30 สิงหาคม 2549 08:14 น.
คนบ้านบัว
ฟ้าแลบ...แอบมองช่องหน้าต่าง
แสงสว่าง...ลอดผ่านพาลหวั่นไหว
คิดถึง...ฝากฝนบอกคนไกล
วอนให้...รับรักฉันสักที
ฟ้าแลบ..แปลบใจเขาไม่รัก
เจ็บหนัก...ปางตายมิหน่ายหนี
คิดถึง...ยิ่งเพิ่มเติมทวี
คนดี..ไม่สนยังทนรอ
ฟ้าแลบ..แสบใจกลัวไกลหมาง
เลือนราง...แต่เรายังเฝ้าขอ
คิดถึง...ฝากลมพรมพะนอ
ฝากพ้อ...กับฝนถึงคนรัก
ฟ้าแลบ...แทบตายสายฟ้าฟาด
กลัวพลาด...รักหวานอาการหนัก
คิดถึง..ห่วงใยไกลยิ่งนัก
ผูกสมัคร...ฝากไจไปผูกพัน
19 สิงหาคม 2549 15:39 น.
คนบ้านบัว
คือสายลมพรมพลิ้วพัดปลิวผ่าน
นำความหวานลวงกันจนหวั่นไหว
พาความหวามถามข่าวคราวของใจ
จนหลงใหลพาลปลื้มลืมไม่ลง
คือลมรักหรือลมลวงล้วงไม่ถึง
นิ่งคะนึงอยู่นานพาลลุ่มหลง
เพียงพลิ้วผ่านแผ่วไปไม่มั่นคง
มิเคยปลงถวิลหาจะคว้าลม
คือลมหลอนอ้อนให้รักแล้วหักเห
คนว้าเหว่ได้ชื่นเพียงคืนห่ม
ยามลมร้างอาวรณ์นอนระทม
คืนฝนล่มน้ำตาร่วงเต็มดวงมาน
คือสายลมสะบัดโลมพัดพลิ้ว
ไหวหวามหวิวซ่านกมลจนฝันหวาน
เคลิบเคลิ้มคำปลอบชีวาคราร้าวราน
ลมสมานเพียงชั่วคราวหนาวอุรา
คือสายลมพรมใจในค่อนดึก
ที่ส่วนลึกของชีวินถวิลหา
สายลมรักปักใจแก้วแล้วจากลา
รอลมล้าหยุดพักในสักวัน
คือลมล่องไล้นทีไม่มีหยุด
ไม่สิ้นสุดที่หมายหรือปลายฝัน
ยากจะเดาลมล่องของใครกัน
ควรที่ฉันฉันหวาดกลัว หัวใจลม
18 สิงหาคม 2549 15:25 น.
คนบ้านบัว
รักในสายลมชื่นไม่คืนหวน
แม้นคร่ำครวญร่ำไรไร้ความหมาย
ปล่อยอารมณ์ให้คมคำมาทำลาย
สุดเสียดายสิ่งดีดีเคยมีมา
คืนฝนดึกดาวเดือนเลื่อนลาลับ
รักก็ดับไม่สมมาดปรารถนา
เหลือเพียงลมแผ่วผ่านรานอุรา
รู้สึกล้าไม่รู้ใจคนไกลเลย
เพียงคำไหวทิ้งไว้ถามความรู้สึก
ฝากให้นึกรอยคำใครพร่ำเอ่ย
ไม่มีแล้วไออุ่นคนคุ้นเคย
เจ็บจนเผยว่าเจ็บหนักยามรักจาง
รักนั้นหรือคือของเล่นเซ่นลมหลอน
มาให้อ้อนจนเพลินแล้วเมินหมาง
เอาความห่วงลวงใจให้หลงทาง
แล้วลาร้างไม่จริงจังดั่งคารม
ขาดสิ้นแล้วแผ่วสายลมลมเคยพรมอุ่น
ความละมุนสิ้นเยื่อเหลือความขม
รวยระรินกลิ่นโมกเคล้าโศกตรม
เจ็บเกินข่มอาการหนักรักลาไกล
ลมล่องบรรเลงเพลงผิวผ่าน
ลมลวงหวานจนใจพลิ้วปลิวคำไหว
ลมหลอนฝากเสน่หามาลวงใจ
ลมหลอกใครหลายคนจนชินชา.......
หน้าส่วนตัว
1500
