29 กันยายน 2547 18:18 น.
คนมันชอบโม้นะ
แต่ว่าผมพอนึกได้ว่าเธอไม่ค่อยสบาย เธอเป็นไมเกรน
ผมเป็นต้นเหตุที่ทำให้เธอไม่สบายใจ ทำให้เธอคิดมาก
ผมเลยบอกว่าขอผมเข้าไปเยี่ยมได้ไหม พ่อบอกว่าเข้าไปได้เลย
ตอนนี้เธอกำลังหลับอยู่
ผมเดินเข้าไปเห็นเธอนอนหลับเหมือนกับว่าไม่มีอะไร
เหมือนตอนที่เรานอนเล่นด้วยกันแล้วเธอก้อหลับไปไม่มีผิด
ผมชอบมองหน้าเธอตอนกำลังนอน ดูเธอน่ารักดี ผมจับมือเธอ
มือเธอเย็นพอสมควร ผมนึกว่าเป็นเพราะแอร์ที่เปิด
ค่อนข้างหนาว แต่ผมสังเกตว่าเธอหน้าขาวผิดปกติ
ผมมองเห็นไดอารี่บนโต๊ะข้างเตียงที่เธอเคยเขียนเป็น
ประจำ ผมเลยหยิบขึ้นมาอ่าน เธอเขียนว่า วันนี้วันที่?/ ?/ 254? (
ขอโทษนะคับที่บอกไม่ได้ )
? วันนี้ฟางทำให้พี่ปอยโกรธ แต่ทำไมพี่ปอยไม่ยอมฟังฟางบ้าง
ฟางไม่ได้ตั้งใจจะให้มันเป็นอย่างนั้น ฟางขอโทษนะพี่ปอย
มันไม่ได้เป็นอย่างที่พี่ปอยคิด
ฟางแค่จะเช็ดเสื้อให้เค้าเพราะฟางไปชนเค้าทำให้น้ำหก ใส่เสื้อเค้า
ฟางรู้ว่าฟางผิด พี่ปอยอย่าโกรธฟางนะ
ฟางไม่ได้ตังใจจะตบหน้าพี่ปอยด้วยนะ ฟางขอโทษ
และฟางก้อไม่ได้โกรธพี่ด้วย ฟางรักพี่ปอยเสมอนะ แลฟางจะรักตลอดไป ?
พอผมอ่านจบ น้ำตามันไหลออกมาได้ยังไงไม่รู้
ผมมีความรู้สึกเหมือนกับว่ากำลังจะเสียสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตไป
ผมลองเอามือแตะที่ จมูกเธอ เลยทำให้ผมได้รู้ว่าเธอไม่หายใจแล้ว
ผมก้มหน้าลงไปซบที่ตัวเธอ
เธอจากผมไปแล้ว ผมร้องไห้โฮ เธอจากผมไปอย่างไม่มีวันกลับ
ผมรู้สึกผิดที่ทำให้เธอตาย ถ้าเกิดไม่ใช่เพราะผม
ตอนนี้เราคงคุยโทรศัพท์กันและหลับคาโทรศัพท์ด้วยกัน
ผมแค้นตัวเองที่ไม่ได้แม้แต่ขอโทษเธอด้วยซ้ำ
เธอกลับเป็นคนขอโทษผมเอง ตอนนี้ผมได้แต่มองหน้าเธอ
ผู้หญิงที่รักผมมาตั้งแต่ ป.1 แต่ผมกลับลืมเธอไปตั้ง 6 ปี
เมื่อเราได้กลับมาพบกัน อีกครั้ง และเราสองคนได้รักกัน
ตัวผมกลับทำให้เธอต้องตาย ผมนั่งมองเธอ
นึกถึงเรื่องที่มันเกิดตั้งแต่ผมอยู่ ป.6
นั่งนึกถึงวันที่ได้เจอเธออีกครั้ง ตอนที่เราได้เป็นแฟนกัน
วันเกิดของผมและเธอ
ทำไมมันช่างผ่านไปเร็วเหลือเกิน
เราเคยสัญญากันไว้ว่าเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป ตลอดเวลาที่ผ่านมา
ผมไม่เคยคิดที่จะเลิกกับเธอด้วยซ้ำ ถึงแม้ว่าเราจะทะเลาะกันบ้าง
งอนกันบ้าง แต่วันนี้ ไม่มีคนชื่อฟางอีกแล้ว ไม่มีใครคอย
ทะเลาะกับผม ไม่มีใครคอยเป็นห่วงผม ไม่มีคนนอนหลับคาโทรศัพท์กับผมอีก
คงรู้แล้วนะว่าทำไมผมเรียกฟางว่า
เธอ เพราะว่าทุกครั้งนึกถึงฟาง ทุกครั้งที่ผมพิมพ์ชื่อฟาง
24 กันยายน 2547 09:47 น.
คนมันชอบโม้นะ
รู้สึกตัวอีกทีก้อเช้าแล้ว
ผมตื่นขึ้นมา อ้าว! ? ผมมานอนตักเธอตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ผมถามเธอว่า
? นี่พี่นอนตักฟางทั้งคืนเลยเหรอ ?
เธอตอบว่าใช่เธอยังไม่ได้นอนเลย เธอบอกว่าเธอนั่งมองผมทั้งคืน
ผมอึ้งเล็กน้อย แต่ก้อแหย่เล่นถามเธอว่า
? โม้ป่าว?. ? เธอทำหน้างอนแล้วก้อลุกไปเลย
ส่วนผมก้อไปอาบน้ำเพราะคิดว่าเดี๋ยวเธอก้อหายโกรธ
( ขออธิบายนิดนึงนะ เธอเป็นคนที่ไม่ค่อยสบายบ่อย
ผมเลยคิดว่าผมจะเป็นคนที่ดูแลเธอไปตลอดชีวิต )
เวลาก้อผ่านไปเร็วจัง เธอจบ ม.3 แล้ว ซึ่งเธอก้อเรียนต่อ ม.4ที่เดิม
ส่วนผมก้อขึ้น ปี 3
และแล้ววันที่ไม่อยากจะให้เกิด มันก้อเกิดขึ้น
วันนั้นเรานัดไปดูหนังด้วยกัน ก่อนหนังเข้าผมเป็นคนไปซื้อตั๋วหนัง
และของกิน ส่วนเธอบอกว่าเธอจะไปดูเสื้อผ้า วันนั้นผมไปกับเพื่อนด้วย
ซึ่งมันก้อพาแฟนไปด้วย เธอกลับมา
พร้อมเสื้อ 2 ตัว เธอซื้อมาฝากผมด้วย ( ดีใจจัง ) แต่เมื่อผมเดินมา
สิ่งที่ผมเห็นคือ เธอกำลังคุยกับผู้ชายอยู่ แล้ว
เธอก็ทำเหมือนเช็ดหน้าให้ เท่านั้นแหละ
ผมเดินตรงเข้าไปผลักผู้ชายคนนั้นล้ม แล้วเข้าไปชกเค้า
โดยที่ผมไม่ฟังเสียงเธอและเพื่อน ๆ เธอกับเพื่อน ๆ เข้ามาห้ามผม
ผมพยายามสะบัดออก แต่เพื่อนมันล็อคตั้ง 3 คน ดิ้นไม่หลุดแล้ว
เรื่องอาจจะยาวไปนิดนะครับ แต่ผมอยากจะเล่าให้ทุก ๆคนฟังเท่านั้นเอง
ขอบคุณที่อ่านนะ
เธอถามว่าทำไมทำอย่างนี้ ทำไมไม่ถามเธอก่อน ผมไม่ตอบ
ผมได้แต่มองหน้าเธอ แล้วผมก้อพูดไปว่า
? เธอนี่ร้ายไม่ใช่เล่นแฮะ ขอแค่ทำดีกับเธอจะเป็นใครก้อได้ใช่มั๊ย ?
เธอน้ำตาไหล แล้วเธอก้อตบหน้าผม
ผมรู้ตัวว่าพูดแรงเกินไปนิด ผมเลยขอตัวกลับบ้านก่อนเพราะกลัวเพื่อน ๆ
จะเบื่อในการกระทำของผม
พอกลับถึงบ้าน ผมคิดได้ว่าเดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะไปขอโทษเธอ
ผมทำอะไรลงไปเนี่ย งี่เง่าจิง ๆ แต่?? หารู้ไม่ว่า
นั่นเป็นวันสุดท้ายที่ผมได้พูดกับเธอ มีโทรศัพท์จากพ่อของเธอ
บอกให้ผมรีบไป
ที่โรงพยาบาล ผมถามว่าเกิดอะไรขึ้น พ่อของเธอบอกว่าเธอไม่สบาย
ให้ผมรีบมา เพราะเธอบอกว่า
อยากเจอผม ผมรีบไปโรงพยาบาลทันที เมื่อไปถึง?
ผมถามพ่อของเธอว่าเกิดอะไรขึ้น พ่อเธอไม่ตอบ
12 กันยายน 2547 15:20 น.
คนมันชอบโม้นะ
ภาพที่ผมเห็น
ตอนนี้ยังอยู่ในความทรงจำของผมตลอดเวลา เป็นเด็กผู้หญิง
ใส่แค่ชุดชั้นในสีขาว ( คุณโยะซง กับ คุณกุงเกงใน )
ผูกโบว์สีขาวที่หัว เธอเข้ามากอดผม แล้วบอกผมว่า
? ตอนนั้นที่พี่ปอยช่วยฟางไว้ พี่ปอยเท่ห์มากเลยนะ ? (
ตอนนั้นผมจำทุกอย่างเกี่ยวกับเธอได้หมดแล้ว )
ผมบอกไปว่า ? ก้อช่วยเพราะอยากช่วยเท่านั้นแหละ ? ขอย้อนนิดนึงนะคับ
เหตุการณ์ตอนนั้นมีอยู่ว่า
ฟางโดนเด็ก ป.5 รังแก เพราะตอนนั้นฟางตัวเล็ก ผอม ติดขี้เหร่นิด ๆ
แต่ทำไมตอนโตน่ารักไม่รู้นะ
ผมเข้าไปช่วย ฟางเลยเห็นผมเป็นฮีโร่มายบาซิน (ไม่ใช่)
เป็นฮีโร่ตั้งแต่นั้นมา จนถึงทุกวันนี้ ( ไม่ได้เวอร์นะ )
ผมถามเธอว่า ? ไหนล่ะของขวัญ ? ( คำถามอาจจะโง่ไปนิด
แต่ก็แฝงไปด้วยเลศนัย ) เธอยิ้มแล้วบอกว่า
? ตัวฟางไง ฟางเป็นของขวัญให้พี่ปอย ? ผมอาย ไม่รู้จะทำอะไรต่อ
ผมเดินไปนั่งที่เตียง เธอก้อเดินมา
นั่งด้วย ผมแอบมองเธอตอนที่เธอเดินมา ( ไม่รู้จะต้องแอบมองทำไม )
วันนี้เธอดูน่ารักมาก ขาวจั๊วะ
น่าเจี๊ยะซะนี่กะไร ผมจะข้ามตอนนี้ไปดีมั๊ยน้า? แทนที่ผมจะเป็นคนเริ่ม
แต่ที่ไหนได้ล่ะ เธอเข้ามากอดผมทางด้านหลัง เธอบอกว่า ?
อยากอยู่อย่างนี้ตลอดไปจัง ? ตัวเธอช่างนิ่มเหลือเกิน
ผมจะทนไม่ไหวแล้วนะเนี่ย และแล้ว..สัญชาตญาณของผู้ชายก็แสดงออกมา
ผมจับมือเธอออก แล้วผมก็จูบเธอ เธอบอกกับผมว่า
? ฟางรักพี่ปอยนะ ฟางจะเป็นของพี่คนเดียว ? อายจังที่จะเล่าต่อ
แต่ก้อนะ? ในใจผมคิดว่า
ผมไม่อยากจะมีอะไรกับเธอตอนนี้เลย เพราะเธอยังเด็กอยู่
แต่มือผมมันไม่ยอมทำตามอย่างที่ใจคิด
มันไปแล้ว มันไปปลดตะขอคุณโยะซงซะแล้ว หน้าอกเธอขาวเนียน
ซึ่งไม่น่าจะเป็นของเด็ก ม.3 เลย
ประมาณว่า หน้ามัธยม นมมหาลัย ( คงพอจะรู้นะว่าไม่เล็ก )
แต่พอผมเห็นหน้าอกของเธอแล้ว
ผมคิดขึ้นได้ว่า เรากำลังทำอะไรอยู่เนี่ย เราทำอย่างนี้ไม่ได้นะ
ผมเลยบอกกับเธอว่า
? พี่ทำไม่ได้หรอก ฟางยังเด็กอยู่ ?
ผมเอาผ้าห่มมาคลุมให้เธอแล้วผมก็ลุกไปนั่งที่โซฟาห้องรับแขกเปิดเพลงเพราะ
ๆ ฟัง ซักพักเธอเดินมานั่งกับผม เธอใส่เสื้อตัวใหญ่ ๆ ตัวเดียว
ดูแล้วก้อน่ารักไปอีกแบบ
( คงนึกออกนะคับ ) เธอนั่งซบไหล่ผม แล้วเธอก้อยิ้มให้
ผมอยากหยุดเวลาไว้ให้นานที่สุด
ตัวเธอมีกลิ่นหอมคงจะหอมจากยาสระผม
มันทำให้ผมเคลิ้มและหลับไปเมื่อไหร่ก้อไม่รู้
11 กันยายน 2547 20:40 น.
คนมันชอบโม้นะ
จิงเหรอ ? ทั้ง ๆ ที่ใจคิดว่าโชคดีชิบ..เลยเรา แล้ววันนั้น
ผมก้อพาเธอไปส่งที่บ้านเพื่อน ขากลับเรานั่งคุยกัน
( จับมือด้วย ) ไปตลอดทาง เมื่อถึงหน้าบ้านเพื่อนเธอ
ผมเดินเข้าไปส่งเธอในบ้าน บอกให้พี่แท็กซี่รอแป๊ปนึง
เธอถามผมว่า ( หลาย ๆ คนอาจคิดว่า ทำไมผมถึงไม่พิมพ์ชื่อฟางไปเลย
เมื่อใกล้จบพวกคุณก้อจะรู้เอง )
? พี่ปอยกลับไหวมั๊ย ถ้าไม่ไหวนอนค้างที่นี่ได้นะ
มีแค่ฟางกับเพื่อนอีก 2 คนเอง ? ผมตอบไปว่า
? ไม่เป็นไร พี่กลับได้ ? แต่ในใจคอยเชียร์ว่าชวนอีกครั้งเหอะ
เธอตอบว่า ? ตามใจ กลับดีดีนะ ?
แล้วเธอก้อหอมแก้มผมผมแทบเดินตัวลอยออกจากบ้าน
ได้เป็นแฟนกับเด็กผู้หญิงที่ตรงสเป็ก
แถมเค้าหอมแก้มเราอีก โอ้ย?..ดีจัง
และแล้วเวลาก้อผ่านไปอย่างรวดเร็ว ผมคบกับเธอมา 1 ปี แล้ว
แล้วผมก้อเลิกกับแฟนไปแล้ว
เนื่องจากเธอบอกว่า ? ผมดีเกินไป ? ตอนนี้ฟางอยู่ ม.3 แล้ว ผมก้อขึ้น
ปี 2 ปีนี้เธออายุครบ 15 ปีพอดี
เธอเกิดเดือนเดียวกับผม ซึ่งเราจะฉลองวันเกิดในวันเดียวกัน
และแล้ววันนั้นก้อมาถึง
วันฉลองวันเกิดของเราสองคน เนื่องจากเป็นเทศกาลมีวันหยุดหลายวัน
ครอบครัวของเธอจึงพากันไปเที่ยวที่
ต่างจังหวัด แต่เธอไม่ไป เพราะบอกพ่อว่าจะฉลองวันเกิดกับพวกเพื่อน ๆ (
-_- )? ตอนแรกผมก้อคิดว่าคงมีเพื่อนเธอมาฉลองด้วยแต่ที่ไหนได้
พอผมไปถึงบ้านเธอ กลับมีแต่เธอคนเดียว ผมคิดว่า คงมีแต่เรื่องดี ๆ
เกิดขึ้นนะ
ผมบอกเธอว่าผมจะซื้อเค้กไปเอง จะได้ไม่ต้องเตรียมอะไรมาก
เธอเลยซื้อกับข้าวเล็ก ๆ น้อย ๆ มาเตรียมไว้
เราฉลองกัน คุยกัน ดูหนังด้วยกัน เป็นหนังที่เราทั้งสองคนชอบ
เวลาหนึ่งปีช่างผ่านไปเร็วเหลือเกิน เราชอบไป
ไหนมาไหนด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน พูดได้เลยว่าชีวิตของผมประมาณ 80 %
มีเพียงเรียน เล่นกับเพื่อนและอยู่กับ
ฟาง ตอนนี้เราสองคนรักกันมาก ประมาณว่าขาดกันไม่ได้เลยแหละ
และแล้วเวลาก้อล่วงเลยมาจนดึก
ผมบอกเธอว่าผมจะนอนที่โซฟาห้องรับแขก
แต่เธอบอกว่าให้ผมไปนอนที่ห้องเธอ ส่วนตัวเธอจะไปนอน
ที่ห้องของน้อง เมื่อผมอาบน้ำเสร็จ เตรียมตัวเข้านอน
เวลาที่ผมรอคอยก้อมาถึง มีเสียงเคาะประตู
( ผมล็อคประตูไว้ ) เธอบอกว่า ขอเข้าไปหน่อยได้มั๊ย
ผมบอกว่าไม่ได้เพราะว่ายังไม่ได้ใส่เสื้อผ้า ( ลองใจดู )
เธอบอกว่าจะเอาของขวัญมาให้ ผมเลยเอาผ้าห่มคลุมตัวแล้วเดินไปเปิดประตู
ชีวิตผมอาจจะเหมือนใน
หนังบ้าง เป็นเพราะอะไรก้อไม่รู้ ภาพที่ผมเห็น
5 กันยายน 2547 17:04 น.
คนมันชอบโม้นะ
ฟางบอกเพื่อนว่าวันนี้ไม่กลับนะ ถ้าพ่อโทรมาบอกว่าฟางนอนแล้ว?
ผมก้อลองคิด
เฮ้ย! ไม่กลับ แสดงว่าวันนี้ก้อต้องอยู่กับเราทั้งคืนน่ะสิ (
คิดแบบเข้าข้างตัวเองนะ ) แล้วผมก้อพาเธอไป
กินข้าวกันที่ร้านประจำใกล้มหาลัย ( นั่งแท็กซี่ไป )
ขาไปนั่งกันเงียบไม่ค่อยพูดอะไรเท่าไหร่
เพราะกลัวพูดไปก้อเข้าตัวอีกแหละ พอไปถึงก้อสั่งอาหารมา
แล้วผมก้อบอกเธอว่า ? พี่ขอโทษนะที่พี่จำไม่ได้ ?
เธอก้อยิ้มแล้วไม่พูดอะไร ผมก้อถามอีกว่า
แล้วฟางสัญญาอะไรกับพี่ไว้เหรอเธอมองหน้าผม
แต่ผมกลับก้มหน้า ไม่กล้าสบตาเธอ เธอบอกว่า ? ฟางล้อเล่นน่ะ
พี่ไม่ได้สัญญาอะไรกับฟางไว้หรอก ?
อ้าว?. แล้วเราพามาทำไมเนี่ย แทนที่จะได้สนุกเฮฮากับเพื่อนเก่า
แต่ก้อนึกได้ว่า ได้มากินข้าวกับเด็กน่ารัก ๆ
ก้อคุ้มแล้ว เรานั่งกินข้าวไป คุยกันไป พอข้าวหมด ผมก้อสั่งเบียร์มา
แต่เธอไม่ได้กินเหล้านะ เธอกิน SPY
กินไปได้ซักพัก เวลานั้นก้อดึกแล้ว ผมสังเกตว่าเธอเริ่มเมา
เพราะว่าเธอพูดไม่ค่อยรู้เรื่อง แล้วเธอหน้าแดงด้วย
คนขาว ๆ หน้าแดงออกชมพู ดูง่าย ๆ ผมถามเธอว่า ? เมายัง
เดี๋ยวพี่พาไปส่ง ? เธอกลับพูดว่า
? พี่คงลืมคนที่สัญญาว่าจะเป็นแฟนกับพี่ไปแล้วใช่มั๊ย ?
ผมพอนึกออกแล้ว เฮ้ย! เฮ้ย! เฮ้ย! ตายห่..แล้ว
ใช่เธอหรือเนี่ย ตอนเด็ก ๆ ไม่น่ารักอย่างนี้นี่หว่า
โตขึ้นแล้วโคต..น่ารักเลย นี่แหละ สเป็กเลย ทำไมผมจำเธอ
ไม่ได้นะ แฟน แฟน แฟน ผมคิดถึงคำนี้ ถ้าเราขอเป็นแฟนกับเธอ
เธอจะว่าไงหว่า? ตามน้ำเลยละกัน
แล้วเธอก็ถามผมว่า ? ตอนนี้พี่มีแฟนหรือยังจ๊ะ ? ผู้ชายอ่ะนะ
สันดานเหมือนกันหมด รับรอง ถึงมีก้อบอก
ไม่มีอยู่แล้ว แต่ตอนนั้นบังเอิญผมมีแฟนแล้ว อยู่มหาลัยเดียวกัน
ผมตอบไปโดยไม่คิดว่า ? ไม่มี ?
เธอยิ้ม ( ทุกครั้งที่เธอยิ้ม เหมือนว่าโลกทั้งโลกมีอยู่แค่นั้นเองอ่ะ
แต่ผมเองก้อไม่ได้ตาโตไปกว่าเธอหรอก )
แล้วเธอก้อบอกว่า ? งั้นเรามาทำตามที่เคยสัญญากันนะ ? โอ้ว?
เป็นแฟนกับเธอ น่ารักอย่างนี้ใครจะไป
ปฏิเสธลง ผมคิดได้แค่นี้ คิดโดยไม่ได้คำนึงถึงความรู้สึกของฟาง
หน้าส่วนตัว
890
