29 ธันวาคม 2554 22:39 น.
คนบางบอน
แล้วปีเก่า ก็แปรผัน สิ้นวันเก่า
สุขทุกข์เคล้า วนเวียน เปลี่ยนสับสน
มีเกิดแก่ เจ็บตาย ว่ายเวียนวน
หัวใจคน วุ่นวาย ว่ายวนเวียน
จะเอา อะไรแน่ แก่ชีวิต
ถูกหรือผิด ยากแก้ เหตุแปรเปลี่ยน
อดีตคือ ข้อกำหนด เป็นบทเรียน
ความพากเพียร คือรอยต่อ ความพอดี
ชีวิตซึ่ง จะก้าวไป ในวันหน้า
สร้างศรัทธา ด้วยรัก ด้วยศักดิ์ศรี
อนาคต คือความหวัง ที่ยังมี
ชีวิตนี้ มิย่อท้อ สู้ต่อไป
ถึงปีใหม่ จะเปลี่ยนใหม่ อีกหลายหน
ถึงใจคน จะหมุนเวียน เปลี่ยนคนใหม่
ถึงน้ำตา จะไหลพร่าง อยู่ข้างใน
ก็พอใจ ให้เป็น เหมือนเช่นเคย
จะอยู่สร้าง ภาพฝัน รอวันดับ
จะทนกับ สำเนียง เสียงเยาะเย้ย
ซื่อบื้อบ้าง หยิ่งบ้าง อย่างเชยเชย
มิขอเอ่ย คำพ้อ ต่อผู้ใด
มอบความปรารถนาดี ให้ชีวิต
โดยถือสิทธิ์ ฤกษ์ดี ขึ้นปีใหม่
ด้วยความรัก ความหวัง กำลังใจ
พร้อมจุดไฟ ความฝัน วันนี้แล้ว ฯ
สมยศ เปียสนิท
28 ธันวาคม 2554 20:29 น.
คนบางบอน
อรุณฤกษ์ เบิกขวัญ วันปีใหม่
พรจากใจ เพื่อนคนหนึ่ง ส่งถึงที่
แด่มิตรรัก นักกลอนกานท์ บ้านกวี
ให้เพื่อนมี ความสุข กันทุกคน
้
หวังสิ่งใด ได้สมหวัง ดังที่คิด
สิ่งศักดิ์สิทธ์ ปกป้อง คลายหมองหม่น
ทั้งกายใจ อย่าได้เจ็บ อย่าได้จน
จงรวยล้น เลิศสุข ทุกคนเทอญ
สมยศ เปียสนิท
23 ธันวาคม 2554 20:10 น.
คนบางบอน
แพรหัวใจไออุ่นรักอนรรฆค่า
มอบแด่สาวเจ้าพระยาคราหนาวนัก
ยามน้ำค้างพร่างพรูสู่ห้วงรัก
มิอาจจักห้ามอุราเอื้ออาทร
แม้มิใช่คนดีที่ (เธอ) ฝันหา
ก็อยากมาจุนเจือเหมือนเมื่อก่อน
สายสัมพันธ์พิศวาสมิขาดตอน
ใจสะออนห่วงหาทุกนาที
ที่ริมฝั่งน้ำนองคลองข้างบ้าน
เคยร่วมสานสัมพันธ์ฉันท์ น้องพี่
วันคืนผ่านพ้นไปนานหลายปี
มนต์กวียังซึ้งติดตรึงใจ
ในอ้อมกอดราตรีที่เหน็บหนาว
ฟังเรื่องราวสาวครวญใจหวนไห้
บทเพลงแห่งเจ้าพระยาฟังคราใด
ยังหลงใหลไม่จางห่างกมล
ร้อยดาวเรืองเป็นมาลัยน้อมไหว้พระ
ตั้งจิตอธิษฐานผ่านอีกหน
ถ้าแม้นบุญหนุนผสานบันดาลดล
คนหลงมนต์เจ้าพระยาจะมาเยือน
สมยศ เปียสนิท
18 ธันวาคม 2554 19:50 น.
คนบางบอน
รูปก็ชั่ว ตัวก็ดำ ทั้งต่ำศักดิ์
ยังคิดรัก เขาอยู่ได้ หัวใจนี่
สอนเท่าไร ก็ไม่จำ ทำอวดดี
สมแล้วที่ ชอกช้ำ ระกำทรวง
กลับบ้านเก่า กาญจน์บุรี ดีกว่าไหม?
เพราะอยู่ไป ก็ทุกข์ท้น ไร้คนห่วง
ไปขุดดิน เผาถ่าน ต้านคนลวง
อย่าทักท้วง เลยหัวใจ ไม่อยากฟัง
เพราะใจดื้อ ถือดี ไปมีรัก
หลายคนทัก ห้ามไว้ ใจก็หวัง
น้ำตาเช็ด หัวเข่า เศร้าพอยัง
หรือต้องฝัง กายดับ ไปกับใจ
เตือนกันแล้ว ก็เชื่อบ้าง อย่าขวางโลก
ลองชะโงก มองเงา เราแค่ไหน
เก็บความรัก ฝังดิน หินทับไว้
อย่าเผลอไผล ได้ปลื้ม จนลืมตน
ความจริงใจ ในโลกนี้ มันมีน้อย
คนเฝ้าคอย ได้รับ อาจสับสน
ใจหนอใจ ทำไม ไม่อดทน
ไปหลงมนต์ คนที่ ไม่มีใจ
ทั้งรูปชั่ว ตัวดำ ทั้งต่ำศักดิ์
ใครจะมอบ ความรัก ภักดีให้
ถ้ายังดื้อ ถือดี ต่อนี้ไป
จะถวาย หัวใจ ให้วัดเลย
สมยศ เปียสนิท
16 ธันวาคม 2554 19:59 น.
คนบางบอน
อ่านบทกลอน อ่อนไหว คนไกลห่าง
ยิ่งอ้างว้าง อาวรณ์ สะท้อนไหว
อารมณ์เหงา เศร้าสร้อย ของกลอยใจ
สะท้อนใน อารมณ์เรา เหงาวิญญาณ์
บาดแผลใจ ในอดีต ที่กรีดลึก
ความรู้สึก กัดกร่อน จนอ่อนล้า
จมอยู่กับ ทะเล แห่งเวลา
ความเหว่ว้า เผาใจ ไปวันวัน
มีบทกลอน รับรู้ อยู่เป็นเพื่อน
เขียน อ่าน เตือน ปลอบใจ อยู่ในฝัน
เขียนเอง อ่านเองจบ อย่างครบครัน
คนเข้าใจ กัน และกัน นั้นไม่มี
ความเหมือนที่ แตกต่าง ทางชีวิต
ใครลิขิต ให้เป็น กันเช่นนี้
เป็นนักกลอน นอนเหงา เศร้าชีวี
หรือว่านี่ เป็นคำสาป ของ กาพย์-กลอน
คนขาดคน รู้ใจ ไม่คลายหม่น
มองหาคน เข้าใจ ใช่ออดอ้อน
บทเพลงแห่ง ความเหงา มันร้าวรอน
โปรดอาทร เอื้อเศษ เมตตากัน
อยากพบหน้า คนเขียนกลอน ที่อ่อนไหว
อยากพักใจ กับไออุ่น ละมุนขวัญ
วาสนา มีไหมหนอ...พ้อรำพัน
นานกี่ปี กี่วัน ฝันเป็นจริง ฯ
สมยศ เปียสนิท
หน้าส่วนตัว
1818
