14 กรกฎาคม 2551 11:49 น.
คนมัน..ว่าง
..สุดท้ายก็ลืม
จากคนหนึ่งซึ่งเคย..เอ่ยว่ารัก
จนหัวปักหัวปำถลำใหล
รักเธอมากท่วมท้นจนล้นใจ
ไม่ว่าใครทานทักไม่ยักจำ
ภาพทุกบททุกตอนย้อนรำลึก
เพียงแค่นึกก็ยิ้มกระหยิ่มขำ
ความหวานแว่วมากระทบความทรงจำ
คำทุกคำจำได้..ไม่ลืมเลือน
แต่เมื่อคราความรักมาจางจาก
น้ำตาพรากหัวใจเหมือนถูกเฉือน
ระทมเศร้าเรื่องเก่าๆไม่ลืมเลือน
คอยย้ำเตือนให้เศร้า..เหงาทุกวัน
วันเวลาผันผ่านมานานเนิ่น
ชิวิตเดินตามทางที่ใฝ่ฝัน
ทุกสิ่งอย่างคิดว่าใช่..มันสำคัญ
หลายอย่างนั้น..ต้องจดจำจนวันตาย
แต่วันนี้มีคนมาถามทัก
คนรู้จักคนเดิมที่ห่างหาย
ถามหาเบอร์โทรเก่า..เคยงมงาย
แต่อุ๊ยตาย..นึกไม่ออกบอกงัยดี
มันเป็นความสะใจในความคิด
คงไม่ผิดใช่ไหมที่หน่ายหนี
ฉันหลุดรอดความรู้สึกที่ไม่ดี
สุดท้ายนี้สบายใจ..ไร้ความจำ..
..คนมัน..ไม่ว่างซะแล้ว..
5 กันยายน 2550 21:46 น.
คนมัน..ว่าง
ภาพวันเก่าที่เราเคยร่วมสุข
ภาพสนุกยามสองเราเฝ้าค้นหา
ภาพความหลังครั้งเก่าเรานำมา
ต่อด้วยภาพน้ำตาที่ไหลริน
เป็นจิ๊กซอร์รอภาพที่ท้ายสุด
ภาพจะหยุดตรงไหนคนใจหิน
ภาพสุดท้ายของเราคือโบยบิน
กลับสู่ถิ่นที่มาอันแสนไกล
ภาพที่เหลือคืออะไรใครรู้บ้าง
ภาพที่สร้างลวงตาหรือไฉน
ภาพความหลังเหลือไว้แค่อาลัย
มีบ้างใครที่คิดถึงจึงจดจำ
เก็บภาพเก่าเข้าแฟ้มแถมผนึก
เขียนรำลึกถึงเรื่องเศร้าเล่าให้ขำ
เอาภาพเก่ามาเรียงร้อยถ้อยคำ
ขึ้นคำนำ " หัวใจในภาพลวง "
1 สิงหาคม 2550 23:50 น.
คนมัน..ว่าง
น้ำใสใส คล้ายหยดฝน
ที่ร่วงหล่นจากใบหน้า
พร่างพรูคือ..น้ำตา
ที่หลั่งมาจากหัวใจ
อ่อนล้า..จากความรัก
ที่เหนื่อยนักขอพักไว้
โหยหา..กำลังใจ
ใครหนอใคร..หยิบยื่นมา
โหยหา และคว้าไขว่
ให้เหนื่อยหน่าย และท้อแท้
สุดท้าย..หาใครแล
มีเพียงแต่..หยดน้ำตา..
4 มิถุนายน 2550 18:59 น.
คนมัน..ว่าง
สวัสดีเพื่อนสนิทมิตรสหาย
เธอกะนายสบายดีหรือเปล่าหนอ
หลายปีแล้วที่เราเฝ้าแต่รอ
เพียงจะขอให้มาเจอกันซักที
ได้มารวมหมู่มิตรที่ชิดชอบ
คนนั้นตอบคนนี้ถามตามวิถี
ต่างคนไปใช้ชีวิตนานนับปี
เจอกันทีเมาท์แตกให้แหลกลาน
" เธอเป็นงัยเมื่อไหร่จะได้ลูก
ทำไม่ถูกหรืองัยอยากได้หลาน
นายล่ะหนอไหนว่าจะแต่งงาน
สาวข้างบ้านคนนี้คงดีจริง
แล้วลูกเธอเป็นงัยไม่เห็นหน้า
ไม่เห็นพามาด้วยทั้งสองหญิง
สวยแต่เด็กตัวเล็กซนเหมือนลิง
แม่ยังพริ้งสวยเริดเชิดเหมือนเดิม "
มานั่งเล่าความหลังวันเก่าก่อน
คนนี้งอนคนนี้แกล้งคนนี้เสริม
แม้ที่พูดจะเป็นเรื่องเดิมเดิม
แต่ช่วยเพิ่มความผูกพันวันผ่านมา
แล้วเมื่อไหร่จะได้พบกันอีก
ช่วยสับหลีกวันเวลาแล้วมาหา
มารวมมิตรเพื่อนรักพักกายา
หัวเราะร่าเหมือนวันเก่าเราเฝ้าคอย
8 เมษายน 2550 14:30 น.
คนมัน..ว่าง
เหมือนฟ้าผ่ากลางวันฝันหรือจริง
เหมือนทุกสิ่งที่เคยหวังพลันสลาย
เหมือนหลายสิ่งที่สร้างมาพังทลาย
ใจแทบวายเมื่อโรคร้ายมาใกล้ตัว
ในวันนั้นฉันมีเธออยู่เคียงข้าง
จากเวิ้งว้างบนเส้นทางมืดสลัว
จับมือมั่นสัญญาอย่าได้กลัว
ใจและตัวเคียงข้างไม่ห่างไกล
กำลังใจที่เธอให้ใจสุดซึ้ง
ใครคนหนึ่งใช่ญาติแต่ชาติไหน
พร้อมดูแลใกล้ชิดสนิทใจ
พาหัวใจให้หายสั่นไม่หวั่นเลย
ไม่รักเธอวันนี้แล้วเมื่อไหร่
จะอยู่ได้อีกกี่ปี..มิเฉลย
หากวันนี้ขอรักเธอที่สุดเลย
ใจขอเอ่ยมอบรัก..และขอบคุณ
หน้าส่วนตัว
1460
