4 เมษายน 2555 20:43 น.
คนบางบอน
แม่เอ๋ยแม่ค้า
ถ้อยวาจาหวานหูมิรู้หาย
ทุกวันหว่านรอยยิ้มที่พริ้มพราย
เป็นความหมายเชื้อเชิญเจริญตา
อยากทุ่มเงินทุกบาทที่พอมีบ้าง
ซื้อทุกอย่างที่เธอขายหมายเอาหน้า
คิดแล้วต้องหมองหม่นจนปัญญา
ของแม่ค้าเมื่อประเมินแพงเกินเอย
31 มีนาคม 2555 10:54 น.
คนบางบอน
ลูกรัก...
จงตระหนัก ถ้อยคำ จำให้มั่น
ทรัพย์สมบัติ เงินทอง ของสำคัญ
พ่อเจ้านั้น ไม่มีเลย ไม่เคยมี
ชีวิตใน วัยเยาว์ พ่อเขลายิ่ง
ถึงละทิ้ง การศึกษา ลืมหน้าที่
หลงระเริง เรื่อยไป ไม่ใยดี
จนวันนี้ รู้ว่าแย่ เกินแก้ตัว
พ่อของพ่อ ปู่ของลูก ก็ปลูกฝัง
เฝ้าสอนสั่ง ไม่ให้ทำ กรรมที่ชั่ว
ให้ใช้ความ พอเพียง เลี้ยงครอบครัว
แต่พ่อกลัว กังวล จนวุ่นวาย
อยากให้ลูก สำนึก รักศึกษา
รู้คุณค่า อย่าเคลือบแคลง อย่าแหนงหน่าย
จงตั้งใจ ให้มั่น ฝันอย่าคลาย
อย่าลืมจุด มุ่งหมาย ที่สำคัญ
สิ่งที่พ่อ มีให้ ในวันนี้
คือการชี้ แนวทาง ที่สร้างสรรค์
อนาคต ลูกต้อง กำหนดมัน
สานความฝัน ให้สมหวัง ดังตั้งใจ
ทรัพย์สมบัติ เงินทอง ของมีค่า
พ่อไม่มี ปัญญา มากองให้
สิ่งที่พ่อ เฝ้าหวัง ตั้งใจไว้
ลูกจงใช้ ปัญญา หาทรัพย์เอง
สมยศ เปียสนิท
18 มีนาคม 2555 12:33 น.
คนบางบอน
ถ้าหอบใจ ลัดฟ้า มาเยือนถิ่น
คนอยู่ บางปะอิน ยินดีไหม
คนเร่ร่อน เหนื่อยนัก อยากพักใจ
อยากผูกเยื่อ สานใย สายสัมพันธ์
ถามใจคน ต่างบาง อย่างเปิดอก
ไมตรียก มอบให้ รับไหมนั่น
อยู่บางบอน ร้อนรุ่ม กลุ้มทุกวัน
ใจไหวหวั่น เหว่ว้า มาแรมปี
บางปะอิน ยินดีไหม ถ้าไปหา
เพราะศรัทธา เปี่ยมล้น คนที่นี่
มิใช่หวาน เพียงพจน์ บทกวี
ร้อยวลี นำฝาก กลั่นจากใจ
คิดและฝัน หวั่นไหว ใจไม่กล้า
ด้วยเกรงว่า อาจจัก โดนผลักไส
จึงหยั่งเชิง สอบถาม ข้ามฟ้าไกล
รับได้ไหม ไมตรี ที่มีมา
อยู่ไกลกัน คนละบาง ห่างกันมาก
ได้แต่ฝาก ความในใจ ลอยไปหา
คนบางบอน กล้าเผย เอ่ยวาจา
แม้รู้ว่า บางปะอิน ไม่ยินดี
ถ้าสัมพันธ์ สองบาง ต่างต่อติด
ดังหนึ่งมิตร ชิดใกล้ ในทุกที่
คงได้พบ สบตาบ้าง ในบางที
หรือไม่มี สักทาง ระหว่างเราฯ
สมยศ เปียสนิท
8 มีนาคม 2555 21:37 น.
คนบางบอน
ฝ่าลมหนาว มาเยือน เพื่อนถึงที่
ผูกไมตรี ผูกรัก สมัครสมาน
หวังร่วมทาง สร้างสม อุดมการณ์
สืบต่องาน วรรณกวี ที่มากมนต์
กรุงเทพฯ-ปทุมฯ ไม่ ไกลกันแล้ว
หัวใจแว่ว เอ่ยถ้อย หลายร้อยหน
มิตรภาพ วันเยือน ติดเตือนตน
หัวใจคน อำลา ยังอาลัย
คิดเอย....คิดถึง
เฝ้ารำพึง ออดอ้อน อย่างอ่อนไหว
เสน่ห์คน เมืองบัวงาม หวามหัวใจ
คนฝันใฝ่ ถึงมาก จึงอยากมา
รอยยิ้มหวาน จะมีให้ อีกไหมเอ่ย
หากจะเผย ความนัย ครั้งไปหา
วูบหนึ่งที่ ตาพบ สบดวงตา
ในวิญญาณ์ อยากเคียง เพียงยุพิน
ดอกรักจึง เริ่มบาน เต็มลานรัก
เทิดศรีศักดิ์ เทิดค่า ภาษาศิลป์
สัมพันธ์ วันมาเยือน เพื่อนกวิน
มนต์ซึ้งจินต์ คนไกล ลืมไม่ลงฯ
สมยศ เปียสนิท
6 มีนาคม 2555 20:52 น.
คนบางบอน
เห็นดอกแก้ว ล่วงหล่น โคนต้นแก้ว
คิดถึงเธอ อีกแล้ว แก้วอักษร
สบายดี หรือไม่ ใจร้าวรอน
ไม่มีหรือ บทกลอน อ้อนคนไกล
พักผ่อนบ้าง หน้ามล มีคนห่วง
อย่าปล่อยดวง ดอกแก้ว สิ้นแววใส
ภาระนั้น มีอยู่ รู้แก่ใจ
ปล่อยวางได้ ก็ปล่อยวาง บ้างคนดี
หาความสุข ให้ตัวเอง กับเพลงฝัน
หันหลังพิง เงาจันทร์ ขวัญอย่าหนี
ลืมความทุกข์ โถมประดัง มาทั้งปี
ร้อยวลี เยียวยา รักษาใจ
บนลานฝัน วันนี้ ที่ยังว่าง
เพื่อนร่วมทาง ล้วนมี ไมตรีให้
มาเถิดขวัญ อย่าแรมร้าง อย่าห่างไกล
ทุกสายใย มิตรภาพ อาบอารมณ์
ชีวิตคน เรานั้น มันสั้นนัก
ถ้าได้ทำ สิ่งที่รัก จักสุขสม
อย่ายึดติด กับนิยาม ความตรอมตรม
จงเพาะบ่ม กำลังใจ ให้แกร่งพอ
ระเบียงใจ ใครคนหนึ่ง ซึ่งยังว่าง
ยังเปิดทาง เอาไว้ ให้ติดต่อ
ขวัญเอย ขวัญมา อย่ารีรอ
มาถักทอ สายใย ไว้เคียงกันฯ
สมยศ เปียสนิท
หน้าส่วนตัว
1942
