็นคนดีคนหนึ่งช่วยเหลือตลอด ให้ยืมเงินบ้างละ ซื้อของให้บ้างละ ยืมเงินคนอื่นมาให้บ้างละ เธอช่างร้ายเหลือทั้งที่หน้าตาก็ดี ผมไม่นึกเสียใจหรือเสียดายอะไรอีกแล้วครับคิดเสียว่าผมใช้เงินเที่ยวกะหรี่ไฮโซมีระดับไปก็แล้วกันแม้มันจะแพงไปหน่อยก็เถอะแต่สินค้าก็อยู่ในเกณฑ์ดี....ได้แต่นึกปลอบใจตัวเอง ซึ่งความจริงแล้วเรื่องราวทั้งหมดมันได้เกิดขึ้นกับชีวิตจริงของผมมาสด ๆ ร้อน ๆ เมื่อไม่กี่วันมานี่เองครับ ยังมีอีกหลายแง่มุมครับที่ผมอยากบอกผู้ชายที่แสนดีและซื่อสัตย์ในรักได้รับรู้เพื่อจะไม่ต้องถูกผู้หญิงชั่วร้ายคนนี้หลอกเหมือนผม ผมมีความเชื่อว่าผมไม่ใช่คนแรกที่ถูกเธอทำอย่างนี้แน่นอน ใครที่เคยเจอเหตุการณืแบบนี้ก็มาแชร์ความรู้สึกกันได้ไม่แน่เราอาจถูกคน ๆ เดียวกันหลอกก็เป็นได้ สุดท้ายก็ได้แต่น้ำตา รักเขามากจึงให้เขาหมดเหลือแต่หยดน้ำตา ........คงได้แต่ร้องเพลงปลอบใจตัวเองว่า "ดู...ดู๊..ดู..ดู..เธอทำ...ทำไมถึงทำกับฉันได้..แต่ว่าโลกนี้มันกลมครับผมไม่ทำอะไรแล้ว ปล่อยให้กฎของธรรมจัดการตัวของมันเองตามกระบวนการ กฎแห่งกรรมก็แล้วกันครับ......ต่อจากนี้ผมคงตั้งหน้าตั้งตาทำงานดูแลหัวใจตัวเองไว้ให้ดี ๆ ไม่ให้ถูกย่ำยีแบบนี้อีกเป็นอันขาด..............ราตรีสวัสดิ์ครับความรักอันแสนหวาน
ปางเริ่มรัก รักเริ่มปาง จะห่างเหิน
สองใจเป็น เป็นใจสอง ต้องหมองเมิน
เขินขามคิด คิดขามเขิน สะเทิ้นอาย
จำไว้เลยคนเลว..................................................................