หน้าส่วนตัว
เมื่อระยะเวลาผ่านไปได้ช่วงหนึ่ง เป็นฉันเองที่เผลอเล่าเรื่องส่วนตัวให้เขาฟังกว่าจะรู้ว่าตัวเองละเมิดกฎที่ตัวเองตั้งขึ้นไว้ เขาก็รู้เรื่องราวของฉันไปเกือบหมดแล้ว น่าแปลกใจที่ฉันไม่เห็นเขาเป็นแค่ เพื่อนทางจดหมาย เหมือนเมื่อก่อน ฉันกลับรู้สึกว่าเขาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของฉัน เขาเป็นเหมือนนาฬิกาปลุกที่คอยเตือนฉันว่า ทุกวันพฤหัสฉันต้องตรงไปที่ตู้จดหมาย เพื่อรับจดหมายของเขาขึ้นมาอ่าน เป็นเหมือนคนที่คอยตอบคำถามที่ฉันไม่เข้าใจได้ทุกเรื่อง เป็นเหมือนเพื่อนผู้ชายที่สนิทชิดเชื้อพอที่จะทำให้ฉันเข้าใจความรู้สึกของผู้ชาย มากกว่าที่ฉันเคยรับรู้มาตลอดชีวิตนี้ ที่สำคัญเขาพยายามพิสูจน์ให้ฉันมั่นใจได้ว่า เขาบริสุทธิ์ใจในการคบหากับฉันจริง ๆ
จดหมายของเขาที่มาถึงมือฉันเป็นตั้ง ๆ ทุก ๆ ซองจดหมายของเขา จะแปะแสตมป์สวย ๆมาด้วยทุกครั้ง เขาบอกว่า สักวันหนึ่งเขากับฉันไม่ได้ติดต่อกันแล้ว เมื่อฉันเห็นแสตมป์ของเขา ฉันจะจำเขาได้ (เพราะตราประทับบนแสตมป์เป็นชื่อจังหวัดของเขา) ตอนนั้นฉันจำได้ว่าเขาเคยบอกให้ฉันลอกแสตมป์ของเขาออก แล้วแยกเก็บไว้
ฉันไม่เข้าใจความหมายที่เขาบอก ฉันไม่อยากตัดแสตมป์ออกจากซองจดหมาย เพราะคิดว่าแสตมป์สมควรอยู่บนจดหมายเท่านั้น แต่เขาก็ยังคะยั้นคะยอให้ฉันแกะแสตมป์อยู่ดี ฉันยังจำได้ว่าเขาเคยสอนว่า ถ้าจะแกะแสตมป์ออกจากซองจดหมายอย่าดึงออกโดยตรง เพราะจะทำให้แสตมป์ขาดได้ แต่ให้ฉันตัดแสตมป์ออกมาแล้วแช่น้ำไว้สักพัก แสตมป์จะหลุดออกเอง จากนั้นตากไว้ให้แห้งก่อนจะเก็บใส่สมุด จำไปก็เท่านั้นแหละ เพราะฉันไม่เคยทำตามที่เขาบอก แม้ว่าเขาจะถามฉันบ่อย ๆ ว่าฉันจัดการกับแสตมป์ของเขาหรือยัง แต่ฉันก็โกหกเขาตลอดว่า เรียบร้อยแล้ว
หลังจากนั้นความสัมพันธ์ระหว่างเขากับฉันก็ตกหล่นไปโดยมีเวลาเป็นตัวแปร พอดีช่วงนั้นฉันต้องตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสือเตรียมสอบเข้ามหาวิทยาลัย แต่เขาก็ยังส่งจดหมายมาหาฉันเหมือนเดิมไม่เคยขาด ส่วนฉันได้แต่อ่าน แต่ไม่คิดจะลงมือเขียนจดหมายตอบเขา ด้วยเหตุผลที่ว่า ไม่มีเวลา
(ยังมีต่ออีกนะช่วยติดตามด้วย)
เมื่อหลายปีก่อน เขากับฉันรู้จักกันผ่านอินเตอร์เน็ต มีคนเคยบอกว่าเพื่อนทางอินเตอร์เน็ต ไม่ยั่งยืนและไม่ค่อยจริงใจต่อกัน แต่สำหรับเขาคงเป็นข้อยกเว้น เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาจะเขียนจดหมายมาหาฉันอาทิตย์ละหนึ่งฉบับไม่เคยขาดเลยซักครั้ง ฉันเองซะอีกที่นานวันเข้าชักเริ่มขี้เกียจตอบจดหมายของเขา แต่เขาไม่เคยบ่น ไม่เคยทวงถามจดหมายของฉันเลยแม้แต่ครั้งเดียว นานวันเราสองคนก็เริ่มสนิทกันผ่านตัวอักษรในจดหมาย เขาชอบเล่าเรื่องราวส่วนตัวของเขาให้ฉันฟัง จนคล้ายเขาเปิดไดอารี่ส่วนตัวขนาดย่อๆให้ฉันเข้าไปอ่านส่วนฉันมั่วแต่ระแวงว่าเขาไม่ซื่อกับฉัน จึงไม่ค่อยตอบจดหมายของเขาเกินกว่าหนึ่งหน้ากระดาษ ความสัมพันธ์ของเราถูกเว้นระยะไว้แค่ เพื่อนทางจดหมายฉันพยายามไม่เปิดเผยเรื่องส่วนตัวให้เขารู้มากนัก ผิดกับเขาที่เล่าให้ฉันฟังได้หมดว่าเขาเป็นใคร เรียนที่ไหน อายุเท่าไหร่ นำความแปลกใจมาสู่ฉันไม่น้อยว่าทำไมเขาถึงได้ไว้ใจฉันถึงขนาดนี้ (มีต่ออีกแต่ไว้แค่นี้ก่อนนะ)
647
ไอ้เหมียวนี้มีเพื่อนเก่าเพื่อนแก่ชื่อฟ้า(โครตซุ่มซ่ามเลยละ) แล้วบ้านตรงกันข้ามมันเป็นบ้านของพี่แปะแฟนของฟ้า
วันหนึ่งฟ้ามาเล่นที่บ้านเหมียวแล้วก็พากันไปซื้อปีโป้มาเป็น10 ๆอัน
พอเดินกับจากร้านค้าก็เจอพี่แปะแฟนของฟ้า ฟ้ามันก็ออกอาการซุ่มซ่ามอีกแล้วครับท่านผู้ชม เอ้ย! ท่านผู้อ่านทั้งหลาย มันแกะปีโป้ขึ้นมากินแต่ปีโป้ดัน
หล่น มันก็เลยแกะอันใหม่ อันใหม่ก็ดันหล่นอีก แล้วก็หล่นทั้งหมดที่ซื้อ
เป็นอันว่าไม่ได้กินซักอัน แล้วทำต่อหน้าแฟนมันอีก
โอ๊ย!!!!มันหน้าอายอะไรเช่นนี้แต่ฟ้านะหน้าด่านมันไม่อายแต่เหมียวสิมันอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปวางไว้ส่วนไหนของโลก
